Mountainbiketrails Zwitserland
Mountainbiketrails Zwitserland – Goedkoop is het niet, maar Zwitserland heeft de doorgewinterde mountainbiker veel te bieden. Heb je interesse, maar ben je nog onbekend met het biken in Zwitserland? Dan word je waarschijnlijk geconfronteerd met zo veel opties, dat een zekere mate van keuze stress als snel om de hoek komt kijken. We helpen je vast en reduceren de opties tot de bestemmingen Laax, Zermatt en Adelboden, drie gebieden met elk een eigen mountainbike-karakter. Ga mee op roadtrip.
Laax/Flims
De eerste drie dagen verblijven we in Laax/Flims. Wat opvalt is de rust in het dorp en de vriendelijkheid waarmee je overal te woord wordt gestaan. Terwijl we semi-serieus overwegen om per direct hierheen te verhuizen, pakken we onze bikegear. Buiten het dorp wachten twee crosscountry rondjes. Al naar beneden suizend over brede gravel paden begint de zoektocht naar trails. Maar helaas, er is geen mogelijkheid om de bossen in te gaan. Wel trakteert een uitzichtpunt ons op een mooi beeld over Rhine Gorge, ook bekend als de Zwitserse “Grand Canyon”. De imposante rotsformaties en de kronkelende rivier zijn adembenemend mooi en een passerende trein maakt de ansichtkaart compleet.
De weg wordt vervolgd over wederom een gravelpad, die leidt naar de laatste afdaling–via leuke dorpjes en steile klimmetjes–richting het startpunt. Daar wacht een pitstop. Onder het genot van de broodnodige calorieën spreken we met iemand die het gebied goed kent. We benoemen dat de omgeving prachtig is, maar dat we tot dusver wel trails missen. Gelukkig heeft ze een tip, de meeste trails in Zwitserland mogen zowel door bikers als hikers worden gebruikt, tenzij anders aangegeven. De voorwaarden: “Be nice, say hi” en hou je aan de ongeschreven regel dat je stopt of rustig passeert. Het geheim van de hoge wederzijdse tolerantie. Zo kan het dus ook!
In de middag staat de lokale favoriet met de naam Mutta Sura op het programma. Deze trail is bijna anderhalve kilometer lang en gaat voornamelijk naar beneden. Bij het aanzicht gaat ons hart al sneller kloppen. De trail is technisch en het lijkt alsof er een groot doek met wortels overheen ligt. De kurkdroge en niet zo steile route wordt in een hoog tempo afgelegd. Aan de linkerkant suist een oase van groen voorbij en aan de rechterkant, na een kleine muur van bomen, de “Grand Canyon”. Met een grote glimlach staan we weer vrij snel beneden. Deze trail staat niet op de officiële bikemap, maar laat zich online makkelijk vinden. Het eindpunt ligt bij het dertig meter diepe bergmeer Caumasee, waar je een verfrissende duik kunt nemen. Ons advies: eindig je dag op deze sprookjesachtige plek, je zal er geen spijt van krijgen.
De tweede dag start met de twee paradepaardjes van de regio: de Neverend-trail en de Runca-trail. Om het maximale uit deze dag te halen, zitten we al in de allereerste lift naar boven. De Neverend-trail start op 2228 meter en daalt in zeven kilometer af naar 1020 meter. Boven de boomgrens meandert de singletrackover de bergnaar beneden,waar kleine rotsenzorgen voor leuke sprongetjes en de naderende dennenbomen verraden dat je de hoogtemeters snel achter je laat. Natuurlijke secties met wortels en stenen worden naadloos afgewisseld met singletracks en eenvoudige tafels voorzien van gap-jumps. Nergens blijkt de trail echt lastig, de flow is heerlijk en het is erg rustig. Combineer dat met het fantastische uitzicht en je hoopt inderdaad dat de trail never ends.
De Runca-trail geldt als de ultieme flowtrail, zo is ons verteld. Met ruim zeven kilometer aan lengte en bijna 800 meter afdalen zijn de cijfers in ieder geval veelbelovend. De trail begint met een kort gravelpad waar je een paar wallrides kan meepakken. Na een paar honderd meter start de overzichtelijke singletrack, die nergens echt steil wordt. Kombochten volgen elkaar in rap tempo op en het pad verdwijnt vervolgens langzaamaan het bos in. Dat deze trail bij iedereen populair is, toont de aanwezigheid van vele bikers, ongeacht het niveau. De tafels en dubbels zijn prima aangelegd en de heerlijke flow met het rauwe randje zorgt voor een perfecte mountainbikebeleving. Eenmaal beneden zijn we helemaal “stoked”. Benieuwd wat de middag ons gaat brengen!
