Mountainbiken in een skigebied
Oostenrijk, goed bekend als wintersport gebied, iets minder als mountainbike bestemming. Traditionele, cross country georienteerde routes zijn er zeker te vinden, maar naar epische singletracks hebben we al eerder tevergeefs gezocht. Toch verzekerde Bike Holidays ons ervan dat ze er écht zijn. Of we even naar Serfaus konden komen, dan mochten we het zelf beoordelen. Een uitnodiging die we niet konden afslaan..
Tekst: Irmo Keizer
Foto’s: Irmo Keizer
Rijders: Maichel Lemmens (Mikey’s Bike Adventures)
Guido Scheffers
Mikel Mac Mootry
De regen klettert op het dak terwijl we de laatste spullen inladen voor een tripje richting Oostenrijk. Met vier man blijk je toch behoorlijk wat materiaal nodig te hebben voor die paar dagen. Reservebanden, kleren, fietsen en camera apparatuur zorgen ervoor dat de Subaru Forester aardig afgeladen is. Na het inslaan van wat snack spul voor onderweg, zetten we koers richting het zuiden. Guido, Mikel, Maichel en ik hebben er zin in. Duitsland in en dat gaspedaal nét even wat dieper intrappen. We zaten er slechts één pedaal naast. Heel Duitsland blijkt onderweg te zijn vandaag en we rijden van file naar file. De geplande zeven uur reistijd wordt al snel voorbijgestreefd. Acht uur, negen uur…en het aantal kilometers slinkt nauwelijks. We bereiden ons alvast voor op een modderige verkenning de volgende dag. Uiteindelijk komen we, na een kleine omweg in de laatste kilometers dankzij een levensmoeë hoogspanningsleiding die zichzelf over de weg gedrapeerd had, na een slordige twaalf uur rijden aan. Het Geigers Lifehotel heeft de (voordeur!) voor ons opengelaten en op de balie liggen onze sleutels klaar. We zetten snel de fietsen in de kelder en pakken nog een paar uurtjes slaap. En terwijl de regen nog tegen de ruit slaat, zakken we af naar dromenland…
‘s Ochtends wacht een uitgebreid ontbijt. Een prima start voor een dag in de bergen. We gaan de eerste dag mee met de ‘freeride’ tour die achter het hotel begint. In de bikeruimte hangen alle mountainbikes. Er is gereedschap, een werk standaard en sloten om de fietsen op slot te zetten. Tijd om onze fietsen klaar te maken. We hebben vier Cubes mee – een AMS 110, een AMS 130, een AMS 150 en een Stereo met 140 millimeter veerweg. Tijd om die verschillende veerwegen eens even aan de tand te voelen! Voor de gelegenheid zetten we op alle fietsen een stuur van dezelfde breedte én dezelfde banden. Gezien het weer komen deze slofjes überhaupt wel te pas – de Schwalbe Fat Alberts bieden heel wat meer vertrouwen dan de Racing Ralphs die op één van de fietsen gemonteerd zitten. Drinkzakken worden gevuld, regenkleding gepakt en met een snelle graai uit de fruitmand van het hotel zijn we ook weer voorzien van wat broodnodige brandstof voor onderweg. Onze gids, George, wordt een beetje ongeduldig. ‘Sind Sie so weit?’ Klinkt het. Het laatste pedaal is gemonteerd en we klikken in. Kom maar op met die Freeride tour!
