North of the Golden Gate

Afgelopen voorjaar huurden Phil Soltysiak en Max Matissek een camper om de kust ten noorden van de Golden Gate Bridge te ontdekken. Het werd een trip van extremen, met ijskoud water, warme stranden en de nodige zeehonden en haaien.

De deuren van San Francisco Airport schuiven open en we krijgen onze eerste ademteug koele, foggy oceaanlucht. We slepen onze boardbags naar buiten met het spannende vooruitzicht van koud water, uitdagende wind en een paar weken back to basic kamperen in onze gedachten. Onze vriend en lokale windsurfer Graham Fedderson komt aanrijden in zijn oversized Chevrolet Suburban, de gangsterrap pompt uit zijn speakers. Een collage van bumperstickers inclusief ‘I take care of my beaches’ geeft zijn vieze truck karakter. Jaren van inpakervaring maakt dat we in no time onze zeven windsurfboards en nog veel meer zeilen naast Grahams nog nadruipende windsurfspullen schuiven – een goed teken, we zijn weg!

Een half uurtje later dropt Graham ons af bij Escape Campervans in het centrum van de stad, waar we ons huis voor de komende twee weken afhalen: een dikke A-Team-achtige bus met tweepersoonsbed, keukentje met fornuis, wasbak en koelkast en het allerbelangrijkste: vier roofracks. Zoals alle busjes van Escape heeft ook die van ons een naam – Palm Springs – en een originele custom paintjob, in dit geval door de Nieuw-Zeelandse artiest Dcypher, die in LA furore maakt met zijn enorme muurschilderingen.

Na opnieuw een magische inpakjob ligt er ineens een paar honderd kilo windsurfgear op ons rijdende kunstwerk, waardoor we binnen precies genoeg ruimte hebben om ‘s avonds comfortabel te kunnen slapen. We starten de motor, grijpen de eerste heerlijke burrito van de trip en zetten koers naar de Golden Gate Bridge. De wind is duidelijk present, en de windsurfers en kiters zetten de 2,7 kilometer lange en 227 meter hoge brug in perspectief. We parkeren bij Crissy Field aan de zuidkant van de brug en besluiten nog even een nat pak te halen voordat we noordwaarts rijden, de wildernis in. Na al die gevlogen mijlen en gesleepte kilo’s is het heerlijk verfrissend om het koude water van San Francisco Bay tussen onze tenen te voelen stromen, en ons bewustzijn staat op scherp als we ons zeil dichttrekken en op volle snelheid onder een van de grootste architectonische hoogstandjes van de 20ste eeuw doorvaren. We worden tenietgedaan door de gigantische containerschepen en zien zelfs een helikopter onder de brug doorvliegen. Windsurfen onder de Golden Gate is fantastisch en griezelig tegelijk. Het water is choppy en de condities veranderen snel met het getij. Met het water dat de baai uitstroomt bouwt de swell onder de torens van de brug snel op, en word je door de stroming upwind gedreven, waardoor je nog wat extra druk in je zeil krijgt. Als het tij het water een tijdje later de baai induwt is het lastig om je positie te houden, maar wordt het water gelijk een stuk gladder.

Als we een paar uur later moe en voldaan over de Golden Gate rijden en uitkijken over de overgebleven windsurfers horen we onze maag rommelen. We kiezen opnieuw voor een burrito, een van mijn favoriete en meest gezonde fast foods in Amerika. We nemen de afslag op Highway 101 naar de slingerende en donkere Highway 1 in de richting van onze eerste stop: Bodega Bay.

Misthoorn

De volgende ochtend worden we gewekt door het geluid van de fluitende wind en een zich steeds herhalende misthoorn. We zijn in Doran Regional Park en staan geparkeerd op een kleine landtong die de Bodega Harbor scheidt van Bodega Bay. De bus staat wild te schudden en hoewel het bijna zomer is zijn winterkleren geen overbodige luxe als je naar buiten wilt. De baai lijkt te ondiep om in te windsurfen, zelfs met onze mini 18-centimeter-vinnen. Het is niet zo’n fantastische morgen als we gehoopt hadden.

Een rondje over de camping leert ons het een en ander over Bodega Bay. Volgens de infoborden maakt het onderdeel uit van de Golf van de Farallones, een baai die zich uitstrekt van San Francisco tot de Faralloneilanden, zo’n 50 kilometer uit de kust. De onbewoonde eilanden vormen een belangrijke broedplaats voor zeevogels en zijn op heldere dagen zichtbaar vanaf het vasteland. Super interessante achtergrondinformatie, maar het is vooral de laatste zin over Bodega Bay die onze aandacht trekt. ‘Thuishaven van de grootste witte haaienpopulatie ter wereld.’ Great.

