Portfolio: Max Matissek
De Oostenrijkse freestyler/kunstenaar/fotograaf Max Matissek (30) liet eerder van zich horen met zijn True Wind-projecten, waarbij hij windsurfte in een spaarbekken diep onder Wenen, en 100 meter hoger in een zwembad bovenop een woontoren. Zijn laatste trip ging naar Bali waar hij voor Chiemsee fotografeerde. Uiteraard nam hij ook zijn windsurfboard mee. Een kleine greep uit de beelden.
Woord Max Matissek
Beeld Max Matissek, Rick Jendrusch
Mensen vragen vaak naar mijn True Wind-projecten, of er al iets nieuws aankomt. Wat de volgende spot wordt. Ik ben constant bezig met nieuwe ideeën, hou mijn ogen open en probeer ze te verwezenlijken en de juiste vergunningen te krijgen. De laatste jaren had ik een paar net-niet-projecten, waar de toestemming op het laatste moment werd ingetrokken of er toch problemen waren met de veiligheid. Frustrerend maar zo gaat dat. Dit is de reden dat ik een nieuw project gestart ben, met als werktitel ‘Places’. Net als bij True Wind vind ik het ook hier belangrijk een ander soort, creatieve beelden te scheppen. Voor mij persoonlijk moeten ze mooi en cool zijn, ook al vinden andere mensen ze misschien wel foeilelijk. Bij Places wil ik simpelweg op bizare locaties windsurfen, waarbij ik vrijer ben dan bij True Wind, waar er altijd actie is. Meer guerrilla en ‘just go for it’.
Het eerste beeld dat door dit idee ontstaan is stond vorig jaar in Motion: een ijsberg in IJsland met mij dobberend op de voorgrond. Eerst dacht ik nog dat ik had gefaald, omdat ik geen move doe; ik was niet eens in plané. Maar terugkijkend was het juist daarom cool: doordat het bijna windstil was en ik heel langzaam voorbij dreef, denk ik dat ik de natuur nog intenser heb ervaren. Ik kon het gekraak van de ijsberg duidelijk horen, en ik wist dat als hij plotseling omdraaide, ik een probleem had – iets waar ik in plané waarschijnlijk amper bij stil had gestaan. ‘Back in the days…’ hoor ik van mensen, ‘was windsurfen ook zonder te planeren cool.’ Dat dit echt zo is beleef ik door dit project.
Onderwater Boeddha’s
Het beeld waar ik boven de standbeelden in Bali zweef is ontstaan tijdens een shoot voor Chiemsee. Mijn goede vriend Rick Jendrusch was mijn assistent, hij heeft de foto genomen. We waren samen op Bali om de foto’s voor de zomermode van 2019 te schieten. Een mix van lokale persoonlijkheden, modellen en sport – en natuurlijk mocht mijn windsurfmateriaal op deze reis niet ontbreken.
Omdat we drie van de tien draaidagen verloren hadden door een watervergiftiging, en de laatste week al was aangebroken, zat er niks anders op dan onze plannen om te gooien. In plaats van een trip naar Lombok, planden we een last minute boottrip naar de Nusa Eilanden, ten zuidoosten van Bali. We hadden nog een aantal shots op onze to-do-lijst en pakten de boot vol met surfmateriaal en modellen.
Een foto waarvan ik droomde was een half/half-beeld boven de onderwater-Boeddha’s voor Nusa Lembongan. Na een ruige, regenachtige oversteek kwamen we langs een smalle doorgang tussen de eilanden waar we de hoek omgingen om bij de spot te komen. Het was er uitgestorven. We beseften al snel waarom we geen hobby-snorkelaars tegenkwamen. De stroming boven de Boeddha’s was die dag immens. Vanwege de relatief grote swell werd er veel water door de zeestraat geperst. De wind was niet al te sterk. Een paar korte vlagen van 3 tot 4 Beaufort gingen over het water, voordat de wind zich weer terugtrok en het water weer spiegelglad werd. We hadden maar één kans om het beeld te schieten, het moest gelijk goed zijn.
Maya
Ze heet Maya en is eigenlijk make-upartiest. Rick en ik zagen haar in Canggu op het strand met haar single fin longboard en waren onder de indruk van haar look en haar tattoos. We spraken haar aan en ze was ‘keen to shoot’. De volgende ochtend zwom ik naar buiten tussen de golven en fotografeerde ik haar. Ze vaart altijd met single fin en zonder leash.
