Bikepacking in de Eifel – Route Duitsland

Een avontuur dicht bij huis

Vrolijk knisperen de kleine steentjes onder onze banden. De hemel is blauw, de bomen groen, de wind zwijgt en het heldere water van de Rursee glinstert in het felle zonlicht. We kijken elkaar aan en als vanzelf komt er een lach op ons gezicht. Onze ogen vertellen dat het nu al mooi is, terwijl we pas een paar kilometer onderweg zijn. Zojuist hebben we Rurberg verlaten voor weer een nieuw bikepacking-avontuur in de Eifel. 

Tekst en foto’s Wilco Dragt 

Route Eifel De Eifel is voor ons wel dé ontdekking van vorig jaar. Vanwege corona-gerelateerde redenen lukte het toen niet om vakantie ver van huis door te brengen. ‘s Winters hadden we nog volop gefantaseerd over gravelen in Frankrijk en Italië. Maar in het voorjaar werd al snel duidelijk dat die plannen de ijskast in konden. De vakantie moest dat jaar minder ver weg zijn, en ook korter. We wilden voor ongeveer een week gaan bikepacken. Maar waar? Verschillende gebieden passeerden de revue: de Ardennen, de Vogezen, het Sauerland, het Zwarte Woud en ook de Eifel. Na een overnighter net onder Aken waren we er snel uit: het wordt de Eifel. Wat we toen nog niet wisten is hoe verliefd we op dit gebied zouden worden. En die verliefdheid zorgt er voor dat we er dit jaar weer zijn, voor een driedaagse met overnachtingen in het wild. 

Zwaar bepakt, of niet 

Rustig passeren we wandelaars en fietsers, de meesten op e-bikes voor een tamelijk vlak rondje om de Rursee. Verwonderde blikken blijven hangen op onze bikepackingset-up. Vakantiefietsers met volle Ortlieb-tassen op voor- en achterdrager zie je hier volop, maar zo’n grote stuurtas en een bult achter het zadel is anders. ‘Die zijn zwaar beladen’, horen we iemand zeggen. Dat moet het onbekende zijn, het ongewone, waardoor de ‘leek’ niet kan zien dat we juist minimalistisch bepakt zijn. In pakvolume hebben we minder dan de helft van de ‘Ortlieb-fietser’ en qua gewicht al helemaal. We komen in de Eifel regelmatig fietsers tegen waarbij het lijkt alsof ze hun hele huisraad van camping naar camping aan het verhuizen zijn: grote achtertassen, grote voortassen, een roltas in de grootste maat achterop en daar bovenop nog twee klapstoeltjes. We lachen er een beetje om, maar stiekem zijn we ’s avonds meestal toch wel jaloers op die mensen met hun meegebrachte stoeltjes.  Even verderop gaan wij rechtsaf, waar de anderen links gaan.

Ineens zijn we alleen, met voor ons een slingerend bospad, dat op afstand de contouren van het meer volgt. Tussen de bomen zien we af en toe een glimp van het kalme water. We zijn nu echt begonnen aan onze driedaagse Eifeltocht, met ongeveer 225 kilometer en 3500 hoogtemeters, over bijna alleen maar gravelwegen. Het moet een relaxte minitrip worden, in party-pace modus, zo’n vijf uur fietsen per dag. En met aan het eind van iedere dag een hoogtepunt: overnachten in een schuilhut, midden in het bos. Dit is onze derde Eifel-bikepackingtocht in een jaar tijd. Bij de vorige keren overnachtten we op campings, in ons lichtgewicht tentje. Maar bij één etappe was er toen geen camping in de buurt en moesten we voor het eerst in een schuilhut slapen. En dat was zo leuk, dat we dat voor deze keer voor beide nachten doen; de tent hebben we dan ook thuisgelaten. 

