Mountainbike trails rijden in Slovenië

Afgelopen zomer reden we richting het Sloveense Prevalje, net over de grens bij Oostenrijk. En als we zeggen, vlak over de grens, dan bedoelen we dat ook, Oostenrijk ligt op loopafstand. Hierdoor lijkt Slovenië, wat een aantal van ons voor de eerste bezoeken, verdacht veel op Oostenrijk. Ruime weides, lieflijke bloembakken over de houtgesneden balkons en omringd door hoge bergen. De schemering laat niet lang meer op zich wachten terwijl we aankomen en wanneer we eenmaal onze auto hebben geparkeerd, worden we welkom geheten door Anej, de gids/regelneef/marketing-talent/trailbuilder/zoon-van-de-eigenaar. We worden verzocht direct aan tafel te gaan, aangezien er normaal gesproken gezamenlijk met alle gasten om 7 uur ’s avonds wordt gegeten. Blij dat we vooraf even gebeld hadden.

Terwijl de andere gasten al natafelen schuiven wij aan voor een lekker en overduidelijk gezonde maaltijd. Het eerste punt voor het Ekohotel is binnen.

Na een nachtje heel goed slapen komt Anej bij ons aan de ontbijttafel zitten en geeft ons een kleine uiteenzetting van de plannen voor onze drie dagen, welke zullen bestaan uit verschillende routes en trails, uplifts met trailers, kabelbanen en onze eigen benen. De dag start met een kort ritje terug naar Oostenrijk, naar het Petzen Bikepark. Het Petzen Bikepark kent momenteel twee trails, de Thriller en de Flowtrail, de laatste is ontworpen door niemand minder dan Diddie Schneider, die wel weet hoe je een baan moet aanleggen. We starten de dag rustig met de elf kilometer lange Flowtrails, die we tijdens onze tocht in de kabelbaan naar boven al onder ons door zien kruipen. Mooie en strakke lijnen liggen als een kunstwerk verspreid over de berg en lijken wel gebeeldhouwd. Eenmaal aan het begin van de trail roept Anej ons bijeen en geeft een kleine impressie van wat ons te wachten staat. De trail is geschikt voor bijna alle rijders, kent geen doubles of andere gevaarlijke sprongen en obstakels. Maar, geeft hij aan, door het lieflijke uiterlijk van de flowtrail gebeuren er hier enorm veel ongelukken doordat mensen hun snelheid niet goed in kunnen schatten. Want obstakels of niet, te hard op een kombocht afrijden terwijl je daar eigenlijk niet zo goed raad mee weet doet nog steeds verrekte pijn als je het niet haalt. Houd je snelheid onder controle, is het advies van onze gids. Na slechts 500 meter is het ons al duidelijk dat dit een flowtrail is als geen ander. Alsof je over een betonnen pumptrack rijdt, zo vloeiend is alles aangelegd. Kombochten zijn manshoog en soms bijna verticaal aan de top, waardoor als je het eenmaal doorhebt, je fiets helemaal plat door de bochten kunt gooien. De ondergrond is hard maar geeft fantastische grip, wat ons bocht na bocht het vertrouwen geeft om steeds weer wat harder te gaan. Wanneer we onze limieten aan het opzoeken zijn merken we dat het advies van Anej niet lichtvoetig moet worden opgepakt, doordat de baan zulke hoge snelheden toelaat op de rechte stukken, moet je je snelheid in de bochten echt goed afstemmen op je skills. We stoppen een aantal keer onderweg om even bij te komen, elf kilometer lang pumpen is best hard werken. Maar wat een baan. Bijna elk bike-park kent wel een ‘flowtrail’ maar dit is wel echt een niveau hoger. Of, zoals een van de redacteuren zei: “All other flowtrails are lying’…

We rijden de baan een aantal keer wanneer het alweer tijd is voor de lunch. Daarna pakken we een schnitzel op de berg, die ook weer verdacht veel smaakt naar gewoon een Oostenrijkse schnitzel, tot we eraan herinnerd worden dat we vandaag ook in Oostenrijk zijn. We kletsen tussendoor met onze gids, welke vertelt over de ontwikkeling van het mountainbiken in deze regio. Hoe meer we vragen aan de bescheiden Anej, hoe meer we leren dat hij en zijn familie verantwoordelijk zijn voor een flink aantal ontwikkelingen op MTB-gebied. Zijn vader was er een jaar of 20 terug al vroeg bij met zijn bike hotel, gericht op mountainbikers. Dit groeide gestaag tot er op een prachtige locatie, omringd door bossen met trail-potentie, een boerderij te koop stond. Hij besloot zijn hotel te verhuizen naar de locatie waar je het Ekohotel nu vindt. Zijn zoon Anej blijkt naast trailbouwer ook een marketingman van het eerste uur en samen met zijn familie bouwen ze in het bos dat aan de boerderij grenst verschillende trails. Door de jaren ontstaan nog veel meer ideeën om de bikers zijn kant op te trekken. Zo mogen we na de lunch proeven van de door hem aangelegde Thriller-trail in het prachtige Slovenië, welke de tegenhanger van de flowtrail is in het Petzen park. Ook maakt hij zich hard bij zijn eigen gemeente om de sport te promoten. Zo kun je onder begeleiding van een gids een ritje maken door de oude mijnen, wat hij zelf heeft opgezet. De laatste twee jaar heeft hij zichzelf nog wat doelen gesteld, zoals de EWS naar ‘zijn’ trails halen en een hardcore endurotrail aanleggen in de mijn.

