Rennrad – Paradies Salzburgerland

Binnen de Oostenrijkse toerisme-industrie wordt hard gewerkt om het stoffige ouderwetse imago voor goed van zich af te schudden. Als je met voormalig profwielrenner Rob Harmeling in Oostenrijk op pad gaat dan weet je dat je bijzondere routes voorgeschoteld krijgt. De oud-renner van TVM heeft namelijk een neus voor mooie wegen. Hetgeen we in het Salzburgerland meemaakten was echter ver boven verwachting.

Tekst & Foto’s: George Deswijzen

Op een kleine 800 kilometer rijden van Nederland ligt de eindbestemming van onze trip, het Salzburgerland. Genoemd naar de grootste stad in de regio, Salzburg, biedt deze deelstaat van Oostenrijk ongelooflijk veel mogelijkheden om ook buiten de wintermaanden te recreëren.

Het Salzburgerland telt maar liefst 6000 verschillende fiets- en mountainbikepaden. In bijna elk dorpje kun je aan een fietsdagtocht beginnen. Ook voor meerdaagse fietstochten kun je hier uitstekend terecht. Wij strijken neer in Fuschl am See. Een klein dorpje gelegen aan de Fuschlsee op twintig kilometer van Salzburg. Waar zouden we Fuschl am See van kunnen kennen? Nou, in de eerste plaats misschien van de Eddy Merckx Classic die daar al tien jaar wordt verreden? Of misschien toch van Red Bull. De steenrijke eigenaar van Red Bull Dietrich Mateschitz heeft er sinds 1984 namelijk het hoofdkantoor van het energiedrankje gevestigd. In het stadje van bijna 1500 inwoners valt het megalomane gebouw met de grote bronzen stieren meteen op als je het dorp binnenrijdt.

Mohrenwirt

We verblijven de komende dagen in Hotel Mohrenwirt. Door de vele files zijn we aan de late kant, en we kunnen dan wel weer direct aan tafel aanschuiven voor een heerlijke maaltijd. De Oostenrijkse hartelijkheid laat zich direct van zijn beste kant zien.

Mohrenwirt profileert zich als een ‘fiets- en triatlon’-hotel en dat zullen we de komende dagen merken. We maken kennis met hoteleigenaar Jakob en oud-wielrenner Rob Harmeling. Deze mannen ademen wielrennen en sport. We laten er dan ook geen gras over groeien en beginnen meteen over de koersdag van morgen. De mogelijkheden zijn legio. Harmeling die de regio gaat verkennen voor zijn bedrijf Sportgeluk wil zo veel mogelijk verschillend terrein zien. Zwaar, licht, korte klimmetjes, lange beklimmingen, mooie vergezichten en de beste plekken om even tot rust te komen. Alles dient de komende dagen aan bod te komen. We kiezen voor twee routes. De eerste route voert vanuit Fuschl naar St. Gilgen langs de Wolfgangsee richting de Mondsee en via Thalgau terug naar Fuschl. Een korte,relatief vlakke rit met weidse vergezichten. Ideaal om mee te beginnen. De tweede rit staat voor overmorgen op het programma en is beduidend zwaarder: het doel is de beklimming naar de Loserhutte mee te pakken. Twee uitersten van routes die mogelijk zijn binnen een straal van 60 kilometer.

Binnen de Oostenrijkse toerisme-industrie wordt hard gewerkt om het stoffige ouderwetse imago voor goed van zich af te schudden. ‘State of the art’-hotels, moderne restaurants en de meest uiteenlopende attracties, van extreemsporten tot de meer klassieke bezienswaardigheden kenmerken de 2.0-versie van Oostenrijk. Het hotel waarin we verblijven, is daar een absolute exponent van. Moderne kamers die van alle gemakken zijn voorzien, zijn overal te vinden. Echter, een hotel als Mohrenwirt, dat totaal ondergeschikt is gemaakt aan de sport is uniek. Dit begint bij het ontbijt, krijgt een vervolg bij de inpandige mecanicien die je fiets in topconditie houdt en eindigt bij de après-bike snack en de was-service voor je wielerkleding. Aan alles is gedacht.

Bij de gekste vragen of verzoeken staan deskundige sporters je met raad en daad bij. Mohrenwirt wordt namelijk gerund door het eigen triatlonteam van het hotel. Sporters die naast hun training ook dienst doen als receptionist, kok of mecanicien. Een slimme zet. Heb je vragen over de route dan legt de receptionist je haarfijn uit wat je kunt verwachten. Wil je Garmin niet meewerken, de kok helpt je graag. Lekker makkelijk als like minded mensen je te woord staan. De kans zit er zelfs in dat ze je aanbieden om mee te fietsen. Aan enthousiasme geen gebrek.