Schutzhütten 

De Eifel is een bekend wandelgebied. Op 5300 vierkante kilometer ligt een groot netwerk van wandelroutes. De bekendste route is de Eifelsteig, van Aken naar Trier, over 313 kilometer. Het is het ‘Pieterpad van de Eifel’ en zeer populair. Voor onder andere deze wandelaars zijn overal schuilhutten – Schutzhütten – gebouwd, waar een tijdelijk onderdak tegen de elementen gevonden kan worden. En dat is nodig ook, want in de Eifel kan het heftig regenen, dat weten we inmiddels uit eigen ervaring. Soms is zo’n hut niet meer dan een afdakje op palen, maar er zijn ook grote blokhutten. De hutten zijn altijd simpel, met een vloer van hout of kleine kiezelsteentjes, soms met een vaste tafel en banken en vrijwel nooit met een deur. Zeker de wat meer gesloten hutten zijn prima overnachtingsplekken voor bikepackers. Primitief en luxe tegelijkertijd. En knus en gezellig. Hoe leuk is het om na een dag fietsen bij je slaapplek midden in het bos aan te komen en je kampement op te slaan. En daar met een biertje en een zak pinda’s (eiwitten!) – die vlak daarvoor bij een supermarkt zijn gekocht – samen de dag nog eens doornemen. 

Halverwege de eerste klim hebben we panne, serieus panne: de seatpack van Willy is kapot. Een bevestigingsbout is gebroken en de tas zwabbert nu los onder het zadel. Zo kunnen we echt niet verder, en dat na pas dertien kilometer. Na wat puzzelen gaan we aan de slag met tie-wraps, een stukje buitenband en ducttape. Voor het eerst hebben we reparatiemateriaal nodig en nu blijkt waarom we dit iedere keer meenemen. Het lijkt stabiel en nu maar hopen dat het de komende drie dagen houdt, hoewel er ook nog een plan B is als het toch mis mocht gaan. 

Na een lange gravelweg door het bos, waar we min of meer op dezelfde hoogtelijn blijven, komen we in open cultuurlandschap. Voor ons ontrollen zich licht glooiende vergezichten. Tussen de akkers en weilanden zien we in de verte onze weg slingeren. Ook dit is allemaal onverhard, met goed lopende wegen en paden. Af en toe moeten we even van de fiets voor een stukje hike-a-bike, zoals in een steile afdaling waar het pad deels bestaat uit vochtige en spekgladde rotsen. Zonder tassen aan de fiets zou ik hier nog wel rijdend van afgaan, maar met bagage is de handling van de fiets echt anders en ik wil het risico niet nemen. Waarom zou ik ook? We hebben immers tijd genoeg.

Babbelend rijden we na vijftig kilometer Monschau binnen. Het is er gezellig druk op de pleinen en terrassen. Het vrijwel op de grens met België gelegen stadje is een belangrijke toeristische trekpleister. De ligging in het nauwe dal van de rivier de Rur, de vele vakwerkhuizen, de nauwe straatjes en fijne wandel- en fietsmogelijkheden zorgen gedurende het hele jaar voor veel bezoekers. Tijdens onze allereerste bikepackingtrip hebben we hier overnacht, toen in een hotel. Nu laten we het stadje snel achter ons, op weg naar een heel andere slaapplek, diep verscholen in het bos.  Route Eifel

Bevoorrading 

Bij het plannen van de route had ik in een dorpje, zo’n zeven kilometer voor de hut, een kleine supermarkt gevonden. Naar de openingstijden had ik alleen niet gekeken – een beginnersfout, ondanks de ervaring. En daar staan we dan om kwart over zes ‘s avonds, voor een winkel waarvan de deur een kwartier daarvoor op slot is gegaan. Zonder water voor de nacht. Met Komoot en Google Maps vinden we gelukkig een alternatief: er is een benzinestation in het dorp. Vijf minuten voor sluitingstijd kunnen we water, weizenbier en chips inslaan.  Met de boodschappen op de rug dringen we steeds dieper het bos in, weg van bebouwing en verkeer. Onze hut is heel simpel, maar hoe blij en gelukkig worden we ervan. We zijn uitgelaten en stil tegelijkertijd. Het voelt rijk en nederig. Omgeven door totale stilte glijden we langzaam de avond en nacht in. Zo midden in de natuur verandert meteen ons dag- en nachtritme: we gaan om half tien naar bed en om half zeven staan we weer op. We volgen de cyclus van de zon, de overgang van licht naar donker en weer naar licht. Het is verrassend hoe snel we ons aanpassen aan de omstandigheden; op een camping duurt dat veel langer.  Vroeg zitten we aan ons ontbijt met een mok dampende thee en koffie. De eerste zonnestralen geven de boomtoppen een gouden gloed. Het belooft weer een mooie dag te worden. Al lummelend praten we nog eens over gisteren, over wat er vandaag komt en hoe het is om in een Schutzhütte te slapen. 

