VERSLAG VAN EEN BIJZONDERE ROADTRIP

Niet lang na terugkomst uit Kaapstad eind januari 2018 begon het fantaseren over onze volgende lange trip alweer. We wilden naar een desolate wavespot zonder al veel locals en kitesurfers. Zo zouden we namelijk niet om de golven hoeven te vechten. Niks beters dan met een klein clubje vrienden golven afwisselen. Chili met haar eindeloze, grillige kustlijn kwam al snel naar voren als hoofdkandidaat. Niet in de laatste plaats omdat de natuur daar zo indrukwekkend is.

Eind november kochten Kees en ik onze tickets voor een maandje Chili. De eerste dagen van 2019 wilden we vooral roadtrippend, golfrijden en hikend doorbrengen. Toen onze plannen vorm begonnen te krijgen, besloten nog een paar andere Hollandse kitefanaten aan te sluiten. Samen met Simon, Andrea, Marlies, Ida, Eline en Tim op zoek naar wind en golven in Chili.

Na een soepele, maar vermoeiende reis van 17 uur kwamen Kees, Simon, ik en Andrea aan op Aeropuerto Internacional Comodoro Arturo Merino Benítez. Met onze Mitsubishi 4×4 pick-up reden we daarna in een kleine drie uur naar onze Airbnb-villa vlak bij Matanzas, waar Eline, Ida en Marlies ons al opwachtten. Het was 3 uur in de middag en het waaide van de planeten. We besloten de spullen snel uit te pakken en de pick-up opnieuw in te laden met kitegear.

Roca Cuadrada

Bij Matanzas zijn verschillende kitespots waarvan Roca Cuadrada (Vierkante Rots) de bekendste is, maar ook de meest beruchte vanwege de rotsen in het water. Bij het strand van Matanzas zelf was de wind behoorlijk aflandig en op de kaart konden we zien dat Roca Cuadrada gunstiger lag. Om hier te komen moet je een kilometer of twee over het strand rijden. Dit geldt overigens voor veel spots, dus een 4×4 is geen overbodige luxe. Vanaf de boulevard van Matanzas rijd je ongeveer 150 meter in noordelijke richting, voordat je bij het hostal Roca Cuadrada linksaf kunt slaan voor een smalle toegang naar het strand. Officieel is dit niet toegestaan, maar de sporen getuigen ervan dat dit verbod wordt genegeerd en er niet streng wordt gehandhaafd.

Dit was mijn eerste 4×4-ervaring en het kostte wat oefening om hier behendig in te worden. In low range gearing verandert de pick-up in een tractor en worden onbereikbare plekken opeens heel toegankelijk. Het is even zoeken naar de juiste versnelling en vooral ook het juiste moment om te schakelen. Je moet de snelheid erin houden, de banden mogen best een beetje spinnen, maar ook weer niet zoveel dat je jezelf ingraaft. We waren met z’n zevenen, dus als we toch vast kwamen te zitten, hadden we genoeg mankracht om er weer uit te komen.

Roca Cuadrada

Na een kwartiertje scheuren over het strand kom je aan bij de spot. De karakteristieke Roca Cuadrada in het water valt niet te missen. We waren nogal onder de indruk van de spot. Overal rotsen in het water, vlagerige wind op het smalle strand dat landinwaarts snel overgaat in steile rotswanden. Voorbij de rotsen op zee zagen we de wind losgaan en een mooie point-break met rollers van twee tot drie meter, soms hoger. Er waren twee andere kiters en drie windsurfers van wie we afkeken waar en hoe je hier het water in- en uitgaat.

Het was 5-meter-weer en we hebben tot in de schemering doorgevaren om de spot te leren kennen. Aanvankelijk wat onwennig, maar zodra je de verder voorspelbare golf leert kennen, durf je al snel meer risico te nemen, de grotere golven te pakken en je topturns dichter bij de schouder te maken. Niet verkeerd om de vakantie en het nieuwe jaar met perfecte condities tussen de pelikanen en af en toe opduikende dolfijnen en zeerobben in te luiden.

