Kitesurf roadtrip in Indonesië
Kitesurf roadtrip in Indonesië
Door de jaren is Indonesië een van die plaatsen waar ik bijna altijd op kan rekenen. Al vier jaar op rij vlieg ik hier in september of oktober naartoe en houd ik een kitesurf roadtrip in Indonesië, ik ben nog nooit teleurgesteld. Er bestaat geen echt goede windvoorspelling, maar als je er een paar weken naartoe vliegt in het hoogseizoen, dan ben je eigenlijk altijd wel gegarandeerd van goede windcondities. En meestal komt er ook een dikke swell voorbij.
Sommige jaren laat de wind het wat afweten, maar er zitten altijd wel een paar goede dagen bij en het is bovendien geweldig golfsurfen tussen de windrijke dagen door. We gingen dit jaar op pad met Cabrinha-teamrijders die stuk voor stuk hoge verwachtingen van Indonesië hadden. Uit ervaring weet ik dat hoge verwachtingen nog wel eens een probleem kunnen vormen. Zowel Matt als ikzelf hebben fantastische trips naar Indonesië gemaakt en hoewel het Moona’s eerste keer was, had zij al genoeg foto’s voorbij zien komen om precies te weten hoe het er op een goede dag uitziet. Ze had er zin in.
Het was bijna routine geworden voor ons; zodra er een goede swell op de kaarten stond, reisden we per direct af, namen zowel kites als surfboards mee en werden standaard op het beste van beide werelden getrakteerd. De meeste dagen bestonden uit een golfsurfsessie in de ochtend, tot de wind rond een uur of elf op kwam zetten. Vervolgens konden we de hele middag kiten en om acht uur ’s avonds al knock-out gaan om het hele feest de volgende dag over te doen. Natuurlijk was de wind niet zo betrouwbaar dat je er de klok op gelijk kunt zetten, maar we haalden er altijd genoeg uit zodat we aan het eind van de trip tevreden terug konden kijken.
Helaas was dit niet een van die typische Indo trips. We hadden het al kunnen weten toen we het dorp in reden en zagen hoe groen alles was. Iedereen die een tijdje in Indo heeft doorgebracht weet hoe droog het in de wintermaanden wordt en ik denk dat ik het in al die jaren maar vijf of zes keer heb zien regenen. Toch reden we door, vol goede hoop.
Een groen jaar
Dit specifieke gebied van Indonesië heeft altijd zijn eigen gekke weerssysteem gehad en tot op de dag van vandaag ben ik er nog niet achter wat nou precies het weerspatroon is dat windrijke dagen garandeert. Normaal gesproken zit ik er bovenop en kan ik van de meeste kitebestemmingen wel antwoorden als iemand me vraagt: ‘Denk je dat het vandaag gaat waaien?’ Hier in Indo kan ik niet anders dan eerlijk antwoorden dat ik er op hoop, maar geef flauw benul heb of de wind zal doorzetten. Ieder jaar bedenken we weer nieuwe theorieën over het windpatroon hier, maar geen enkele theorie blijft staan.
Ik heb dagen naar die rare windlijn gestaard, tweehonderd meter buiten de breaks zie je het waaien, en het blijft onvoorspelbaar waarom opeens op de ene dag de wind over de brekende golven de baai in waait en op andere dagen niet. Ik ben uiteindelijk maar gestopt met raden en bedank de weergoden zodra het daadwerkelijk waait. De wind heeft blijkbaar een eigen wil hier en eigenlijk brengt dat je ook wat dichter bij de natuur. Je gaat het echt waarderen als het waait zonder dat de weersvoorspelling je van tevoren een exacte tijdsaanduiding geeft. Je kunt hier nog echt als een kind zo blij worden als de kopjes eenmaal op het water staan.
Het weer speelde deze trip iedere dag een spelletje met ons. We kregen een paar dagen met goede wind maar zonder golven, vervolgens weer een paar dagen massale bakken en geen zuchtje wind. Op de meeste dagen zag het er uit alsof het nog wel zou gaan waaien, waarop vervolgens een dikke zwarte wolk van achter de bergen verscheen die de aantrekkende wind weer volledig in de kiem smoorde. Ik geef het niet graag toe, maar we lieten ons echt voor de gek houden. Na twee weken zonder wind op onze vaste spot gingen we noodgedwongen op expeditie. Op pad met de brommers, op zoek naar wind.
Nieuw terrein
Het werd een vast ritueel, iedere dag wachtten we af of er wind kwam op onze vaste spot. Zodra bleek dat die niet doorzette , laadden we onze kites en boards op de brommers en gingen we op zoek naar een nieuwe kitespot tijdens onze kitesurf roadtrip in Indonesië. We reden over wegen die bijna geheel overwoekerd waren, ontweken loslopende geiten en kwamen langs kleine dorpjes waar de kinderen met zelfgemaakte vliegers speelden. Hoe verder we langs de kust omhoog reden tijdens onze kitesurf roadtrip in Indonesië, des te harder begon het te waaien. Al snel vonden we ook een paar leuke golven op een spot waar ik voorgaande jaren nooit was geweest. Het waren geen perfecte barrels, maar het leverde toch een hoop lol op. Omdat ook hier die grote donkere wolk iedere dag opnieuw de pret kwam verstoren, eindigden de meeste sessies in een windloze regenbui, waarbij we nog maar met moeite terug naar de kant konden komen. In korte tijd haalden we het meeste uit die sessies, omdat we wisten dat die wolk ieder moment op kon duiken en het over zou zijn met de pret.