We fietsen met een drietal anderen richting het enkele kilometers verderop gelegen Fiss. Over de weg, dus lekker even los trappen. Hardop vragen we ons af of we hier omhoog zullen moeten fietsen of dat we met de lfit omhoog gaan. We bevinden ons op 1600 meter hoogte en het moet gezegd worden – die hoogte is voor ons allemaal te merken. Je adem is nét even sneller, de ijle lucht doet zich gelden. Gids George draait inmiddels af richting de lift – en met de cabine gaan we verder omhoog. Op naar het hoogste punt. Op naar 2600 meter. Het weer is redelijk ondertussen. Er is een lichte motregen, maar niets onoverkomelijks. Regenjassen kunnen nog even in de tas blijven. Boven aangekomen is het tijd voor actie. We rijden over een bergweg naar beneden. Eventjes maak ik me zorgen – we gaan toch niet over DIT pad naar beneden? Na twee bochten draaien we van het pad af en ligt er een prachtige singletrack voor ons. Over de bergkam heen, voor zover het oog kan zien, slingert de singletrack zich langzaam naar beneden. Flowy, maar technisch. Rotsen maken het pad uitdagend en leuk. Oppassen is het wel, soms wordt je na een paar flowy bochten overmoedig. Nét teveel snelheid wordt hier ongenadig afgestraft door een tactisch geplaatst rotsblok. De hellingen zijn wel nog vergevingsgezind. Een uitglijder hier zal er niet voor zorgen dat je honderden meters lager beland. Al zal het wel eventjes doorrollen zijn, met het nodige rotsblok-ontwijken erbij. Het uitzicht is prachtig. Een eindeloze bergketen strekt zich uit over de horizon, met machtige besneeuwde toppen. Pistes kronkelen zich naar beneden, alpen weides met grazende koeien en zodra je onder de boomgrens komt, dienen de bospaden zich ook weer aan. Wij vervolgen onze weg. Het blijkt dat onze gids wat voorzichtiger is dan ons. Het veelvuldige remmen zorgt voor een stank van aanbrandende remmen. 140 millimeter schijven? Zeg maar dag naar je remkracht! Na dit prachtige rotspad draaien we opeens scherp naar beneden. Het terrein veranderd en we doorsnijden een piste. De eerste switchbacks zijn direct enkele van het pitte soort. Scherp en steil. Onwennig draaien we erin.. Het blijkt dat de Oostenrijkers hun afwater geultjes net na iedere switchback neer hebben gelegd, waardoor je als je je voorrem een fractie te lang inhoudt, je een mooie koprol voorover mag demonstreren aan de overige bikers. De weg naar beneden gaat nog steeds over een singletrack. Het pad is uitgesleten, waardoor je zeker in deze natte omstandigheden goed op zult moeten passen. Het pad ligt er wel super bij en onze snelheid wordt wat verhoogd. Een kleine tien kilometer afdalen later staan we weer aan de voet van de berg. Lachende gezichten alom. Tijd voor de volgende run!
Het bankje van de stoellift wordt opgeklapt door de liftbediende en we zetten onze fietsen weer in de kabine. Gestaag gaan we weer de berg op. Bovenaan gekomen is het eerst tijd voor een kop koffie. Even later vervolgen we onze weg. We draaien een ander pad op en rijden over een breed pad naar beneden. Op naar de volgende trail. Ik laat Mikel nog even zien hoe je je pedalen gebruikt om je fiets de grond in te drukken. Terwijl ik (in nat weer) op het brede maar vrij steile pad een stukje techniek laat zien, kijk ik om om te kijken of Mikel nog achter me zit. Terwijl ik mijn ogen net van het pad voor me haal, besluit mijn voorwiel om nét even die ene rots op het pad te raken. Boem. Vooraf erover en terwijl ik over de stenen naar beneden glijd, blijkt Mikel naast me te zitten. Tien centimeter naast mijn hoofd met zijn wiel om precies te zijn. Lachend sta ik op. Mijn Gore-tex jas is minder blij met mijn actie; een scheur en twee gaten sieren nu de anders zo ideale jas voor deze omstandigheden. Allebei mijn knieën liggen open en bloed stroomt naar beneden. Een strak verbandje later springen we weer op de fiets. Toch handig die kniebeschermers. Volgende keer doe ik ze wel direct na het uit de lift komen aan…
We zitten op de Schönjöchl, op 2493 meter hoogte. Het weer is inmiddels aardig omgeslagen. Was het tot nu toe motregen en een lekker temperatuurtje, op de top aangekomen zet een koude wind en keiharde regen de toon. Doorfietsen is het motto. Het pad gaat richting de bergrand, vanwaar het naar het dal bij Serfaes gaat. Veel rotsblokken, veel lijnen om te rijden. Af en toe kleine stukjes bergop, waarbij weer direct te merken is dat je op hoogte zit. Je lichaam moet duidelijk harder werken om genoeg zuurstof richting je spieren te krijgen. We rijden achter elkaar aan, maar even later zien we Guido iets verderop prutsen met zijn versnellingen. ‘Duurt lang voordat hij zijn ketting erop krijgt’ denk ik nog. Bij hem aangekomen blijkt echter dat hij zijn ketting gebroken heeft. Op het hoogste, meest onbeschutte punt op de berg staan we daar. De wind giert en de regen slaat vrijwel horizontaal tegen ons aan. Handen verklampen in doorweekte handschoenen. Kramp schiet in de snel afkoelende voeten. Gelukkig hebben we Maichel bij ons, die een powerlink tussen de kapotte schakels plaatst. Een kleine vijf minuten later kunnen we weer verder. Iedereen van ons is echter genoeg afgekoeld om te verlangen naar een warm bad. Ongelofelijk hoe snel het weer in de bergen kan omslaan. En dan waren wij er nog aardig goed op gekleed!
