Oost Engeland: pointbreak perfectie in de Noordzee

Onze ‘Hollandse Noordzee’ biedt niet altijd de meest constante surfomstandigheden. Voor een lekkere surftrip rijden we meestal rechtstreeks naar Zuid-Frankrijk. Mooi weer, goede golven en een lekkere watertemperatuur. De Noordzee heeft echter meer kustlijn dan alleen die van ons. In Oost-Engeland blijkt ze veel meer te bieden dan de slappe beachbreaks die wij kennen. Geruchten gaan van linkse pointbreaks in deze regio. Constant, koud, guur en vervuild, maar wel relatief dichtbij. De Stormrider Guide vertelt goede verhalen over de oostkust van Engeland en in Engelse surfmagazines staan regelmatig mooie reportages over dit gebied. Het G-land van Europa schijnt zich hier te bevinden. Een van de tien beste golven in Europa ligt in de Noordzee, zelfde temperaturen, zelfde kleur. Meer dan de moeite waard om een kijkje te nemen.

De Noordzee in volle glorie
De overtocht naar Hull duurt een nacht, van 8 uur ‘s avonds tot 8 uur ‘s ochtends. Je slaapt op de boot. Paar biertjes ‘s avonds in de bar, ontbijtje ‘s ochtends en je bent er! Goede swell in de Noordzee ontstaat overwegend door wind uit het noordwesten. Onze overtocht valt precies tijdens een noordwesterstorm. Aan de oostkant van Engeland is noordwesten wind offshore. ‘s Nachts horen we het ijzer van het schip kraken. De boot schommelt als een gek en ondertussen blijft het ook maar malen in mijn hoofd: zouden er golven zijn, kloppen onze verwachtingen? Is het offshore, en is er genoeg swell om een ointbreak te doen breken? Hoe ziet de kust eruit, liggen de spots ook nog beschut? Ik heb nog nooit iemand gesproken die er geweest is. Onze aankomst in Hull verloopt vlekkeloos, hup in de camper en op weg naar Scarborough. Het dichtstbijzijnde stadje met een aantal surfspots. Het is druilerig grijs weer en de regen tikt tegen het raam. Smalle landelijke wegen lopen hier langs een heuvelachtige kustlijn die vooral bestaat uit baaien en kliffen. Het binnenland is groen met veel bossen. We zien hoe een valk zich op zijn prooi stort. Nooit gedacht dat het hier zo mooi zou zijn. Na drie kwartier komen we bij Scarborough aan. Voor het stadje zien we een parkeerplaats met een grasveldje en krijgen we de eerste kans om de zee te zien. Grote lijnen rollen richting de kust met aflandige wind. Links van ons kijken we op Clayton bay, een linkse pointbreak. Meteen ook één van de langste golven in de regio, leren we later. Voor ons ligt ‘the Pumphouse’. De golven breken hier over rotsen en de break houdt golven tot 5 voet. Rechts van ons ligt ‘the Bunkers’, één van de betere beachbreaks in de omtrek. Op een paar kilometer liggen nog eens drie spots beschermd tegen de wind door de omringende kliffen. Tom Spaans en Dennis Paalvast mijn reisgezellen lachen en springen van enthousiasme. Dit is de Noordzee in volle glorie.

Hollandse surfpower en Engelse humor
Clayton Bay is een pointbreak die tot 15 voet houdt. De golven slaan hier om de point heen. Hoe rommelig de swell ook is op een of andere manier houdt de point het goed. Het schijnt de gevaarlijkste golf van de baai zijn, maar als het loopt is het ook de beste golf van de hele regio. De ligging is pittoresk, een pad door het bos leidt ons, als in een sprookje, naar het strand. Bramen aan weerszijden van het pad met mooie doorkijkjes om de golven te bekijken. De locals vertellen ons dat ‘the point’ met opkomend tij beter begint te lopen. We kunnen echter niet meer wachten en lopen een lang bospad af over grote kiezelstenen naar het strand. De wind is helemaal weg en de relatief cleane golven breken vanaf een aantal rotsen waar de take-off zone is. Je kijkt hier recht in het oog van de golf. De take-off is hol en snel en de golf barrelt gelijk vanaf het begin. De eerste plek voor een move in de golf is gevormd als een kommetje, precies waar de golf om de point heen begint te krullen. Daarna is het een vrij snelle golf geschikt voor lippers en floaters met nog meer holle secties down-the-line. Niet bepaald een doorsnee pointbreak waar je tien cutbacks op kunt maken. Ook voor Tom is dit een droom die uitkomt: een fucking pointbreak in de Noordzee. Iets waar je alleen maar over kunt fantaseren als je in Nederland in de line-up ronddobbert. Hij surft een paar mooie golven. Na een snelle take-off – meer een vrije val- vlakbij de rotsen, duikt hij gelijk de tube in om er daarna op volle snelheid uit blazen en de rit te bezegelen met een krachtige lipper. Ik hoor één van de locals zeggen: ‘Who’s that dude, he rips!’ Ik houd mijn mond, en moet lachen. Toch cool als mensen niet weten waar je vandaan komt en zo op je reageren. De Engelsen zijn relaxt en vriendelijk, ook in het water. Maar laat je niet afschrikken door hun harde gevoel voor humor. In het water liggen ze volop naar elkaar te blaffen, net hooligans. Ze joelen en schreeuwen bij elke golf. Er is genoeg te zien, een paar goede wipe-outs en veel goede surfactie.

