Mountainbiken in Grächen: Zwitserse trails & panorama’s

Het Zwitserse Grächen is een dorpje gelegen op 1.600 meter en biedt op een mooie dag uitzicht op de nabijgelegen Matterhorn, de hoogste berg van Zwitserland. Zou je de doorgaande weg in het dal vervolgen, dan kom je uiteindelijk bij Zermatt uit. Opvallend: Grächen is het meest neerslagarme gebied van heel Zwitserland. En dat komt mooi uit, mountainbiken in Grächen: doen we graag in droog weer.

Het dorpje doet schattig aan en is deels autovrij. Een wirwar van straatjes waar enkel elektrische wagentjes goederen en personen vervoeren. We zien vooral veel restaurantjes en sportwinkels en midden in het dorp de opvallende Hannigalpbahn, de gondelbaan die je vanuit het dorp naar 2.124 meter hoogte brengt. We checken eerst in bij ons verblijf, waar we te horen krijgen dat we het hotel voor onszelf hebben. Het is op moment van ons bezoek het einde van het seizoen en er hebben zich geen andere gasten gemeld. We kunnen gelukkig wel rekenen op een ontbijtje in de ochtend, voor het diner mogen we ons melden bij een van de vele restaurantjes in het dorp – een fijne start voor het mountainbiken in Grächen.

Terwijl we smullen van de omelet komt Odilio binnenlopen, onze gids voor de komende dagen. Odilio is de eigenaar van One, de mountainbikewinkelin het dorp. In de winter kun je er terecht voor snowboardgear. Hij heeft een aantal bijzondere boards in de winkel hangen, laat hij ons weten. Maar nu gaan we eerst fietsen. Vandaag zullen we het gebied rondom het dorp verkennen, morgen bezoeken we de trails in een aangesloten dal.

Na een korte uitleg en toch nog een laatste espresso pakken we onze spullen bij elkaar en springen we op de fiets richting de gondel. We hebben geluk en stappen in een van de Sprookjesgondels, waarbij je gedurende de trip omhoog naar een sprookje kunt luisteren. Is het verhaal klaar, dan ben je meteen boven aangekomen.

Boven zien we een klein oefenparcours en de start van de Flowtrail. Odilio neemt ons eerst een stukje mee verder omhoog. Een steil grindpad brengt ons nog eens ruim 200 meter hoger, waar hij ons uitkijkend over een waanzinnig panorama uitleg geeft over het gebied. Zwitserland blijft met zijn vele vierduizenders indrukwekkend. De route begint op dit punt en loopt via een aantal rotsplakken. De herfstkleuren lijken hier te ontploffen. We duiken een geel dennenbos in en rijden over een heerlijk speelse trail met leuke natuurlijke elementen als wortels en stenen. Prima om wakker op te worden en kennis te maken met de ondergrond, tijdens het mountainbiken in Grächen.

Na niet al te lange tijd rollen we langs het bergstation van de gondel en start de Flowtrail. Deze vijf kilometer lange trail blijkt bijzonder goed gebouwd en is geschikt voor elk niveau: rollers zijn als dubbels te springen en op sommige stukken splitst de trail zich in moeilijkere en makkelijkere secties. Tof om elkaar te kunnen inhalen. Eenmaal weer terug beneden volgen we Odilio en al traverserend komen we uit bij een ander uitzichtpunt. De berghut daar blijkt precies in de zon te liggen en te beschikken over koffie, wat we niet aan ons voorbij laten gaan.

Suonen

Nadat we de energielevels weer hebben opgeladen vervolgen we onze weg met een mooi uitzicht op de vallei. Eenmaal weer in het dorpje start een aparte trail, bijzonder smal en gelegen naast een steile helling. Zowel boven als onder ons bevinden zich meerdere trails lopend door het bos en allemaal voorzien van een flinke geul aan de linkerzijde die dient om water te transporteren. Deze geulen, suonen genoemd, zijn irrigatiekanalen waar voorheen het water vanaf de Riedgletsjer en de Riedbach naar het droge gebied rondom Grächen werd geleid. Hoewel niet exact is te achterhalen wanneer de suonen zijn aangelegd, worden ze al beschreven in geschriften uit de twaalfde eeuw. Het pad naast deze kanalen was er enkel voor de arbeiders die ze onderhielden, niet speciaal voor wandelaars… en al helemaal niet voor mountainbikers al leent het zit verrassend goed voor mountainbiken in Grächen. Dit zorgt er –samen met de steile helling rechts –voor dat we ons goed moeten concentreren op de trail. Deze stijgt en daalt lichtjes. Zo bijzonder is mountainbiken in Grächen.

Geheime weggetjes

Na een half uurtje komen we aan bij de start van de Mattsand, een trail die ons naar het dal van de vallei brengt. Dit is wederom een waar feest; hoewel het een geheel natuurlijke trail is liggen er diverse lijnen, rotsen en wortels en heeft de Mattsand een fantastische flow.

