Op trofeejacht in het verre Oosten
Nadat hij begin dit jaar zijn sponsorcontract bij het Flysurferhoofdkantoor in Duitsland verlengde, vertrok Dylan van der Meij, samen met kitebuddy Kelly Schouten, naar het verre oosten. Om deel te nemen aan de Kite Tour Asia (KTA). Hier deelt hij zijn bijzondere belevenissen. ‘Zo voelt het dus om beroemd te zijn.’
Tekst: Dylan van der Meij / beeld: Alexandru Baranescu
Azië staat niet echt bekend om zijn harde wind. Beladen met een acht, tien, twaalf en vijftien meter kite durfde ik de lichtweercompetitie wel te trotseren. En zo ging de reis van start. Op twaalf januari. Voor de eerste tourstop moest ik naar Indonesië, voor de tweede naar de Filipijnen. Dit leek me nou een goede manier om Azië met een vlieger te leren kennen.
Inchecken met veel kitesurfmateriaal is altijd spannend. Zo ook ons vertrek vanaf Schiphol. De meeste vliegmaatschappijen hebben een redelijke regeling voor sportmateriaal, maar de niet zo vriendelijke meneer van Singapore Airlines wilde me tweeduizend euro laten betalen voor mijn spullen. Na lang bekvechten besloot ik mijn normale koffer met cargo te versturen. Mijn boardbag had al een check-in label en moest dus naar de afwijkende bagage gebracht worden. Onderweg heb ik zo veel mogelijk spullen van mijn koffer in mijn boardbag gepropt om de cargokosten laag te houden.
Na veel gedoe dacht ik eindelijk dat het geregeld was. Kelly en ik liepen opgelucht naar de gate toe. Daar aangekomen kwamen we dezelfde dwarse man van de check-in tegen. Hij had via via een melding gekregen dat we onze boardbag vol aan het bijvullen waren en was hier niet blij mee. Op een geniepig en dreigend toontje vertelde hij ons dat de boardbags op standby stonden en dat ze eerst werden gewogen voordat ze het vliegtuig in gaan. Als de boardbags zwaarder zijn dan ze bij de check-in waren, dan zouden ze in Amsterdam blijven staan.
We kregen nog één laatste kans om voor de boardbag bij te betalen, maar trots lieten we het bonnetje van de cargo zien en bluften we dat het allemaal geregeld was. Nu was het maar hopen dat hij ook blufte. Na twaalf lange, onrustige uren in het vliegtuig, kwamen we aan in Singapore. Zenuwachtig liepen we naar de afwijkende bagageband en daar lagen ze braaf te wachten, onze boardbags!
Stop 1 Bintan, Indonesie
De eerste wedstrijd van de Kite Tour Asia vond plaatst op het prachtige eiland Bintan. Dit is een van de meest noordelijke eilanden van Indonesië. Vanaf Singapore is Bintan erg makkelijk te bereiken per veerboot. Het is maar 48 kilometer varen. Bintan wordt steeds bekender onder toeristen uit heel Azië. De veerboot zat dan ook vol met Chinezen en Koreanen. De voorgaande dagen had het erg hard gewaaid, hierdoor was de zee flink ruw geworden. Bij elke deining waren de Aziatische passagiers erg enthousiast. Dit hielden ze ongeveer tien minuten vol. Wat begon met het blije ‘wooeehoee’ eindigde al snel in minder vrolijke, bijzonder onsmakelijke geluiden. Vijftig lange minuten later kwam de veerboot tot stilstand en opgelucht renden we snel naar buiten waar een busje van het hotel op ons wachtte.
Anderhalf uur lang in een busje is geen straf in Bintan. Je vindt er nog erg veel ongerepte natuur en de lokale mensen wonen in simpele hutjes met daar om heen enkele kippen en ander vee. Onderweg schoot er nog een twee meter lange zwarte slang net voor onze wielen over de weg. Wat een contrast vergeleken met Europa!