We zijn verrast als we een paar windsurfers het water op zien gaan vanuit het dorpje verderop. We vinden ze even later terug in de haven en we rijden ernaartoe om te kijken waar ze in het water zijn gegaan. Het lijkt diep genoeg waar ze varen, en als het getij later in de middag hoog genoeg is besluiten we terug naar de camping te gaan om vanuit daar het water op te gaan, ervan uitgaande dat het water tegen die tijd hoog genoeg is om niet met onze vinnetjes over de bodem te hoeven schrapen.

We tuigen onze 4,0 op – de kleinste zeiltjes op die we hebben – en ik ril als ik door het enkeldiepe water waad. Elke stap is het vechten tegen de vlagen van 40 knopen en we raken maar mondjesmaat upwind. Tien stappen zijn uitputtend, 100 voelen als een marathon en het water wordt maar niet dieper. Na ongeveer een half uur ploeteren kunnen we eindelijk op de plank stappen en weten we zonder al te vaak de bodem te raken – en met maar een paar katapults – weg te varen. Het waait zo hard dat het bijna onmogelijk is om moves te sticken, en onze handen en voeten zijn inmiddels compleet gevoelloos.

De enige plek diep genoeg om te windsurfen blijkt het kanaal waar de boten varen, en het is waarschijnlijk ook de enige plek die diep genoeg is voor de witte haaien om in rond te zwemmen. In theorie klinkt een baaitje met vlak water en 40 knopen wind wellicht als een freestyledroom, maar door de gestoorde, ijskoude omstandigheden, de angst voor haaien en het ondiepe water kan ik je verzekeren dat het eerder een nachtmerrie was. Met de moraal laag en onze lichaamstemperatuur mogelijk nog lager, besluiten we om het elders te zoeken. We kruipen ons bed in om de volgende ochtend vroeg te kunnen vertrekken naar onze volgende bestemming.

Sequoia’s

Het rijden op Highway 1 is langzaam en kronkelend, maar elke bocht brengt een spectaculair uitzicht en elk strand nodigt uit tot een kleine rustpauze. En haast hoeven we niet te hebben: wind gaat er genoeg zijn deze trip. De snelweg buigt weg van de kust en voegt zich bij de 101. We volgen de bordjes naar het het Humboldt Redwoods State Park, bestaande uit hoge heuveltoppen en dichte bossen, met als hoofdattractie de sequoia-boom. We gaan eraf bij de ‘Avenue of the Giants’, en maken een mini road trip langs een aantal van de grootste bomen ter wereld, voordat we op zoek gaan naar een plekje om die avond te kamperen.

De volgende ochtend worden we gewekt door de regendruppels die op de bus tikken. We besluiten dat het een perfecte ochtend is voor een American breakfast. We worden verwelkomd door het Redwood Cafe en Max is zo blij als een kind als hij zich realiseert dat een eindeloze stroom koffie deel uitmaakt van de Amerikaanse ontbijttraditie in deze restaurants. Tegen de enorme borden met omelet en hashbrowns – geraspte, gebakken aardappelpannenkoekjes – zijn zelfs onze hongerige magen niet opgewassen.

Na dit klassieke Amerikaanse ontbijt is het tijd om op zoek te gaan naar een plek om te kunnen windsurfen. We stoppen bij Humboldt Bay, en hoewel er wat kleine vlaagjes wind staan is het niet genoeg om te kunnen planeren. We rijden door over de 101 in de richting van Big Lagoon en zijn county campground, waar het eruit ziet dat het lichte briesje alles is wat we die dag zullen krijgen. Gelukkig bevindt zich onder onze zeven boards ook een slalomboard, en een paar uur lang cruise ik over de lagune, met uitzicht over telkens veranderende luchten en een mistige oceaan. De spot heeft veel potentieel, met de mogelijkheid om aan het water te kamperen en zo het water in te stappen.

De volgende morgen worden we opnieuw begroet met een lichte zuidenwind en sombere luchten. We besluiten verder te rijden, en verlaten de staat Californië om Oregon binnen te rijden, met de hoop wat zon en wind te vinden bij Pistol River, Cape Sebastian en Flora’s Lake.
Het weerpatroon aan de kust is vrij eenvoudig: de zuidelijke stroming brengt wolken en regen, met zo nu en dan genoeg wind om te kunnen surfen, terwijl de noordelijke stroming zorgt voor zon en – in de middag – sterke wind.
Als we aankomen op Pistol River is het verhaal nog precies hetzelfde als ervoor: opnieuw een natte dag aan de kust. We doorstaan hem met een glimlach, want er is licht aan het eind van de tunnel: de voorspellingen geven aan dat de wind snel gaat draaien naar het noorden, tijd voor actie!

