Het Oostenrijkse Ischgl ligt in de provincie Tirol en is waarschijnlijk bekender onder wintersporters. Dit komt omdat het gebied Silvretta Arena Ischgl-Samnaun zich hier bevindt. Hoewel dit groots klinkt, kent het dorpje slechts 1489 inwoners. Ischgl ligt op een soort terp-achtige heuvel in de vallei, wat de naam Ischgl (afgeleid van Insel = eiland in het Duits) verklaart. Rond de negende eeuw lag er namelijk nog een meer rondom deze heuvel. Genoeg geschiedenisles, tijd voor wat mountainbike-actie in Ischgl.

De feiten op papier over Mountainbiken in Ischgl zijn indrukwekkend! Het hele gebied belooft ons zo’n 752 kilometers aan MTB-paden, verdeeld over 37 routes en zeven trails rondom bergen van ongeveer 3000 meter hoog. Deze mountainbike routes staan heel opgeruimd op de website van Ischgl vermeld, inclusief foto’s en GPX-bestanden die je direct kan downloaden naar je gps-device. Een betere voorbereiding kun je je niet wensen. Na een rit van 900 kilometer rijden we het dorp binnen, dat in het zuidwestelijke deel van Oostenrijk ligt.

Wanneer we aankomen bij het hotel worden we direct warm ontvangen. Er is een hele hoek ingericht voor bikers, hier kun je struinen door allerlei mappen met alle routes en informatie die je nodig zou kunnen hebben. Daarnaast ontvangen we ook onze Sivretta Card. Met de gratis Sivretta pas kunnen we alle liften in het gebied gebruiken. Wanneer je als gast verblijft in een van de aangesloten overnachtingsplekken, ontvang je deze card, die geldig is gedurende je gehele verblijf.

Jackies aan

Het weer is prachtig in Oostenrijk, dus snel trekken we onze bike-pakken aan en maken we de fietsen gereed voor vertrek. Via een tunnel rollen we het oude centrum binnen en verder de heuvel af naar de Silvretta-skilift in het hart van het dorpje. Deze ruime gondel brengt ons naar Idalp op 2320 meter. Vanuit daar kunnen we de volgende stoeltjeslift pakken naar de Viderjoch op maar liefst 2700 meter. Een frisse wind doet ons besluiten om snel de jackies aan te trekken. Het grijs-en-gruis landschap geeft een compleet ander beeld dan de groene weides die we van Oostenrijk gewend zijn. Hoog-alpine, we houden ervan. Vanaf dit punt starten verschillende trails en routes. Eerstgenoemde trails lijken een beetje op bikepark-routes: met de lift omhoog en rollend naar beneden zonder noemenswaardige meters omhoog trappen. De routes variëren veel meer en je kunt bij elke route wel rekenen op wat klimwerk.

Sneeuw

Wij starten met de meest op downhill georiënteerde route, de smalle singletrack voert ons direct over de bergkam een andere vallei in. Vanwege de zware sneeuwval laat in het seizoen moeten we een keer of drie traverseren over de plakken sneeuw van soms meer dan vijftien meter lengte. Wat lager begint de trail vorm te krijgen en kunnen we doorrijden zonder onderbrekingen. Als gevolg van deze sneeuw is er ook pas laat in het seizoen begonnen met trailwerkzaamheden, we komen namelijk diverse crews tegen die aan het graven zijn en enkele stukken zijn afgesloten. Maar het is duidelijk te zien dat dit, eenmaal gereed, een puike trail wordt vol bermen en jumps.

Wat lager lopen we tegen een stopbord aan. De route eindigt hier, omdat deze onderin opnieuw wordt aangelegd. Vanaf dit punt rollen we over de weg weer terug naar het liftstation. In het onderste deel zijn er geen routes aangelegd die terugleiden naar de gondel.

Grijs gruis

Tijd voor nummer twee. Qua liften is het vrij overzichtelijk, aan de Ischgl-kant heb je eigenlijk maar twee liften nodig om deze zijde van de berg te beslaan, aan de andere kant kun je afdalen tot Samnaun, een klein belastingvrij gebied. Vandaag blijven we nog aan deze kant en pakken de andere, meer XC-georiënteerde route. Een zeer toegankelijke trail kruipt over de berg door het grijze gruis, hier en daar met lichte kombochten die – eenmaal op snelheid – door het ontbreken van een berm zeer technisch worden. De trail vloeit mooi door het landschap en is nergens technisch of lastig. Halverwege duiken we het inmiddels weer aanwezige bos in via een andere trail. Kort, maar loamy en flowy met diverse rijlijnen, dit zien we graag. Ook deze trail stopt halverwege het station en over het asfalt rollen we wederom het dorp in.

