Mountainbiken in Nepal- Pikey Peak
Mountainbiken in Nepal- Pikey Peak
De reizen die we maken voor Up/Down Magazine zijn veelal trips die de meeste lezers ook kunnen maken. We slapen in toegankelijke hotels of op campings die doorgaans op maximaal twaalf uur autorijden liggen. Lokale informatie krijgen we middels het internet of we huren een gids in, betalen doen we gewoon in euro’s. Maar ook wij lezen graag de mooie reisverhalen van verre reizen, waarbij rijders door jungles rijden langs watervallen of juist op verlaten hoogvlaktes. En na een gesprek met Jasper Bazuin begon er iets te kriebelen. Hij vertelde ons over zijn ontmoeting met een Nepalese MTB-gids. Misschien moesten wij het eens verderop opzoeken…wij wilde mountainbiken in Nepal.
De start
Na wat rondbellen vonden we een crew die wel in was voor een mountainbike avontuur in Nepal. Het team bestond uit Jasper Bazuin, Lars Veenstra, Erik den Oudendammer en Harm Spoelstra. Jasper heeft veel ervaring met het produceren van films, Lars en Harm kunnen overweg met een camera en Erik is al jarenlang als gids werkzaam in de Alpen. Door deze samenstelling ontstond al snel het idee om ons avontuur een extra dimensie te geven, we wilden geen standaard mountainbike tour maken in Nepal.
Er zijn immers voldoende aanbieders te vinden waarmee je delen van Nepal kunt verkennen op de mountainbike, de meeste hiervan verkennen de populaire Annapurna-route. Echter, na een eerste Skypegesprek met onze toekomstige Nepalese gids Santosh viel alles op zijn plek. Santosh was van plan een nieuwe meerdaagse fiets tour uit te zetten rondom de dik 4000 meter hoge Pikey Peak en vond het geen probleem als wij hem zouden vergezellen op deze zoektocht naar de perfecte trails. Hij gaf hierbij duidelijk aan dat hij slechts delen van de toekomstige mountainbike route kende en geen idee had of dit geschikt ging zijn, rijdbaar zou zijn of überhaupt een goed idee zou zijn. Dit klonk in elk geval als het avontuur dat we zochten.
Dag 1
En dan begint het: vele Skypegesprekken, paklijsten, visa, tickets en heel veel overleg. Totdat we ineens aan een vers bakje koffie zaten op Schiphol, net achter de douane, op weg naar de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Na een flinke vlucht landden we veilig op Nepalees grondgebied. De mate van ontwikkeling was direct op de luchthaven al zichtbaar, je kon je horloge zo dertig jaar terugzetten. Op zoek naar de chauffeur die ons zou komen halen, bleek iedereen ‘onze’ driver te zijn. Uiteindelijk kozen we uit deze 22 mannen voor degene die ons ook daadwerkelijk de naam van onze gids wist te vertellen.
Wat volgde waren twee overvolle busjes met bikes, die elkaar achterna zaten te midden van de chaos die ze daar verkeer noemen. Kathmandu kwam in zicht tussen de stofwolken. Nadat we uitgestapt waren liepen we achter de chauffeur aan het ramvolle centrum in, waarbij de straatjes steeds nauwer werden. Tot we een steegje inliepen waar de winkel van Santosh gesitueerd was. Bijzonder om elkaar nu eens ‘live’ te spreken na weken van overleg over Skype. Nadat we onze fietsen hadden geparkeerd moesten we enkel onze koffers nog vijf verdiepingen opslepen: tijd voor bed.
Chaos
De eerste dag kregen we de gelegenheid om een beetje te wennen. Het plan was om in de ochtend wat trails rondom de stad te rijden en in de middag de stad te verkennen. De fietsen werden op pick-ups, geladen, wij namen plaats achterin de bak. Wat een spektakel om zo achterop te staan in dit verkeer, de chaos, het stof en de drukte. De weg de stad uit leek eindeloos tot we de heuvels in zicht kregen. Samen met wat lokale rijders reden we vanaf een prachtig uitzichtpunt over trails die varieerden van speels en flowy tot extreem technisch. Na een aantal ritten besloten we terug te fietsen naar ons hotel via het oude deel van de stad, waarbij we langs en zelfs door diverse tempels konden Mountainbiken in Nepal, tot groot vermaak van de aanwezige kids.
Nadat we de vorige avond met Santosh de route hadden doorgenomen die hij in gedachten had, ging de wekker rond half vier in de ochtend. Terwijl we met slaap in de ogen richting de shop liepen waren er al diverse dragers in de weer onze fietsen op het dak van de busjes te binden. Onze bagage was gereduceerd tot het hoognodige, omdat de dragers een deel hiervan zouden dragen tijdens onze trip.