Eenmaal beneden kun je de weg terug nemen naar Sankt Niklaus, een dorpje in het dal. Of je gaat via Odilio’s geheime weggetjes over grindpaden en via kleine afsteekstukken wat ook mountainbike in Grächen extra avontuurlijk maakt. Normaal gesproken is het ook mogelijk de trein in het dal terug te pakken naar Sankt Niklaus, echter is deze in verband met werkzaamheden vandaag niet geopend. Vanuit het dorp kun je met een bus terug naar Grächen, waarvoor je wel dient te reserveren. Onze gids was al voorbereid op de werkzaamheden, met zijn bus brengt hij ons weer omhoog naar Grächen. Maar niet voordat we eerst lunchen in Sankt Niklaus, waar Odilio wederom precies het juiste tentje voor weet te vinden.

Eenmaal boven pakken we opnieuw de gondel, de Flowtrail was te leuk om niet nog een keer te rijden. We nemen nu wat meer de tijd en rijden soms terug om ook alle technische secties te proberen.

Gestuntel

Het is inmiddels bijna vier uur en de dag met Odilio zit erop. Echter is het nog licht genoeg en ik besluit om zonder Susannenogmaals de Mattsand te rijden. Gewoon, omdat ie te lekker is. De wirwar aan paden maakt dat de start van de trail zonder Odilio’s aanwijzingen toch moeilijker te vinden is dan gedacht en ik bevind me dan ook regelmatig op het verkeerde pad. Na een half uur extra stuntelen, ondanks de gps, herken ik dan toch de start en kan het feest beginnen. Nu ik de trail een beetje (her)ken, kan het allemaal net wat harder en rijdend vol vertrouwen vliegt de trail onder me door. Eenmaal in het dal weet ik de weggetjes van onze gids wel te vinden en begin ik na de traverse aan de klim met 600 hoogtemeters. Echter niet voor lang, want Odilio is mij met zijn bus tegemoet gereden om mij weer omhoog te rijden, wat een held.

Werkzaamheden

De tweede dag komt Odilioons ophalen met zijn bus en we rijden naar Stalden, een nabijgelegen dorp in het dal. Normaal gesproken zouden we hier ook met de trein moeten kunnen geraken, echt lukt dit niet in verband met werkzaamheden. Alsof het lot ons plaagt, blijkt dat er ook wordt geklust aan de grote gondel, die ons naar Gspon zou moeten brengen, op 1.900 meter. De mecanicien geeft aan geen idee te hebben hoe laat hij klaar is, dus we besluiten omhoog te trappen over de autoweg, zo’n 600 hoogtemeters. De zon schijnt, onze benen zijn nog koud en de velden zijn gevuld met die typische zwartkopschapen, een prima warming-up. Wanneer we bijna boven zijn zien we de gondel over ons heen schuiven. Ach ja…

We hoeven niet helemaal naar de top, op ruim 1.400 meter start de trail, die traverserend de helling volgt. Donkere bossen worden afgewisseld met open stukken waarbij we de nauwe zijvallei in kijken. De ondergrond is voornamelijk bedekt met dennennaalden en we wisselen korte stukken klimmen af met korte stukken dalen. Plots verandert het terrein en rijden we langs steile rotswanden rond een diepe en nauwe vallei. Het terrein wordt technischer en leidt ons naar het pittoreske dorpje Birch, waar we de weg vervolgen naar Visperterminen voor een lunch.

Oude rocker

Na de lunch begint deel twee van de dag met een heel ander uitzicht. De bomen hebben plaatsgemaakt voor een wat rodere ondergrond die vooral uit veel rotsen bestaat, alsof je ineens in een ander seizoen rijdt. De steile en open afgronden naast ons houden de focus scherp en de trail is super om te rijden. De Hunzigertrail leidt ons uiteindelijk na Milachru op de valleibodem. Vanaf hier rijden we terug naar Stalden over een B-weg –net iets boven de doorgaande weg –die lekker rustig is. Hier gaan de fietsen weer in de bus van Odilio en met dik 1.000 hoogtemeters in de benen hebben we er een mooie dag op zitten.

Eenmaal aangekomen na het mountainbiken in Grächen nemen we nog een kijkje in de shop van Odilio. De oude rocker heeft een fraaie shop met bijzondere bikes en kleding, maar het zijnmet name de bijzondere snowboards die de aandacht trekken. Deze baas gaat duidelijk al een flinke tijd mee. We nemen afscheid en bedanken hem voor de twee toffe dagen, hij heeft weer eens duidelijk de meerwaarde van een gids bewezen, zonder hem hadden we deze dagen heel anders beleefd.

Terwijl we terug richting ons hotel fietsen schijnt de namiddagzon nog fel. Susanne kijkt me aan en vraagt: “Moe?” We grijzen en vullen onze bidons bij in een van de fonteintjes. “Volgens mij kunnen we die Mattsand-trail nog best nog een keer rijden…”

Tekst: Harm Spoelstra
Foto’s: Susanne & Harm Spoelstra

Wil je op de hoogte blijven van leuke nieuwtjes? Abonneer je dan op UP/DOWN Mountainbike Magazine. Volg ons op Instagram en Facebook. Benieuwd naar vette blogberichten uit het Up/Down Mountainbike Magazine? Klik hie r! Wil je de gehele Up/Down #3 2024 bestellen? Klik dan hier!

van