Mexico: Latin love

Afgelopen zomer hebben Tommie (Dijkhuizen red.) en ik flink wat rondgetoerd in Europa. Tijdens één van onze vele autoritjes kwam de winter
 ter sprake. De winter brengen we altijd door op warmere en meer golfzekere bestemming dan ons eigen koude kikkerlandje. Waar gaan we deze keer naartoe was de vraag. Uiteindelijk viel de beslissing weer eens naar Midden-Amerika af te reizen. De laatste keer Mexico was alweer drie jaar geleden, El Salvador zelfs vijf jaar. We hadden het besluit nog niet genomen of good old Elvis Presley klonk op een willekeurig Frans radiostation: ‘Life begins when you are in Mexico’. Dat kon geen toeval zijn. Volumeknop omhoog en de voorpret kan beginnen. Mexico natuurlijk, bij deze besloten!

We zijn nog nooit eerder in de maand oktober in Mexico geweest. Waarom eigenlijk niet? Het gaat af, meer dan af…En niet alleen in deze maand. Op een gegeven moment beginnen we te geloven dat de hele surfwereld zich in El Niño heeft vergist en dat ie stiekem gewoon deze winter is. We krijgen swell na swell en nog solide ook! De point waar wij met onze surfvoetjes tegen aan slapen, ligt er super bij dit jaar, dus ook op de kleinere dagen: fun, fun, fun. Na een aantal jaar alleen Indonesië te hebben aangetikt, zijn we vergeten hoe anders latino landen zijn. En hoe we genieten van het eten, de wilde natuur, de meer uitbundige levensstijl van de bevolking en het contact met de lokalen. Ook met de vrouwen, die helemaal zichzelf en lekker los kunnen zijn.

Onze dagen in Mexico hebben bijna een eng ritme. Als we net na zonsopkomst nog niet wakker zijn, dan zorgt de ‘Bolinoman’ daar wel voor. Hij komt met een mand warme broodjes langs alle cabina’s. Wij noemen hem al jaren ‘Wauw’, omdat hij altijd tiptoppie gekleed gaat en onze slaaphoofden altijd stralend toelacht. Hij gaat nooit verder met zijn ronde voordat hij een paar geinminuutjes met Tommie heeft. Vervolgens is daar de koffie en een kroelmomentje met een katje dat ons geadopteerd heeft en die we ‘Piña PooPoo’ noemen. Tijdens het ontbijt zien we de ‘massa’ surfen, wetende dat het met lager tij beter word (het tij is hier elke dag hetzelfde). Ik peddel eerder uit dan Tommie, want die houd van zijn midden-op-de-dag-maar-dan-surf- je-meestal-wel-alleen sessies. Na de zelfgemaakte lunch is het tijd voor een lange hangmatsessie of een beetje chillen bij het supermarktje met onze lokale surfvriendjes. Het geluid van de golven en de beestjes om ons heen wordt niet verstoord door telefonische onrust. Hier geen internetzombies, want er is nauwelijks wifi-bereik. Dat wat voor mij meer een soort van straf is, is voor Tommie een ontspanningsmomentje: lekker kokkerellen.

Hij is nog een topkok ook! Na het avondeten hangen we misschien nog wat rond een kampvuurtje. Ons thuisplekkie in Mexico is geen feeststrand en alleen heel, heel sporadisch, komt er eens een box te voorschijn. We gaan meestal lekker vroeg naar bed en vallen in slaap met het geluid van golven en gekko’s als achtergrondmuziek. Alles gewoon lekker op tropentempo, in en om de surf heen. Elvis zong het eigenlijk gewoon een beetje verkeerd, ‘Easy life begins In Mexico…’

Na vijf maanden Mexico vliegen we naar Guatemala City, om vanuit daar de bus te pakken naar El Salvador, onze tweede latino bestemming deze winter. We hebben ook daar een ‘thuis’ bij een lokale familie, waar we al een hele tijd niet geweest zijn. De familie ontvangt ons met zoveel liefde dat we er een beetje stil van worden. Ze hebben zelfs een nieuw bed voor ons gekocht. Onze eerste sessie waggelt Gabriel Media achter ons aan. We zien hem wel vaker ergens op de wereld. Zou hij ons volgen?

