Protest Rock a Rail

Een snowboardevenement zonder bergen? Midden in de stad? Met sneeuw? Eh, hoe heette het ook alweer? Het was iets met een concreet concept. Er waren ook een paar sterke handen voor nodig én er deden enkele veelbelovende rijders mee. Het zou een goede Triviantvraag zijn, omdat er maar één antwoord mogelijk is. 

Tekst: Mirte van Dijk
Foto’s: Michiel Rotgans

l.Achter de schermen bij de bouwer
De protest Rock a Rail, “powered by Monster” op 28 oktober in Den Haag, zo is het verlossende antwoord op de winnende Triviantvraag. Het idee komt van Stichting Blanko, GV-Constructions neemt een deel van de uitvoering op zich. Dankzij de vele connecties via social media verschijnen steeds meer grote namen op de deelnemerslijst. Gerben Verweij, alias GV-Constructions, en Marlon de Gruijter, van Stichting Blanko, zijn de drijvende krachten achter dit ongekende evenement. We nemen een kijkje achter de schermen bij de protest Rock a Rail en laten beide heren aan het woord tijdens de intensieve voorbereidingen.

‘Soms lees ik dat een professionele rijder gestopt is met snowboarden. Dat begrijp ik niet.’ In de wonderbaarlijk overzichtelijke werkplaats van Gerben Verweij ruikt het naar verf en Monster Energy Drink . Als hij niet in de sneeuw zit, zit hij hier. ‘Zolang het snowboarden en ik iets voor elkaar kunnen betekenen, zal ik mijn grenzen verleggen en er alles aan doen om mijn doel te bereiken. Daarom verlang ik aan het einde van de winter naar de zomer, het moment waarop ik me weer kan verdiepen in het maken van bijvoorbeeld een nieuwe set-up (red. verschillende objecten die gebruikt worden om bepaalde tricks uit te voeren). En in de zomer kan ik niet wachten totdat het weer winter is, zodat ik alles kan uitproberen. Ik zal nooit volledig stoppen met snowboarden.’ Hij spuit nog een extra laag verf over het Monster-logo dat op het plaatwerk van de rails komt te staan. ‘Het is allemaal begonnen toen ik in een fabriek voor staalbewerking werkte en daarnaast mezelf leerde hoe ik scooters moest repareren en minibikes in elkaar kon zetten. Toen ik eenmaal met het snowboarden in aanraking kwam, belandde ik na een tijdje bij de technische dienst van SnowWorld Zoetermeer. Al vrij snel was ik aan het nadenken over een winch, een zelfgemaakte lier bestaande uit een oud motorblok en een stuk touw, schroefde ik bouwlampen in elkaar en stond ik dingen te lassen.’ Gerben krabt aan zijn hoofd, pakt het houtwerk op en zet het tegen de muur.

Als hij omdraait ziet hij dat ik naar de groene metaalhoop aan het staren ben. ‘Dit is hem, de set-up voor de protest Rock a Rail. Het verschil met eerdere battles, zoals de Skullcandy Railbattle, is dat iedereen kon deelnemen. Dan zorg je ervoor dat de set-up save is. Nu doen alleen rijders op uitnodiging mee, dus kon ik iets groters bouwen, iets op niveau.’ Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Toen we terugreden van de Frontline Railjam in Stockholm kregen we een lekke band, waardoor ik tijd had om rustig na te denken over dit ontwerp. Eenmaal thuis gekomen zat de hele set-up voor de Rock a Rail al in mijn hoofd. Tijdens dit denkproces moest ik onder andere rekening houden met de verantwoording naar de sponsoren. De enige eis die gesteld wordt is dat het veilig, stevig, moet zijn. Maar iedereen heeft er meestal alle vertrouwen in, zodat dit niet echt een obstakel vormt. Hoe beter dit, vaak onbewuste, proces zich ontwikkelt, des te soepeler verloopt de uiteindelijke uitvoering. Nu ben ik uiteindelijk een week of zes bezig geweest met het maken van de set-up.’ Ik draai mijn hoofd verschillende kanten op om te kunnen ontdekken op welke wijze de aan elkaar gelaste onderdelen bij elkaar passen. ‘Kijk, dit is een double-kinked rail met donkeydick.’ Hij wijst met zijn handschoen twee duidelijke knikken in de rail aan. ‘Die kleine knik aan het einde is de donkeydick, voor extra pop op het eind van de rail. Verder is dit de box en liggen hier twee downrails.