Eindelijk komt de zon door de wolken heen, worden de vlagen sterker en kunnen we het water op. En als het eenmaal ‘aan’ is, is het ook gelijk volle bak actie. We vliegen met onze kleinste zeiltjes over het water op Pistol River, ook bekend onder de naam ‘The Rock’. De wind is schuin aanlandig en de shorebreak ontpopt zich al snel tot een monster waar je liever niet in wilt liggen.
Een paar kilometer verderop ligt Cape Sebastian, onze volgende bestemming. De wind hier is een stuk verraderlijker, aangezien hij eerst rond de kaap moet buigen voordat hij aankomt bij het strand. Hij draait regelmatig van richting en is vlagerig, wat gecompenseerd wordt door de mooie, cleane golven.
We lanceren ons vanaf de vele lekkere schansen en rijden ze terug naar binnen; een topsessie vlak voor ‘The Cape’. Van de locals horen we later dat The Cape het beste werkt in de ochtend en namiddag. De spot heeft aardig wat swell nodig om goed te functioneren, aangezien wind swell het niet redt rond de kaap tot aan het strand.

Coast days

Eindelijk ervaren we de echte ‘coast days’, waarbij zon en warmte in het binnenland zorgt voor een aanzuiging van koele oceaanlucht. Hoewel het water in de Stille Oceaan extreem koud is – soms zakt het kwik er tot 10 graden – voelt het niet als windsurfen op een koudwaterspot. Je tenen branden in het hete zand terwijl je naar de waterkant loopt, in de warme zon is je wetsuit in no time droog, en op nog geen 100 meter van de zee chill je in je T-shirt. Maar vergis je niet: als je de actie vanaf de waterkant wilt volgen heb je echt een winterjas en een muts nodig!

Vlakbij Pistol River en Cape Sebastian ligt het plaatjes Gold Beach. Ook hier vinden we een wavespot van wereldklasse, genaamd ‘The Jetty’. Hoewel er ons wordt verzekerd dat het veilig is het water op te gaan, worden we toch wat onrustig van de enorme aantallen zeehonden en zeeleeuwen die er rondzwemmen. Het water ingaan lijkt een slecht idee. Pas als we er voor de tweede keer langskomen besluiten we het erop te wagen, geholpen door een paar locals die ons ervan weten te overtuigen dat het echt geen ‘big deal’ is om te varen met meer dan 100 zeehonden en -leeuwen. Een tip: als je vaart terwijl het tij naar buiten gaat, blijf dan dicht bij de pier en tuig groter op dan je normaal zou doen; de stroming van de Rogue River is sterk en brengt je snel naar buiten, niet wat je wilt!

IJspauze

Als je op zoek bent naar een pauze van de golven en het ijskoude water, is kamperen aan Flora’s Lake een echte aanrader. Het was onze meest noordelijke bestemming, waar we de fameuze wind scoorden, zonder de beruchte shorebreak. De camping ligt recht aan het water, waardoor je je spullen gewoon opgetuigd kunt laten. Mocht je niet de juiste maat of materiaal bij je hebben, of een lesje willen nemen, kun je terecht bij Flora’s Lake Windsurfing, een klein wind/kitesurfcentrum op het strand gerund door een familie, waar ze zowel wind- als kitesurfspullen hebben.

Na een laatste sessie reden we terug naar San Francisco. De terugweg was als een omgekeerde samenvatting van onze trip: elk uur reden we langs een andere spot die we gevaren hadden op onze trip noordwaarts. Twee weken was eigenlijk veel te kort om het enorme potentieel dat dit gedeelte van de westkust te bieden heeft volledig te ontdekken. Er is zoveel te zien en exploren dat we met gemak elk jaar naar hetzelfde stuk kust zouden kunnen gaan, en telkens nieuwe stranden, rivieren of meertjes zouden kunnen windsurfen. En nadat ik Max had afgezet op het vliegveld was dit precies wat ik deed. Na een paar dagen in de San Francisco Bay Area stuurde ik good old Palm Springs opnieuw naar Pistol River, dit keer voor een evenement van de American Windsurfing Tour. Terug op ontdekkingstocht ten noorden van de Golden Gate.

Dit artikel is afkomstig uit de Motion #4 van 2016. Wil je het hele magazine nog eens een keer op je gemak rustig willen nalezen dan kan je hem hier bestellen. Niks meer missen op het gebied van windsurfen? Word dan abonnee!