Mondsee route

Het sportontbijt is net achter de kiezen als we de fietsenstalling binnenlopen. Hier kunnen de gasten hun fietsen stallen en laten verzorgen door de mecanicien. Naast de Eddy Merckx van Rob heeft het hotel bijna het hele assortiment van Canyon voorradig. Deze huurbikes worden op maat voor je afgesteld, de bandjes worden op druk gebracht en de sportrepen liggen klaar bij de uitgang. Niets staat een mooie fietsdag in het Salzburgerland nu nog in de weg.

Samen met Jakob en Rob vertrekken we richting de Wolfgangsee. Dit meer maakt deel uit van een kleine twintigtal meren die deze regio rijk is. Als we het dorp uitrijden loopt de weg langzaam omhoog. Ideaal om het lichaam op temperatuur te brengen. Aan het einde van de weg wacht een eerste van vele prachtige uitzichtpunten. We kijken uit over de prachtige Wolfgangsee terwijl Jakob gepassioneerd vertelt over zijn regio. We kijken goed om ons heen, naar het meer en de ons omringende bergen die tot 1800 meter reiken.

We fietsen het dal in naar Sankt Gilgen waar we in het dorp even stilstaan bij een van de vele Mozart-huizen in dit gebied. Daar is niet aan te ontkomen. Naast Mozart kennen ook de Sissifilms en The Sound of Music een lange geschiedenis hier. Met name de ‘The Original Sound of Music Bus Tour’ is een populaire attractie. Blijkbaar trekt deze film over de familie Von Trapp elk jaar nog steeds honderdduizenden, veelal Amerikaanse en Aziatische toeristen naar de regio. Opmerkelijk is dat de Oostenrijkers zelf tot aan de jaren 70, 80 niet eens wisten dat deze film bestond. Maar enfin, Sankt Gilgen; done and dusted zullen we maar zeggen.

We vervolgen onze weg naar de Mondsee en het gelijknamige dorpje. Wat meteen opvalt is de rust die er heerst. De wegen lopen lekker en zijn vrijwel verkeersluw. Na de passage van Schloss Huttenstein, een van de vele burchten die alom vertegenwoordigd zijn, fietsen we door een prachtige kloof naar beneden. Omringd door stenen wanden kronkelt de weg richting de Mondsee.

We naderen de 1200 meter lange fietstunnel die onder de Kienbergwand is aangelegd om het fietsverkeer te splitsen van onze gemotoriseerde vrienden. Een prima idee. Dat zou men vaker moeten doen in de Alpenlanden. Verkeerstunnels in de bergen zijn vaak linke soep. Het einde van de tunnel komt uit aan de zuidoever van de Mondsee. We genieten ook hier weer van het uitzicht en het kraakheldere water. Water wat zelfs drinkbaar zou zijn volgens Jakob. We gokken het er maar niet op, maar helder is het wel.

De weg volgt de oever van het meer in de richting van het idyllische Mondsee. Dit dorp lijkt nog het meest op Valkenburg aan de Geul. De hele wereld lijkt hier te zoeken naar de familie Von Trapp. Chinezen, Japanners, Amerikanen en een verdwaalde Zuid-Afrikaan dolen over het plein voor de kerk waar in ‘The Sound of Music’ het huwelijk tussen Maria en kapitein Von Trapp werd voltrokken. Een waar bedevaartsoord voor deze fans.

Het is goed toeven in Mondsee. De Oostenrijkse horeca laat zich van zijn beste kant zien. De beroemde Apfelstrudl wordt hier af en aan geserveerd. De vraag is enorm en de terrassen zitten vol. Het mooie weer van vandaag draagt bij aan de sfeer en mooie uitzichten die we onderweg tegenkomen.

De rit van vandaag blijft redelijk vlak. Ook voor de niet zo geoefende wielrenner of voor de E-biker biedt de regio op deze manier veel fietsplezier. De veelzijdigheid aan routes maakt het Salzburgerland juist zo interessant voor een brede doelgroep. Wil je relaxed cruisen met je familie langs de verschillende meren? Dan kan dat. Maar houd je van flink klimwerk? Maar dan ook echt ‘the real thing’? Dan kan dit dus ook met een Postalm, Loserhutte en Alpen Panoramastrasse in de buurt. Zelfs de hoogste berg van Oostenrijk, de Grossglockner, is niet ver weg. Heerlijk om zo veel mogelijkheden te hebben binnen een straal van pakweg 60 kilometer.

De rit van vandaag nadert langzamerhand zijn einde. We hebben de terugweg naar onze thuishaven Fuschl am See inmiddels ingeslagen. Rob rijdt voorop. Aandachtig speurend naar mogelijke kansen voor alternatieve routes. Harmeling begeleidt met zijn bedrijf ‘Sportgeluk’ individuen en groepen met op maat gemaakte sport- en voedingsplannen. Rob is daarbij een van de ervaren coaches. Als voormalig profwielrenner rijdt Harmeling nog steeds fantastisch. Je kunt zien dat hij jarenlang in het profpeloton heeft gereden. Wat een souplesse en stijl, om stil van te worden.