Na de lunch klimmen we naar Hochtal Bargis. Deze plek ligt op twaalf kilometer en 900 hoogtemeters van het startpunt. Er komt geen lift, dus alles moet op eigen kracht. Hoewel we positief willen blijven, gaan weer niet om liegen: dit is zwaar! ‘De moeilijkste wegen leiden naar de mooiste bestemming’, zei een wijs iemand ooit. Dit blijkt ook wanneer we via een entree van rotsen een vallei in rijden. Tussen tweebergkammen in stroomt een rivier die verderop als waterval tientallenmeters naar beneden klettert. In alle rust ploffen we neer in het gras, we eten wat en vullen de bidons met kristalhelder smeltwater. De terugweg is dezelfde als de heenweg, maar als we na een paarkilometer een wandelpad zien, is die afslag snel genomen. Gravel en asfalt worden ingeruild voor smalle technische paden vol met wortels, rotsen en afgronden. Hoewel de vermoeidheid toeneemt, zorgt de adrenaline ervoor dat we “full focus” zijn. De keuze om deze trail te doen blijkt de kers op de taart. Wat een dag!
De volgende dag ontmoeten we Raphi, onze gids voor deze dag. Op het programma staat een flinke ronde die begin met een busrit naar zo’n 2000 meter hoogte, om van daaruit nog vijfhonderd meter te klimmen naar de Vorab-gletsjer. Deze plek is helaas geen foto waard, want het is een verdrietig gezicht om te zien hoe weinig er nog aan sneeuw en ijs over is.
Na het aanvullen van de nodige calorieën wacht ons een paar uur aan afdalen. De afdaling start met een prachtig uitzicht over de talloze bergtoppen, terwijl grote “rockslabs” getrotseerd moeten worden. De gids zet de lijnen voor ons uit, waarvan sommige makkelijk en overzichtelijk zijn en andere pittig en off-camber. Naarmate de kilometers vorderen verandert de trail in typischalpine landschap met rotsen en losliggende stenen. Dit gaat weer langzaam over in een single trail door een steeds groener wordend landschap.
De Vorab-trail gaat halverwege over in de Nagens-trail, een van de vetste trails die we deze week zullen rijden. Net boven de boomgrensstart deze rollercoaster met een heerlijke flow, afwisselend voorzien van ruige wortel-en rotssecties. De verschillende lijnkeuzes kunnen je rit uitdagender of makkelijker maken. Aan het eind gaat de trail over in de eerder genoemde Runca-trail. De diversiteit aan trails maakt van deze dag een unieke beleving.
Tijdens een relaxte avond concluderen we dat een dag met een gids een waardevolle toevoeging is. Zo scheelt het niet alleen spoorzoeken, maar je rijdt ook de “local lines”, krijgt achtergrondinformatie en hoeft je geen zorgen te maken om de randzaken. Laax heeft ons positief verrast op alle fronten, zowel de mensen als de omgeving en trails. Aanrader!
Zermatt
Twee en een half uur rijden van Laax ligt Zermatt, het dorp dat bekend staat om de Matterhorn, een imposante bergtop van 4478 meter. Parkeren moet in het nabijgelegen dorpje Täsch, om daar de trein naar Zermatt te nemen, want onze volgende bestemming is autovrij. Daar aangekomen voelen we een compleet andere vibe dan in Laax, het bruist er van toeristen en gezelligheid. Door de hoofdstraat lopen we met onze koffers en bikes richting het hotel. De etalages wisselen van dure horlogemerken tot aan souvenirshops. De rich and famous, groepjes bejaarden, Instagram-modellen, bergbeklimmers en bikers, alles loopt door elkaar en al snel wordt het duidelijk dat het hier voornamelijk maar om één ding draait: de Matterhorn.
De volgende dag ontmoeten we bij de bikeschool onze gids Joris. De eigenaresse van Bike Arena vraagt wat we hiervoor hebben gedaan en als we antwoorden dat we in Laax zijn geweest grapt ze: ‘That is kindergarten!’ We lachen (maar zullen later beseffen dat ze gelijk heeft).
Joris heeft een gevarieerd programma voor deze dag verzonnen. Het gebied is groot en de gondels en liften spreiden zich alle kanten op. Ook hier worden de trails niet of nauwelijks aangegeven en is het dus aan te raden om een gids te hebben die je op sleeptouw neemt.
De eerste trail die we rijden heeft de naam Hobbitland en met beelden uit Lord of theRings in het achterhoofd schept dit toch enige verwachting. Deze worden dan ook waargemaakt als we een gebied in rijden met kleine, rotsachtige, groene heuvels, waar een korte trail speels tussendoor laveert. Op de achtergrond prijkt de Matterhorn als het “Oog van Sauron” (of slaat de fantasie nu iets te veel op hol? )aan de horizon.