Als je daar vanaf valt dan land je meestal op de vlakke sneeuw en kun je niet verder rijden over de trap of helling die normaal gesproken naast de rail ligt.’ En hoe ziet het geheel er dan uiteindelijk uit? ‘Het geheel? Dat zit hier!’ Hij tikt op de donkerblauwe muts op zijn hoofd en loopt naar zijn kantoor dat bestaat uit een haast ondefinieerbare kast en een… is dat een bureau? Een verfrommeld stuk papier met koffievlekken en een paar getekende strepen komt onder een berg bruikbare rommel vandaan. ‘Dit is mijn enige werktekening. Tja, ik hou nou eenmaal niet van berekeningen, laat mij het maar gewoon maken . Bovendien kan ik dan het uiteindelijke resultaat een beetje spannend houden en de mensen verrassen. Dat is wel steeds moeilijker en daardoor elke keer weer een uitdaging, maar het moet nu eenmaal beter en groter. Misschien zelfs wel zo groot dat we ooit een spectaculaire railbattle op de Dam kunnen organiseren! Zo’n locatie is enorm bepalend voor de mogelijkheden. Het moet namelijk allemaal precies kloppen, de set-up, de deelnemers én het publiek. En voor mij klopt het eigenlijk altijd. Tenzij er op kort termijn alsnog iets misgaat, dan moet ik snel een oplossing bedenken. Mijn gereedschapskist staat in ieder geval binnen handbereik. Maar ja, wat moet je met een hamer als het onverwachts gaat regenen?’ Hij geeft één van de aan elkaar gelaste groene monsters een tik die wat weg heeft van een goedbedoeld en vertrouwd schouderklopje. ‘Deze keer kan ik voor het eerst tijdens een railbattle mijn eigen set-up rijden. En ik ga zeker proberen om te winnen!

ll. Door de bril van de organisator
Marlon de Gruijter staat op de houten stellage die straks het decor voor de railbattle vormt. Hij kijkt zorgeloos om zich heen. Het lijkt op een geroutineerd circus. Alle artiesten helpen mee met het opbouwen, alsof ze dit elke week doen. Niemand loopt een ander in de weg, iedereen kent elkaar en ik zie niemand met een frons op zijn voorhoofd. Af en toe blijft er een voorbijganger staan die zich waarschijnlijk afvraagt wat voor circus dit is. Marlon vraagt zich als circusdirecteur waarschijnlijk af of hij iets over het hoofd heeft gezien. ‘Wist je dat railrijden helemaal niet mijn ding is?’ Je merkt hierdoor direct dat ook Marlon veel liefde koestert voor het snowboarden. ‘Doe mij maar wat kickers om te springen, alleen is dat in een stad veel lastiger te realiseren. Nu kunnen we op een relatief kleine oppervlak een enorm snowboardevenement neerzetten.’ Straks vult een grote stellage de Grote Markt, is de muziek tot in achterliggende straatjes te horen en verlichten bouwlampen elke rijder tijdens de rit naar de winnende trick.
‘Het hele evenement is ontstaan vanuit een afstudeeropdracht, waarbij ik een ondernemingsplan moest opzetten. Vorig jaar was het bijna gelukt om iets soortgelijks te organiseren, helaas trok één van de sponsoren zich terug.

Gelukkig bleef Monster geïnteresseerd en toen dit evenement eenmaal vorm begon te krijgen, wilde ook protest meehelpen. De Rock a Rail is eigenlijk een combinatie van datgene waar we vorig jaar aan begonnen waren en de protest X-rail. Die ging dit jaar om deze reden dan ook niet door.’ Samen met Sander Minnoye en Rik Kingma, medeoprichters van Stichting Blanko, staat Marlon het bouwproces vanaf een afstandje te bekijken. Rik houdt in de gaten of er ergens extra hulp nodig is, Sander probeert afwijkingen van de bouwtekening te voorkomen en Marlon geeft me nog wat details over de railbattle. ‘Ik heb geen idee hoeveel belangstelling er straks zal zijn, maar er mag 1500 man op de Grote Markt aanwezig zijn. Het zou wat zijn als het écht helemaal vol staat!’ Zijn ogen beginnen te glinsteren. ‘We hebben een aantal internationale rijders benaderd, onder andere via de Nederlandse deelnemers. Dat is vrij uniek, net als de deelname op uitnodiging. En dan hebben we ook nog eens een indrukwekkende set-up . In het centrum van Den Haag! De ideale combinatie dus om een poging te wagen een geslaagd evenement neer te zetten. Ik had bij aanvang niet verwacht dat het zo goed zou uitpakken. Alleen al alle bureaucratie bij de gemeente, dan ontstaat er vanzelf een moment waarop je het eigenlijk wil opgeven. Er zijn daar zoveel afdelingen die van iets op de hoogte moeten zijn om beslissingen te kunnen maken of controles uit te voeren. Ook de GGD, brandweer en politie hebben er een aandeel in. Het draait met name om het verkrijgen van vergunningen, in verband met de veiligheid. We hebben uiteindelijk alles voor elkaar kunnen krijgen, maar een goede planning is van het begin af aan van groot belang.
Zo moesten we bijvoorbeeld rekening houden met de tramtijden, want er zou tijdens de sneeuwproductie uitsluitend op de tramrails plaats zijn voor de vrachtwagens met stikstof en water. Ja, nog zoiets, het water voor de sneeuw mocht niet zomaar uit de leidingen getapt worden, vandaar die vrachtwagen. Geloof je dat nou?’

