Noors niemandsland
De tent was ons hotel, de kajak het vervoersmiddel. We gingen op een tweeweekse missie om de ongerepte fjorden van de Lyngen Alps in Noorwegen met splitboard te trotseren.
Tekst en beeld: Mirte van Dijk
Met vijf tassen overbagage en vier boardbags kijkt de dame van Scandinavian Airlines ons verward aan. We zien er uit als een stel astronauten met die airbag op onze rug, sneeuwlaarzen en dikke donsjassen. En zo voelen we ons ook. We hebben een duidelijke missie, reizen af naar het noordelijke Noorwegen met belachelijk veel materiaal en hebben er een voorbereidend traject van drie maanden op zitten. Nu is er geen weg meer terug.
Het is onbewolkt en de ijskristallen stapelen zich op tegen het raampje van het vliegtuig. Het raam is klein, maar wat we zien is immens. De fjorden rijzen uit het tegenlicht van de oranje zon omhoog. Het is opvallend stil in de stoelen naast me, zou iedereen zenuwachtig zijn? Ik heb ontelbare keren de doemscenario’s van deze trip in mijn hoofd afgespeeld en aangezien we nog 45 minuten boven in de lucht hangen, lijkt het me het uitgelezen moment om dat nog een keer doen. Ik dwaal echter al snel met mijn gedachten af naar het indrukwekkende landschap en bedenk me dat we over een paar uur daar in dat niemandsland gedropt worden. Met onze snowboards. En kajaks.
Wie, wat, waar?
Op een donkere avond in september hoor ik aan tafel Stephan iets zeggen over ‘hele vette trip’. En als Stephan deze woorden gebruikt, is het opletten geblazen. Voor jullie beeldvorming: deze man had het antoniem van het begrip winterslaap zelf kunnen bedenken. Meestal offeren wij ons op om mee te gaan op avontuur en ook nu is dat besluit unaniem. Het fantastische decor voor de bizarre expeditie wordt Noorwegen. Splitboard en tent laden we op de kajak en varen dan diep de fjorden in, op zoek naar de meest exclusieve lijnen. Ons team bestaat uit Stephan, Rens, Paul en ik. Rens, die net als Stephan snowboardgids is, lijdt aan aanhoudende honger naar excessief, winters avontuur. Hij rijdt dan ook een seizoen lang alle lijnen die in zijn gezichtsveld komen en verslindt ze als een Germknödel. Paul, een skiër met bovenbenen als boomstammen, heeft naast zijn onbegrensde optimisme, ook vaak geluk op ongelukkige momenten. En met al die eigenschappen bij elkaar vormen we samen een behoorlijk stabiel team.
Drop in
Het vliegtuig zet inmiddels de landing in en ik denk toevallig terug aan het moment dat Stephan voor het eerst het woord ‘kajak’ liet vallen. Drie maanden lang zochten we het internet af, op zoek naar gelijken die ons extra informatie konden geven. Maar we vonden niemand die deze combinatie al eens eerder had uitgeprobeerd. Onbeantwoorde vragen over de intensiteit van zo’n avontuur, de hoeveelheid materiaal en alle onverwachte gevaren stellen ons zelfvertrouwen op de proef. We begeven ons met de tassen naar de uitgang van Lufthavn Tromsø en stappen de frisse fjordlucht in. Ons oog valt direct op de aanhanger met kajaks die achter de bus van Björn hangt. ‘It’s really nice to finally meet you! Aldus de vrolijke Noor, die we via een van de vele Google-avonden digitaal tegenkwamen op zoek naar een kajakverhuur. Björn verzorgt niet alleen de kajaks, hij heeft ons ook aangeboden ons naar ons beginpunt te brengen en over twee weken daar weer op te halen. De kajaks zien er gloednieuw uit en de Noor heeft tevens zijn beste drysuits en peddels voor ons gereserveerd. We binden alle spullen op de aanhangwagen en rijden net zolang door totdat de weg ophoudt. Niemandsland heeft hier voor het laatst een naam: Koppangen. De donkere heuvels van Tromsø zijn veranderd in witte hellingen met steeds steiler wordende flanken. Het is 23:00 uur, het schemert en we zwaaien naar de lege aanhanger van Björn. ‘See you in two weeks.’ mompel ik hem na.
Dag 1
De volgende ochtend begint met een uitdagende missie. We zijn op zoek naar een opbergmogelijkheid voor de spullen die we niet nodig hebben. Bovendien willen we nog extra proviand inkopen, maar daarvoor hebben we een lift naar Lyngseidet nodig. Er liggen slechts vijf huizen in de directe omgeving, dus veel kans op slagen hebben we niet. Een mooi moment voor een beetje geluk dus. Nog voor Paul en ik de voordeur van het eerste huis bereiken, wordt er al open gedaan. ‘Hei!’ zeg ik in mijn beste Noors. Er is wat twijfel aan onze kant na een kort gebarengesprek. Zou de beste man snappen wat we hier doen? ’Nøklene er i bilen – tilbake før 12.00?’ zegt hij. Ongekend, we mogen zijn auto meenemen. Oja, en of we geen alcohol willen drinken onderweg, want de weg is nogal hobbelig. Detail: het is 9:00 in de ochtend. Stephan en Rens laten we achter op een slagveld van boots, splitboards, slaapzakken, tenten, stijgijzers, pickels, klimmateriaal, helmen, branders en een kleine twee weken aan krachtvoer. Ze kijken ons lichtelijk in paniek aan. ’Dat past makkelijk.’ zegt Paul. Hier komt zijn grenzeloze optimisme precies op het juiste moment. Het zal echter nog een lastige klus zijn om op het land de kajak uitgebalanceerd in te pakken.
Als Paul en ik anderhalf uur later de auto weer de oprit van huis nummer één oprijden, komt de eigenaar ons al tegemoet. We schudden elkaar de hand en hij stelt zich voor als Gunnar terwijl we richting een vlonder lopen. Er staan hier verschillende kleine houten hutjes waar hij zijn vissen laat drogen. Tussen deze vissen is er nog ruimte voor onze overtollige spullen. ‘Kijk!’ zegt de Noor trots en hij trekt iets glibberigs, tevens ondefinieerbaars, uit een emmer. ‘Dit is het allerbeste, allerlekkerste deel van de vis.’ Ik geloof hem meteen.
Benieuwd naar het vervolg van deze reis ? Dit artikel is afkomstig uit Taste snowboard magazine 2014 #2. Mocht je meer reisverhalen, interviews, tip & tricks en nog veel meer willen lezen? Taste snowboard magazine 2014 #2 is los te bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen! Extra beeld en filmpjes zijn te vinden in de Soul Kiosk App.