Klappertandend proberen we weer wat warmte in ons lichaam te krijgen. De regen komt nog altijd zonder genade naar beneden vallen en de wind maakt het werkje af – opwarmen zit er nu echt even niet in. Bikkel-modus-aan naar beneden. Sommigen van ons maken nog een kleine buiteling, maar gelukkig land gras een stuk zachter. Remmen piepen en krijsen, kettingen kraken. Gezichten zitten onder de modder. En toch is ook dit zo lekker. Het is net dat stuk avontuur waarvoor je nu juist de bergen in gaat. Genietend vervolgen we onze weg en we rijden via een laatste singletrack weer het asfalt op, de bewoonde wereld in. Op naar het hotel, op naar warmte. We spuiten de fietsen snel af om vervolgens een warme douche te kunnen pakken. Het hotel blijkt écht uitstekend te zijn voorzien. De afspuitplek is voorzien van borstels, een fijne én een harde straal waarmee we de bikes snel weer moddervrij krijgen. Na het afspuiten rennen we naar binnen – we knutselen na het eten wel weer verder.
‘s Avonds trekken we ons plan. We besluiten om de kaart erbij te pakken en zelf onderweg te gaan. Onze gids was naar onze smaak nét iets te langzaam, en aangezien we flink wat foto’s willen maken, kunnen we toch beter zelf op pad. Wel hebben we de smaak te pakken met de lift. En die liftpassen hebben we toch al. Kortom, voor deze trip vergeten we de Up heel eventjes. We stippelen de paden uit tijdens het overdadige vier gangen diner wat ons wordt voorgeschoteld in Life Hotel Geiger. Op het bike-menu voor morgen staan een slordige 2000 hoogtemeters afdalen in twee runs. Ok, toegegeven, die Up kunnen we toch niet helemaal vergeten. We moeten ook nog een kleine vierhonderd meter klimmen, iets waar we allemaal prima mee kunnen leven. ‘s Avonds sleutelen we nog even aan de fietsen en hier blijkt al snel waarom één van de Cubes zo matig remde – de remblokken waren totaal versleten. Een uurtje later zijn alle fietsen weer helemaal in orde en we houden het voor gezien voor vandaag.
Het gefluit van vogels wekt ons die morgen. Na het openen van de gordijnen blijkt waarom de flierefluiters zo vrolijk zijn. Het zonnetje breekt door de wolken. Lang leve de slechte weersvoorspelling, want volgens de lokale Piet Paulusma zouden ook vandaag de weergoden ons weer ongunstig gezind moeten zijn. Gewapend met onze topos gaan we onderweg. Vandaag staat een ‘sehr schwierige’ trail op het programma. Tips van locals leverde ons een bewegwijzerde route af, die vanaf de top helemaal naar het dal beneden gaat. We stappen weer de lift in en fietsen richting de trail. Het uitzicht is fantastisch vandaag. We kunnen het hele dal voor ons zien liggen, met erachter de machtige Tirolse bergtoppen, getooid met kronen van sneeuw. Het kabbelende geluid van bergbeekjes, klinkende koebellen en fluitende vogels doen je alle stress in een oogwenk vergeten. Niets dan trails, eindeloze trails. Genieten. We fietsen verder en even later komen we aan de bosrand. Route 12 ligt aan onze voeten. Na wat foto’s gemaakt te hebben zetten we de weg naar beneden in. Het pad begint in een glooiende alpenweide en verdwijnt hierna in het bos. Onze wielen stuiteren over wortelsecties. Concentreren hier. Wortels liggen kriskras verspreid over het pad en met een flink hoogteverval betekend dat dus heerlijk technisch fietsen. Maichel en ik gooien even het gas open en even verderop wachten we op Mikel en Guido. Iedereen vermaakt zich opperbest. WAT een trail tot nu toe. Na deze eerste technische bos sectie komen we bij een berghut. Het laatste tientje wordt besteed aan koffie en cola. Camelbaks worden weer gevuld en we gaan weer verder.
Het stuk wat volgt is relatief vlak, met een paar kleine klimmetjes erin. Eigenlijk best lekker, aangezien het pad wat we net reden veel concentratie en kracht vroeg. We vervolgen rustig onze weg naar beneden. Dan, nog steeds in het bos, wordt het plots weer steiler. Met aan onze rechterzijde een fenomenaal uitzicht over het dal kronkelt zich weer een prachtig technisch pad naar beneden. Een steil stuk rots met rechts een aardige afgrond lijkt in eerste instantie best lastig, maar is goed te doen. De kilometer teller bereikt vlak hierna ruim vijftig kilometer per uur. Vol de remmen in en de geur van hete remblokken prikkelt de neus. We rijden het bos uit en komen nu op een pad wat zich langzaam zigzaggend de berg af kronkelt. De rotsen maken het pad uitdagend, maar oh-zo-leuk. De afwisseling in de trail maakt het compleet. Van behoorlijk technisch, tot flowy en snel. Geen extreme jumps of drops, uitsluitend ‘natuurlijke’ trails. Erg lekker. We rollen Serfaus in, nu komend vanaf de andere kant. Iedereen is in een opperbest humeur. Dit smaakt zo naar meer! We rijden terug naar Geigers en genieten op het terras van een verdiende lunch.
