Kitesurfen in IJsland

Paradijs, een woord dat vaak wordt afgeschilderd als een verlaten tropisch eiland, een mysterieuze plek die comfort en warmte uitstraalt. Elke kitesurfer droomt van kokospalmen, blauwe lagunes, zon en een warme bries. Met het Manera-team kwamen we in een ander paradijs terecht: IJsland.

We dachten dat er net zo veel te ontdekken zou zijn op dit afgelegen eiland als op die verlaten en exotische stranden die je ziet op ansichtkaarten. We waren op zoek naar spanning en wilden dat oeroude kite-gevoel terugvinden, dat gevoel van puur plezier. Ver naar het noorden reizen, weg uit onze comfortzone over onbekend terrein met een vrachtwagen vol kitegear: de perfecte ingrediënten voor echt avontuur.

Het is niet even gemakkelijk in IJsland; je zult moeten wennen aan haar wispelturige karakter. Maar als je het geduld op kunt brengen om de onophoudelijke regen, extreem hoge luchtvochtigheid en slecht zicht uit te zitten, dan zal het absoluut de moeite waard zijn. Het kiezen van het hoge noorden voor een kitereis was een riskante beslissing: de wind, golven en andere weersomstandigheden zijn zeer veranderlijk. Of je de juiste condities krijgt is een kansspelletje en als je wint dan ligt er nog een grote logistieke uitdaging voor je. Om te slagen hadden wij twee campers en een vrachtwagen gevuld met kitespullen voor verschillende condities nodig om over het hele eiland de bij die wispelturige wind het mooiste licht na te jagen.

Dit is het soort reis dat de juiste soort mensen vereist om het te laten slagen. We namen rijders mee die onze visie op avontuur, reizen en het leven in het algemeen delen. Pauline Valesa, David Tonijuan, Mallory de la Villemarque, Etienne Lhote en Camille Delannoy werden gekozen om mee te doen aan dit avontuur. Ieder van hen moest zich zowel mentaal als lichamelijk voorbereiden op het kiten in de ijskoude wateren van de IJslandse kust. Gelukkig konden we ook rekenen op de steun van lokale surfer Ingo. Ik ontmoette Ingo op een van mijn eerste reizen naar IJsland. Hij en zijn ‘Arctic Surfers’-team hebben veel ervaring in het begeleiden van riders uit de hele wereld in de IJslandse wateren. Deze surfer en snowboarder is inmiddels een goede vriend van me geworden.

Welkom op IJsland

Na een vier uur durende vlucht kwamen we halverwege de middag aan in Keflavik. Er was geen wolkje aan de lucht en de temperatuur piekte op ongeveer 7 ° C. We haalden de auto’s op, kochten water, bier en survival-voedsel en binnen een uur waren we op weg naar de eerste plek waarvoor de voorspelling er veelbelovend uit zag. Mallory: ‘We laadden de campers vol met proviand voor een paar dagen en Julo (Julien Salles) dacht dat er misschien een mooie SUP-sessie niet ver van de luchthaven gescoord zou kunnen worden. Ingo, onze lokale gids, had hem over de spot verteld. Het zou precies goed uitkomen omdat we voor David Tonijuan, die een paar uur later zou arriveren, terug naar het vliegveld moesten.’

Terwijl we op pad gingen schoten de eerste fantastische vergezichten aan ons voorbij, het had wel wat weg van Kaapverdië of Fuerteventura, maar dan twintig graden kouder. Het was al tien uur ’s avonds toen we op de verlaten plek aankwamen, de zon stond laag op de horizon en de tijd begon te dringen. Nog voor we allemaal onze vinnen onder de SUP’s hadden gemonteerd sprintte Etienne al naar het water, waar schitterende kleine gouden lijnen de baai in rolden. Met vijf knopen aflandige wind waren de golven perfect clean en er was in de wijde omgeving niemand te zien. Etienne is overduidelijk beter gewend aan deze temperaturen omdat hij oorspronkelijk uit Engeland komt. Pauline, die haar jaar half om half verdeeld over Nieuw-Caledonië en Brazilië, had daar wat meer moeite mee. Terwijl Etienne al op zijn vierde golf zat probeerden wij de angst om kopje onder te gaan, maar te laten varen’

Eenmaal gehuld in wetsuits, handschoenen, schoentjes en neopreen caps haastten we ons naar Etienne, die de golven aan het rippen was. Twee uur en een goede dertig golven later, raakte de zon de horizon nauwelijks. We realiseerden ons dat we genoeg tijd hadden. De dagen zijn erg lang hier en zorgen voor ongeveer 22 uur zonlicht.

