Olly goes Oz

Olly Bridge ontsnapte aan de koude en natte Britse winter om de westkust van Australië te verkennen samen met z’n vriendin Megan Barnett. Waarom Australië? De constante wind, de topspots en de Red Bull Lighthouse – Leigthon Race zijn een aantal redenen, maar we wilden ook naar Exmouth, een dorp met dezelfde naam als ons thuisdorp in Engeland.

Na zestien uur vliegen vanuit Londen kwamen we aan in Perth. De eerste uitdaging was het vinden van een huurauto voor twee maanden rondreizen en de bijbehorende 9.000 kilometer van Perth naar Exmouth en via Esperance weer terug. Maar de huurbedrijven waren duur en hadden maar standaard een gelimiteerd aantal kilometers per dag dat je mocht rijden. Lekker handig in een land dat net zo groot is als heel Europa. We hadden bijna een Toyota Prado gekocht via Gumtree, maar gelukkig konden we voor een leuke prijs de badboy Toyota Land Cruiser van een vriend huren. We ruimden onze spullen in de auto in en repareerden de levensreddende airco zodat we konden beginnen aan ons avontuur. Eerste stop was Exmouth, op anderhalve dag rijden.

Exmouth

Duizenden toeristen komen jaarlijks tussen maart en augustus naar Exmouth om te zwemmen met de grootste vis ter wereld, de walvishaai. Van deze bedreigde diersoort zijn er nog maar zo’n duizend exemplaren van en ze kunnen tot wel tien meter lang worden. Helaas waren wij er buiten het walvishaai-seizoen dus was het voor ons snel een foto maken van Exmouth-naambord en door naar de eerste kitespot Sandy Beach in het Cape Range National Park. Sandy Beach is een prachtige baai met spierwit zand en turquoise water. Vlak water dat wel, maar dat maakt deze spot uitermate geschikt voor freestyle. Helaas, toen we aankwamen was er erg weinig wind en de kiteboarders zaten op het strand te wachten voor betere omstandigheden. Gelukkig hadden we een Flysurfer Soul 10m2 meegenomen en konden we al meteen het water op. We hadden de spot helemaal voor onszelf. De volgende morgen gingen we snorkelen in Turquoise Bay tot de wind weer toenam in de middag. We hebben heerlijk gefreestyled tot de zon onderging.

Winderabandi Point

De volgende stop was Winderabandi Point. Tot nu hadden we ons kapot gezweet in onze tent en we hadden spijt dat we toch niet een campervan hadden genomen. Aan de andere kant was het maar de vraag of een campervan de trip had aangekund. De Land Cruiser had zich met verve over hobbelige paden gewurmd in Cape Range National Park, door de Yardi Creek en over kilometers zanderige wegen. De ‘camping’ van Winderanadi ligt op een gigantische landtong en heeft geen voorzieningen, alleen zand. Je moet de sleutel en een chemisch toilet ophalen bij een metalen kot met een bordje erbij dat zegt ‘Blijf zitten in de auto! Toeter voor assistentie.’ Je betaalt verplicht voor vier nachten, of je nu wel of niet zolang blijft. Toen we eindelijk bij het strand zelf arriveerden konden we onze ogen niet geloven. Perfecte freestyle-condities! Na een topsessie spraken we twee oudere kiteboarders die hier al maanden bivakkeerden. Zij vulden de dagen met kiteboarden, vissen en snorkelen. Als ze het zat waren pakte ze hun vliegtuigje en vlogen naar één van de dorpen verderop. Al moet ik zeggen dat ik niet zo snel zou instappen in zo’n barrel. Om zes uur in de ochtend moest je vanwege de hitte je tent al uit. Je kan dan meteen ontbijten en je kitespullen klaarleggen want om klokslag 9:00 begint het te waaien. En die wind verdreef gelukkig ook de ergste hitte.

Shark Bay

Hét plan was om vervolgens naar Gnaraloo te reizen. De beroemde surfspot op een paar uur rijden richting het zuiden. Het plan ja, want na een uur rijden kwamen we erachter dat we de verkeerde weg hadden genomen. Google Maps is niet alles. Helaas hadden we niet genoeg brandstof om om te keren dus veranderden we onze plannen en gingen naar Shark Bay. De golfvoorspelling voor Gnaraloo zag er toch slecht uit. Tenminste dat hoopten we. Iedereen vertelde ons dat Shark Bay een topspot is voor kiteboarden, dus boekten we meteen zes nachten op een camping bij Denham-strand. Voor de deur zijn twee lagunes. Big Lagoon en, hoe kan het ook anders, Little Lagoon. In deze laatste is de wind erg vlagerig dus kiteboardden we meestal in Big Lagoon. Daar was ook een hoge rode klif en Olly was vastberaden om daarop te springen… en dat lukte. De regio van Shark Bay heeft vele spots dus het is zeker leuk om die te verkennen. Overigens zijn er vrijwel geen haaien (meer), maar wel veel zeeslangen. De reden waarom ik een van mijn sessies eerder beëindigde. Brrrr.

