Nepal, waar de tijd heeft stilgestaan

Dat is schrikken! Nog voor de wekker überhaupt de eerste bikedag heeft aangekondigd worden we gewekt door Moeder Natuur. Een naschok met een kracht van 5.2 op de schaal van Richter. Welkom in Nepal, het land waar natuurgeweld en een geweldige natuur hand in hand gaan. Waar acht van de tien hoogste bergen ter wereld soms letterlijk adembenemend zijn. En waar de wederopbouw van een fantastisch (fiets)land het best te aanschouwen is vanuit het zadel. Kortom, een mountainbike- mekka van ongekende hoogte.

Na deze bewogen eerste nacht laten we – de drie pedaalridders van World2bike en ik – ons niet kennen. Er staat immers een ontdekkingsreis op de planning, richting de vele juwelen van de Kathmandu-vallei, waar je ondanks de hectiek van verstedelijking nog sereniteit vindt. Hoewel, de eerste paar kilometers lijkt de rust van dit openluchtmuseum nog ver te zoeken. Het is slalommen geblazen tussen de kamikazepiloten die het verkeer domineren met de mentaliteit van ‘het recht van de sterkste’. Voor je het weet haalt een flinke TATA je van rechts in (o ja, links rijden!), heb je een zwerfhond voor je wielen of waan je je op de kermis, vanwege de kakofonie van claxons. En dan nog maar te zwijgen over marktlui, heilige koeien en kinderen die vrolijk in de goot badminton spelen met kartonnen rackets en een steentje. We halen dan ook opgelucht adem als we buiten ons drukke vertrekpunt, Patan, even tijd kunnen nemen om energie op te doen voor de zestig kilometers die nog voor ons liggen. “Brood?”, vragen we met handen en voeten. Nee, dat hebben ze niet. Maar de Nepalezen zouden de Nepalezen niet zijn als we werden weggestuurd met een lege maag. Dus voor we het weten staat er ‘s morgens vroeg zelfs iemand kip te slachten, aardappels te kruiden en een smeulend houtvuurtje op te stoken. Voor ons. Alleen voor ons.

Bezwaard gevoel of niet, het blijkt een goede start om de eerste serieuze hoogtemeters te trotseren. Wederom slalommend. Want is het niet de steilte, dan zijn het wel de keien die het voorwiel laten dansen. Zo’n rockgarden zijn we in Nederland niet gewend. Maar het moet gezegd: de winst van deze klim tussen de grove dennenbomen door is een werkelijk schitterend uitzicht over de mosterdgele terrassen met ploegende boeren en besneeuwde toppen die de horizon omlijnen. Daarbij, we hebben na deze ene klim al direct de reuring van de grote stad en tientallen jaren aan modernisering achter ons gelaten. We dalen af naar een dorp waar de tijd zeker honderd jaar stil heeft gestaan. Zo primitief en tegelijkertijd zo rustgevend. En dat terwijl we hemelsbreed slechts een paar kilometer verwijderd zijn van een wereld die me aan Tsjernobyl doet denken. Tenminste, zo leek het vanmorgen.

Eenmaal onszelf met koud water schoon te hebben gedoucht en onze fietsen in het guesthouse te hebben gestald begeven we ons te voet in het labyrint van Patan. In deze eeuwenoude koningsstad zullen we nog één nacht doorbrengen. Maar voor het zover is laten we ons leiden door nieuwsgierigheid. Het geklop en gehamer van de koperslagers lokt ons doorde nauwe straatjes, het gemompel van mantra’s brengt ons bij traditionele tempels en een geurige wasem voert ons naar de typisch Nepalese deeghapje: momo’s. Aangenaam voor wie zijn koolhydraatpeil er flink doorheen heeft getrapt.