Ik was de laatste die het water uitging. Ik draaide me nog een keer om en werd intens gelukkig van de schoonheid van het uitgestrekte landschap. Niets beter dan goede golven delen met een paar vrienden en een nieuwsgierige zeehond. We eindigden de dag met een biertje en het uitzicht van de eindeloos ondergaande zon. Het enige wat er nog op het programma stond was David van de luchthaven halen.

De reis was alvast goed ingeluid, het was alsof het eiland ons vriendelijk had begroet: ‘Welkom op IJsland, jongens!’ Ik was aanvankelijk bezorgd over hoe onze teamleden zouden reageren op de kou: de meeste van hen hebben zelfs nog nooit handschoenen of neopreen caps gedragen. Maar na het zien van hun glimlach en stralende ogen, was ik meteen gerustgesteld. We haalden David laat in de avond van het vliegveld en op de terugweg, rond 03:00 uur, werden we getrakteerd op een prachtige zonsopgang. Het is een geweldig gevoel om niet langer beperkt te worden door het donker van de nacht. Je kunt alles doen, op elk moment. Dat geeft een ongelooflijk gevoel van vrijheid.”

Op de tweede dag zouden we naar het zuiden van het eiland reizen. Het weer was prachtig; geen wolkje aan de hemel. Ik vroeg me af wanneer het weer om zou slaan en hoopte dat het niet al te snel zou zijn. De weg was vlak en recht, met de oceaan aan de rechterzijde en een enorme rots aan de linkerkant. We reden tussen landschappen die elke 30 minuten veranderden. Eerst werden we omringd door groene velden, vervolgens lagen er enkel gitzwarte zandstranden in het zicht en reden we tussen lavaformaties door. Diverse watervallen kelderen van de kliffen af aan onze linkerzijde, sommige waren enorm. We zagen vulkanen en besneeuwde bergtoppen, zo divers en onwerkelijk. Deze weg nam ons mee naar de grote IJslandse gletsjers van Vatnajökull en een verzameling van ijsbergen. Unieke elementen die een prachtig uitzicht vormen tijdens je kitesessie!

David: ‘Ons plan was om naar het zuiden van het eiland te rijden en daar de omgeving te verkennen, maar mijn aandacht werd al snel afgeleid door een enorme witte muur aan de horizon. We waren gearriveerd bij de grootste gletsjer van IJsland. We konden niet gewoon zitten en kijken, laat staan doorrijden! We pompten onze vliegers vol, demonteerden de vinnen van de boards en wat er volgde was een freeride sessie vol cruisen, springen én over ijsschotsen sliden. Aan het eind van de dag waren we al lang niet meer bang voor het koude water, we hebben de dag zelfs afgesloten met een zwempartij… Met zeehonden!’

Ik had nog nooit zo’n plek gezien, laat staan bij nul graden gekitesurft. Het was een bijzonder moment dat ik nooit zal vergeten. Dit was duidelijk niet een mooi strand met kokospalmen; het was niet warm en het water was niet turquoise, maar ik zou het toch een paradijs willen noemen. Waar de gangbare kitebestemmingen aangenaam warm zijn, worden we meestal een beetje loom van de hitte. Hier tuigden we sneller op dan ooit, we stonden echt te popelen om te genieten van dit enorme speelveld en neopreen wordt daarbij echt je beste vriend. Het kiten tussen ijsbergen geeft zo’n kick dat je überhaupt niet merkt hoe koud het is, je weet dat het fris is maar de adrenaline, die is sterker.’

Het was extreem. Ieder van ons koestert het als een van de beste ervaringen van ons leven. We eindigden deze sessie door met Ingo en zijn neef te barbecueën, waarbij hij ons de verfijnde kunst van het ‘spek rond hotdogs’-rollen boven het vuur bij bracht. We waren in het midden van een vallei aan de voet van de hoogste vulkaan in IJsland. Het was inmiddels middernacht en de zon verdween. Met bier en hotdogs in onze handschoenen stonden we daar. Het was puur geluk.

Oostwaards

De volgende dag besloten we om verder te rijden, om de wind te volgen naar het oosten. Het weer zou extremer worden dan de afgelopen dagen, we zouden het nog zwaar gaan krijgen. We maakten een stop om de bodem van de legendarische Hofn-klif bij weinig wind te kiten. Het was mistig, nat en koud (5 graden); de typische IJslandse weersomstandigheden die we verwacht hadden. We zetten het kamp op in een baai omringd door donkere, hoge muren. In het midden struinde een groep wilde paarden over het zwarte zand en de brekende golven maakten het sprookjesachtige decor compleet.