Eenmaal aangekomen op de kitespot van Bintan werden we gelijk vriendelijk begroet door de lokale kiters die ons wat meer vertelden over de spot. Het rif zorgt voor vlak tot choppy water, afhankelijk van het getij. Met de vriendelijke begroeting en de mooie vlakke baai in het zicht zat er niets anders op dan het water op te gaan voor een goede eerste kitesessie om de jetlag te overwinnen.
Diezelfde avond werden we uitgenodigd om het lokale eten te proberen en ons een uur lang te laten masseren voor omgerekend 3 euro. Zoals men ook wel kent van Chinese gebruiken, is het hier niet vies of onbeleefd om een boer te laten. Dat werd direct duidelijk tijdens de massage, de masseuses forceerde elk boertje naar buiten terwijl ze stevig aan het kneden was. Eten deden we in de kleermakerszit aan een 40 centimeter hoge tafel. Er wordt hier veel rijst en kip gegeten en bestek gebruiken ze daarbij niet erg veel. Fanatiek dipten de locals alles in een pittige saus die ook ik natuurlijk moest proberen. Een mespuntje van deze saus was al genoeg om mij te laten huilen, snotteren en hoesten. Ongelofelijk dat zij dit in zulke grote hoeveelheden kunnen eten.
Het duurde nog ruim een week totdat de wedstrijd begon op een andere kitespot, vijftien kilometer noordelijker. Een deel van het KTA team kwam ook wat eerder om de wedstrijdlocatie te bekijken en om nog van alles te organiseren. Samen met het team bezochten we de locatie en deden we een downwinder langs de kust terug naar het hotel. Zigzaggend langs kleine eilandjes en spelend met de golven op het rif kwamen we weer voor het hotel uit. Het uitzicht vanaf het water in deze prachtige omgeving zorgde meerdere keren voor een brede glimlach op mijn gezicht.
De reeds aanwezige wedstrijdfotograaf Alexandru had vanuit de auto een mooi strandje gezien met een pier. Hij wilde met een aantal riders terug naar deze plek om wat te filmen en mooie foto’s te schieten. In een overvolle bus met kitemateriaal en riders kwamen we aan op het strandje. De lokale mensen zagen dat we onze kites aan het oppompen waren en kwamen massaal uit hun hutjes gerend om te kijken hoe alles in z’n werk gaat. De mensen zijn superaardig op Bintan, hun Engels is beperkt, maar het was duidelijk te begrijpen dat ze dit nog nooit gezien hadden en dat ze het geweldig vonden!
De souvenirs die je hier kunt kopen zijn heel bizar, ze verschillen van beeldjes tot levende heremiet-kreeftjes met een Disney-figuur geschilderd op hun schelp. Je kunt zelfs een kooitje kopen voor deze beestjes, met een huisje en een plastic palmboom erin.
De dag voor de wedstrijd arriveerden alle riders en overige crew. Wat mij opviel is dat er heel veel racers actief zijn in Azië. Zowel op de professionele formula-boards als op twintips. Het racen op twintips wordt als jaren als wedstrijdonderdeel gevaren bij de KTA. Het is een laagdrempelige manier om mensen bij het racekiten te betrekken. Het aantal freestyle deelnemers viel erg tegen tijdens deze eerste tourstop op Bintan. Er waren maar zes mannen en vier vrouwen aanwezig. De organisatie van de tour vermoedt dat dit komt omdat Thailand en de Filipijnen sinds dit jaar ook hun eigen tour hebben. Het is natuurlijk veel goedkoper om in je eigen land te blijven. Met zo weinig deelnemers kwam de organisatie met een nieuwe vorm van competitievaren: ‘Round Robin’. Dit systeem zorgt ervoor dat alle deelnemers een een-op-een heat tegen elkaar varen. Ik stond in de eerste heat van het evenement meteen tegenover de Thaise Narapichit Pudla, beter bekend als Jo. Jo heeft de freestyle discipline van de tour de afgelopen twee jaar gewonnen. Ik moest flink aan de bak dus! Mijn eerste heat ging erg goed, ik landde al mijn tricks en won mijn eerste heat van Jo! In de singles eindigde ik op een derde plek.