We hadden een prachtige, luxe villa boven op een heuvel met uitzicht op zee. Omdat we met zeven man waren, hoefden we hier omgerekend maar zo’n 25 euro per nacht per persoon voor te betalen. We begonnen de dag vaak met banaan-havermoutpannenkoeken naar Ida’s recept op het terras in de opkomende zon. Na een lange dag surfen of hiken maakten we meestal een gezonde vegetarische maaltijd, die we ter compensatie soms verwisselden voor een avondje barbecueën.

Wennen aan de rotsen

De volgende twee dagen was er weer volop wind en kwamen we na wat verkenningstripjes in de omgeving altijd weer uit bij Roca Cuadrada. Het begon een beetje als onze homespot te voelen, zeker ook omdat wij daar vaak het rijk alleen hadden. Ik vaar eigenlijk altijd zonder leash, maar op deze spot wil je er zeker wel een hebben. Als je op een ongelukkig moment gespoeld wordt, kun je er bijna zeker van zijn dat je board op de rotsen terecht komt. Met leash kun je gewoon onbekommerd door de omslaande golven heen bodydraggen en snel weer opstappen als je even een stukje vlak water gevonden hebt. Het strapless springen bewaarden we voor de dagen met minder wind en swell. Zonder leash uiteraard.

Dat de spot niet zonder gevaren is, komt niet alleen door de rotsen. Je bent natuurlijk ook ver van huis als je je kite crasht in de golven. Volledig releasen is doorgaans het beste voor jou en je materiaal. Je kite maakt dan wel een flinke reis en je hebt iemand op het strand nodig die bereid is een of twee kilometer over het strand te rennen om je kite weer op te vangen zodra die aan land komt.

Daarnaast is het verleidelijk om de golven helemaal tot het einde uit te rijden. Ze krullen mooi om het uitstekende landpunt heen de baai van La Boca in. Wel liggen hier twee gevaren op de loer: de wind valt hier vaak weg en in het ondiepe water wemelt het van het zeewier, waar je met je vinnen en zeker met je leash in vast kan komen te zitten. Eline kan hier inmiddels over meepraten!

Als dit je allemaal bespaard is gebleven, moet je het water nog uit zien te geraken. De plek waar je het water in kan, ligt net downwind van een paar lage half boven het water uitstekende rotsen. Hier kun je mooi in relatief kalm water tussen de rotsen door naar buiten varen. Als je het land weer op wilt, lukt het maar zelden hier ook precies weer het water uit te gaan. Je komt eigenlijk altijd een stuk verder downwind uit waar weer veel rotsen zich vlak onder het wateroppervlak verschuilen en de wind nog meer wegvalt.

De beste strategie is om met hoge vaart richting het strand te varen, zodat je door de windluwte heen komt. Voordat de rotsen de onderkant van je board schrapen, laat je jezelf op je buik vallen en bodydrag je jezelf half over de rotsen naar het strand. De rotsen zijn gelukkig wel bedekt met een laagje zeewier, dus je haalt jezelf niet open. Als je geluk hebt, staat er op het strand iemand die je kite kan opvangen, zo niet, dan crash-landt je je kite op het strand en is het maar hopen dat ie niet weer de lucht in gaat. Het laatste stukje kruip je dan tussen de rotsen en het zeewier door naar het strand. Verbazingwekkend genoeg ging dit meestal gewoon goed.

Surf’s up

Na drie winddagen was de wind even op en hebben we onze tijd besteed aan een dagje golfsurfen in Puertecillo en een dag hiken in Parque Puente Ñilhue, vlak bij Santiago. De wind leek voorlopig niet terug te komen, dus besloten we af te dalen naar Curanipe. Na vijf uur rijden kwamen we terecht in een nog luxere Airbnb-villa waar de muren grotendeels raam waren en er een grote patio met vuurplaats was. Curanipe is vooral bekend bij de golfsurfers vanwege haar ‘glassy wave’ met ‘meaty lips’. Dat de wind het hier ook liet afweten, mocht de pret niet drukken.