We gingen het water op met een gure, vlagerige wind van 15 tot 20 knopen. Gelukkig brachten de golven ons een beetje plezier. Het kiten was beduidend minder magisch dan de omgeving, dus na een korte maar steenkoude sessie kwamen we al snel uitgeput en bevroren terug bij de camper. Er stond echter nóg een uitzonderlijke sessie op ons te wachten.

Pauline vertelt het verhaal: ‘Die nacht brachten we door in een klein Vikingsdorpje. Het was rond 23:00 uur toen we het gebied te voet nog even gingen verkennen. Ook hier waren de hoge kliffen en wilde paarden aanwezig, dit maal vergezeld door rendieren. We klommen hogerop zodat we wat verder over de zee uit konden kijken en daar moesten we concluderen dat de golven mooi clean binnenrolden. Iedereen wilde zo snel mogelijk het water weer op, de vorige sessie vergeten en in deze leuke golfjes spelen. Het werd een echte nachtsessie: varen om middernacht en pas om half drie van het water af komen. Na deze bizarre sessie bouwden we nog een kampvuurtje om wat te eten en na te kletsen. Stuk voor stuk waren we gesloopt van de lange dag en de indrukken van de prachtige landschappen die we gezien hadden zorgden er voor dat we de mooiste emoties bij elkaar los zagen komen.’

De volgende dag zouden de lokale weersomstandigheden verschrikkelijk zijn, zelfs volgens IJslandse standaard. We wilden daarom eerder terug naar Reykjavik en volgden de bekende weg terug, terwijl we eigenlijk verder hadden willen verkennen. Na een paar uur rijden besloten we in de buurt van een natuurlijke warmwaterbron te kamperen, zodat we een beetje op konden warmen. Het stomende water werkt nogal uitnodigend als je het al enkele dagen koud hebt en we stonden dan ook allemaal te springen om een dip in het warme water te nemen. Wat een genot om eindelijk warm te worden in een vallei die omringd wordt door watervallen, slechts enkele meters van een bevroren rivier.

‘In IJsland heeft bijna elk dorp heeft zijn eigen verwarmde zwembad. Het is helemaal niet duur en zeer uitnodigend. Toch blijft er een kleine uitdaging bij deze warme bronnen, omdat het vaak buitenbaden zijn is het een hele sport om van de omkleedkamer zo snel mogelijk door de ijskoude buitenlucht naar het bad te rennen,’ vertelt Pauline. ‘De weg naar het warme bad toe overleef je, maar als je eenmaal weet dat je door 6 °C terug moet lopen, dan kom je dat badje onmogelijk uit.’

Freestyle, eindelijk?

Omdat David’s boardbag niet met zijn vlucht mee was gekomen, moesten we de volgende dag nog even naar Reykjavik om zijn spullen op te halen. Tot dusver had David met een paar echte oldschool wakeboardbindingen van Ingo gevaren. Als je de blik op zijn gezicht had gezien toen hij de geleende retro-bindingen ontving, dan weet je hoe blij hij is om zijn eigen spullen weer in handen te hebben. Diep van binnen zijn die freestylers echte modemannetjes.

Nu de complete gear aanwezig was en ook David met zijn eigen setje kon varen werd het hoog tijd voor een stevige freestyle-sessie. Laat in de middag reden we naar het noorden om de wind daar te zoeken. Dat er goede golven zijn weten we inmiddels wel, het werd tijd om de kwaliteiten van de binnenwaterspots, de lagunes, te testen.

De volgende drie dagen bleken moeilijk vanwege de storm. We zaten vast in de campers met onophoudelijke regen die als gevolg van 35 knopen wind horizontaal tegen de ramen aan kletterde. De watervallen werden door de wind krom gebogen, sommige waterstromen richtten zich zelfs terug naar de hemel en een van de camper-ramen werd van ons tijdelijke huis afgeblazen. De vooravond van een Apocalyps, zo voelde het. Een kudde schapen probeerde zichzelf voor onze wielen te gooien; zelfs zij hadden er genoeg van!

We waren wanhopig op zoek naar een goede plek en scoorden uiteindelijk toch een fijne strapless sessie net naast een pittoresk klein kerkje. Camille Delannoy stond als eerst op het water: ‘Toen we aankwamen stond er ongeveer 30 knopen aanlandige wind met een paar kleine golven: ideaal strapless spelen. De spot zelf was echter niet bijzonder uitnodigend. Net als op de rest van het eiland was de omgeving ruig, met vulkanische gesteentes en hoge rotsen. Om het water te bereiken moesten we door een kleine passage klimmen en over een rivier met sterke stroming kiten. Het was een sketchy sessie, alleen weggelegd voor de echte durfals.

