Mountainbiken in Catalonië
Trails & Tapas
Soms denken we via de mountainbike heel veel van Europa te hebben gezien. En dan ineens is daar de mogelijkheid om een compleet nieuw gebied te verkennen, in dit geval Catalonië. Deze in noordoostelijk Spanje gelegen regio bevat naast Barcelona en de Costa Brava en Costa Daurada ook een deel van de Pyreneeën, het grenst aan Andorra en Frankrijk. Wij gingen op onderzoek uit en kwamen meer dan tevreden terug na het mountainbiken in Catalonië.
Na overleg met het Catalaanse toerismebureau en een aantal gidsen selecteren we twee regio’s: het gebied rondom Vielha, een van de grotere skigebieden van de Pyreneeën en Ripollès, een gebied net oostelijk van Andorra.
Gewapend met twee dikke trailbikes landen we na een korte vlucht in Barcelona. Vanaf hier is het vier uur autorijden door een prachtig landschap dat, naarmate de Pyreneeën naderen, steeds mooier wordt. Aangezien de kleffe vliegtuigbroodjes ons niet konden bekoren, stoppen wij direct bij de eerste benzinepomp voor een lunch. Hier worden we direct ondergedompeld in het Catalaanse leven: verse tapas en broodjes, geserveerd met een zuidelijke flirt. Terwijl we aan de bar plaatsnemen, tussen de truckers en pensionado’s, verschijnt er bij ons beiden een grijns op het gezicht: dit kon wel eens een toffe trip worden.
We vervolgen onze weg gehuld in Spotify-playlists, waarbij de aanwezige heuvels plaatsmaken voor bergen. Net rond (Nederlandse) etenstijd rollen we het dorpje Vielha binnen. Vielha ligt veertien kilometer verwijderd van het skigebied Baqueira/Beret en is daarmee een uitvalsbasis voor de vele Franse en Spaanse toeristen die dit gebied willen bezoeken. Met 160 kilometers piste is dit het grootste skigebied van de Spaanse Pyreneeën.
Flirt
Ook hier worden we hartelijk welkom geheten door grappende Catalaanse dames achter de balie. Nu lijkt het misschien of we alleen maar achter de Catalaanse vrouwen aan zitten, maar wat we proberen te vertellen is eigenlijk dat de sfeer compleet anders is dan wanneer je je in de Alpen bevindt. Nadat we onze kamersleutel hebben ontvangen mogen we de leegstaande skikelder gebruiken om onze fietsen op te bouwen. Onze gids voor de aankomende dagen meldt zich ook . Samen met hem nemen we de plannen door, waarna hij eindigt met de vraag of we nog zin hebben in een ritje. Vandaag nog. We kijken elkaar aan, eerder deze dag ging de wekker nog om vier uur ’s morgens. Toch laten we ons niet weerhouden en volgen we Aitor, onze gids, op weg naar de eerste Catalaanse trails.
Technische trails
We starten bij een klein meertje waar we direct de droge trail op duiken. Hoewel de trail het predicaat blauw heeft meegekregen mag dit best rood zijn. Want het is technisch bezaaid met rotsen van een divers pluimage. Als we het ergens mee zouden moeten vergelijken, dan komen de Vogezen in de buurt. De trails zijn smal en vloeien als een slang door het landschap. Qua onderhoud en aanleg is het minimale gedaan, waardoor het parcours ook heel natuurlijk is gebleven, iets wat wij kunnen waarderen. De enige uitzondering hier is de downhilltrack, die heel duidelijk is aangelegd.
Fotograaf Ydwer rijdt met hoge snelheid over de rotsen en moet dit bekopen met een fikse snakebite. Doordat we iets te haastig zijn vertrokken blijken we beiden geen binnenband te hebben meegenomen. Schaapachtig kijken we hoopvol naar Aitor, die ons vraagt onze camera’s erbij te pakken? Vragend pakt Ydwer zijn camera uit zijn tas, wellicht heeft onze gids een leuk foto-idee met banden plakken. Terwijl Ydwer klaar staat om een foto te nemen staat Aitor ons niet-begrijpend aan te kijken met zijn uitgestrekte hand. Les een: cámara is onder andere Spaans voor binnenband en het wordt hiermee het trefwoord van de trip. Aran, onze chauffeur, blijkt beter uitgerust dan wij en heeft nog een reserveband in de bus liggen. We kunnen zodoende snel weer op pad.
