Reisverhaal: Schotland

Je krabt wel even twee keer achter je oren als iemand met het idee komt om te gaan snowboarden in Schotland. Schotland, het land van doedelzakken, whisky, golfbanen en een vermeend monster in een meer? Ik had wel eens vernomen dat daar ook ergens een indoorbaan moest zijn. Maar daarvoor hoef je niet helemaal naar Schotland. “Ligt daar sneeuw”, vroeg ik. “Ja. We gaan een roadtrip maken langs twee skigebieden”, was het antwoord. Met een licht gevoel van wantrouwen ging ik met mijn boardbag op pad naar Schiphol om daar de rest van de groep te ontmoeten. Lees hier het reisverslag over haggis, sneeuwstormen, Paris Hilton en links rijden in de Schotse Hooglanden.

Tekst: Pim Stigter
Foto’s: Michiel Rotgans

Op Schiphol aangekomen zag ik in de verte een hoopje kleren en wat boardbags liggen. “Ah, dat zijn vast mijn reisgenoten”, dacht ik. Joey van Essen en fotograaf Michiel Rotgans zaten tegen een pilaar te wachten. Het duurde niet lang tot ook Joy Geenen zich bij ons voegde. De verschillende achtergrond van de rijders maakte de samenstelling van de groep divers. Joy en ik zijn een groot deel van het jaar op pad met de Nederlandse selectie en nemen deel aan wereldbeker wedstrijden. Trainingsschema’s, hardlooptrainingen en wedstrijdvoorbereidingen zijn allemaal onderdelen van het snowboardersbestaan. Joey daarentegen is een echte ‘urban’ specialist en gaat het liefst ‘s avonds handrails rijden op straat. McDonald’s eten, op straat hangen en elkaar filmen, het is allemaal onderdeel van zijn lifestyle. Joey kende ons nog niet zo goed aan het begin van de trip en wij hem ook niet. Maar daar kwam snel verandering in.

Al in het vliegtuig bedachten we wat we allemaal tegen konden komen op deze trip. Verder dan doedelzakken, whiskystokerijen en kilts kwamen we niet. Joy wist te vertellen dat we een nationaal culinair hoogstandje, genaamd Haggis, zeker moesten proberen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Edinburgh haalden we onze huurauto op. Op een televisie bij het verhuurbedrijf was in een speciale editie van het journaal te zien dat er een sneeuwstorm waarde in de Schotse Hooglanden. Op de vraag of we winterbanden of sneeuwkettingen konden krijgen bij onze achterwiel aangedreven Mercedes Vito werd geantwoord: “Dat hebben wij hier niet, meneer.” “Zucht!” Het was inmiddels al aardig laat en even twijfelden we nog of we ons eerste logeeradres op deze manier nog wel gingen halen. Na een geruststellend telefoontje met de gastvrouw van het Gilmore House besloten we er op uit te trekken. In het noodweer.

Het links rijden was niet onze sterkste kant, daar kwamen we al snel achter. De vuurdoop was op een driebaansrotonde met zes afslagen.

Haggis
Een tussenstop in een ‘fish & chips’ restaurantje dat gerund werd door Chinezen. Joy kon het niet laten en ging meteen voor de Haggis. Veel mensen denken dat de Schotse keuken begint en eindigt met haggis maar dat is zeker niet het geval. Haggis mag het bekendst zijn als het om de Schotse keuken gaat, veel toeristen durven het sterk smakende gerecht niet aan en misschien is het wel omdat het bestaat uit schapenmaag gevuld met ingewanden van een lam, gemengd met havermout, niervet, ui en kruiden. Joey ging bij de gedachten eraan al bijna over zijn nek. Maar uiteindelijk hebben we allemaal een stukje geprobeerd. Ik vond het eigenlijk best lekker!

Poppenhuis
De reis werd voortgezet richting het plaatsje Pirtshire, het werd al laat. We kwamen aan bij een leuk typisch Schots hoekhuisje dat was omgetoverd tot bed-and-breakfast, genaamd het Gilmore House. We werden vriendelijk ontvangen door de gastvrouw en naar onze kamers begeleid. Van binnen zag het er uit als een groot poppenhuis en we hadden allemaal een bed met twaalf kussens erop. ‘s Ochtends kregen we ons eerste Schotse ontbijt in een reeks van vele. Bonen, worstjes, eieren, spek, liters koffie en sterke thee, de perfecte brandstof om een dag lang hard te snowboarden!

Troost
Onze gastvrouw waarschuwde al, het was nog steeds noodweer in de bergen en het skigebied Glenshee kon wel eens gesloten zijn. Tegen alle berichten in reden we met de auto toch de berg op, over de hoogste weg van Schotland, maar we konden niet verder. De weg was gesloten. Om ons heen hadden mensen auto’s geparkeerd en ze klommen met ski’s en snowboards de berg op om toch nog een paar meter te kunnen glijden. Als troost. Er lag overal ontzettend veel sneeuw en we volgden het voorbeeld van de mensen. We vermaakten ons heerlijk op Schotse boerderijen, bouwden een obstakel van prullenbakken en Joey vond een rail-to-drop op de zijkant van een brug. Zo kwam ook hij aan zijn trek-ken. Grappig was het tweekamp dat ontstond tussen de Nederlandse selectie (Joy en ik) en de railer (Joey). Als Joey vertelde dat ons bouwwerk niet werkte was het aan Joy en mij om het tegendeel te bewijzen. Drie minuten later was onze actie op camera vastgelegd en zo ging het nog wel vaker deze trip. Dorpelingen en lokale boeren konden de freestyle moves op objecten die daarvoor niet waren bedoeld wel waarderen. Sterker nog, ze moedigden het zelfs aan.