Zodra de wind weg was reden we dan terug naar huis om onze kitespullen in te ruilen voor golfsurfboards en met perfect cleane golven hadden we alsnog onze portie aan actie voor de dag. We eindigden de dag op onze kitesurf roadtrip in Indonesië standaard met een Bintang, waarbij we alle redenen opsomden waarom het de volgende dag misschien wél zou gaan waaien.
Maar die wind waar we zo op hoopten kwam niet. Onze twee weken zaten er op een gegeven moment op en die ene magische sessie waar we allemaal voor afgereisd waren, was niet gekomen. Iedereen begon zich klaar te maken voor de terugreis, alleen ik begon te twijfelen of ik wel moest vertrekken. Er stond een gigantische swell in de voorspelling en stel dat het zou gaan waaien, dan zou ik het hele feest gemist hebben. Ik moest het gewoon nog een kans geven. Het was lastig om fotograaf Jason daarvan te overtuigen. De kans dat het zou gaan waaien was immers niet toegenomen. Maar wisten het beiden, mocht het nu toch doorzetten terwijl we net weg zijn, dan zou dat meer pijn doen dan nog een dikke, windloze swell meepakken.
Bodydrag sessie
Het liet op zich wachten, maar toen de swell arriveerde was die beter dan ik ooit in Indonesië mee had gemaakt. De periode was langer en de golfrichting beter, waardoor ook de grote sets veel mooier doorkwamen. Het werden perfecte barrels waarbij je met hoge druk door het laatste kiertje uitgespuugd werd. Het uitblijven van de wind zorgde er voor dat de golven perfect glooiden en het was bijna moeilijk om toe te kijken hoe zulke geweldige golven onbereden binnen bleven rollen. Zoals iedere andere dag trok de wind geleidelijk aan terwijl de donkere wolk zich tegen de berg aan begon te vormen. Het waaide nog steeds te licht, maar ik moest en zou een keer naar het rif proberen te varen om daar toch wellicht een paar golven te kunnen pakken. Ik rekende echt niet op een urenlange sessie, maar één of twee golven, zodat ik met een goed gevoel naar huis zou kunnen. Dat moest er toch wel in zitten?
Deze dag gaat de boeken in, ondanks de mooiste kitesurf roadtrip in Indonesië, als de zwaarste werkdag in mijn leven. Nog nooit heb ik zo moeten vechten om een sessie te kunnen boeken. Toen de wind eindelijk tot zo’n tien knopen aangetrokken was sprong ik het water in om naar de channel te bodydraggen. Daar lag Jason met een bootje die in de gaten hield of het al vaarbaar was. De wind was te licht om upwind te varen, maar de golven waren zo perfect dat ik me met de boot upwind, net buiten de break liet varen. Daar zou ik wel zien of ik net een zuchtje wind had om op mijn board te kunnen springen en een golf te pakken. Terwijl ik op de boot wachtte realiseerde ik me hoe ontzettend stom dit hele plan was: heen en weer bodydraggen terwijl er net aan genoeg wind was om de kite in de lucht te houden en de golven op bijna droogtrekkend rif braken. Als dit mis ging had ik helemaal niets aan die vlieger. Als ik al niet op mijn board getrokken kon worden, dan kon die vlieger me al helemaal niet uit een brekende golf redden.
Gelukkig heb ik tijdens mijn kitesurf roadtrip in Indonesië in de loop der jaren wat ervaring opgedaan in dit soort situaties, maar alsnog waren dit lichtere wind en grotere golven dan waarin ik ooit heb gekite. Met een solide set in de verte loopte ik mijn kite en pompte ik mijn board op een perfecte ogende golf. De wind was nog steeds licht, maar dankzij de schuin aflandige richting kon ik net genoeg druk in mijn vlieger houden terwijl ik zelf uit een absoluut perfecte drainer gespuugd werd. Deze golf alleen maakte de hele trip goed, maar ik had nog niet genoeg gehad. Terwijl het later werd trok de wind nog twee knopen aan en kon ik upwind bodydraggen. Een paar uur lang vocht ik mezelf opnieuw naar buiten om nog een paar parels van golven te pakken voor de zwarte wolk onvermijdelijk zijn taak op zich nam en alle wind doodde. Ik was enorm tevreden met deze dag, ook al had het niet echt gewaaid en was het hard werken om naar buiten te komen. Ik blijf mezelf verbazen wat we allemaal wel niet over hebben voor die ene goede golf.
Zelfs zonder die laatste sessie zou dit als een geweldige trip de boeken in gaan. Soms heb je dat even nodig, zo’n reality check die laat zien dat wind – en een accurate windvoorspelling – niet vanzelfsprekend zijn. Zo’n trip die ervoor zorgt dat je het echt gaat waarderen als je toch nog een sessie scoort.
We hebben uiteindelijk ook meer van de regio gezien, nieuwe spots ontdekt en heerlijk gesurft. Als kiter heb je je nou eenmaal te schikken naar wat Moeder Natuur voor je in petto heeft en ondanks dat ik niet helemaal voldaan naar huis ging betekent dat niet dat we niet terug komen naar Indonesië. Het maakt me alleen maar hongeriger. Er zit echt niets anders op, we moeten volgend jaar gewoon weer terug.
Tekst Keahi d’Aboitiz Beeld Jason Walcott
Dit artikel is afkomstig uit Access #4 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van kiteboarden, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!