Railrijden met Annelous Lammerts

Vorig jaar hebben we ten zuiden van Fortaleza (Brazilië) onze eigen, perfecte secret spot gevonden. Icapui is de naam van een klein vissersdorpje op ongeveer drie uur rijden van het vliegveld, waar je zo ongelooflijk goed kunt kiten dat we hebben besloten er dit jaar twee maanden door te brengen. Veel mensen denken dat de wind steeds verder afneemt hoe verder je naar het zuiden van de provincie Céara rijdt, maar Icapui vangt juist méér wind dan de andere kitespots die we onderweg tegen kwamen. Het dorpje ligt op een uitstekende landtong in zee, waardoor de wind harder binnen komt en niet door het land geblokkeerd wordt.

Tekst Annelous Lammerts //  Beeld Dave Grahn

Verlaten kitespots

De spot voor de pousada is uitermate geschikt voor zowel freestyle-fanaten als beginners, met laag water en tussen de getijden in kun je tot honderd meter uit de kant staan. Perfect om nieuwe moves te oefenen. Er is werkelijk niemand anders op de spot behalve de mensen die in Kite Mansion verblijven, een flink verschil met de overvolle bekende spots en daarom ook zeer geschikt voor kitelessen en beginners die de ruimte willen. Op vijf minuten van de pousada ligt een lagune, de beste plaats waar we ooit hebben gekite. Spiegelvlak water voor tricks naar links en naar rechts, iets wat de lagoon ook uniek maakt.

Alex Maes en ik zijn al wat langer bezig met wakestyle tricks. Het begon met brede sliders en kickers en dit jaar zouden we de lat wat hoger leggen. We besloten een metalen handrail te maken: een hele smalle, technische slider. Alex was net jarig geweest, dus dat kwam goed uit. We gingen op zoek naar de lokale metaalshop waar hij een mooi verjaardagscadeau kon uitzoeken. Een rail moet minimaal een lengte van negen meter hebben. Dat lijkt heel lang, maar zodra hij in het water staat en je er voor het eerst overheen gaat, dan is de rit altijd korter dan je verwacht. We lieten de tekening van ons zelfbedachte handrail aan de vriendelijke Braziliaanse medewerker zien, wezen aan welke verschillende materialen we er in verwerkt wilden hebben en vier dagen later stond de gloednieuwe rail voor de pousada.

Teamspirit

Het grote voordeel van een metalen rail is dat het een super slider base is en bovendien super duurzaam. Je kunt erop vertrouwen dat je goed glijdt en hij gaat nooit kapot. Het nadeel? Een metalen rail weegt rond de 600 kg. Op de eerste spot waar we de handrail plaatsten hebben we goed gemerkt hoe zwaar hij is. Het getij veranderde iedere 15 minuten, waardoor we het gevaarte continu moesten verplaatsen. Iets wat met dat gewicht bijna niet te doen is. Gelukkig vonden we later een lagune waarin het waterniveau perfect was om de rail te plaatsen. Diep genoeg om (veilig) te kunnen vallen en niet te diep zodat het ijzeren gevaarte op de juiste hoogte uit het water steekt. Precies goed wanneer het middel- en laagwater is, zodat we iedere dag genoeg tijd hadden om te oefenen zonder dat we die 600 kilo hoefden te tillen. Met een grote truck brachten we de handrail naar zijn nieuwe locatie, waar het nog een uur duurde om de rail op de juiste plek in de lagune te zetten.

Hier zagen we het belang van een gemotiveerde crew bij ieder rail project. Er gaat zo verschrikkelijk veel tijd, kracht en moeite zitten in het ontwerpen en plaatsen van obstakels. Dat is alleen te doen als je met een goed team aan de slag gaat. Met de juiste crew valt het gewicht mee en het geeft ook een toffe sfeer wanneer je samen projectmatig bezig bent. Als het eenmaal gelukt is heb je later ook meer het idee dat kiten niet individueel-, maar een teamsport is. En dat gevoel ontbreekt nog wel eens op het water.

Nadat we met z’n vijven dé crossfit workout van het jaar hadden gehad waren we ongelofelijk hyped. We hadden niet verwacht dat het plan zo goed uit zou pakken en gingen met z’n allen het water op. Een van de leukste dingen van een rail is dat je met z’n allen precies op dezelfde plek vaart en om beurten de rail neemt. Je bent dus echt samen aan het varen.

Angle of attack

De hoek waarop je de rail aan komt varen is erg belangrijk voor een succesvolle afloop. Het blijft een beetje afhankelijk van de sterkte van de wind, de lengte van de rail en het type kite dat je vaart (die bepaalt hoe hard je uitgehaakt downwind getrokken wordt), maar bij benadering is het meestal een 45 graden hoek. Je kunt de windrichting niet veranderen, dus na een paar hits pas je de hoek van de rail altijd nog een beetje aan. Als de rail te veel downwind wijst dan verlies je te veel snelheid om de rail te nemen en als de rail te veel upwind wijst dan trekt je kite je van de rail af.

Bij onze eerste sessie hadden we na een paar hits de juiste hoek gevonden, en het werd gelukkig ook hoog water. We waren allemaal zo kapot dat het niet verstandig was om langer door te varen, maar iedereen was zo stoked dat we niet vanzelf zouden stoppen. Dit keer was het gewicht van de rail in ons voordeel. Hij was zo zwaar dat we hem gewoon konden laten staan. Te zwaar voor de stroming om mee naar zee genomen te worden en voor een grijpgrage voorbijganger was de handrail natuurlijk ook veel te zwaar.

De dagen die volgden waren idyllisch, iedere dag waaide het voor 9- en 11-meter-kites en we konden urenlang nieuwe tricks proberen. Via via hoorden we dat David Grahn op een spot in de buurt was en we nodigden hem uit om naar de Kite Mansion te komen. David had maar weinig tijd, dus we besloten die tijd optimaal te benutten. Een dag schoten we freestyle-foto’s en een andere dag handrail-foto’s. We stonden om vijf uur ’s ochtends op en gingen naar de lagoon om de rail set-up te perfectioneren. Eerst waxen, dan op de perfecte plek te zetten en kijken of het al genoeg waaide zodat we de hoek konden testen.

Helaas was de wind niet sterk genoeg om foto’s met het mooie ochtendlicht te maken. We besloten aan het eind van de middag terug te komen om met een laagstaande zon nog een poging te wagen. Rond twaalf uur gingen we alvast terug om al ons materiaal klaar te zetten. Soms wordt de wind in de middag sterker en omdat het beste licht tussen drie en vijf uur ’s middags is moesten we echt op tijd klaar staan om deze uurtjes optimaal te benutten. Uiteindelijk waaide het heerlijk en stonden we van half een tot na zonsondergang op het water. We sloten de dag af met een flashshoot in het donker. Eenmaal uitgekite was het tijd de rail terug te brengen naar de Kite Mansion, omdat de volgende dag niet alleen Dave de fotograaf maar ook de rest van onze crew er vandoor ging. Het was een slopende dag die we super voldaan afsloten met een Caipirinha in de bar van Kite Mansion.

Dit artikel is afkomstig uit Access #1 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van Kitesurfen, word dan abonnee!  Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!