De volgende afdaling, vanaf de Trockener Steg, start op bijna 3000meter hoogte. Er gaat geen officiële trail naar beneden, dus we volgen Joris de diepte in. Highalpine mountainbiking noemt hij het, wat betekent dat we grote rotsen, rockslabs en losse stenen kunnen verwachten. De switchbacks, gevuld met grote stenen en een flinke afgrond links of rechts, zijn uitdagend. Met de Matterhorn die, ook hier, over onze schouders meekijkt vervolgen wijde trail, die gelukkig steeds meer vergevingsgezind wordt.
Na de lunch pakken we een bergtrein naar Rothorn waar het uitzicht je trakteert op tientallen bergtoppen en flinke gletsjers. We volgen Joris over een lange trail aan de zijkant van de berg, waar kleine stenenzorgen voor leuke sprongetjes en drops. Halverwege verandert de trail in een vrij technische afdaling met steile, rotsachtige switchbacks die ons meerdere malen laat afstappen. Iets van dien aard is helaas niet in Nederland te oefenen.
De Sunnegga-trail is een van de weinige geshapete trails, want ook hier hebben ze te maken met tegenstand vanuit de politiek, zo vertelt onze gids. Dit verklaart meteen de beroerde aanduiding op de bordjes; het is een paradijs om te fietsen, maar je moet wel de weg weten. De flow trails zijn wel goed aangegeven en zien er erg aantrekkelijk uit, want met veel bochten en eenvoudige sprongen wordt het nergens moeilijk.
Vandaag gaan we ook voor een zonsondergang-fotoshoot. Met de trein is het zo’n drie kwartier rijden tot bovenaan Gornergrat (op 3089 meter). Daar aangekomen is het gouden uurtje al ingezet en we knallen naar beneden om te zoeken naar een mooie plek met de ondergaande zon én de Matterhorn in beeld. Even lijkt het erop dat een wolkenpartij het feest zal bederven, gelukkig zijn er toch enkele kostbare zonnestralen die resulteren in prachtige beelden. Met een grote glimlach rijden we naar ons hotel, deze missie is geslaagd.
De volgende dag doen we wat rustiger aan. Op het programma staan de Chalbermatta-en de Yo-Yo-trail. We krijgen te maken met een geweldige afdaling van zo’n zes kilometer. Het pad heeft een flauwe helling, waardoor je lekker vaart kunnen maken en niet al te veel hoeft te remmen. Rechts in de diepte stroomt een rivier en de Matterhorn prijkt–alweer–trots op de achtergrond. Een paar rotsachtige stukken vragen technische precisie, maar verder is de trail goed te doen. Via kleine dorpjes, stenen trappen en wandelpaden rijden we, met een voldaan gevoel, weer het bruisende centrum van Zermatt in. Zermatt is een verhaal apart. De diversiteit aan trails in ongekend en het niveau van mountainbiken ligt hoog, wat voor een unieke beleving zorgt. Hier willen we zeker nog een keer naar terug!
Abeldoden
De laatste stop is Adelboden, een gebied dat nog niet bekendstaat als mountainbike-regio. Maar daar komt verandering in, want al voor het tweede jaar verwelkomen ze fietsers en in het omringende berglandschap worden steeds meer trails aangelegd.
We hebben hier helaas maar één dagdeel, dus na een korte kennismaking met Andi, onze gids van vandaag, stappen we de gondel in. De net geopende Höchst-trail, een aantrekkelijk uitziende flowtrail van bijna vier kilometer, is de publiekstrekker van de regio. De lijn zit vol met speelse elementen, zoals slim geplaatste stenen die kleine sprongetjesmogelijk maken, maar ook tafels en gaps voor het serieuzere werk. In het bos trakteren perfect aangelegde kom bochten op een snelle afdaling. Als dit de standaard wordt, dan is Adelboden zeker een bestemming om in de gaten te houden!
Ook nu zijn we blij met een gids, want hij laat ons op een efficiënte manier kennismaken met de andere trails die er liggen. Er bevinden zich hier veel natuurlijke paden vol met wortels en kleine stenen en doordat dit gebied een stuk lager ligt dan Laax en Zermatt rijd je veel meer in de bossen. De zeeën van varens en hoge dennenbomen maken de mountainbike beleving helemaal af!
Na een productieve dag checken we in bij het Revier-hotel, waar de stijl minimalistisch is. In de kamer zijn alleen de “essentiële” zaken aanwezig. De filosofie is dat je zo min mogelijk op je kamer dient te zijn en je juist actief de bergen in gaat of de gezelligheid opzoekt. Dat advies nemen we dan ook ter harte en we schuiven aan in het restaurant van het hotel. Een ideaal moment om onder het genot van een goede maaltijd de afgelopen week nog eens te herbeleven. Met verhalen en prachtige foto’s.
Tekst: André Deunhouwer
Foto’s: Sjoerd Huis in ‘t veld
Voor meer Mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!