Vinden we het dan niet spannend om in zo’n hut te overnachten, zeker wij als stadsmensen? Zijn er geen wilde dieren? Mag het wel en komen er geen engerds? De eerste keer hebben we dat toch wel een beetje. ’s Nachts is een bos vol geluiden: overal hoor je gescharrel, gekraak en andere dierengeluiden. In mijn slaapzak lig ik hier maar naar te luisteren. Maar met oordoppen verdwijnen alle geluiden en trek ik me terug in mijn eigen coconnetje. Die oordoppen zijn dus een must! En verder gebeurt er die nacht ook niets. Sindsdien slapen we rustig. En of het mag? We hebben daar niets officieels over kunnen vinden. Dat is ook lastig, want de hutten zijn van allerlei verschillende instanties, er is geen overkoepelende organisatie. Een bikepackende local, die op al zijn tochten in hutten overnacht, verzekerde me eerder dat het in ieder geval gedoogd wordt, als je je maar netjes gedraagt. Blijf niet te lang hangen, respecteer de natuur en laat geen rotzooi achter. Wildkamperen mag overigens zeker niet, dat is verboden in Duitsland. We kunnen dus niet zomaar ergens een tentje neerzetten. 

Bier van de slager 

Dag twee start met een fijn lopende afdaling door het bos, dat is nog eens een lekker begin. De laatste kilometers voor Hellenthal volgen we de oevers van een langgerekt en kronkelend stuwmeer. Na iedere bocht is er weer een verrassend nieuw uitzicht. Vanaf de dam, de Oleftalsperre, kijken we terug over het meer met zijn twintig miljoen kubieke meter water. Het blauwe water en de beboste hellingen maken ons blij. We voelen ons bevoorrecht en zijn dankbaar dat we hier met onze fietsjes mogen staan. En dat we dit kunnen doen. We zien dit nooit als vanzelfsprekend, het is altijd bijzonder.  Over Hellenthal zelf kunnen we kort zijn: alleen de plaatselijke bakker met echt goede Kaffee und Kuchen is de moeite van het vermelden waard.  Hierna volgt een mooie samenvatting van de Eifel: een afwisseling van bos en open cultuurlandschap. Een mix van intimiteit en weidsheid, van donker en licht, van donkergroen naar lichtgroen en geel, van honderd procent natuur naar kleine dorpjes. Het voelt als het verre buitenland, maar dat is het niet: het is maar twee en een half uur rijden vanaf thuis. Zo ver weg en toch zo dichtbij.

Na een best wel lange dag – van negen tot zes – komen we bij onze tweede hut. De binnenruimte wordt bijna helemaal ingenomen door een grote tafel, die geen ruimte voor een slaapplek overlaat. Maar er is ook een soort veranda, waar we straks wel onze matjes uit kunnen rollen. Maar eerst borrelen! In het laatste stadje hebben we bij de supermarkt, bovenop een venijnige extra klim, van alles gekocht, vooral water. Eenmaal terug in het centrum realiseer ik me ineens dat we de biertjes vergeten zijn. Terug naar de supermarkt lijkt ons niet echt een fijn plan – niet weer omhoog. Maar wat dan? Een borrel met alleen maar water is niet echt een borrel. Veel andere winkels zie ik hier niet, alleen een slager. Maar ja, een slager. En toch sta ik een minuut later met twee ijskoude flessen Bittburger buiten. Bier van de slager, extra lekker. 

Na een rustige nacht begint het vaste ochtendritueel: ontbijt, thee, daarna koffie, inpakken. We zijn toch iedere keer verbaasd over hoe lang we er over doen om te vertrekken. Tussen opstaan en wegrijden zit vandaag weer ruim twee uur. Ook voorgaande keren bleek dat zo te zijn; kennelijk schieten we als we wakker worden meteen in de party-pacestand. Waar die tijd allemaal in gaat zitten is ons eigenlijk een raadsel. Omdat we vroeg opstaan laten we de hut toch nog voor negenen achter ons.  Van de zes liter water die we gisteren hadden ingeslagen hebben we allebei nog maar één bidon over. We hebben dus bijna vijf liter verbruikt! Verrassend veel. Bij een benzinestation vullen we de voorraad weer aan, over water hoef je je in de Eifel nooit zorgen te maken.  Route Eifel

