No sleep till Åre

Eind januari word ik ’s avonds gebeld door Michiel, de hoofdredacteur van Taste, met de vraag of het me wat lijkt om met hem een aantal dagen mee te gaan naar het Zweedse Åre om te boarden. Na precies een volle seconden nagedacht te hebben ging ik uiteraard in op het aanbod. Twee dagen later voegde selectierijder Aston Egelmeers zich bij de club en onze crew was compleet. Scandinavia, here we come!

Tekst: Bob van Unnik
Foto’s: Michiel Rotgans

Een week later gaven we elkaar de hand op Schiphol. Tijdens het inchecken bleek dat ik een beginnersfout had gemaakt door met een losse boardbag en een weekendtas aan te komen zetten. Gelukkig was ik met allemaal ervaren reizigers op pad en na heel wat ompakken, wegen en weer ompakken zaten al onze spullen in slechts drie tassen en konden we vertrekken zonder bij te betalen. Twee uur vliegen en drie tomatensap verder arriveerden wij in Noorwegen. ‘Noorwegen? Jullie gingen toch naar Zweden?’ Klopt, maar Trondheim is het internationale vliegveld dat ‘t dichtst bij Åre ligt. Een busreis van twee en een half uur door een adembenemend landschap waren wij slechts verwijderd van Åre. De tocht is er zeker één om aan te raden. De eindeloos lange steppes met de eeuwenoude glooiende bergpassen en gekleurde ‘Pipi Langkouslandhuizen’ deed ons de belofte van een uitstekend land van bestemming. Waar je meestal een week hebt om het desbetreffende gebied te verkennen, daar hadden wij in dit geval slechts drie dagen. We klaagden niet, integendeel zelfs, maar dit vroeg wel om een strakke planning. Tevens moesten we meedoen aan activiteiten als sneeuwscooterrijden en sleehondentochten. Tjonge, wat hadden we het toch druk. Aan het eind van de middag kwamen we het Zweedse dorp binnenrollen

Jody Koenders, gepensioneerd snowboardrockstar, stond ons op te wachten bij de bushalte. Jody, belast met de marketing van Zweden in Nederland, was ook één van de initiatiefnemers van deze trip. Jody verwees ons naar ons onderkomen. We kwamen binnen in een appartement voor minstens acht personen. Beter kan niet als je maar met z’n drieën bent, lijkt me. Het verbaasde ons hoe goed er is nagedacht over de problemen waar je als snowboarder tegenaan loopt na een lange dag boarden. Zo is er bij binnenkomst een aparte kamer om je om te kleden. Met een bombproof stenen vloer waar je makkelijk met je skischoenen op kan dansen en een drooginstalatie waarmee je alles in een mum van tijd weer klaar kan maken voor de volgende dag. Achter de eerstvolgende deur gaat een ware Zweedse sauna schuil die deze trip zeker niet onopgemerkt bleef. Elk normaal mens zou zich even gaan opfrissen voor het diner, wij hadden aan het begin van het dorp een mooie houten handrail gespot, waar wij dat verloren uurtje tussen zes en zeven aan besteedden. Met een switchnosepress in de pocket zaten we twee uur later deftig te dineren met de marketingmanager van het gebied. Een fantastisch viergangendiner ging over tafel en we sloten af met een Zweeds kaasplankje, het leven van een snowboarder gaat over rozen.

Na een ontbijt bij de hipste en meest ecologische bakker die je ooit in een wintersportresort zal zien, maakten we kennis met Andy, de gids der gidsen! Een super enthousiaste man van ruim achter in de veertig, hij vertelde op een leuke manier over al het moois in het dorp. Ook kregen we een ware geschiedenisles over Åre. Zo vertelde hij ons dat voor 1910, het jaar waarin de eerste skilift werd gebouwd, het dorp vooral werd bezocht door astmapatiënten. Die kwamen daar om de uitzonderlijk schone lucht in te ademen. Vroeger werd gezegd dat de lucht in Åre een magische en helende kracht had. Eenmaal op de top van de hoogste berg beseften we ons hoe belachelijk mooi de ansichtkaart was waarin we ons bevonden. Het zicht was eindeloos en de pistes reikten tot aan het water van het meer. Op een bergtop aan de linkerkant spotten we een enorm chique hotel. Andy vertelde ons dat het hotel was gebouwd door Nederlanders en bood ons dan ook onmiddellijk aan om er een kijkje te nemen. Zo gezegd zo gedaan en we gleden door het gebied. Het gebied bestond voornamelijk uit glooiende pistes, geschikt voor jong en oud, met hier en daar een smalle maar steile knalpiste. Links en rechts van de paden waren genoeg leuk features om kleine freestylemoves te maken. Åre is lang niet zo groot als een Frans resort, maar door de vorm van het terrein kan je je hier prima een week vermaken.