Lokale cervesa
Met Catalaanse lucht in de banden rijden we nog twee verschillende trails, waarbij we de flinke roadgaps van de downhillbaan laten voor wat het is. De rest van deze downhill is trouwens prima te rijden, technisch doch snel. Doordat het dichte bladerdek amper zonlicht doorlaat, enkel felle stralen, is het soms lastig om het terrein goed in te schatten, wat een aantal spannende momenten oplevert. De trail loopt uiteindelijk uit op het asfalt en met een dikke grijns op het gezicht rijden we Vielha binnen. Aitor neemt ons mee naar een kleine bierbrouwerij, waar we onder het genot van een lokale cervesa de trails nabespreken.
Onze ogen beginnen nu echt te protesteren en we keren terug naar het hotel. Hier heten ontelbare oudjes ons welkom, blijkbaar reizen we in een week waarin 65-plussers in Spanje met fikse korting kunnen reizen en een flink aantal heeft ons hotel bezet.
Catalaans Canada
Na een heerlijke nachtrust is het dringen geblazen bij het ontbijtbuffet, waar onze gepensioneerde vrienden elkaar verdringen bij het toast-apparaat. Aitor heeft zijn goede vriend Norman meegenomen, hij zal ons gedurende de dag vergezellen en zal tevens de laatste uplifts voor zijn rekening nemen. Aran dropt ons hoog in het nationale park, een uplift die ons flink wat asfalt klimmen bespaart. Als we bijna boven zijn, stappen we op de fiets en trappen de resterende driehonderd hoogtemeters over een breed grindpad omhoog. De uitzichten hier zijn ongekend, we wanen ons zowaar in Canada: grove dennenbomen, rauw landschap en besneeuwde toppen. De trail ligt tegen de berg aan geplakt en is op sommige punten best spannend, niet omdat deze zo technisch zijn, maar omdat je als je wegglipt waarschijnlijk honderd meter lager pas tot stilstand komt. Zeker de off-camber stukken vragen om focus.
Doordat de trail omgekeerd vals plat is, kun je, met name op de bredere stukken, lekker spelen op de aanwezige natuurlijke obstakels. We rijden steeds om uitstekende stukken wand, wat ook het uitzicht elke twintig minuten doet veranderen. Het pad blijkt een oude toegangsweg voor de voormalige mijnwerkers in de regio, op sommige plaatsen passeren we ook smalle en lage tunnels. De traverse stopt uiteindelijk bij het begin van de Enduromies, een gebied met drie verschillende trails in de kleuren groen, blauw en rood.
Enduromies
Wij starten met de rode baan, deze gaat direct goed van start en kent veel verschillende rijlijnen. In het bos kruisen we regelmatig de andere trails. We ervaren veel natuurlijke flow en komen smalle passages met stenen tegen, zodanig gekozen dat je met een mooie steady snelheid kan blijven rijden.
Doordat de route in een brede geul ligt, biedt de trail veel verschillende lijnen en elke rijder kiest dan ook zijn favoriet. Slingerend halen we elkaar om en om in en joelend komen we beneden aan. Hier neemt Norman het uplift-stokje van Aran over en hij brengt ons met de bus wederom naar het begin van de Enduromies, nu voor een tweede trail. Deze blauwe favoriet van Aitor is iets tammer, maar daardoor met veel meer snelheid te rijden. Nadat we op de laatste rollersecties bijna over-the-bars vliegen is het tijd voor een lunch in het nabijgelegen hotel.
Met onze magen weer gevuld vertrekken we voor de middag naar een ander gebied in de buurt. Vanaf een zwemmeertje hoog op de berg vertrekken we richting de start van de trail. De trail hier is weer compleet anders, we rijden meer langs weilanden en de snelheid ligt beduidend hoger dan ‘s ochtends. Ook vandaag sluiten we af bij dezelfde brouwerij, waar we op de stoep zittend met een biertje onderdeel worden van het Catalaanse leven op straat.
