Poederen in stufe 5

Lawinestufe vijf. Volgens de theorie betekent dit dat een wakker wordende berggeit een lawine zo groot als het meer van Geneve kan lostrappen en daarmee van het hele dorp in een klap een nieuw freeridegebied kan maken. En precies in zo’n situatie gingen wij een paar dagen de offpiste-mogelijkheden opzoeken. Met Lawinestufe vijf dus.

Tekst: Mirte van Dijk / Beeld: Ananda van Welij

Eigenlijk hadden we helemaal niet durven dromen van zoveel sneeuw. Vlak voordat we in Chamonix de Mont Blanc-tunnel inreden, lachten we iedereen met optimistische touruitrusting vriendelijk toe. Een soort van ‘ik hoop dat je daarboven je sneeuwschoenen wél nodig hebt’-glimlach. Toen het licht aan het einde van de tunnel eerder op een TL-lamp leek dan het zonnige gloeilampeffect van voorheen, werd ons duidelijk dat we op een muur van sneeuw inreden. Niks kon de gedachten aan die arme tourboarders, die aan de kant van Chamonix zaten te wachten op verse sneeuw, onderdrukken: niet daar, maar híer is het dus te doen. In Courmayeur, de andere zijde van Europa’s hoogste berg.

Het Aostadal, waarin Courmayeur gelegen is, zorgt goed voor zijn toeristen. Het is slechts een kwestie van jezelf overgeven aan een van de veelzijdige afdalingen die speciaal voor jou gereserveerd lijken zijn. Of aan een van de fantastische vergezichten die vanaf elk willekeurig uitzichtpunt te vinden zijn, de variatie aan freeridemogelijkheden zonder Stufe vijf en de heerlijke wijnen uit eigen streek om de avonden mee te eindigen. De toeristen lijken zich verborgen te houden in warme pensionnetjes of op makkelijke skipistes, want we zien uitsluitend lokale gezichten onderaan een van de oudste gondels van Italië, de Funivie Monte Bianco in La Palud.

Terwijl we wachten op het antwoord op de vraag of de ingesneeuwde liftpaal vandaag nog bevrijd gaat worden, zie ik op het vastgeplakte informatiebord een indrukwekkende tekening. Deze lift is al sinds 1948 voor publiek geopend en via Punta Helbronner (3462m) aan Italiaanse zijde en Aguille du Midi (3842m) op de Franse flanken helemaal met Chamonix verbonden. Het kleine kabelbaantje lijkt me iets te fragiel voor deze indrukwekkende afstand, maar er wordt zo te zien al gewerkt aan een grote vernieuwing. Helaas zullen we de veelbelovende en licht angstaanjagende afdaling ‘Vallée Blanche’ van maar liefst 24 kilometer lang niet kunnen maken vanwege het lawinegevaar, maar we komen nog wel terug om de liftrit naar Refugio Torino te maken. De gids Alberto heeft ons overigens niet voor niets meegesleept naar deze gesloten attractie. Hier is namelijk heel goede koffie te krijgen; de belangrijkste Italiaanse warming-up.

Steeds meer locals komen het kleine houten koffiehuisje binnen en ik luister aandachtig naar de gebruinde tourskiërs die elkaar in het dialect toezingen. Het hele gebied blijkt aan deze kant afgesloten. En er wordt meer sneeuw verwacht. Er is geen reden om te twijfelen aan de kennis en ervaring van deze mannen, het zijn afstammelingen van wereldberoemde alpinisten en ze treden al generaties lang in hun voetsporen. Hierdoor zijn zij een van de weinigen die hier met hun ogen dicht nog de beste secret spots weten te vinden. Er blijven op dit moment echter een hoop vraagtekens boven ons hoofd hangen, want wat valt er boven veilig te snowboarden als je beneden de daken als pistes kunt gebruiken?

De skitalianen – vreemd genoeg zien we nauwelijks snowboarders onder deze legendes – zijn er in ieder geval van overtuigd dat het skigebied van Courmayeur aan de overzijde van de Witte Berg vanmiddag gedeeltelijk open zal zijn. Een alternatieve urban run is deze ochtend dus onderdeel van het programma. We hiken achter authentieke huisjes omhoog door sneeuw zo diep dat je bij elke stap tot aan je middel wegzakt. De tweede warming-up van vandaag. Aangekomen bij een ruïne van stenen – we hebben werkelijk waar geen idee wat voor gebouw hier gestaan zou kunnen hebben – verdwijnt onze gids in een wit veld naast een paar bomen. We kijken over het randje. Hij staat stil. ‘No, go more left, because there is much snow here’ roept hij ons in gebrekkig Engels met dat typische Italiaanse accent toe. De afdaling waar hij ons instuurt is een korte run door een soort stadspark. En hoewel iedereen na de afdaling door het Mikado-bos takjes in zijn haren heeft, minimaal drie keer gevallen is en tot op het bot doorweekt is, was dit een verrassende eerste kennismaking met deze regio.

Liften open u

Als de zwaarste sneeuwvlokken zijn neergedaald en we de Stufe vijf weg gedobberd hebben tijdens enkele aangename uren in de heetwaterbronnen van de Pre-Saint-Didier spa, reizen we af naar twee verschillende skigebieden: Courmayeur en La Thuile-Rosiére. Verbazingwekkend hoe groot de verschillen kunnen zijn op zo’n kleine afstand. In Courmayeur kun je met zijn 100 kilometer aan pistes goed overzicht houden op de offpiste stukken, je glijdt namelijk negen van de tien keer aan het einde van je run de piste op. Het gebied bestaat uit vele glooiingen, waarvan ongeveer de helft bezaaid is met bomen en/of rotsen, die op een perfecte skiafstand van elkaar staan, en enkele open velden die met een korte traverse of klim bereikbaar zijn. Het voordeel hiervan is dat je er, in tegenstelling tot La Palud, ook met iets minder offpiste-ervaring terecht kan. Toch kunnen de afdalingen hier verrassend uit de hoek komen, omdat hoger gelegen delen een snel stijgende hellingshoek hebben. En dat heeft La Thuile niet, waardoor het over het algemeen veiliger terrein kent dan Courmayeur. La Thuile is een veel uitgestrekter en meer afgevlakt gebied, mede dankzij de verbinding met het Franse La Rosiére, dat beschikt over talloze speeltuintjes. De kleine couloirs, ideale cliffdrops en creatieve pillowlijnen lopen qua niveau meer uiteen en zijn daardoor ook voor de beginnende freerider toegankelijk. Wel of geen beginner, wanneer we met de leraar van de skischool, gesponsord door typisch Italiaanse haut couture, in een hutje aan een glas wijn zitten, realiseren we ons hoeveel er eigenlijk nog te doen is in Courmayeur. Hij vertelt ons niet alleen over heliboarden, kilometers lange treeruns en tourtochten, maar ook over de hoeveelheid specialiteiten van het dorp, zoals vlees, kaas en wijn, waarmee je elke dag met een voldaan gevoel af kunt sluiten.

Niet alleen dat voldane gevoel, maar ook de sfeer die in dit dal blijft hangen is er een om zelf te ervaren. Avontuurlijke afdalingen, hartelijke Italianen en indrukwekkende natuurverschijnselen zijn de attracties van het Aostadal. En ook al kunnen we als Nederlanders behoorlijk kritisch zijn, ik weet zeker dat je deze keer geen minpuntje te binnen zal schieten.