The Pumphouse
Op een gegeven moment komt de zon een beetje door het wolkendek. Vanuit het water lijkt het net alsof de zee direct aan het bos grenst. Serieuze pointbreaks in de Noordzee en ook nog eens gelegen op een supermooie plek. Na de surf lopen we dromerig door het sprookjesachtige bos terug om onszelf op te warmen en een kop soep te eten in de bus. We keren daarna terug naar de point om de golven nog eens goed te bekijken. Het is al zeker twee uur afgaand tij, maar Clayton breekt nog steeds. Drie surfers genieten van de golven tot het donker wordt. We hopen op de volgende ochtend, maar helaas… de baai is vlak. Alleen in het midden breken nog mooie linkse golven op the Pumphouse. De zon schijnt en de baai ziet er nog mooier uit dan de dag ervoor. Een oude surfer begint een praatje en vertelt dat hij ieder weekend hier surft. In de zomer wat minder, maar dat is voor de rest van het jaar geen enkel probleem. Ik ben onder de indruk. ‘Enig nadeel’, zo vertelt hij, ‘is de kou.’ De Noordzee is hier op zijn koudst in februari en maart, zo’n 5 graden. In september is het op zijn warmst, rond de 14 graden. Net even wat kouder dan in Nederland. De Noordzee kan golven binnen 12 tot 24 uur generen, aardig snel dus. Hier in Engeland is het swellvenster alleen veel groter dan bij ons. Een swell kan hier 1 tot 5 dagen golven geven, maar soms wel een week. In december 1990 bereikten 30 voet monsters hier de riffen, vertelt een local. In Engeland ontvangen ze echt grote swells; voor- en najaar zijn net als bij ons de beste tijd. De riffen hier stammen uit het Jurrasic-tijdperk. Vanaf de kliffen lopen plat geslepen rotsplaten het water in. Het zijn deze platvormen die zorgen voor goede golven en cleane omstandigheden. De bewoners noemen deze riffen ‘scars’. De riffen werken het best met laag tot mid tij. Niet alleen de riffen zijn goed te surfen ook de beachbreaks zijn goed. Deze kust krijgt steeds meer erkenning en is de meest constante in heel Engeland. Door de heftige industrie, en de daarmee gepaard gaande vervuiling van het water, het gure weer en lage watertemperaturen, is het niet de meest uitnodigende kust van Engeland. Met de juiste omstandigheden zijn al die factoren echter bijzaak en kan je hier geweldige golven scoren.

Europa’s G-land
De kust tussen Scarborough en Middlesborough ligt vol riffen en beachbreaks. Het is hier ook wat drukker in het water. Na Middlesborough in noordwestelijke richting Schotland liggen de echte geheimen van deze kust. Het water wordt helderder en de relatieve drukte is voorbij. Hier bevindt zich het koudwater G-land van Europa. Ook wel The Yorkshire Secret genoemd. De geboorteplaats van Thomas Cook. Een afgelegen spot met lange barrels die zelfs bij bizar hoge swells nog surfbaar is. Secret is een treffende naam want het kan hier ook maanden achtereen niet breken. De spot ligt bovendien behoorlijk afgelegen. Voor de meeste Engelse surfers is het al snel negen uur rijden. Een flinke gok dus en van drukte is hier dan ook geen sprake. Echte locals zijn er trouwens ook niet. The Yorkshire Secret blijft een enigma, een van de langs bewaarde surfgeheimen van de Noordzee. Het is hier koud, maar voor een doorgewinterde Noordzee-surfer is de kou niet echt een probleem. Ga je liever naar de zon dan is dit zeker niet je bestemming. Wij hadden echter een droom. Na jarenlang in onze Noordzee dobberen wilden we wel eens ervaren hoe het aan de overkant zou zijn. Nu weten we het. Nederland kent zijn mooie dagen, maar de Engelsen zijn de echte ‘lucky bastards’!

Om de 6 met dit artikel te betellen klik hier

© 6 Surf mag. 2007