De eerste dag na onze aankomst hadden we een lange golfsurfsessie bij Curanipe. De golven waren anderhalve meter hoog en perfect voor de minder geoefende golfsurfers die wij waren. Omdat de wind bij Roca Cuadrada altijd een stuk harder was dan voorspeld, hadden we goede hoop er de volgende dag met de voorspelde 12 knopen wel een sessie uit te kunnen persen.

In verschillende kite- en windsurfblogs hadden we gelezen dat het 60 kilometer noordelijker gelegen Punta El Parrón een van de betere spots voor wavekiten is. Na anderhalf uur rijden en wat zoekwerk over een onverharde weg door het bos kwamen we uit bij de spot. Deze herken je aan de vele gekleurde vissersbootjes die hier op het strand hun volgende uitvaart afwachten.

Het was duidelijk te zien dat de spot veel potentie had. We zagen mooie golven de baai in rollen en iedere keer op dezelfde plek breken. Als de wind wat harder en niet zo aflandig was, zou het een prachtige speeltuin voor die middag zijn geweest. Na een half uurtje scheuren door het mulle zand hadden we een plek gevonden waar de wind wat harder en wel sideshore was. Hier hebben we de 9 meters nog even uitgelaten en heel korte ritjes gemaakt op de close-out golven van de beachbreak.

Punta Sirena

De dag daarna besloten we het wat dichter bij huis te zoeken. We parkeerden we onze 4×4 rond een uur of vier op het strand van Punta Sirena. De lage net boven het water uitstekende rotsen kunnen hier voor een mooie point break zorgen. Het was 9-meter-weer en er was nauwelijks swell. Meer een dag dus om te gaan werken aan de strapless freestyletrucjes op het wave-plankje. Aan het eind van de dag kwamen er toch wat golven binnenrollen en in een poging hier alles uit te halen ben ik een confrontatie met de rotsen aangegaan. Ik dacht op een goeie plek op een mooie opbouwende golf te zitten, maar opeens zag ik rotsen tevoorschijn komen uit het terugtrekkende water.

Ik zat er al te dicht op om nog uit te kunnen wijken. Het enige wat ik kon doen om mezelf te beschermen, was er vol met mijn board overheen varen. De ergste klap heeft mijn board opgevangen en daarna heb ik mezelf op mijn zij nog even open geschraapt over de rotsen. Met een gat in mijn board, een paar gaten in mijn wetsuit en wat schaafwonden en blauwe plekken leek de schade aanvankelijk mee te vallen. Later bij het omkleden bleek er toch ook een diepe snee net onder mijn knie te zitten. Het bloed vloeide rijkelijk uit mijn knie en er moesten drie hechtingen in. De komende drie dagen geen zeewater voor mij. Dan maar wat foto’s maken van de kite- en golfsurfacties van mijn reisgenoten.

Op een van de windloze dagen zijn we naar Nevados de Chillán gereden om daar een hike van 5 uur door de bergen te maken. Tijdens de klim hadden we uitzicht over besneeuwde vulkaantoppen en werden we vergezeld door andescondors die boven ons rondcirkelden. Deze majestueuze roofvogel heeft het grootste vleugeloppervlak van alle vogels.

Verdwaald

Het laatste deel van de trip wilden Kees, Simon en ik een trekking door de bergen maken. De windvoorspelling bij Roca Cuadrada zag er nu alleen opeens heel gunstig uit. Na een paar windloze dagen was de verleiding hier nog even te gaan kiten wel erg groot. Dus met ons zevenen gingen we weer terug naar onze vorige villa bij Matanzas. Na drie dagen knallen met 5 en 7 meter kites op de spot waar we inmiddels vertrouwd waren met de krachtige en hoge golven konden we het kitegedeelte van de trip toen met een voldaan gevoel afsluiten.

Nu hadden we nog een week de tijd om te gaan hiken en de bewoonde wereld even volledig achter ons te laten. Vanuit Santiago namen we op vrijdag 18 januari de nachtbus naar Pucón, waar we de driedaagse Villarrica-traverse wilden gaan doen. De volgende ochtend vroeg kwamen we aan in een nog slapend Pucón. Hier hebben we dik een uur doelloos rondgeslenterd voordat we een kopje koffie konden drinken en inkopen konden doen. Na een taxiritje naar de ingang van het Parque Nacional de Villarica begonnen we tegen het eind van de ochtend met zwaarbeladen rugzakken aan de eerste etappe van de tocht.