Maar nu eerst op naar de Thriller-trail. Alles wat de voorgaande trail was, is dit niet. Een smalle, handgemaakte singletrail vloeit over afwisselend en steil terrein door het landschap over rotsen en wortels, waarbij off camber eerder regel is dan uitzondering. De regen die voor onze komst gevallen is zorgt ervoor dat de wortels ook lekker glad zijn, wat het rijden van de trail extra uitdagend maakt, wat niet per se nodig is. Hard werken dus, maar een te gekke baan niettemin. Na twee rondjes geeft een blik op de klok te kennen dat de dag er alweer opzit. Kan kloppen, want ook de ooit 3 kilometer lange Thriller is terwijl wij er zijn al deels verlengd en telt wanneer deze gereed is maar liefst 7 kilometers in lengte. We laden de bikes in de trailer en haasten ons naar het hotel. 7 uur eten is 7 uur eten weten we inmiddels.

De sfeer rond en in het hotel is precies zoals je dit van een bike-georiënteerd hotel zou verwachten. Elke gast lijkt te fietsen, op het grasveld voor het hotel sleutelen een aantal mensen wat aan hun fiets, een paar proberen wheelies te trekken en andere groepjes bespreken elkaars fietsen. De grote veranda is ook een uitstekende plek om dit schouwspel te bekijken met een goede pils in de hand. Om 5 minuten voor 7 komt moeders de ronde doen en vragen of we aan tafel komen. Net als thuis. Nou ja, bijna.

Na wederom een heerlijke nachtrust maken we ons op voor dag twee. We starten door een uplift met de trailer naar de top van de berg waar het hotel tegenaan ligt. Na een korte rit laden we de bikes uit en vertelt Anej wat meer over de mogelijkheden die de regio kent. Het is een natuurlijk bikepark, dus zonder liften en vaste uplift. Wil je boven komen, dan kun je kiezen uit de brede gravelpaden die aan de buitenkant van de heuvel naar boven vloeien of je pakt de speciaal aangelegde trail naar boven. Door het bos liggen verschillende trails, variërend in moeilijkheid, zijn keurig bewegwijzerd en voorzien van kleur. Door de slimme manier van aanleggen zijn er veel kruispunten waardoor je kunt wisselen van trail om zo steeds een nieuwe variatie op een route te kunnen rijden. Ook de trail naar boven slingert hier doorheen, zo kun je zelf kiezen hoeveel je daalt voor je weer naar boven klimt. Naast deze bewegwijzerde trails ligt er ook nog een schat aan andere trails, welke onthuld worden aan de bikers die een gids huren. Op deze manier ontstaat er werk voor de locals zodat iedereen baat heeft bij de mountainbikers.

Dan is het tijd om de Sloveense mountainbike trails ook te proeven. We trappen direct weg achter de gids aan, die de banen duidelijk op zijn duimpje kent. We beginnen de trails van Anej te herkennen, smalle paden die heel natuurlijk het terrein volgen. Nergens do-or-die obstakels maar wel zodanig aangelegd dat het genoeg uitdaging biedt, ook voor ervaren rijders. Zeker voor de rijders die houden van natuurlijke trails is dit een geweldig bos om te zijn. Eenmaal beneden staat de trailer alweer klaar voor de tweede rit. Wanneer we boven uitstappen heeft onze gids allereerst een klimmetje op het programma staan. Een flinke, met de fietsen in de nek klimmen en klauteren we naar boven voor wat extra hoogtemeters. Maar ook dat blijkt niet voor niets, we rijden over prachtige paden, langs rotsen, over wortels, langs riviertjes waarbij het pad nooit saai wordt.

Na de lunch staat er een verrassing op het programma. De endurotrail die Anej heeft aangelegd in de mijn is sinds een maandje operationeel en wij horen bij de eerste rijders die de rit mogen maken. Sinds Anej jaren geleden de mijnen toegankelijk maakte voor een toeristische rondrit op de fiets droomde hij al van een echte, serieuze trail in de mijnen. Nu, een paar jaar later is dit werkelijkheid en mogen wij proeven van hetgeen hij gerealiseerd heeft. De trailer dropt ons bij de ingang van de mijn, welke is afgesloten door een stalen hek. Doordat de mijnen vele honderden kilometer gangenstelsels kent kun je makkelijk verdwalen en omdat het pikdonker is en je telefoon geen bereik heeft zou verdwalen eenvoudigweg je dood kunnen betekenen.