Afscheid
Voor onze laatste ochtend in Vielha neem Aitor ons mee naar een verlaten dorpje met slechts enkele huizen. We Mountainbiken een steile en lange gravelweg omhoog in Catalonië, waarna we aankomen bij het dorpje. Daar waar een deur openstaat piepen we even naar binnen en treffen we een huisje aan dat niet zou misstaan in een horrorversie van Hans en Grietje.
De trails zijn een stuk vrolijker. Veel verschillende lijnen liggen klaar voor het uitkiezen en met een fijne snelheid kunnen we door het bos crossen. Dit stuk is wel een stuk vochtiger, wat de glibberige rotsen en wortels een stuk uitdagender maakt. De trail eindigt met eindeloze lange en brede switchbacks terug naar het dorpje.
Hiermee zit ons bezoek aan Vielha erop, we nemen afscheid van Norman en Aitor en vullen onze huurauto met fietsen en bagage. De reis naar het volgende gebied is of vier uur over de snelweg of vier en een half uur over een bergpassage. Uiteraard gaan we voor het uitzicht en nemen we de extra reistijd graag voor lief. Avondeten bestaat uit tapas bij een lokaal restaurant onderweg en tegen de schemering komen we aan in Villalonga de Ter, onze uitvalsbasis in het Ripollèsgebied, waar onze bedjes lonken.
Pittige start
Zo spartaans als het vorige hotel was, zo schattig, persoonlijk en kleinschalig is dit hostel. Een biologisch en uitgebreid ontbijt lacht ons toe, waar we gretig gebruik van maken. Deze morgen maken we ook kennis met Jaume, onze gids. Met een kop koffie in de hand vouwt hij zijn kaart uit om te vertellen wat hij voor ons in petto heeft. Nadat we de fietsen op de trailer hebben geladen en de chauffeur voor de uplifts hebben opgehaald, gaan we op pad richting de eerste trail. We starten gelijk pittig met een endurowedstrijd-parcour. Na de eerste meters, die van start gaan met een serieus technisch stuk en hoge drop, zijn we wakker, hier kan geen espresso-dopio tegenop. Het extreme karakter van de trail blijkt gelukkig enkel in het begin te zitten, de rest van de track is zeer goed en fijn te rijden.
Ten opzichte van de voorgaande trails is de track wat steiler, technischer en veel diverser qua terrein. Hierdoor ligt de snelheid ook wat lager. Doordat de gehele track in het bos ligt, grijpt fotograaf Ydwer elke kans aan om vanuit een boom te fotografen, ook tot plezier van de oude Catalaanse baas die ons toejuicht. Na een lunch bij een voormalig treinstation stappen we wederom in de bus omhoog, voor deel twee. Hoewel ook deze trails veel technische secties kent, bestaande uit rotsen, wortels en bomen, halen we hier een veel hogere snelheid. Het aanwezige terrein daagt je ook uit om verschillende lijnen te rijden en lekker wat te springen of te droppen.
Duizend hoogtemeters
In de namiddag heeft Jaume wat moois in gedachten voor ons. Zij plan is om duizend hoogtemeters af te dalen op een trail nabij het natuurpark Capçaleres del Ter i del Freser. Daar zijn we uiteraard wel voor te porren. De trail begint vloeiend en subtiel door een weiland, dat langzaam verandert in bos. Onderweg komen we alle elementen tegen van de voorgaande dagen: trails, wortels en stenen, rotsblokken zo groot als kleine auto’s, eindeloze worteltapijten en rockgardens. Misschien wel het tofste is de rivier die we afdalen. Het is een veertig meter lange rockgarden door het water, waarbij de witte rotsen in prachtig contrast staan met de groene omgeving.