In de tussentijd heeft het bouwwerk langzaam maar gestaag meer vorm gekregen. Andere steden zouden wel eens jaloers kunnen worden op zo’n fameus evenement. ‘Elke stad heeft een aparte cultuur. Hier in Den Haag leeft de boardsport net iets meer dan in de rest van Nederland, dankzij de surfmogelijkheden en de indoor-sneeuwhallen in de buurt. Maar even los van de locatie, zal het mijn doel zijn om iedereen een nieuwe beleving in deze tak van sport te laten ervaren, zowel de deelnemers en de betrokken partijen als de omstanders en geïnteresseerden. Het zou fantastisch zijn als gemeente Den Haag dit evenement op zijn jaarkalender wil plaatsen, maar als Stichting Blanko benaderd wordt met de vraag om dit op een andere locatie te realiseren dan juichen we dat natuurlijk ook toe. Het voorbereiden ervan zal uiteindelijk steeds gemakkelijker verlopen. De afgelopen drie maanden zijn we er bijna vierentwintig uur per dag mee bezig geweest, dus dat moet sneller kunnen. Hoe vaker we dit organiseren, hoe meer tijd er over blijft voor nieuwe projecten. Een Europese railbattle-tour bijvoorbeeld, met nog meer uitdaging, nog meer vernieuwing en nog meer plezier.’ Nog meer plezier? De vorm van plezier die het heersende enthousiasme zou kunnen overtreffen moet geloof ik nog uitgevonden worden

lll. Het antwoord op de Triviantvraag
En dan is het zover. Het moment is aangebroken dat al het werkvan deafgelopen dagen, weken en maanden zich mag bewijzen. Uit het resultaat moet blijken of alles daadwerkelijk klopte, zoals Gerben zei. En of er niets over het hoofd is gezien, zal Marlon zich afvragen.De Grote Markt staat bomvol, wat zou kunnen betekenen dat de 1500 toegestane toeschouwers daadwerkelijk aanwezig zijn. Wintersportfanaten, die op elk beschikbaar object zijn geklommen om geen enkele run te hoeven missen, zien tussen              Gerben Verweij geniet met volle teugen van het de mannelijke aanwezigen een vijftal                     moment waar hij weken naar toe heeft gewerkt rockende dames subtiel en haast onopvallend                                                                             over de rails rijden. Wanneer de Nederlandse Rachida Aoulad-el-Haj-Amar één van haar beste tricks laat zien is het publiek haast niet meer te houden. Het is dan ook een welverdiende overwinning als deze dame tot best rockende chick wordt uitgeroepen. Onze Hollandse helden lijken zich op eigen bodem het meest thuis te voelen.

Cees Willie, back tail

Cees Wille presteert het om de derde plaats te bereiken. Wanneer de Zweed Felix Remington Engström naast hem plaatsneemt om de tweede prijs in ontvangst te nemen, stijgt de spanning. Wie o wie sleept de eerste plaats binnen tijdens de protest Rock a Rail 2011? Heeft Gerben Verweij inderdaad zijn eigen set-up als beste gereden? Als speaker Henry Jackson tijdens het bekend maken van de winnaar wederom een Hollandse naam door de microfoon roept, staan vrienden, groupies en fans op de voorste rij te gillen van enthousiasme… de eerste plaats is voor onze eigen Wessel van Lierop. Voor een land zonder grote snowboardcultuur is het helemaal geen slechte score. Zeker niet toen bleek dat ook Bob van Unnik in de prijzen viel en samen met Marc Swoboda de eer van best trick toebedeeld kreeg.

De winnaar van het evenement; Wessel van Lierop

Na alle positieve hectiek zocht ik Marlon en Gerben nog even snel op om een glimp van hun eerste reactie op te vangen. ‘Ik ben wel tevreden geloof ik, er waren veel positieve reacties’, zegt Marlon duidelijk bescheidener dan het uitbundige publiek. Gerben komt tot een iets duidelijkere conclusie: ‘Ik ben kapot! Als ik hier nu het loodje leg, dan ben ik in ieder geval blij dat ik dit heb mogen meemaken!’