We ontvangen allemaal een klein hoofdlampje en nadat Anej het stalen hek weer achter ons op slot heeft gedaan, beginnen we aan onze rit naar het begin van de trail. Als ware Indiana Jones rijden we door de smalle gangen over oude rails, waar jaren terug de mijnwagentjes overheen reden. Af en toe stopt Anej om te checken of we nog compleet zijn en legt hij wat uit over de historie en gevaren van de mijn. Want het complexe mijnenstelsel kent diverse gangen die eindigen in een tientallen metersdiepe put. We blijven dicht bij Anej, dat is wel duidelijk.

Na een aantal kilometers komen we aan bij het begin van de trail. Door de duur van de rit wordt het ons duidelijk dat we echt flink diep in de buik van de berg zitten. De gangen worden steeds smaller en lager, op sommige stukken moet de dropper naar beneden en is het bukken om niet met je helm tegen het plafond aan te schrapen. Daarnaast is ook de trail technisch, vol krappe en steile bochten, maar te rijden voor degenen met een goede fietsbeheersing. Wat het echter lastig maakt is het feit dat je in een grot rijdt met een klein lampje op je hoofd. Dus terwijl je je focust op de trail en de technische features, moet je je ook druk maken om je stuur wat langs de wanden schraapt, de lage plafonds waar je voor moet bukken, de diepe putten links en rechts van de trail en het feit dat je niet veel verder dan een meter of drie voor je uit kunt kijken. De adrenaline is duidelijk aanwezig bij alle rijders en onderaan elke sectie wordt er voor elkaar gejoeld, zeker bij secties die niet iedereen durft te rijden. Hoewel we de meeste van deze stukken kunnen rijden zijn er ook nog secties die Anej niet kon tackelen; daar laten we onze fietsen zakken door middel van een touw aan een katrol en dalen we zelf via een ouder ladder af.

De meeste secties doet Anej voor terwijl hij uitlegt wat we tegen gaan komen (omdat je dat helaas niet kan zien vanaf het begin). Een stuk, waarbij je als het ware een zwart gat inrijdt zonder voor je te kunnen zien leidt tot een hoop spanning. Volledig vertrouwend op het woord van onze gids werpen we ons het gat in, om enkel te versnellen als de ondergrond weer horizontaal loopt en we kunnen afremmen, zoals hij ons ook beloofd had.

Het enthousiasme staat op een hoog pitje en high fives vliegen door de lucht. Uitgelaten rijden we een dikke twintig minuten richting de uitgang van de mijn. Ongekend voor iedereen, wat een trip.

Alsof gisteren nog niet genoeg was, mogen we op onze laatste dag snoepen van de trails in aanbouw voor de EWS die hier in juli gehouden gaan worden, en die Anej naar Pervalje heeft weten te halen. Het terrein is hetzelfde als gisteren, maar de trails zijn net even wat extremer aangelegd. Nog steeds geen dodelijke features, maar zodanig technisch dat je van goeden huize moet komen wil je met je voeten op de pedalen kunnen blijven. Tevens zijn de trails extreem loamy, het voelt aan alsof we over een gespannen zeil rijden en we ineens een flink aantal extra centimeters veerweg tot onze beschikking hebben. Naast het feit dat ook deze Sloveense mountainbike trails fantastisch zijn bedacht en aangelegd is het een toffe gedachte dat de pro’s hier over een paar weken ook overheen rijden. Leuk om dan eens te zien op TV hoe het eigenlijk echt moet…of kan.

Na twee rondjes zat Anej zijn gezelschap erop, er was werk te doen bij het hotel en de rest van de middag rijden we zelf rondjes door het trailpark waarbij we veelvuldig de technische trail naar boven pakken, welke zodanig tof is gebouwd dat klimmen bijna leuk wordt. Hoewel we het plan hadden aan het einde van de middag alweer in de auto te zitten melken we de dag uit op de heerlijke mountainbike trails van Slovenië tot de schemering zijn intrede doet en we terug naar het hotel rollen. Douchen, fietsen uit elkaar, alle spullen weer in de bus en we zijn klaar voor vertrek. Tot slot kwam de hele familie ons de hand schudden en bedanken voor ons bezoek en niet veel later verdween de boerderij op de achtergrond.

In de auto was het oorverdovend stil. Ondanks dat we met vier ervaringsdeskundigen op pad waren, was deze ervaring van een bike-hotel ongekend. De relaxte en gastvrije vibe, de gruwelijkheid van de trails, prachtige natuur, het Petzen bike-park, de Black Hole trail door de mijnen en de gastvrije familie die je in hun hotel ontvangt maken deze bestemming tot een topbestemming.

Wij verbleven dus in Bikebase Ecohotel Koros wat zeker een bezoekje waard is. Voor meer informatie over dit gebied kijk je op www.slovenia.info. Het hotel maakt deel uit van Mountain Bike Holidays (bike-holidays.com), die wij met regelmaat bezoeken als we een gebied gaan verkennen.

Tekst: Harm Spoelstra

Foto’s: Harm Spoelstra, Michiel Rotgans, Jasper Bazuin