Hutt Lagoon

De volgende plek die we aandeden was Hutt Lagoon bij de stad Gregory. Deze lagune staat bekend vanwege de roze kleur van het water. Het krijgt deze kleur door de algen die er leven. De windvoorspelling zag er niet zo goed uit, maar we gingen er toch heen. We hadden foto’s en video’s gezien en waren er benieuwd. Je moet er wel wat voor over hebben. Na een wandeling van twintig minuten door dikke struikbossen, over rotsen, in veertig graden hitte met nauwelijks wind waren we er. En, het water was inderdaad roze (je weet het tegenwoordig nooit met al die fotofilters) en het zag er prachtig uit! Alleen was de wind nagenoeg afwezig. Toch kregen we het voor elkaar om de 10m2 Soul op te laten en Olly kon drie rakken varen. Daarna moest hij teruglopen over het strand met scherpe zoutkristallen en vliegen om z’n hoofd. Maar goed, we hebben prachtige foto’s en video’s kunnen maken. Gevalletje van ‘got the shot and go!’.

Red Bull Lighthouse naar Leighton Race

Voordat we terug naar het zuiden gingen, bleven we nog één nacht in Lancelin om daar te zandboarden. Erg gaaf, maar let op want wij zaten bijna muurvast met de Land Cruiser. Daarna gingen we door naar Fremantle en deden we mee aan de negentien kilometer lange kiteboard race van Rottnest Island naar Leighton Beach. Deze Red Bull Lighthouse – Leighton Beach Race was een hoogtepunt van deze trip voor mij. Het was mooi en erg gezellig. Olly kwam als eerste van de 138 deelnemers over de finish ondanks de enorme hoeveelheden wier die in z’n foil bleven hangen. Het was mijn eerste wedstrijd maar ik werd wel derde bij de twintip-categorie voor dames. Yeah.

Margaret River

Voor het tweede gedeelte van de trip veranderde het landschap van woestijn naar groen bos toen we onderweg waren naar Margaret River. Wij zijn in totaal tien dagen in deze regio gebleven en hebben op verschillende spots gevaren. Er is voor iedereen wel wat. Van big air condities in Yallingup, golfrijden op meerdere spots en vlakwater freestyle in Augusta in het zuiden. Al moet ik wel zeggen dat de omstandigheden niet altijd super waren. Net te veel wind om te golfsurfen maar net te weinig om te kitesurfen. Al met al is Margaret River zeker de moeite waard. Ook de moeite waard was een van de engste dingen van de trip, de beklimming van een 58 meter hoge Karri Tree in Gloucester National park. Deze boom is een uitkijkspot voor bosbranden, maar toeristen mogen hem ook beklimmen. En dat beklimmen gaat via een smalle ijzeren trap die om de boom gaat, zonder veiligheidsnet. Doodeng! Vooral omdat er ook mensen naar beneden komen. Ik heb Olly nog nooit zo bang gezien! Terug naar het kitesurfen gingen we zelf op zoek naar spots in het William Bay National Park bij het plaatsje Denmark. We hebben daar gevaren op vlak water tussen enorme rotsen, Elephant Rocks genaamd. Erg mooi en een absolute aanrader, al moet je wel gevorderd zijn om daar te gaan varen anders heb je kans dat je op zo’n granieten rots klapt.

Esperance

De laatste spot van onze twee maanden durende roadtrip was Esperance. Als je wat verder gaat dan de spots die dichtbij het centrum liggen met honderden surfende straatschoffies kom je prachtig, vrijwel verlaten, witte stranden tegen. Cape Le Grand National Park is net buiten de stad en heeft kilometerslange stranden waar je bijna overal kunt stoppen om vanuit de auto zo het strand op te lopen. We gebruikten vaak Google Maps om goede kitespots te vinden. En die waren er plenty. Mijn laatste sessie had ook echt m’n laatste kunnen zijn want toen ik van het water afkwam plaatste iemand net een bord met erop ‘recent shark sighting at this beach’. Gelukkig was Olly al van het water en ik telde mijn zegeningen. Het was alsof iemand wilde zeggen: ‘Het is tijd om weer naar huis te gaan.’ Al met al was het een prachtige reis. Met adembenemende uitzichten en het kitesurfen op spots waar waarschijnlijk nog nooit iemand had gevaren. Dat maakte het echt avontuurlijk. Je moet er wel wat voor over hebben zoals de hitte, de vliegen, de haaien, de slangen, de zeldzaamheid van brandstof en water. Maar dat is de prijs die je moet betalen om op eenzame kitespots te varen tegenwoordig.

Tekst en beeld: Megan Barnett