Winterberg
De volgende morgen stond het skigebied Glenshee wederom op het programma. Deze was nu wel open was. Glenshee is een klein gebied van het formaat Winterberg en omvat drie valleien en vier bergen. Je hebt er 38 afdalingen en 26 liften, dit is inclusief beginnerbandjes. Verder heb je er pistes voor zowel beginners als gevorderden dus iedereen kan hier zijn lol op. De drie dalafdalingen lopen tot aan de parkeerplaats. Er is ook een klein funparkje met een aantal rails en wat kleine schansen. Beginners tot gevorderden zullen aan hun trekken komen, maar ben je een echte goede snowboarder dan zal je misschien na een dag wel uitgekeken zijn.

Alpen
Aan het einde van de dag reden we aan de linkerkant van de weg naar de noordkant van de Schotse Hooglanden naar het plaatsje Aviemore, in de buurt van Loch Ness. Aviemore is volgens de Schotten de hoofdstad van de buitensport en ligt twintig minuutjes rijden van het Cairngorms-skigebied. Het MacDonald Highlands Hotel voorzag ons van een fijn onderkomen en wederom waren waterkoker en andere benodigdheden aanwezig om jezelf ‘twenty-four-seven’ van thee te voorzien, voor een echte Brit is dat een must. Na wederom een ontbijt met worstjes, spek en witte bonen in tomatensaus, gingen we op pad naar het tweede skigebied van deze roadtrip: Cairngorms Mountain. Op de weg naar boven zagen we het al, dit was een toch iets serieuzer gebied en zowel het terrein als de hoeveelheden sneeuw waren te vergelijken met die van de Alpen. Onze achterwiel aangedreven Mercedes Vito was maar moeilijk te sturen over de volgesneeuwde parkeerplaats.

Bij het halen van de liftpassen vertelde de vrouw achter de kassa dat dit ook niet een gemiddeld seizoen was qua sneeuwval. Enkele records waren verbroken en er  lag meer sneeuw dan het gebied aankon. Zo liep er een treintje om wintersporters te vervoeren naar het hoge deel van het gebied, maar de sneeuw was zo hoog op-gestapeld dat het over de rails heen lag. Zodoende reed de trein niet. Ik had nooit gedacht dat ik ooit poeder zou rijden in Schotland maar door de bizarre condities vielen er hier en daar toch wat sprays te trekken. Om de één of andere reden voelde dit gebied een stuk ‘volwaardiger’ aan dan Glenshee. Er was meer variatie in de afdalingen en de sneeuw voelde net zoals in de Alpen. Negentien afdalingen met zeventien liften, er was een goed funpark, welke net even beter was dan die in Glenshee, maar deze werd dan ook gesponsord door Vans. ‘s Avonds werd het nachtleven van Aviemore gecheckt en we stonden versteld van de goedkope prijs van Whisky-cola’s en het aantal look-a-likes van Paris Hilton. Vrouwen kennen hier weinig schaamte in de disco’s en volgen veelal het motto ‘dress less to impress’ om indruk te makken op de mannelijke Highlanders. Eén voor één dropen we na deze avond geshockeerd af. Kennelijk zijn het niet alleen de Engelse meiden op vakantie in een Spaanse of Griekse badplaats die zulk gedrag vertonen.

Edinburgh
De laatste dag alweer. Wederom stond Cairngroms op het programma. Om Joey’s verjaardag te vieren hadden we stiekem taartjes de piste mee opgenomen. Tussen het maken van de laatste kiekjes door verrasten we onze reisgezel met een verjaardagslied en een traktatie. Wat ons deze dag restte was een step-down vanaf een gebouwtje – waarbij Joy het nodig vond om bijna de directeur van het skigebied omver te rijden – en het schieten van shots waarbij een huisje als schans diende.

We dropen de berg af, pakten onze spullen en reisden terug naar Edinburgh om de huurauto in te leveren. We verbleven in een ‘pimp-ass’ hotel genaamd The Bonham. Toen we in onze snowboardoutfits binnen kwamen lopen vielen we enigszins uit de toon maar dat maakten we weer goed door fijn gedoucht en strak in het pak een half uurtje later weer in de lobby te verschijnen. Na een opfrisbeurt in het hotel gingen we de stad in om een vervolg te geven aan Joey’s verjaardag. Een paar dames die ik op een andere snowboardreisje had leren kennen namen ons mee het nachtleven in van Edinburgh. Ook hier waren de ‘Paris Hilton’ look-a-likes weer veelvuldig aanwezig maar dat was kennelijk iets wat in heel Schotland de normaalste zaak van de wereld is. De avond was samen te vatten met de woorden: whiskeycola, Engelse taxi’s, drum ‘n base en stilettohakken.

Het was een kortstondige roadtrip door Schotland. Maar wel een aparte reis en een bijzondere wintersportervaring. Ben je een keer ‘s winters in Schotland probeer dan zeker één van de skigebieden uit te checken

Algemene info Schotland: www.visitscotland.com/nl
Aardig skigebied: www.ski-glenshee.co.uk
Beste skigebied van Schotland: www.cairngormmountain.co.uk
Meest stijlvolle hotel van Edinburgh: www.townhousecompany.com/thebonham