Etienne, Julien en ik gingen het water op en we hadden het geweldig naar ons zin. De golfjes waren goed en we hielden het in deze barre temperaturen maar liefst drie uur vol op het water. Het is grappig om te zien hoe het toch een speciale band schept als je samen de kou hebt getrotseerd. De rest van de tijd zaten we namelijk opgesloten in de camper, een beetje kaarten en uit het raam te turen of het weer al beter werd. Normaal gesproken zou een camper echt te klein zijn om met z’n allen binnen te blijven zitten, maar door de sessies die we samen hadden zijn we echt kameraden geworden.’

Sandvik sessions

Drie dagen voor we weer zouden vertrekken, keerden we terug naar Sandvik in het zuiden, om op een spot in de buurt van Keflavik golven te zoeken. Dit kleine baaitje met zwart zand contrasteert prachtig met omringende gele struiken. En ondanks dat de bewoonde wereld dichtbij is, is de omgeving hier opvallend wild. We zagen het al helemaal voor ons, dat er ieder moment zo een Drakkar vol harige Vikings op het strand aan zou komen. De regen bleef maar onophoudelijk uit de hemel storten en de laatste dagen brachten we zo goed als zonder zon door. De sets blijven ondanks het vieze weer gelukkig binnen rollen en we pakten nog enkele heerlijke sessies in de stromende regen.

Met name Etienne was in zijn element: ‘Ik was mee om golven te scoren, en dat deden we in IJsland. Het was een trip die draaide om kiten en ontspannen, vaak oneindig naar de horizon staren. Een trip die bovenal een frisse wind door je hoofd blies. Het voelde enorm goed om zo veel goede wavesessies te varen omdat ik daar thuis totaal niet aan toe kwam de laatste tijd. De golven die we hier vonden braken vlak voor de kant, het was slechts 20 cm diep en je moest het precies juist timen wilde je niet op het strand gekwakt worden. Het was een welkome uitdaging nadat we al zo veel makkelijke en slappere golven gevonden hadden deze reis.’

Na twee dagen in de kou en continu doorweekt zijn, waren we uitgeput. Op de laatste avond in Sandvik deden we kaartspelletjes in de camper en dit keer deed zowaar iedereen mee. Ik weet nog steeds niet hoe we tien mensen rond een kleine vierpersoonstafel hebben weten te proppen. We schreeuwden en speelden vals. Het harde lachen, moet een waar gebrul zijn geweest maar we waren in de middle of nowhere, niemand die last van ons zou hebben. Nadat we net meer bier hadden ingeslagen om iedereen voldoende te kunnen hydrateren, werd er op de deur geklopt. ‘Eh, kom binnen…?’ Voor de deur stond Ingo die ons was komen opzoeken! Wat moet het een gek gezicht zijn geweest om tien man opgepropt in een camper te zien zitten. Ingo paste daar uiteraard nog wel bij.

Op vrijdag, de negende dag, kwam er een einde aan onze reis. Het was tijd om terug te keren naar Reykjavik voor een traditioneel diner om het einde van dit avontuur te vieren. Het was goed om eens iets anders dan pasta, sandwiches en chips te eten en om een aantal traditionele gerechten te proeven. Hákarl was vooral onvergetelijk: het is gemaakt van haai die gefermenteerd en enkele maanden gedroogd wordt. De IJslanders serveren het met een shot van hun lokale schnaps, die de zeer uitgesproken ammoniak-nasmaak moet wegspoelen. Het was een bizarre avond die deze karakteristieke trip op typisch IJslandse wijze afsloot.

Uitgeput maar voldaan stapten we later die avond het vliegtuig in. We stonden allemaal te popelen om thuis aan achterblijvers te vertellen wat we allemaal hadden meegemaakt. Ieder van ons kite al heel lang en ik zal niet zeggen dat het saai wordt, maar het pure gevoel van spanning en avontuur dat we deze trip hadden, dat hadden we allemaal al heel lang niet meer gevoeld. Het was heerlijk om te zien hoe je weer als kind enthousiast wordt van de sport en ik sta versteld wat voor indrukken die geweldige IJslandse landschappen wel niet achter laten.

Paradijs is niet alleen zon, kokospalmen en lagunes. Er zijn nog genoeg andere plaatsen die staan te wachten om ontdekt te worden.

Dit artikel is afkomstig uit Access #1 2017.  Tekst: Julien Salles, Beeld: Robin Christol. Altijd op de hoogte zijn van de laatste updates? Volg ons dan ook op Facebook. Met een abonnement op Access ben je altijd op de hoogte van de vetste trips, de beste spots en de nieuwste gear!