Bad Münstereifel 

Al snel na het benzinestation passeren we een rijdende groenteboer, de lokale SRV-vrouw. Het fruit ziet er heerlijk uit, vooral de pruimen. Die verleiding kunnen we niet weerstaan. Snoepend, met het bakje pruimen op het stuur, gaan we verder. Zelden is een fietsdag zo relaxed begonnen. Ook voor de dagelijkse koffie en gebak nemen we de tijd. We wijken iets van de geplande route af om naar Bad Münstereifel te rijden, een toeristisch plaatsje dat we van onze vorige bikepackingtocht kennen. Toen hadden we niet zo heel veel tijd en dat gaan we nu compenseren. Met Kaffee, Kuchen en nog een Kaffee op een leuk terrasje midden in het dorp, aan een lieflijk riviertje, genieten we van de zon. We slenteren wat langs het water en de pittoreske vakwerkhuizen; vandaag zijn we ook toerist. Maar wat vooralsnog niemand kan vermoeden is, dat datzelfde riviertje op 14 juli zal veranderen in een woest kolkende en vernietigende watermassa.

Want wat jij als lezer inmiddels weet, de Eifel wordt rond die datum getroffen door een ongekende natuurramp, met veel slachtoffers en enorme schade.  Met wat moeite lukt het om de route van vandaag grotendeels over onverharde paden te laten gaan. Wat je tijdens het bouwen van routes niet altijd in Komoot kunt zien is wat voor soort paden dit dan zijn. Onverhard kan betekenen dat het een mooi gravelpad is of een nauwelijks zichtbaar pad door grasland. En dat is ook precies wat we vandaag tegenkomen. Langs de rand van een weiland zien we vaag een spoor van geknakt gras, deze moeten we kennelijk hebben. Dit rijdt zwaar, het voelt alsof we door hoogpolig tapijt fietsen. De kilometers én hoogtemeters van de afgelopen dagen gaan toch tellen. Het gaat nauwelijks omhoog, maar toch moeten we van de fiets. Zonder een fatsoenlijke hike-a-bike is het geen echt fietsavontuur.  Vanaf nu is het grotendeels dalen naar het einddoel.

We rijden door Heimbach, een schattig ogend dorpje met vakwerkhuizen en een gezellig centrum. Omdat de lucht er dreigend uitziet besluiten we om door te rijden en niet op een terrasje neer te strijken. Zo aan het eind hebben we geen zin in een nat pak. Daar waar Heimbach snoezig oogde ligt even verderop, naast de stuwdam van de Rursee, een vakantiekolonie dat qua lelijkheid een modern Frans wintersportoord naar de kroon probeert te steken. Op een idyllische plek is het gelukt om een verzameling onooglijke betonnen flatgebouwen uit de grond te stampen. Hier wil je echt niet zijn, denken we. Maar daar vergissen we ons behoorlijk in: het is er hartstikke druk met vakantie vierende gezinnen.  Langs de oevers van het meer rijden we de laatste tien kilometer terug naar Rurberg. Daar sluiten we onze trip met een goede Duitse traditie af: een grote Weizen en Currywurst mit Pommes.  Dat noodplan van eerder hoeft uiteindelijk niet uit de kast te worden gehaald, de tas haalt het einde van de tocht. We kijken terug en kaarten na en denken na drie dagen Eifel maar één ding: wanneer gaan we weer?!  Route Eifel

Onze route startte in Rurberg, bij het kantoor van de lokale VVV. Bij die VVV kun je een kaart voor het ernaast gelegen parkeerterrein kopen, tegen een verrassend lage prijs. 

Komoot

Nog geen lid van Komoot? Opgeven is heel eenvoudig:

• Klik hier om naar de pagina van Komoot te gaan
•  Maak een account aan en volg de stappen in beeld of log in met je gegevens. 
• In beeld zie je een balk waar je de code WIELRENBLAD22 in kunt vullen.
• Download een gratis regiopakket met offline kaarten! Bespaar maar liefst €8,95 door onze vouchercode WIELRENBLAD22 in te vullen via de website van Komoot. 

 Route Eifel Rout<iframe src=


De nieuwste uitgave van Wielrenblad kun je bestellen in de Soul Webshop. Losse exemplaren zijn ook weer verkrijgbaar in de betere boekhandels. Ook is Wielrenblad #4 2021 beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van WielrenbladDan ontvang alle nummers als eerste in je brievenbus en profiteer je van alle voordelen voor onze trouwe abonnees. Bovendien houd je ook meer tijd over voor je volgende tocht!