Reisverhaal: Sölden
Met verzuurde benen, tranen in onze ogen van de snelheid én het lachen, afgemaakt met een grijns waarvan ik altijd dacht dat alléén de Joker hem tevoorschijn kon toveren, komen we de dalafdaling naar beneden gestormd. “Zo! Zag je hoe ik moest uitwijken bij die ene skiër?”, roept Jord tegen mij. “Ja, hoorde je ze ook gillen, het is bijna vier uur, laten we snel nog een keer gaan!” Zo gezegd zo gedaan en de liftbediende kijkt vreemd op en schudt haar hoofd als we tegen de menigte in nog een laatste keer met kinderlijk enthousiasme de trap op sprinten.
Tekst: Youri Jansen
Foto’s: Ananda van Welij
“Parijs!?”, vraagt fotografe Ananda van Welij, “Volgens mij heb je de afslag gemist.” Na dit bittere nieuws pak ik de eerste Ausfahrt en ik rijd nog ongeveer veertig kilometer dezelfde weg terug, voordat ik de juiste afslag heb gevonden. “Ik denk dat we maar even moeten wisselen”, zeg ik. Ananda neemt het stuur van me over en pas na de Fernpaß gaan mijn ogen open met de borden Sölden op m’n netvlies. Ik bel Wilko Mosterd op voor de laatste aanwijzingen, want die zit namelijk al met Niels Jansen (skiër) en Jord Ras (snowboarder) in het appartement. Wilko mompelt iets in de trant van ‘toch simpel’ en ‘de brug over en dan rechts, links’ en nog iets wat ik niet verstond. Ik merk dat ook nu mijn concentratie het laat afweten, want al voordat ik opgehangen heb, ben ik de zorgvuldige instructies van Wilko weer vergeten. Trots als we zijn, bellen we niet terug, dus rijden we heel het dorp door. Mike van Mosel (skiër) begint ineens te juichen. “Slapen we daar, Youri?” En hij wijst naar ‘die Rote Hütte’. Mijn neus plak ik op het raam van de auto en geïntrigeerd kijk ik naar het rode hutje. Wat zou zich tijdens de nachtelijke uren toch afspelen in dat rode hutje? “Nee, we zitten helemaal aan de andere kant van het dorp, maar daar gaan we zeker nog een keer heen!”, zegt Mike. Onverrichter zake bel ik Wilko nog maar een keer op voor de route-omschrijving. Tien minuten later arriveren we in het appartement en is de ski- en snowboardbende compleet.
Sölden, het gebied dat bekend staat om ‘The Big 3’. En dan heb ik het niet over de talrijke kickers in het Q-Park, maar over het drietal drieduizend meter hoge bergen, te weten de Gaislachkogl, de Tiefenbachkogl en de Schwarze Schneid, die respectievelijk 3.058, 3.250 en 3.340 hoogtemeters tellen. Deze cijfers zijn echter wel seizoensgebonden, gezien het feit dat deze bergen in de zomer uitzetten en enkele meters aan hoogte winnen.
Zoals iedere wintersportweek wordt er begonnen met het verkennen van het gebied. We komen alleen niet bijzonder ver, want eenmaal bij het bergstation aangekomen ligt het funpark ongeduldig te wachten op een bende dolle honden die zonder enig angstbesef de obstakels te lijf willen gaan. Q-Parks bouwt en onderhoudt een groot aantal funparken in Oostenrijk, Duitsland en Italië. Ze richten zich daarbij niet alleen op de doorgewinterde parkratten, maar bieden een breed scala aan zeer laag-drempelige features. Allereerst zeven achtereenvolgende boxen, variërend van straight of down tot kinked of curved. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er. Na de glijdozen komen de drie billenknijploze schansjes aan bod. Het grootste voordeel van deze indeling is, dat je runs lang en zeer goed gevuld zijn.Voor gevorderde rijders is de eerste afslag aan de rechter zijde perfect. Een inrun is vergelijkbaar met die van schansspringen voor skiërs, maar dan met een bocht erin, gevolgd door heerlijk vlak stuk. Na de eerste stunt is het feest nog maar net begonnen, want er volgen nog twee van deze heerlijke traktaties. Ook zijn er op dit gedeelte van het funpark nog andere obstakels te vinden, zoals rails, boxen en een wallride van de buitencategorie. Kortom, het is er bijzonder goed toeven voor jong en oud, beginner of gevorderde, kalm of wild. Reden genoeg voor onze kudde om hier de komende paar dagen wat overuren te maken.
Sölden is een gemeente aan het eind van het Ötztal in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Met meer dan twee miljoen overnachtingen per jaar en 15.000 hotelbedden is Sölden na Wenen de grootste toeristische trekpleister van Oostenrijk. Elk jaar trekken duizenden Nederlanders naar Sölden om te wintersporten en te après-skiën. In het skigebied rond Sölden bevinden zich 39 liften en gondels op elkaar aangesloten. Twee kabelbanen, op de bergen Giggijoch en Gaislachkogel brengen de winter-sporters vanuit het dal (1377 m) boven de hoogtegrens van 2000 meter. In het gehele skigebied bevindt zich 147 kilometer piste van wisselende moeilijkheidsgraad.
