Kitesurfen in Madagaskar
MADAGASKAR – RE:VISITED
Precies tien jaar geleden ging het F-One team voor het eerst kitesurfen in Madagaskar. Het werd een van de mooiste trips ooit, met memorabele sessies en onvergetelijke avonturen. F-One-oprichter Raphael Salles en zijn rechterhand Micka Fernandez gingen dit jaar terug, met een kervers team.
De avonturen die we 10 jaar geleden meemaakten, waren niet allemaal even leuk. Zo had Micka na een lelijke valpartij een flinke wond op zijn kaak waarvoor medische hulp nodig was. Ralphael heeft Micka toen op een jetski naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Gelukkig viel de schade mee. Micka moest een nachtje in het ziekenhuis verblijven. So far so good, totdat Ralphael bij het terugvaren vast kwam te zitten door het lage tij. Het werd pikkedonker en hij moest daar op de jetski overnachten.
Tien jaar later besluit Ralphael met zijn team terug te gaan naar Madagaskar om dezelfde twee spots te bezoeken. Madagaskar is een arm ontwikkelingsland en Raphael is benieuwd hoe het er nu aan toe gaat. Alleen Micka en Mitu Monteiro waren er een decennium geleden bij. Camille Delannoy en Filippe Ferreira vliegen dit jaar ook mee en een week later zal een deel van het F-One freestyleteam aanhaken. De F-One riders kijken ernaar uit om de golven van wereldklasse te surfen en te freestylen op de topspot Emerald Sea. De kitespullen zijn in de tien jaar erg veranderd: het wordt interessant te zien welke capriolen ze nu uithalen op die spots. Er zijn genoeg camera’s mee om alles vast te leggen.
Anakao
De eerste locatie is Anakao in het zuidoosten van Madagaskar. De kitesurfspot heeft goede golven, maar is ook een prima plek om strapless te freestylen. Om er te komen moet je eerst verschillende vormen van transport nemen. Onder andere een ossenwagen een boot. Eenmaal aangekomen wordt het team verwelkomd door de locals die voor de gelegenheid de kitespullen die het team tien jaar geleden had achtergelaten heeft opgetuigd. Heel goed meegedacht.
De mensen zijn zo aardig en iedereen voelt zich al snel thuis. Wij verblijven in het hotel van Walter. Hij woont al twintig jaar op het eiland heeft honderd locals in dienst die hij traint om in de toeristenbranche te werken. Daarnaast runt hij een basisschool. Hij betaalt de leraren die zo’n twintig kinderen lesgeven.
Het is 10 uur in de ochtend als we arriveren en de windvoorspelling is gunstig. Het team is onrustig en wil eerst het water op alvorens een middagdutje te doen. De spot die het meest dichtbij is heet Flame Ball: een snelle holle golf met tubes die op een rif breekt. De golven van Flame Ball werken niet zo vaak, maar nu wel. Om de break te bereiken moet je met een boot naar een verlaten eiland Nose Ve waar je je kite kunt oplaten. Dan moet je nog zo’n vijf kilometer downwind varen om er te komen. Belangrijk om de juiste maat kite te kiezen want terugkomen gaat niet zo makkelijk. De eerste sessie die we hebben, is meteen raak. Wow, wat een heerlijke spot. En wat een prachtig decor om in te kitesurfen.
De volgende dagen is er minder wind en lagere golven. Perfecte omstandigheden om te kitefoilsurfen. De spot naast Flame Ball is Jelly Babies, die normaal wat heftiger breekt, maar nu te doen is. Micka is de eerste die naar buiten gaat. De wind is marginaal maar hij kan met z’n foil makkelijk golven pakken en afrijden. Mitu moet nog leren foilen in dit soort golven maar is een natuurtalent en rijdt meteen de eerste golven perfect. Filippe Ferreira uit Brazilië is nog beetje terughoudend omdat het rif best ondiep is. Hij gaat toch. Na een paar keer rustig cruisend in de buurt van de golven te varen gaat hij er toch voor en pakt een golf en… het lukt. Tegen het einde van de sessie voelt iedereen zich Kai Lenny.
De oceaan betekent veel hier. Vrouwen jagen op inktvis, geholpen door hun kinderen. Vissers zijn dagelijks op zee en danken hun bestaan aan de oceaan. Vandaar dat ze verdrietig worden als ze vertellen dat er steeds minder vis in de oceaan zit. Ze moeten daardoor steeds verder de zee op. Ralphael heeft een keer twee vissers, vader en zoon, die moeilijk terug konden komen door de stroming en wind, geholpen terug te komen naar de kant door in de kano te springen en met de kracht van de kite terug te varen.
Het klimaat is zo droog op Madagaskar dat er niet veel groeit. Bij een rondtocht door het dorp ziet het team dat de armoede niet veranderd is. Blijft gek dat je plezier hebt op een plek waar ook zoveel narigheid is, maar het is zoals het is. Met name Fillippe heeft er veel moeite mee en geeft bijna al z’n kleren weg aan een aantal kinderen. De kinderen zijn daar erg blij mee. Ze zijn ook blij met alle technologische snufjes die we mee hadden en vinden het het leuk om zichzelf terug te zien op de iPad of iPhone. Het wordt pas echt als ze dansen op de muziek die Mitu op z’n draadloze speaker afspeelde.
Perfect brekende linkse golven met een constante wind: je kan bijna niet beter krijgen. Toch wordt het verhaal nog mooier. Terugvarend van de spot komen we walvissen en haaien tegen. Mitu gaat zelfs het water in om de walvissen te filmen met z’n GoPro. Een magisch moment. De haaien waren (gelukkig) te bang om bij ons in de buurt te komen.