Laatste dag
Oei, vandaag is alweer de laatste dag in het Catalonië land. Met onze gear alvast gepakt in de auto volgen we Jaume richting Maçanet de Cabrenys. Daar bevindt zich de EWS-track van Enduro Salines. Op de gelijknamige camping maken we kennis met de eigenaar van de camping, die zich voorstelt als Jeb. Naast dat hij campingbeheerder is, zet hij zich volop in voor de trails in zijn omgeving. Waar er rondom Zona Zero Ainsa al veel bekendheid (en dus budget vanuit de overheid) is, is dit gebied nog niet zo bekend, zodat het bouwen van trails veel op vrijwilligers aankomt.
Jeb gaat ons vandaag upliften, om zo in de korte tijd die ons nog rest zo veel mogelijk trails van zijn gebied te laten zien. We starten met de Enduro Special, welke we bereiken door een fikse rit met de 4×4 pick-up van Jeb. De bruine aarde heeft plaatsgemaakt voor een rood kleurende steengrond die aan de Grand Canyon doet denken. Grote rotsformaties prikken door de aarde heen en helemaal op de top hebben we een waanzinnig uitzicht. Wederom een compleet ander landschap dan de afgelopen dagen.
Kusje
Na wat spielerei van en op de rotsen is het tijd voor de trail, maar niet voordat Ydwer in een moment van overmoed van dichtbij kennismaakt met de rode aarde. Een mooie schaafwond rijker duiken we de trail op, die extreem goed is gebouwd. Snel en technisch, waarbij korte bochten elkaar afwisselen, steeds sturend om de natuurlijke obstakels van het terrein heen. Hard werken en actief sturen resulteert in een goede flow. Nu even geen ritjes tussen de bomen. Het terrein is hier compleet anders en we hebben flink wat uitzicht.
De tweede rit is minder technisch en superflowy. Hoewel deze ook meer is aangelegd, als in steile kombochten en sprongen, blijkt deze gewoon een en al fun en heel hard te rijden. We zijn zelfs zo snel beneden dat er ondanks de nijpende tijd om ons vliegtuig naar Nederland te halen, mogelijk nog tijd is voor een twee keer op deze route. We besluiten de stress nadien voor lief te nemen en rijden nogmaals deze baan. Met een dikke grijns, want een betere afsluiter dan dit is er niet.
Even later plonzen we snel het zwembad van de camping in om ons te ontdoen van het rode stof. Terwijl we opdrogen werken we de lokale paella naar binnen. Onze gastvrije gastheren bekommeren ons intussen over Ydwers wonden en helpen ons de bikes weer vliegklaar te maken.
Beste powertrip ooit
Op de terugweg kunnen we niet anders dan concluderen dat dit misschien wel de beste powertrip is geweest die we ooit hebben gehad. Lange dagen, heel verschillende ondergronden en afwisselende tracks. De Catalaanse sferen maken de beleving ook heel anders dan die van de Alpenlanden, het is echt een nieuwe ervaring.
Hoewel het gebied niet onbekend is, zo test Fox er bijvoorbeeld veel van zijn vorken. Toch staat het nog wel in de kinderschoenen, zeker in vergelijking met het meer westelijk gelegen Ainsa. In Ainsa pomt de overheid flink wat geld om de trails verder te ontwikkelen. Hierdoor kun je nu nog veel onontgonnen gebied verkennen en over vijf jaar ook zeggen dat jij al in Catalonië reed toen het nog onbekend was…
Tips en tricks
Om optimaal te genieten van je dagen in deze waanzinnige regio is het prettig goed voorbereid op pad te gaan. Hieronder vind je een lijstje van onze partners die je kunnen helpen bij het opzetten van jouw ultieme trip:
Val d’Aran
Hotel Vielha
Gidsenbureau
El Ripollès
Hotel Sport House Nord Sud
Gidsenbureau: Mountain Free Time
Mountain Bike Centre El Ripollès
MBike Centre Salines-Bessagosa
Toeristenbureau’s
Catalunya
Girona Costa Brava
Val d’Aran
Pirineus
Wat hadden we mee?
– Canyon Strive
– Ion shirt en broek
– CUBE Stereo 150
– Urge Gringo helm
TEKST: HARM SPOELSTRA FOTO’S: YDWER VAN DER HEIDE
Dit artikel ‘Mountainbiken in Catalonië‘ komt uit Up/Down #4 van 2019. Voor meer mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!