“Zeg, hoe staat het met die ene tent, die we zagen toen we het dorp binnen reden?”, vraagt Mike na een lange dag snowboarden. Hij heeft het natuurlijk over ‘Die Rote Hütte’. Mike en ik zijn het erover eens dat we die maar een keer met een bezoekje moeten vereren. “Wat is dat dan voor een tent?” “Nou, Jord, niet zo veel vragen stellen,” zeg ik, “ga nou maar gewoon mee.” Jord is altijd wel in voor een feestje dus hij besluit toch mee te gaan. Sölden is echt geen stad, maar als je van de ene kant naar de andere kant moet lopen, ben je toch wel 45 minuten zoet. Dus we besluiten om eerst halverwege bij de ‘Mirage’ een drankje te doen. De entree is vijf euro per persoon, maar zodra we binnen zijn snappen we direct waarom er entree gevraagd wordt. De vrouwen van lichte zeden komen gelijk op ons af, als we met ons biertje van tien euro op de bank ploffen. Mike en ik vinden het wel grappig, maar we maken de temeiers duidelijk dat we dáár niet voor komen. Jord echter, wordt helemaal zenuwachtig van de plotselinge overvloed aan vrouwen en de daarmee gepaard gaande schaarste van kleding, dus besluiten we het maar bij één biertje te houden. We hebben tenslotte nog een lange weg te gaan met als einddoel: ‘die Rote Hütte’.
Eenmaal aangekomen bij ‘die Rote Hütte’ beseft Jord al snel dat dit van hetzelfde laken en pak is. In tegenstelling tot de ‘Mirage’ is deze tent de trotse eigenaar van twee glanzend gepoetste palen waar wederom schaars tot niet geklede dames zwierig omheen zwaaien en draaien. We besluiten voornamelijk vanwege het gure weer maar snel naar binnen te gaan. Eenmaal binnen bestellen we een biertje voor dezelfde prijs als bij de ‘Mirage’, en nog voordat Jord de zijne op heeft wordt hij ruw meegesleurd door een van die ‘werknemers’. Dat de bewuste medewerker enige financiële stimulans heeft gekregen van Mike en mij is op dat moment nog niet tot Jord doorgedrongen.
Maar tien minuten later komt hij met z’n jokersmile weer terug en roept: “Jullie zijn echt klootzakken, maar zo’n lapdance is echt wel vet!”
Met een beurs die aanzienlijk lichter is geworden vertrekken we weer naar de après-skibar genaamd Fire & Ice, die rond dit uur nog steeds tot de nok toe gevuld is met hossende Hollanders en opvallend veel Russen. Het is nog maar één uur, en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…
De volgende dag ben ik verbazingwekkend fit. We hebben het uitstekend naar ons zin in Sölden, maar er mist nog iets. Bergen, sneeuw en funpark, check. Bier, vrienden en vrouwen, check. Boxen, rails en kickers, check. Rotaties, grabs en… “Jord, waarom hebben we nog geen salto’s gemaakt?” Jord kijk me vragend aan en z’n verwondering slaat al snel om naar een glimlach als hij roept: “Ik ruik een missie voor vandaag.” In het funpark tellen salto’s niet en bij deze wordt besloten ons geluk elders te beproeven.
De stoeltjesliften lenen zich uitermate goed voor het signaleren van looping-vriendelijke landingszones en na de eerste zeszitter zijn er al een aantal feestlocaties gespot. De daaropvolgende afdaling worden deze plekjes onder de loep genomen en al snel blijkt er op z’n minst één in aanmerking te komen voor een finaleplaats. Deze finalist is een cliff met veel pop erin waardoor je met gemak hoog de lucht in werd geschoten. Om een klein eerbetoon te maken naar de skiërs van het gezelschap, doe ik een achterwaartse luchtrol zoals deze vroeger uitgevoerd werden.
Gezien het feit dat Sölden een aaneenschakeling van ‘Spass und Spielerei’ is, meldt kandidaat nummer twee zich al snel. Dit nummer staat op het voorhoofd van Jord geschreven. Het geroezemoes op het naastgelegen terras zwelt aan wanneer het publiek in de smiezen krijgt wat er op stapel staat. Zodra Jord zich ook maar enigszins richting de schans laat glijden, slaat het geroezemoes om in luide aanmoedigingen. Hij voert z’n backflip nosegrab uit volgens het boekje. Door deze show hebben we heel de middag gratis kunnen zuipen op het terras. Eerlijk waar! Nou, op het gratis na dan…
Zoals jullie allemaal weten komt aan alle goede dingen een eind en zo ook aan deze trip. Natuurlijk wordt van de laatste dag nog optimaal misbruik gemaakt en dat geldt ook voor de dalafdaling. Als we met zijn allen aan het einde van de dag beneden aankomen, zitten we vol adrenaline. Toch rennen Jord en ik, zoals iedere dag, weer vol goede moed naar de lift om nog één keer door de geluidsbarrière te gaan. De liftbediende herkent ons onmiddellijk en ze tikt op haar horloge. Het is 16:03.