Elk ochtend om 7 uur is er een skippersmeeting om te beslissen wat we die dag gaan doen. Meestal is dat inclusief ‘varen tot de zon ondergaat’. De dochter van Raphael is ook mee op reis en voor Raphael is het leuk om te zien dat z’n dochter zoveel progressie toont met kitesurfen. Al is hij af en toe wel bang voor het gevaarlijke rif. Niet voor zichzelf, maar voor zijn dochter. Het is fantastisch om kitesurfsessies te delen met de mensen die je liefhebt.
Als de wind niet zo hard waait, foilen we in de lagune vlak voor het hotel. Micka is een licht manneke en kan zelfs met zes knopen varen. Leuk om te zien hoe hij soms als een koorddanser op het board blijft staan en met een zonsondergang erg mooi om hem te zien cruisen in de mangrove.
Mitu gaat op een avond naar Flame Ball. De golven zijn daar enorm en de wind minimaal. Z’n kite valt steeds bijna uit de lucht maar op de stroming kan hij toch een golf pakken en hij surft de golven alsof hij geen kite vast houdt. Inclusief een barrell met slappe lijnen. Ieder ander zou keihard gespoeld worden, maar Mitu komt ongeschonden terug met een grote glimlach op z’n gezicht.
Voor Camille, Mitu en Filippe is het al tijd om terug te gaan. Zij moeten naar de GKA-wedstrijd op Fuerteventura. Voor de rest van ons en een clubje verse F-One-freestylers is het tijd voor de volgende spot, Babaomby. Zo soepel als het tot nu toe was verlopen zo arelaxt gaat het nu. Vertraagde vluchten, gemiste aansluitingen, alles lijkt mis te gaan. Het duurt twee dagen voor Micka en het camerateam aankomen, terwijl het een binnenlandse vlucht is. Dit hoort helemaal bij het avontuur.
Het freestyle-team doet er meer dan vijftig uur over om van Cabarete naar Madagaskar te komen. Eenmaal gearriveerd in Diego Suarez moeten ze met al hun bagage op de boot naar het verblijf in dertig knopen wind en golven van de zijkant. Nicolas, de lodge-eigenaar, heeft alles gelukkig wel goed geregeld met dikke regenjassen en een zeil voor over de bagage.
Babaomby
Het freestyleteam bestaat uit Pauline Valesa, Paul Serin, Set Teixeira en Maxime Chabloz. Ze komen helaas uit een stuk maar doodmoe aan op de locatie. Helaas voor hun: geen wifi. Dat is even wennen voor deze younsters, maar wel goed voor de onderlinge band. We slapen in tenten op palen en we zullen alleen mensen zien die bij de lodge werken en andere gasten. En natuurlijk slangen, maki-apen, schorpioenen en andere wildlife. Gesproken over de schorpioenen: advies is om altijd dichte schoenen te dragen hier. De apen zijn gezelliger en komen regelmatig water drinken uit de bassins vlakbij de tenten.
Babaomby is een windtunnel. Het waait er bijna elke dag dertig knopen. Voor de beste vaar- en lichtomstandigheden is het beste om zo vroeg mogelijk als de zon opkomt het water op te gaan. Dat was dus elke dag om kwart voor 6 je bed uit, maar het is het waard. De zonsopkomst is adembenemend en de vaaromstandigheden uitstekend. De spot lijkt wel een filmstudio. Verschillende achtergronden, van scherpe rotsen tot hemelse stranden tot mangrove moeras. Dat hier niemand echt een filmheld is, bewijst Paul. Hij springt een paar keer over de rotsen, maar wordt dan gepakt door een windvlaag en valt er bovenop. Zijn arm bloedt flink, maar verder is hij oké gelukkig. Een tandarts in de lodge kan de wond hechten en Paul is 48 uur na z’n ongeluk alweer op het water.
Micka laat het team een paar verborgen spots zien die hij tien jaar geleden al heeft ontdekt. Om daar te komen moet er eerst een downwinder gemaakt worden van acht kilometer door het mangrovemoeras. Op sommige plekken is het pad krap (slechts tien meter breed) tussen een klif en een wit strand dat eruitziet als een filmdecor. Op den duur wordt het breder en arriveren ze bij de verborgen spot.
De wind waait hier inmiddels met veertig knopen en het zand straalt tegen de benen aan. Wat een toplocatie voor een shoot. Het stukje is wel klein: er kunnen naar twee rijders tegelijk het water op. Micka komt hard aanrijden, doet z’n board uit en maakt een mooie barefoot rit over een zandbank om daarna weer z’n board aan te doen. Prima voetscrub.
Eenmaal terug in de lodge ontmoeten ze Mister X die daar tien jaar geleden ook al was. Toen was hij de hardwerkende timmer- en tuinman bij de lodge (die toen in aanbouw was). Hij besloot toen nadat hij het team had zien kitesurfen om zelf ook te gaan kitesurfen. Nu is hij instructeur. Kitesurfen heeft zijn leven veranderd. De avonden worden opgevuld met kaarten en andere spelletjes. Dat is nog eens een manier van samenzijn. Geen wifi is fijn. Tien jaar later zijn er weer nieuwe avonturen beleeft en herinneringen gemaakt. Hoe zal het zijn over tien jaar?
Voor meer Kitesurf nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven en vijf keer per jaar het mooiste Kiteboard magazine op de mat hebben liggen? Klik dan nu hier en word abonnee van Access!
Tekst: Marcelino Lopez
Beeld: Matt Georges & Ydwer van der Heide