Na het bezichtigen van het enorme hotel en een lekker ochtendje snowboarden was het tijd voor een heerlijke Zweedse lunch. Andy nam ons mee naar een klein restaurant aan de rand van het gebied. Het restaurant dat onder andere voorzien was van ingebouwde jacuzzi’s op de veranda en loungebanken met schapenhuiden, had als specialiteit een rendierstoofpotje. Na deze zalige lunch maakten we haast om ons om te kleden en de taxi te pakken naar de sneeuwscooterlodge aan het meer. Ik denk dat iedereen zich wel kan bedenken hoe wij ons gevoeld hebben toen we met 120 kilometer per uur over het bevroren meer knalden. Van het meer gingen we de heuvels in. De vers gevallen sneeuw in combinatie met de lage temperatuur zorgde voor een onvergetelijk poedercross-festijn met als grand finale een sprong die Michiel wist vast te leggen. De avond werd doorgebracht in een gecombineerde club en restaurant waar heel hipster Åre zich ’s avonds verzamelden. De gemiddelde Zweed weet wel hoe hij er fancy gekleed uit moet zien. Geen wonder in het land van de Hennis en Mauritz. Na een lekker lokaal biertje was het tijd om plaats te nemen aan de met eten overladen tafel. Jody had de bedrijfsleider carte blanche gegeven wat betreft het eten dat hij ons zou voorschotelen. Grote borden met hapjes was hetgeen er paseerde. Het hoogtepunt: elandstoofvlees met chocolade. “Amazing!” is alles wat ik hierover zeg.

Eigenlijk waren wij stuk voor stuk klaar om lekker in bed te duiken, maar bij dit bliksembezoek was er geen tijd voor slapen, het werd een nachtelijke snowboardmissie. Aston had het idee om van een enorm hoog gebouw af te springen. Helaas bleek na twee pogingen het gebouw te hoog en kregen we niet het effect op beeld dat we voor ogen hadden. Het was gewoon het risico niet waard om dit door te zetten. Nieuwe spot, nieuwe kansen. Na een fl inke zoektocht vonden we uiteindelijk een mooie close-out rail met een drop van vier meter op het eind. Het was al laat en het slaapgebrek was inmiddels zijn tol aan het eisen. Ik en Michiel stonden om de beurt te kuchen. Niet van die gewone kuchjes, maar van die ‘gaat het wel lekker met je’-kuchjes’. Beter gingen we dit snel regelen zodat we naar bed konden. Door de enorme hoeveelheid sneeuw was het letterlijk een koud kunstje omdeze spot te laten werken. In een mum van tijd was er zowel een landing als een startheuvel. Ik had slechts een paar pogingen nodig voor een goede foto. Moe en voldaan strompelden we terug naar ons appartement en vielen we dood neer op ons bed.

De volgende ochtend was wakker worden geen enkel probleem. Wij gingen namelijk een drie uur durende tocht met sleehonden maken! ‘Blue bird’ en de bevroren meren zorgden voor een heerlijke zorgeloze ochtend. Als je het echte Zweden wilt ervaren is dit zonder twijfel dé manier! Het kraken van de slee, de hijgende husky’s en de intense stilte die het landschap uitstraalt, het is onvergetelijk. Na een lekker warm kopje chocolademelk was het tijd om terug te keren naar de huskyfarm. Het bleek nog een hele klus om Michiel het terrein af te krijgen zonder achttien nieuwe honden aangeschaft te hebben. Ik denk dat hij achteraf blij is dat de honden daar zijn gebleven en niet in zijn achtertuin wonen. Het funpark moest eraan geloven die middag en in Åre is dat er nogal eentje. Wat een bruut park. Met voor elk wat wils. Snowboarders van elk niveau kunnen hier de tijd van hun leven hebben. Jiblijnen, schansen in alle maten, een halfpipe, aan alles is gedacht en alles is aanwezig. Na een paar lekkere rondjes door het park gereden te hebben was het tijd om weer eens een mooi kiekje te schieten.

Er waren een paar grote jetsers en kickertijger Aston kon zijn geluk niet op. Hij ging dan ook als een ware machine tekeer. Ik kon natuurlijk niet achterblijven want met de ondergaande zon en het meer op de achtergrond zijn dit natuurlijk de plaatjes die je verwacht van Scandinavië. Ons laatste Zweedse avondmaal was een feit. Met authentieke Zweedse gerechten en drankjes sloten we het culinaire gedeelte van deze trip uitstekend af. Zover ik weet geniet de Zweedse keuken geen wereldfaam. Toch kan je in dit land ongelooflijk goed eten. De Zweden laten zich niet gek maken en weten gewoon heel goed wat lekker is. Deze avond gingen we nog op een nachtelijk snowboardavontuur maar die eindigde in het niets omdat we weg werden gestuurd. Ach ja, risico van het vak.

Een week voor onze komst was er een editie van Redbull Crashed Ice geweest in het dorp. Een soort boardercrossparcours van ijs waarop ijshockeyers naar beneden raceten. In het parcours zat een quarterpipe van ijs. Het was de spot voor onze laatste foto op de laatste ochtend in het dorp. Na een aantal pogingen was Ashton de man. Hij ging er met de hoogste shot vandoor. Snel gleden we naar ons appartement om in een kwartier de spullen te pakken en de shuttle naar het vliegveld te halen.

Tijdens de ruim twee uur durende autorit kreeg ik een moment van bezinning, afgelopen drie dagen waren als een fi lm aan me voorbij gegaan. Wat een intense maar bizarre trip was dit. In drie dagen had ik slechts twaalf uur geslapen. Toch was het door alle indrukken één van de beste trips die ik ooit heb mogen maken. Ik hoop dat je na het lezen over onze belevenissen  overtuigd bent dat Åre een toplocatie is voor een mooie wintersport. Ik denk oprecht dat Åre alles in zich heeft om een super wintersportvakantie te garanderen voor iedereen die van actie, natuur, luxe romantiek, gezelligheid en lekker eten houdt. Åre je was top, bedankt en tot snel!

Voor meer informatie:

www.skistar.com
www.visitsweden.com
Tel nr. Åre: +46 (0) 771 84 00 00