El Salvador, hoe anders dan Mexico, maar hoe fijn ook. Alleen die hitte. Maart en april zijn de warmste maanden in El Salvador. Als er nog iets heters bestaat dan tropisch heet, dan voelen we dat nu. De economie in dit land lijkt niet echt te groeien. Alles is nog precies hetzelfde als vijf jaar geleden. De surf groeit daarentegen wel in de maanden dat wij er zijn. April doet ook hier wat ie wil en dat is vooral goede golven leveren. Vanuit de juiste richting voor de rechtse points om goed te gaan werken.

Tegen het einde van deze hele lange overwintering, worden we uitgenodigd door de oudste vriend van mij die ik hier heb. Zo’n twaalf jaar geleden, toen ik net begon met surfen en alleen naar dit land afreisde, heeft hij me op sleeptouw genomen naar alle spots. Inmiddels is hij manager van een paar vijf sterren resorts in El Salvador. ‘Of we een weekje langs willen komen’. Van primitief bij een lokaal gezin naar een top kamer met een zwembad en all inclusive. We krijgen het meest lekkere eten en drinken voorgeschoteld. Vanuit het AST Surfhotel, kijken we neer op een zeer mooi strand en één van de betere points van El Salvador. Ik kan deze plek aan iedereen aanraden. We voelen ons meer dan een prinsje en prinsesje.

In de zeven maanden Mexico en El Salvador, surf ik maar een aantal keer mijn kleine tabla. Die sessies zijn echt op één hand te tellen. Zelfs de jongens verklaren me af en toe voor gek, dat ik in bomba’s van golven uitpeddel op mijn longboard. “Tien, zou je dat wel doen?” Maar het is echt fantastisch. Dat ik een shortboardachtergrond heb, werkt zeker mee. In de aller-allerlaatste week gaat het echter mis. En goed ook! Op een redelijk hoge golf word ik tijdens een topturn, samen met mijn longboard gegrepen door de lip en mijn board komt heel hard tegen mijn gezicht. Als ik onder water ben, zeg ik tegen mezelf: “Erbij blijven nu, niet buiten bewustzijn raken!”

Ik kom bij bewustzijn boven en voel meteen aan mijn gezicht. Mijn board heeft me geraakt maar precies tussen alles wat ik zou kunnen breken, verbrijzelen of zelfs zou kunnen verliezen. Ik kom met hulp van Tommie het water uit. Met de meest opgezette rechterhelft van mijn gezicht, dat ik ooit gehad heb. Daar blijft het bij. Puur geluk! Een paar centimeter naar beneden of boven en het was een heel ander verhaal geweest. Ik heb al duizenden keren in mijn leven tijdens het geven van mijn surflessen verteld dat je altijd als eerste je hoofd moet beschermen. Ik heb daar nog geen eens tijd voor gehad, zo snel dat alles ging! Hoewel ik er niet uitzie, voel ik me al snel stukken beter. Na slechts één dag op de kant, surf ik elke dag van onze laatste week in de tropen. Niet dat het echt verstandig is…maar goed. Volledig surfed out keren we na zeven maanden terug in Hollanda. Ons mooie landje, waar golfwise ’klein maar fijn’ voorlopig even de leus gaat zijn. We kijken terug op één van de betere overwintertrips ooit. Ik zal Elvis nog een keer verbeteren: ‘Easy life begins when you are in Latin America!’

Meer lezen?

Dit artikel is afkomstig uit 6lSurf #2 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van surfen, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!

Tekst: Martine Geijsels Beeld: Tommie Dijkhuizen, Martine Geijsels, Sivar Photography & Milton Lopez Photography