Dag 2
Voor vandaag stond er driehonderd kilometer autorijden op het programma, naar de start van de route in Dap. Volgens de planning zou deze autorit zo’n twaalf uur duren, hetgeen ons toen nog verbaasde. Echter, toen we de hoofdstad uitreden werd dit al snel duidelijk, enkel in de hoofdstad zijn sommige straten geasfalteerd, daarbuiten zijn het allemaal gravelwegen. De rit leek eindeloos te duren, maar de uitzichten waren zodanig dat we ons geen moment verveelden. Aan het einde van de dag reden we op een alleenstaand huis aan, dit bleek onze slaapplaats bij een Nepalese familie. Terwijl iedereen als bezige bijtjes in de weer was met onze bagage zagen we ineens door de wolken de Mount Everest verschijnen: een bijzondere ervaring om zo exact te weten waar je je op de aardbol bevindt.
Onze eerste kennismaking met de familie waarbij we verbleven zette ook de toon voor de rest van de reis, vriendelijke en oprechte mensen, allemaal hartelijk en geïnteresseerd. Ondanks dat wij met fietsen aankwamen waar een gemiddeld gezin waarschijnlijk een jaar van kan leven, voelden we enkel gastvrijheid. Ook de kinderen waren vrolijk en vol grapjes.
Na een goede nachtrust namen we afscheid van onze dragers, die met het leeuwendeel van onze bagage op hun rug naar de volgende slaapplek zouden lopen. Voor ons begon het echte avontuur: trails rijden. De trail begon veelbelovend met uitzichten op de Everest en hoge bergpieken. Na slechts vijftien minuten veranderde de trail echter ineens in wat Santoch een Yak-trail noemde: een twintig centimeter brede en diepe geul die met geen mogelijkheid te fietsen viel. Met de fietsen en de toch al zware rugtassen liepen we het grootste deel van de trail verder, zowel omhoog als naar beneden.
Bhulbule
Af en toe konden we weer stukken fietsen en vooral veel klimmen, soms over brede jeeptracks. Onderweg dronken we thee bij een van de tempels die we passeerden. Hoewel we het op dat moment nog niet zo inzagen, was dit onderdeel van het avontuur dat we zochten. Na een lange dag klimmen arriveerden we bij Bhulbule. Bhulbule was niet veel meer dan wat hutjes bij elkaar. In een van de hutten brandde een haardvuur in de hoek met daarboven een grote pot. Het plafond was zwartgeblakerd en het hele huis vergeven van de dikke rook. Hier werd ons maal voorbereid terwijl we onze slaapplekken op de zolder vonden. De slaapplekken waren niet voorbereid op mensen langer dan 170 centimeter.
Na een dag hike-a-biken sliepen we als rozen en de volgende ochtend reden we al snel op 3700 meter, waar ook nog gewoon bomen groeiden. De boomgrens hield er hier duidelijk andere regels op na. De trail had plaatsgemaakt voor een breed gravelpad waar het voornamelijk klimmen was. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij het basecamp, de laatste stop voor de Pikey Peak Summit. De kippen die buiten liepen werden gegrepen voor het avondmaal en we werden ook hier verwelkomd in een zwartgeblakerde keuken, waar het zuurstoftekort en de rookontwikkeling ons parten speelden.
Hoogteziekte
Het vertier bestond uit gitaar (of iets wat hierop leek) en zelfgestookte drank. Harm begon zich duidelijk af te zonderen, klaagde over misselijkheid en besloot vroegtijdig zijn slaapzak op te zoeken. De rest begon zich zorgen te maken, zijn symptomen hadden veel weg van hoogteziekte. Als dit het geval was zou dit inhouden dat hij een paar honderd hoogtemeters na de piek niet zou kunnen halen.
Terwijl Harm lag te tollen op bed, bespraken de anderen de mogelijke scenario’s, mocht dit doorzetten. Als hij niet mee naar de piek zou kunnen zou hij namelijk een aanzienlijk deel van de route moeten overslaan. Gelukkig, na een ‘special soup’ van Santoch en een hoogteziektepil bleek Harm de volgende ochtend weliswaar nog slap, maar in staat om mee te gaan naar de summit. Op zijn laatste krachten slofte hij de berg op, om daar de zon te zien opkomen, terwijl Santosh een vreugdevuur ontstak. Met een uitzicht op de Mount Everest als beloning kon er weinig meer stuk.
Omgevallen bomen
Vanaf de top reden we de ridge af die voor ons lag. Hoewel deze er veelbelovend uitzag, werd ook deze trail al snel onrijdbaar. De alternatieve route bood wel soelaas, een medium-breed pad, bezaaid met enorme stukken plat steen, welke klapperden als je er overheen reed. Niet supertechnisch, maar te gek om overheen te blazen. Ook hier werden we uiteindelijk getrakteerd op bijzondere uitzichten en yakken op de berg.