Het Fliana Hotel in Ischgl is, zoals we dat gewend zijn van de Mountainbike Holidays-hotels, van alle luxe voorzien. Onze fietskleren dumpen we in de daarvoor bestemde wasmand. De staff zorgt vervolgens dat alles gewassen en droog weer klaarligt voor de volgende dag. Wij duiken de wellness in om onze spieren de broodnodige rust te geven. Om vervolgens in vol avondtenue aan tafel plaats te nemen, waar onze immer lollige ober ons voorziet van vermaak end vertier. O ja, en lekker eten natuurlijk.

Smokkelen

De volgende ochtend staat er wat meer avontuur op het programma, de Smuggler Trail. Vanaf de top van de berg rijden we over een ridgelijn omhoog. De trail is technisch, zodanig dat we sommige stukken moeten lopen. Het laatste stuk klimmen is zwaar en steil, waarbij we een goed stuk lopend en de fietsen duwend omhooglopen. Vanaf hier start de trail, die ook te kampen heeft met de sneeuw. Jammer voor ons, we komen hierdoor niet helemaal in de flow die de trail hoogstwaarschijnlijk te bieden heeft.

Ook dit pad is zeer toegankelijk en loopt vrijwel recht langs de berg, met weinig tot geen hoogteverschil. Net wanneer we de afdaling verwachten, lijkt de trail over te lopen in een breed grindpad dat een paar honderd meter naar boven gaat. Mmm, daar hadden we na de flinke klim niet helemaal op gerekend. Gelukkig ontdekken we een prachtig pad dat mogelijk de vallei richting Samnaun in loopt.

Weinig marge

Omdat we in een avontuurlijke bui zijn kiezen we het pad dat via een breed couloir lijkt te lopen. Volgens onze kaart komen we daarmee uit in Ravich, waarvandaan we weer een lift kunnen pakken naar boven. We besluiten ervoor te gaan. Het smalle pad biedt genoeg uitdaging, (te) krappe bochten, ongelukkig geplaatste afwateringsgeulen, maar eveneens snelle en flowy secties dwars door de groene ondergrond. Ook onze rijtechnische vaardigheden worden op de proef gesteld wanneer we langs een waterval een lange steile sectie met rotsen tegenkomen, waarbij de foutmarge kleiner en kleiner wordt. Zo ook op andere stukken
die door hun exposure de nodige angstzweetdruppeltjes onder de helmen doen parelen. Wanneer we een praatje maken met een aantal wandelaars weten zij ons ook te vertellen dat de secties lager gelegen ‘echt niet te fietsen zijn’. Wij horen enkel ‘tof en technisch zijn’.

Wanneer de valleibodem in zicht komt, merken we een MTB-route op, die besluiten we te volgen in de hoop dat deze ons naar de lift onderin brengt. Allereerst staat ons nog een deftige klim te wachten, die prachtig door de weides meandert. Hier ligt nog wel een uitdaging voor de heren trailbouwers, de trail mist ritme. Omdat de klok onverbiddelijk doortikt kijken we steeds vaker met een schuin oog naar de tijd, we willen wel graag de laatste gondel naar boven pakken om zo vier uur klimmen te voorkomen. Het blijkt gelukkig mee te vallen en eenmaal met de gondel naar boven, blijken de liften hoger gelegen langer open te zijn, wat ons extra speeltijd op de almen geeft.

Kreetjes

Het verbindingsstuk tussen de gondel en de stoeltjeslift naar de top is super, speels en flowy. Veel bochtenwerk, hier een daar een sprong en goed op snelheid te rijden. We kunnen enkele kreetjes dan ook niet onderdrukken en besluiten deze mountainbike trail direct nog een keer te pakken, tot ook hier uiteindelijk de lift sluit: vol energie keren we terug naar Ischgl voor een koud biertje en verhalen.

WAT HADDEN WE ALLEMAAL MEE?

– SPECIALIZED STUMPJUMPER S-WORKS
– ENDURA SHIRT + HELM
– URGE GRINGO HELM
– DMR V-TWIN PEDALEN
– JULBO STREAM BRIL
– ION SHIRT EN BROEK
– THULE REISTAS

TEKST: HARM SPOELSTRA FOTO’S: YDWER VAN DER HEIDE