De dubbele eliminatie ging me erg goed af, door achtereenvolgende heats te winnen was ik opgeklommen tot de finale. Nu moest ik Jaka uit Kroatië, die de enkele eliminatie had gewonnen, twee keer verslaan om het event te winnen. Beide heats gingen precies zoals ik het gewenst had en ik won het event! We hadden erg veel mazzel met de wind tijdens dit evenement, de freestylewedstrijden werden op dag een en twee al afgerond. De organisatie wilde graag nog wat meer sprongen laten zien aan het lokale publiek en de hoofdsponsoren die vooral in het weekend aanwezig waren. Een ‘expression session’ leek dus een goede oplossing. Er werden twee van deze sessies gehouden; een expression session met alleen newschool kitetricks en een expression session met enkel oldschool tricks. Dit zorgde voor een afwisseling van trucs . Het publiek vond het allemaal geweldig! Na de expression session werd er over de speakers bekend gemaakt dat ik beide sessies gewonnen had. Alle lokale mensen kwamen gelijk naar me toe en wilden met me op de foto. Bizar! Zo voelt het dus om beroemd te zijn.
Stop 2 Boracay, Filipijnen
De tweede en laatste wedstrijd van de KTA werd gehouden op Bulabog Beach, een strand op het eiland Borocay. Dit is een erg bekende spot voor kiters van over de hele wereld. Boracay is erg geliefd bij veel toeristen. Het eiland is maar 700 meter breed in het midden, maar het verschil tussen het kitestrand aan de ene kant, en het bekende Whitebeach aan de andere kant is ongelofelijk. Whitebeach is een echte toeristenattractie, langs het hele strand vind je restaurants en dure hotels. Om de twintig meter word er gevraagd of je een massage wilt en aan de horizon hangen meerdere toeristen in de lucht bij het parasailen.
De kitespot is een grote baai met veel kitesurfscholen naast elkaar. Al die kitescholen in combinatie met veel beginners en kite-toeristen maakt de spot af en toe levensgevaarlijk. Het strand staat vol met palmbomen die elke dag meerdere kites opvangen. De locals hebben in alle bomen al inkepingen geslagen zodat ze makkelijk omhoog kunnen klimmen. De baai wordt afgeschermd door een rif. Het rif komt met laag water net boven het wateroppervlak uit, dit zorgt ervoor dat de spot mooi vlak wordt. Met hoog water kan het redelijk choppy zijn. Dan is er ook weinig van het strand over en wordt het oplaten van je kite lastig, je moet voor het launchen het water in lopen om niet met de palmbomen in aanraking te komen.
Na twee weken trainen op Boracay begon de tweede tourstop. De wind was niet heel erg overtuigend deze twee weken, gelukkig kon ik wel vaak varen met mijn vijftien meter foilkite. Tijdens de wedstrijd zelf hadden we meer geluk met de wind. Op de freestyle-dagen van het event waaide het rond de 25 knopen. Na een paar spannende heats won ik de singles! Ik was hier superblij mee aangezien veel van de overige twintig deelnemers erg goed voeren.
Tijdens de doubles ging het echt los. De zonneschijn werd regelmatig vervangen door donkere wolken met regen. Deze wolken brachten af en toe enorm veel wind met zich mee en sommige deelnemers voeren heats aan een zes meter kite. Aan het einde van de dag moest ik de finale nog een keer winnen om mijn eerste plaats te behouden. De harde wind en de regen in je ogen maakt het niet gemakkelijk, maar gelukkig lande ik veel van mijn tricks. Mijn tegenstander voer erg goed maar parkeerde zijn kite in de palmbomen in de laatste paar seconden van de heat.
Tot grote opluchting was het niet nodig om een superfinale te varen, ik had de heat gewonnen! Dit betekende dat ik de beide events heb gewonnen en daarmee ook de tour.
Dezelfde avond hadden we een uitgebreide prijsuitreiking met een leuk feestje op het strand. Ik heb onwijs genoten van deze reis. Niet alleen het winnen van de tour was voor mij een hoogtepunt, maar ook de verwondering en het daarmee gepaard gaande enthousiasme van de lokale bevolking maakten het één groot feest.