Het doel was verder afdalen tot 2000 meter door het bos richting het plaatsje Phaplu. Volgens Santosh zou dit veelbelovend zijn, echter bedierven de vele omgevallen bomen de pret. Hierdoor moesten we (te) veel van de 2000 hoogtemeters lopen, wat toch wel pijnlijk was, gezien het vele klimwerk ervoor. Santosh bleef echter positief over de volgende sectie. Of dit te maken had met de cultuur of zijn persoonlijkheid, dat zullen we nooit weten.
Koe met ploeg
Onderweg raakten we ook de weg kwijt en doken we per ongeluk een verkeerde vallei in. De geplande lunch viel hiermee in het water, echter was Santosh niet voor een gat te vangen. We stopten bij een boerderij en onze gids nam direct de touwtjes in handen. Terwijl de locals werkten op hun land, pakte Santosh de koe met ploeg over en ploegde wat aardappels uit het veld. Vervolgens sprong hij de groentetuin in en plukte hier en daar wat. Daarna liep hij de boerderij in om daar voor ons de lunch te bereiden. Dat moet je in Nederland eens proberen.
Na de lunch passeerden we nog een van de kenmerkende hangbruggen voor we arriveerden bij Phaplu. Dit dorpje bleek iets toeristischer, dus in plaats van de lokale gerechten kozen we voor pannenkoeken als avondmaal voor we ons bedje inkropen.
Bizarre uplift
De dag erop bleven we rondom Phaplu en werden we naar boven gebracht met de meest bizarre uplift ooit: een dikke traktor met aanhanger die ons over onmogelijke paden naar boven reed. Dit ritje was gevaarlijker dan welke trail dan ook. Het rijden was wel fantastisch, een mooi begroeid bos met veel natuurlijke lijnen. Zonder zware rugtassen was het feest en we doken joelend het bos in. ’s Avonds hoorden we dat Santosh ook niet blij was met de route zoals wij die gereden hadden. Inmiddels wist hij wel hoe hij de tour moest aanpassen zodat hij Phaplu kon verbinden met Pikey Peak. Jammer voor ons, maar mooi voor alle gasten die in de toekomst deze mountainbike route in Nepal mogen gaan rijden.
Sceptisch
Vanuit Phaplu reden we een stuk richting Ringu, waar een gemeenschap van vijf huizen het dorpje vormde. Santosh opperde pizza als eten en dook wederom de keuken in om te proberen dit te maken. De volgende dag trapten we vanuit deze Sherpa Lodge richting Saleri. Na een klim konden er wel eens puike trails liggen in de jungle, echter waren we na dagen van teleurstellingen enigszins sceptisch. We kwamen, alweer, op een prachtige top uit waar we thee dronken en op krachten konden komen. De afdaling bleek ook hier weer een teleurstelling, de trails waren slecht begaanbaar en we liepen flinke stukken. In de namiddag kwamen we met regelmaat lange stukken trail tegen die echt heel tof bleken. Dit deed ons duidelijk goed en we genoten van elke meter trail die we konden rijden.
De laatste dag fietste we nog eenmaal vanuit Phaplu. We sloten af met een waanzinnig flowy en speelse rit, om de beurt op kop rijden over een van de vele rijlijnen die het bos ons bood. We rolden highfivend uit in het dorp. Eigenlijk bijzonder hoe een dikke trail het afzien van de afgelopen dagen weer deed vergeten. Ons avontuur zat erop. We pakten nog een laatste binnenlandse vlucht terug naar de hoofdstad alvorens we weer naar huis terugkeerden. In het kleine vliegtuigje zaten we allemaal apart en was er op ieders gezicht een vermoeide maar tevreden glimlach te zien. We wilden avontuur en hebben dat gekregen ook…
Nepal
Hoewel wij bij uitzondering zo op pad mochten met Santosh, kan je normaal gesproken rekenen op dikke trails gedurende het mountainbiken in Nepal. Dit was echt een zoektocht waar wij deel van uit mochten maken. Santosh verkeerde ook regelmatig in tweestrijd. Hij wilde het ons graag naar de zin maken, maar de gebieden die we bezochten waren voor hem ook onbekend terrein. Inmiddels is de trail af en genieten de gasten van de meest epische trails rondom de Pikey Peak. Check himalayansingletrack.com en neem zeker contact op met Santosh als je wilt mountainbiken in Nepal: ride with the locals!
Zoals gezegd hebben we onze ervaringen ook vastgelegd op video: klik hier om de video te bekijken!
Tekst: Harm Spoelstra
Beeld: Harm Spoelstra, Lars Veenstra & Jasper Bazuin
Dit artikel ‘ Mountainbiken in Nepal- Pikey Peak’ komt uit Up/Down #3 van 2019. Voor meer mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!