Bretagne: Hit & Run
Wanneer het lange tijd flat is in Nederland hou ik doorgaans ook de voorspellingen voor andere Europese spots in de gaten. En dan vooral Frankrijk dat vanuit Zeeland prima in een nacht is aan te rijden. Deze keer werd het Bretagne, gelijk mijn nieuwe favoriete bestemming in Frankrijk. Lange planken, dikke bakken en Bretonse gastvrijheid.
Vorige november zaten we middenin een langdurige periode zonder surf. Er kon wel gesurft worden, maar echt bijzonder was het zelden. Dat gold ook voor de Atlantische Oceaan, daar gebeurde ook al een tijd niet veel. De opwinding was dan ook groot toen een grote zwarte vlek zich meldde op de charts van Magic Seaweed. Het eerste weekend van december zag er veelbelovend uit. Waar te gaan en, niet onbelangrijk, met wie? Uiteindelijk wist twee surfers te strikken die wel in ware voor een korte hit & run trip: Quint Le Duc en Mike Ruissen. Net als ik surfers met een voorliefde voor longboards. Prima, dikke bakken longboarden in Frankrijk dus. Maar waar precies? Voor de Vendee stond 3.5 meter bij 17 seconden op het menu. Hoewel ik er een paar goed beschutte spots weet, leek het toch iets teveel van het goede.
De zoektocht naar goede surf bracht me in contact met oude bekende Wilco Berkel die jaren geleden naar Bretagne verhuisde om daar gites en een camping uit te baten. Quint en ik kende hem nog uit de tijd dat hij Xcel wetsuits vertegenwoordigde in Nederland. Wilco was zeer enthousiast over de aanstaande surf. Hij bood ons een slaapplaats aan en schrapte gelijk al zijn afspraken om tijd vrij te maken om ons rond te gidsen langs de beschutte baaien van Bretagne. Met Wilco’s laatste woorden: “Het wordt perfect, jullie gaan zo hard scoren, tot morgen”, nagalmend in ons hoofd gooiden we vijf longboards achterin de bus van Quint en vertrokken we richting perfectie.
Op vrijdagochtend rond een uur of vier kwamen we aan bij het huis van Wilco. De eetzaal had hij omgetoverd tot onze slaapgelegenheid en de verwarming stond lekker te loeien. Na nog even snel een paar uur geslapen te hebben en Wilco’s zoontje op school gedropt te hebben waren we eindelijk onderweg naar de oceaan. De spanning was voelbaar. Hoe goed ging het nou eigenlijk worden?
Eenmaal aangekomen op de spot was ik in eerste instantie een beetje verbaasd. Ver op zee zag ik enorme bakken breken en recht voor ons zag ik een eilandje, maar we nou gingen surfen was me niet helemaal duidelijk. Volgens Wilco waren we te vroeg. “Als het tij straks zakt lopen we naar dat eiland, dat is de spot.” Ondertussen arriveerden er wat locals die ons allemaal vriendelijk een hand kwamen geven en gezamenlijk maakten we ons klaar om de oversteek te maken. Toen we aan kwamen bij de spot wist ik eerlijk gezegd niet wat ik zag. Dikke deining kwam van de oceaan binnengerold om als een prachtige rechtse langs de golven de baai in te breken. Na een paar snelle line-up shots stond ik op de rotsen te wachten om het water in te springen. Net op tijd om te zien hoe Mike en Quint genadeloos gegrepen werden door een dikke clean-up set.
De golf bleek heftig, een holle take-off met een vrij steile wand die dichtbij de rotsen veranderde in een close-out. Het afgaande tij betekende bovendien dat er steeds meer rotsen opdoken. Best wel tricky en dus de hoogste tijd om eruit te gaan. Napratend met de locals bleek een van hun net vader geworden te zijn. Dat moest gevierd worden, met champagne. Nou had ik al een big smile op mijn gezicht, maar nippen aan een glaasje champagne maakte het helemaal af. Na een goede lunch en wat andere spots gecheckt te hebben gingen we ’s middags weer terug naar dezelfde spot voor alweer een mooie sessie. De all you can eat maaltijd bij de lokale Wok & Grill met een paar Franse pintjes vormde een mooie afsluiter. Morgen zou de swell pieken.
Dat van die swell bleek te kloppen. Flinke overhead, soms zelfs dubbel op de sets, golven zorgde de volgende morgen voor een waar slagveld. Wij wisten de boel redelijk schadevrij te houden, maar meerdere boards overleefden de dag niet. Mike ging over de falls op een van de grootste sets van de dag, hij ging er direct uit. Navraag leerde dat hij bijna verzopen was en een even op adem moest komen. De locale crew vond het in elk geval wel mooi dat wij op onze longboards zulke bakken dropten. Luid joelend werden we de golven in geschreeuwd. “You Dutchies are crazy longboarders!”
’s Middags, onder het genot van een lekker zonnetje en een paar crêpes, bespraken we onze opties voor de volgende sessie. Het tij zat echter tegen wat hier een flink van invloed is op de keuzemogelijkheden. Uiteindelijk hield iedereen het voor gezien terwijl ik nog even uitpeddelde op een beschut beachbreakje voor een lekkere sunsetsessie. Na weer een goede maaltijd bij Wilco en wat goudgele rakkers was het bedtijd. Morgen zou de laatste dag worden.
Met nog altijd 1,8 meter bij 14 seconden op de boeien besloten we naar La Palue te rijden. Een klein uurtje rijden door de prachtige natuur van Bretagne later arriveerden we op een groot strand met meerdere pieken en voor ieder wat wils. Door het hoge tij was het nog een wat slappe golf maar het rolde wel mooi af, longboard perfectie dus! Na nog een laatste sessie met laag tij was het alweer tijd om terug te rijden.
Onze eerste trip naar Bretagne was een topper. Het gebied heeft echt mijn hart gestolen. De prachtige golven, de beschutte baaitjes waar met elke conditie wel wat te vinden is, de super vriendelijke lokalen en de schitterende natuur, Bretagne is een ware aanrader. En dan was er nog Wilco en zijn familie. Wat zijn we goed ontvangen en rondgeleid, veel dank!
Tekst & beeld: Danny Bastiaanse
Meer lezen?
Dit artikel is afkomstig uit 6lSurf #1 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van surfen, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!