Via Thalgau staat de enige beklimming van de dag op het programma. De Fuschlerstrasse loopt acht kilometer naar boven richting het prachtige uitzichtpunt boven Fuschl. De stijging is regelmatig. Na een korte, iets vinnigere passage door het bos, opent het zicht zich tot een weids panorama boven de Fuschlsee. Zeker op zo’n mooie dag als vandaag een prachtig plaatje. We genieten van het uitzicht en kijken terug op een eerste prettige kennismaking met de regio. Wat nu nog rest is de afdaling naar het hotel en de welverdiende after-bike snack. We geven de fietsen af aan de mecanicien waarna we neerploffen op de lounge sets op het terras. Het zonnetje schijnt terwijl een paar frisse glazen Erdinger op tafel worden gezet. We kletsen na terwijl Rob, prof als hij is, met zijn gedachten al bezig is met de volgende koersdag.

Salzburg

Het is niet alleen fietsen wat de klok slaat in het Salzburgerland. Voor jong en oud is hier van alles te beleven. De regio is ideaal om een lang weekend of weekje te verblijven met het hele gezin. Hetgeen je hierin zeker niet mag missen is Salzburg zelf. Deze zeer oude, rijke stad kent veel bezienswaardigheden. De grote burcht die over de stad prijkt, de kathedraal, de vele winkeltjes en de chocoladecultuur zijn echte aanraders. Ook de originele Mozart Kugel van Konditorei Furst mag je zeker niet missen. De warme Apfelstrudl is haast verplichte kost op zowat elk moment van de dag als ontbijt, lunch en dessert. Daar ontkom je niet aan.

De vele kleine pleintjes met terrassen en restaurants bieden voor elke portemonnee en smaak wat wils. Een bezoek aan Salzburg is een perfecte activiteit om na een zware fietsdag te herstellen of om de accu op te laden voor de volgende dag op twee wielen. En dit is nu juist wat wij gedaan hebben, rekening houdende met een zware dag op weg naar de 1600 meter hoge Loserhutte.

Loserhutte

We hebben de laatste avond voor de rit naar de Loserhutte afgesloten in restaurant Brunnwirt. Deze culinaire verwennerij mag je ook absoluut niet missen als je in de buurt van Fuschl bent. De familie Brandstetter tovert het ene na het andere heerlijke streekgerecht op tafel. We stapelen helaas niet alleen koolhydraten.

Op de laatste dag van ons verblijf staat de route naar de Loserhutte op het programma. De alpenhut met de naam ‘Loser’ ligt op de gelijknamige Alm. We vertrekken vroeg vanuit Fuschl en nemen alvast afscheid van hoteleigenaar Jakob. De route leidt ons weer naar de Wolfangsee en Sankt Gilgen. Deze keer laten we het dorpje links liggen en vervolgen onze weg over de Wolgangseestrasse richting Gschwand en Strobl. De weg loopt vanaf hier tot aan Bad Ischl heerlijk lichtjes omlaag. In het wereldberoemde kuurstadje Bad Ischl begint de 16 kilometer lange klim naar de Loserhutte.

De beklimming naar ons einddoel op 1600 meter kent een gemiddeld stijgingspercentage van 6%. Rob en ik fietsen samen naar boven. De Blaasstrasse die naar de top leidt, is van topkwaliteit. De eerste kilometers lopen door het bos. Het is er heerlijk rustig, we horen alleen het beekje dat rechts naast ons mee kabbelt. Op het moment dat de Blaasstrasse overgaat in de Loser Panoramastrasse wordt de weg steiler. We passeren het tolhuisje. Ja, ook in Oostenrijk dient tol betaald te worden door gemotoriseerd verkeer op toeristische routes. De poortbewaker begroet ons en knikt instemmend als hij onze mooie pedaaltred bekijkt. Na een paar kilometer slaat het weer om.

We rijden al snel in mist die uit het niets optrekt. Het weer zorgt er voor dat we haast niemand meer tegen komen. Om ons heen klinkt alleen maar het geluid van de berg, heerlijk. Vanaf nu is het genieten geblazen van het waanzinnige uitzicht over de Altausseer see en de bergen die ons omringen. Dit wordt ons gegund door een briesje die de mist doet wegtrekken. We voelen ons ultiem gelukkig als we in de verte de Hutte al zien liggen. De weg kronkelt de laatste kilometers voor de top nog fraai naar boven. Wat een plaatje. Hier en daar passeren we nog wat sneeuw alvorens we de laatste S-bocht inslaan. Luttele seconden nadat we de hut binnenlopen begint het te plenzen. Timing is alles. Zeer tevreden ploffen we neer in de Loserhutte voor een welverdiende lunch. ‘Zwei Apfelstrudl bitte.’