Skatedude Pretty Poison
Voor een andere richting wilde ik een inheemse, vol getatoeëerde skateboarder in Chiemsee-shorts steken, en hem portretteren in de bekende club Pretty Poison. Na een eerste sessie op straat gingen we ‘s avonds naar de club. Probleem bij de security: geen camera’s toegestaan. Na lang onderhandelen mochten we uiteindelijk toch naar binnen om te fotograferen. Eenmaal binnen werd ons al snel duidelijk waarom ze licht argwanend waren. Al in de eerste ruimte, naast het toilet, tussen dansende en bier gooiende feestgangers, zagen we iemand die een dikke Thaise gezichtstattoo kreeg (een prikkeldraad zoals Post Malone), vlak ernaast werden bij een Australiër beide tepels gepierced. De echte show was tien meter verderop in het betonnen zwembad in de tuin. Tussen de op elkaar gepakte mensen vlogen en sprongen de skateboys door de pool.
Rijstvelden
Het idee met het rijstveld had ik al langer. Eigenlijk wil ik voor True Wind in zo’n veld surfen, zelfs al is het al een keer gedaan door een paar wakeboarders van Red Bull. Het was het droge seizoen op Bali en we wisten dat de rijstvelden behoorlijk droog stonden. Toch wilden we erheen om een foto te maken met mij tussen de velden. Het was bijna ‘The Search’. Onze taxichauffeur Gede reed twee uur in de tweede versnelling van Canggu naar Ubud. Geen idee waarom hij nooit overging naar de derde, vierde of vijfde – Rick en ik waren te moe om het hem te vragen.
Langs de rijstvelden zijn er een aantal toeristische restaurants, waarvan de meeste een speciale koffie aanbieden waarvan de koffiebonen door een aapachtig diertje zijn opgegeten en uitgekakt. Een heel bijzonder en beroemd drankje, aldus Rick. We stapten uit bij het laatste restaurant met nul gasten. Tijdens de spotcheck, voordat ik met mijn surfmateriaal afdaalde in het rijstveld, dronk ik een Bali-koffie. Qua smaak was ik er vrij zeker van dat dit het soort koffie was dat die apen vers uitgescheten hadden, maar het personeel verzekerde me dat het gewoon normale, koude koffie was.
Na vijftien minuten fotograferen kreeg ik de eerste zweetaanval en rillingen. De rit naar huis was de hel, en de volgende drie dagen lag ik in bed met een watervergiftiging…
Pam
Om Pam Penno op de motor te schieten kostte de nodige voorbereiding. Ik had het beeld precies voor ogen. Zij op een custom bike, op een verlaten strand bij weinig licht, vlak voor zonsondergang. Van Pam hoorden we van een secret spot die exact overeenkwam met onze verwachtingen. Het enige nadeel: de spot kon alleen per motor worden bereikt. Toen ik Pam vertelde dat Rick en ik nog nooit op een echte motorfiets met versnellingen en dergelijke hadden gezeten, en ik vroeg of we dit niet snel even op Bali konden leren, lachte ze een beetje ongerust. ‘OMG, it’s so dangerous!’ We waren zelf minder bezorgd over het verkeer dan over het feit dat we niet eens wisten hoe we een motorfiets moesten starten.
Via een vriendin op Bali kwamen we in contact met een ‘prettig gestoorde’ bekende van haar, die ons volgens wel kon helpen om te leren motorrijden. Ik ontmoette hem voor een biertje en vertelde over ons plan. Hij gaf ons een contactpersoon van een motorverhuurbedrijf en zei dat hij ons de komende dagen wel op weg wilde helpen. Ik merkte dat hij niet 100 procent overtuigd was terwijl hij aan zijn biertje nipte, maar hij leek mijn droom niet te willen verstoren.
Op weg naar huis in de taxi zagen we ons eerste scooterongeluk.
De volgende ochtend spraken we af bij het verhuurbedrijf – zonder enige voorkennis, maar met goede moed. Rio, een zeer sympathieke kleine Indo met bril, had eigenlijk meer weg van een programmeur dan een verhuurder van custom bikes. Hij bracht ons naar de motors en het was tijd om de waarheid op tafel te gooien: ‘Erm, the only problem is that we never sat/drove on a bike before, haha.’ Wat volgde was een kort ‘okay’. Opgelucht keken Rick en ik elkaar aan.
In een zijstraatje, naast een paar kippen die bij 40 graden en een ellendig hoge luchtvochtigheid opgehangen waren om dood te bloeden (en vreselijk stonken), en met gevaarlijk uitziende honden die tegen ons tekeer gingen, maakte Rio ons binnen vijf minuten klaar om de weg op te gaan. Geen grapje.
We zagen er echt ontzettend uncool en dom uit met onze lelijke zilveren helmen, zaten er regelmatig naast met schakelen en vergaten na elke bocht ons knipperlicht uit te doen. We verbrandden ons op onze kuiten aan de hete uitlaat, maar voelden ons de coolste motherfucking bad ass bikers van Bali tot Texas. We reden meteen naar Deus Ex Machina waar we als ‘echte bikers’ een cappuccino met melkschuim dronken, met brandblaren op onze kuiten, klaar voor de shoot met Pam.
Dit artikel is gepubliceerd in Motion windsurf magazine 2018 #3. Klik hier om het nummer te bestellen.