Dag 1

De eerste dag bestond vooral uit klimmen. Door prachtige araucariabossen klommen we in zo’n 5 uur tot boven de boomgrens, daarna werd de klim wat minder steil. We liepen tussen de sneeuwvelden met adembenemende uitzichten over de Villarrica-vulkaan en de Lanín-vulkaan net over de grens in Argentinië. Na 8 uur hiken volgde een korte afdaling naar het Laguna Azul waar we onze tent op het strandje opzetten. De hele dag waren we – op een groepje trailrunners na – niemand tegengekomen. We waren dan ook erg verbaasd om vlak voor het eindpunt een verdwaalde trailrunner in tegen te komen.

De beste man (Fabian) leek er heel rustig onder, maar hij was duidelijk veel te ver doorgegaan. Inmiddels was het te laat om nog voor donker terug te komen, dus we hebben hem meegenomen naar ons kamp. We hebben een maaltijd gedeeld en Fabian een plekje in een van onze twee tenten aangeboden. Onze telefoons hadden geen bereik, dus we konden de mensen die ongetwijfeld naar hem op zoek waren, niet op de hoogte brengen.

Toen het begon te schemeren verschenen twee vrienden van hem bovenaan de afdaling die naar het meer leidde. Ze waren samen met een reddingsteam blijven zoeken. Geen nachtje in de tent voor Fabian dus. Fabian had een lange terugtocht door het donker met, zo stel ik me voor, toch enigszins geïrriteerde vrienden en reddingswerkers. De route voor de trailrunners was behoorlijk duidelijk aangegeven met lintjes in de bomen. Iemand die het presteert hier te verdwalen valt zeker iets te verwijten.

Dag 2

De tweede dag ging verder over lavavelden en glooiende vlaktes met continu wisselende uitzichten over de vulkaantoppen om ons heen. Na 5 uur kwamen we bij Laguna Avutardas aan, waar we ons tweede kamp opsloegen. De laatste dag daalden we door dichtbegroeide bossen in 5 uur af naar de weg die Chili met Argentinië verbindt. Nog een uur langs de weg lopen om het dorpje te bereiken waar pas aan het einde van de middag een bus zou vertrekken zagen we niet zo zitten. We besloten ons geluk te beproeven met een opgestoken duim langs de verontrustend rustige weg. We hadden geluk; binnen 20 minuten zaten we opeen- gepakt in een kleine auto die hellemaal terug naar Pucón bracht.

Na een lekkere koffie en een goeie lunch in Pucón hebben we de bus naar Parque Nacional Huerquehue genomen. We gingen kamperen aan het prachtige Lago Tinquilca. Er restte ons nog een volle dag en die wilden we goed besteden aan een laatste mooie hike. Verlost van onze zware bepakking schoten we de volgende ochtend omhoog door bossen met enorme araucaria’s. We kwamen langs verschillende mysterieuze door bomen en rotswanden omringde meertjes.

Op twee plekken in de route kun je een korte detour naar indrukwekkende watervallen maken. Je hoort het naar beneden kletterende water al lang voordat je de waterval tussen de bomen door ziet verschijnen. Het grote contrast met de Villarrica-traverse is dat het hier na een uur of 11 behoorlijk druk kan worden. Het is een prachtig en heel toegankelijk park waar scoutinggroepjes, stelletjes, dagjesmensen en jonge gezinnen komen recreëren. Zelfs Fabian liepen we hier toevallig weer tegen het lijf. Hij bedankte ons nogmaals hartelijk. Na een ongeveer vier uur kwamen we terug bij de kampeerplaats aan het meer. Hier namen we nog een laatste duik in het verfrissende water.  Daarna gingen we ons voorbereiden op de lange terugreis naar het winterse Nederland.

Tekst: Tim Bleeker

Beeld: Marlies Petter, Ida Poortinga & Kees van Oeveren

Dit artikel komt uit Access #2 van 2019. Voor meer kitesurf nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Access en volg ons op Facebook en Instagram!