De dagen hierna trekken we richting Pokhara. Een tocht die over een kleurrijk mozaïek van aardlagen gaat. Stoffige jeep- en jungleachtige singletracks, rivierbeddingen, houten hangbruggen, werkelijk alles krijgen we onder onze wielen. Je hoeft maar een paar kilometer te fietsen en er ontvouwt zich een totaal nieuw toneel. Eén waarin de rijke diversiteit van dit land je verbazing voedt. Een land, waar zoveel harmonie en veerkracht heerst. Over veerkracht gesproken, dat kunnen we ook wel in onze voorvorken gebruiken! Want waar je vanaf Kalyanpur je Rockshox nog blokkeert om te voorkomen dat je halverwege die achttien procent je tong om je voorwiel windt, prijzen we onszelf in de afdaling naar Bharang Bhurung gelukkig met een meeverend frame. Brein in je stuur, billen achter het zadel, remmen los en gaan! Zo galopperen we over de okergele steppe waar god-mag-weten-hoe ook dagelijks een bus tot aan zijn assen door het zand ploetert. Nee, tijd om weg te dromen heb je niet. Aandacht en concentratie zijn gevraagd. Maar ach, wie wil nu klakkeloos peddelen als je meter voor meter beter leert kijken, sturen, deinen en anticiperen? ’t Is echt een kilometers lange leerschool voor wie zijn downhill-skills wil vergroten. Al gaat het natuurlijk niet alleen om het knallen. Af en toe je handen tot kramp knijpen om haast nosewheeliënd halt te houden bij een plotseling opduikend ruraal dorp, is zeker de moeite waard. Zie het eens voor je: een dal waar huizen uit leem lijken getrokken, mensen slechts werken voor hun eigen (over) levensonderhoud en tijd noch geld grip heeft op geluk. “Namasté”, klinkt het dan ook vrolijk als we worden opgemerkt door de locals. ntussen wast een groepje vrouwen hun lange haren in de rivier, ploeteren de ossen hun ploegsporen tevoorschijn en klauteren zelfs de meest prehistorische personen tegen de grillige flanken van de Himalaya. Lappen stof om hun lijf en leden alsook een band om het voorhoofd. Deze staat strak in verbinding met de zwaar beladen ‘doko’ die op hun gekromde ruggen rust. En wij maar denken dat wíj het zwaar hebben zo tussen de hete zon en twentyniner in.

Dhading Besi

We zijn inmiddels zo moe getrapt dat het niet uitmaakt waar we slapen. Misschien iets té enthousiast gedacht, blijkt als we ons stulpje betrekken. Maar goed, een nacht op een houten plank na een stervenskoude douche mag dan misschien de rust hebben gedrukt, de pret daarentegen allerminst. Trouwens, echt een zware rit wordt de volgende toch niet. Er is namelijk een infarct op de doorgaande verkeersweg; een Jeep bungelt op het randje van de afgrond. Met moeite druppelt de ene na de andere grandioze Dakartruck langs de opstopping. Biedt ons mooi de kans een chauffeur aan zijn mouw te trekken, hem vragend aan te kijken en plaats te nemen op de eerste rij van de daverende tribune (het ding is zowaar breed genoeg voor vier volwassenen op één rij). Wie wil er nu niet eens meeliften in zo’n Indiase krachtpatser?! Ha Gorkha, kom maar op met je vele traptreden. Wij hebben straks nog voldoende energie over om de zonsondergang te bekijken vanuit het oude paleis Upallo Durbar, dat maar liefst driehonderd meter boven de bergkam uit toornt. Al wachten de échte hemelhoge hoogtemeters pas op ons na de volgende World2bike-dag. Want wie Pokhara aandoet moet er beslist eens paragliden.

De dag erna zetten we een tandje bij en stevenen we via een flauwe afdaling, onder een sluier van tropische vogels, over de crosscountrytrail naar een enorme hangbrug. Hier krijg je nog eens energie van! Dat we vervolgens metde fiets op de schouders het laatste stukje naar een de lunch, een flink bord smakelijke Dal Bath, moeten afleggen geeft niets. We hebben er zin in. Zin om straks een bootje te huren en Phewa Lake te tarten. Mantra’s te mompelen nadat we de World Peace Pagoda hebben bereikt. En bovenal hebben we zin om onze hongerige ogen vanonder een vliegscherm te trakteren op het Himalayagebergte.

Nog eentje dan!

Grandioos is het: biken, hiken, paragliden, varen, de bevolking begroeten en ontmoeten. Wat een land! Afscheid nemen lijkt na een paar dagen Nepal onmogelijk. Daarom besluiten we een welverdiende rustdag uit te stellen tot in het vliegtuig. Bovendien, we hebben tijdens de terugrit van Pokhara naar Kathmandu natuurlijk óók de tijd om even te tukken. De laatste dag op het zogeheten ‘dak van de wereld’ buiten we daarom gewoon uit rondom de luchthaven. En dan blijkt dat Boudhha eveneens een uitgelezen plek is voor avonturiers. “Kunnen we nog?” “Ja, er zit nog een restje energie in, let’s go!” En zo hijsen we onszelf nog eenmaal boven de wielen voor de meest mooie tocht langs gebieden die weliswaar gruwelijk zijn getroffen door de aardbeving, maar schitteren onder het credo: verleden heb je, toekomst moet je maken. Doen wij ook, besluiten we die avond als we afscheid nemen van een silhouet van tempeldaken, wapperende gebedsvlaggen, tollende bidmachines en de geur van wierook. Nepal mag na deze biketrip niet alleen verleden zijn, in de toekomst komen we hier zeker terug!

Dit artikel is afkomstig uit Up/Down Mountainbike Magazine #2 van 2016. Bestel deze in onze webshop óf neem een abonnement en ontvang de nieuwste magazines bij jou op de mat! Natuurlijk zijn wij ook te vinden op Facebook en Instagram: volg ons om altijd op de hoogte te blijven van de laatste trends en ontwikkelingen op mountainbike gebied!