‘s Middags besluiten we, puur omdat het moet, de trail nogmaals te rijden. We weten wat er komen gaat en de snelheid gaat omhoog. Iedereen van ons krijgt de flow goed te pakken en lijnen die eerst niet werden gereden, worden nu zonder problemen bedwongen. Ook materiaal pech blijft vandaag uit en met een steeds groter wordende smile op ons gezicht rijden we verder, richting het dal. Voldaan rollen we Serfaus in en met een Weissen in de hand raken we aan de praat met een groep Nederlandse mountainbikers. Ook voor crosscountry rijden blijkt er meer dan genoeg moois te liggen. We sluiten af met een ‘Weissen’ in de hand. We hebben ons laten vertellen dat dat dé hersteldrank is. Genietend in het namiddagse zonnetje delen we verhalen en denken we alvast aan de trails die morgen op ons wachten. Je kan je hier weken achter elkaar vermaken. Terug in het hotel duiken we snel onder de douche. Na het vuil van ons te hebben afgespoeld, duiken we het zwembad in om daarna nog even te chillen in de sauna. Die Oostenrijkers weten wel wat goed is. Voldaan schuiven we aan tafel.
De laatste dag is aangebroken. We pakken onze spullen alvast in. Vandaag rijden we met de Subaru de berg op, naar het Mittelstation. Via een meanderend bergweggetje klimmen we hoger en hoger. De bikes hebben we achterop het Thüle fietsrek geplaatst. Af en toe worden we aangegaapt door verbaasde wandelaars. We rijden hoger en hoger om even later op een metertje of 2000 de auto neer te zetten. We laden de fietsen af en fietsen verder naar boven. We besluiten om één van de trails van de eerste dag nog een keer te rijden. Aangezien onze gids ons net iets te langzaam was, willen we die nu wel eens met wat meer snelheid rijden. En dat blijkt een stuk makkelijker te gaan…op, over en tussen de rotsen door werken we onze weg naar beneden. Het leuke is dat dit pad weer zo anders is dan wat we gisteren hebben gereden. Terwijl Guido voorop rijdt, kruist een marmot ons pad. We kijken verbaasd toe hoe het dier naar boven loopt en even later in zijn hol verdwijnt. Na de verplichte stop vanwege de marmot maken we ter plekke de laatste foto’s voor dit artikel, om hierna nog even lekker te gassen naar beneden. Nog even kunnen we genieten van die prachtige paden…nog even dat gevoel van eindeloos afdalen, die geniale flow en die ijle berglucht. Het is jammer van die deadline, want anders hadden we nog een paar daagjes bijgeboekt.
De reis
Serfaus ligt vlakbij de Italiaanse grens, in Tirol. Vanaf Maastricht is het ongeveer 725 kilometer, een afstand die je zonder files binnen zeven uur kunt rijden.
Het verblijf
Verblijven in Oostenrijk is relatief goedkoop. Zo slaap je al in een pension voor 20 euro per persoon, inclusief ontbijt. Ben je op zoek naar meer luxe, dan is er een keur aan hotels te krijgen, die met hun bike- en wellness faciliteiten vér boven Nederlands of Belgisch niveau staan. Wij verbleven in het Geigers Lifehotel, http://www.lifehotel-posthotel.com/.
Opening
Je kan uiteraard ook in de winter komen fietsen, maar om alle trails te kunnen rijden zul je je moeten beperken tot de zomer. Vanaf half mei zijn de liften in het gebied open voor wandelaars en mountainbikers en wordt het weer beter. Tot en met september kan je normaal gesproken prima terecht, maar hou het weer in de gaten.
Liften
Met een zogenaamde ‘Super Summer Card’ pas kun je gebruik maken van alle liften in de omgeving. De liften zijn geopend van 8.30 uur tot 17.00 (in de zomertijd een uur langer). Ook krijg je met de pas korting op veel activiteiten in de omgeving en korting in winkels. Je krijgt deze ‘Super Summer Card’ gratis bij ieder verblijf in de omgeving, dus vraag er even naar.
Denk aan
Goede kleding. Het weer in de bergen kan grillig zijn. Ook reserve onderdelen voor je fiets zijn een must. De lokale bikeshops zijn niet overdadig voorzien van materiaal. Kortom, remblokken, binnenbanden, een ketting en tools zijn een must.
[youtube id=”UdHlh1ERF4s” w=”700″]
Links:
