Race tegen de avondklok

Arnhem-Maastricht voor negen uur binnen

Tekst: Bas Rotgans | Beeld: Erwin Sikkens

Begin januari DM’en Erwin Sikkens en ik een beetje heen en weer op Instagram. We hebben last van de Groundhog Day waar iedereen in zit, elke dag lijkt hetzelfde en we hebben moeite om onszelf de fiets op te motiveren. Erwin gooit ‘m in de groep: hij heeft nog wel een Komoot-route liggen die van zijn woonplaats in Arnhem naar Maastricht loopt. Ruim tweehonderd kilometertjes, doorspekt met een dikke dosis gravel. Of ik zin heb? Hell yes! Let’s go.

Manoeuvrerend tussen wederzijdse schema’s prikken we een datum ‘ergens eind januari’. En dan steekt de regering nog even een stokje voor ons plan, de avondklok wordt ingevoerd. We scherpen het plan iets aan, ik reis zaterdagavond – voor 21:00 uur – met de trein naar Arnhem, en we gaan ‘s ochtends om 04:30 uur fietsen. Mijn deadline wordt om ‘s avonds voor 18:30 uur de trein te hebben in Maastricht. Zo kan ik nog net mijn in Amsterdam achtergelaten auto bereiken om voor 21:00 uur terug naar Haarlem te reizen. Of de duvel ermee speelt: nét in het uitgekozen weekend blijken ook nog eens de treinen niet te rijden tussen Amsterdam en Haarlem. Hoezo, kan je niets spannends doen binnen de grenzen van een avondklok?  

Na een kort nachtje op een matje in de huiskamer van Erwin, kruipen we ‘s ochtends in alle vroegte op de fiets. Het is ijskoud, het vriest een paar graden, maar we hebben ons in tig laagjes ingepakt. Zoveel dat ik al na een paar kilometer moet stoppen en wat moet uittrekken. Ik heb zoveel laagjes aan dat ik het koud krijg, er past te weinig lucht tussen om te isoleren. Op het eerste stuk tot Nijmegen bestaat volgens Erwin geen goede gravelroute, dus we pakken de fietssnelweg waar ik al een paar keer eerder op ben uitgekomen bij omzwervingen door dit stuk van Nederland. 

Maar richting Groesbeek komen we op prachtige stukken, en rijden we heerlijk. We volgen de Maas een stuk, die blijkt op veel plekken buiten zijn oevers te zijn getreden. En laten nou net sommige van onze stukken route gepland zijn over gravelstroken in de uiterwaarden. Het gaat een hele tijd goed, tot we in het ochtendgloren bij Heijen op een stuk fietspad rijden dat steeds dieper onder het water verdwijnt. Ik zie het echt niet zitten om natte voeten op te lopen bij deze temperaturen. We moeten even zoeken, klunen door het weiland van de plaatselijke schutterij, maar ook daar lopen we klem. Uiteindelijk zit er niets anders op dan een stuk terug te rijden. 

Kletsverhaal

Ondertussen zit de sfeer er goed in. Er zijn slechtere mensen om mee onderweg te zijn dan notoire kletskous en gezelligheidsdier Erwin. Vanaf Afferden slingeren we een eindeloos en prachtig stuk door Nationaal Park de Maasduinen. Natuur zoals ik dat niet ken in het westen. En prachtige stukken onverhard. 

In Arcen rijden we weer een stuk over een fietspad dat door de uiterwaarden loopt. Ik hoop eigenlijk op een warme bak koffie bij het café van de Hertog Jan Brouwerij, maar het fietspad staat onder water. Erwin is ervan overtuigd dat ie het kan rijden, ik heb mijn twijfels. Hij fietst door, raakt het fietspad kwijt (want onder water) en moet wel door blijven trappen, om niet stil te vallen in water dat bijna tot zijn naven komt. Kortom, twee zeiknatte voeten. Ik zie ‘m in de verte een kletsverhaal beginnen met een man die zijn hond uitlaat en besluit zelf een stukje terug te rijden. Zonder problemen rij ik door een weiland om de plas water heen. Waarom hebben we dit niet meteen gedaan? 

Aan de andere kant komt Erwin stralend aanrijden, ‘Die meneer woont verderop in een boerderij en we mogen bij hem wel even mijn schoenen drogen.’ De man blijkt een veranda te hebben die prachtig in het waterige winterzonnetje ligt, er is zelfs een terrasheater. Erwin trekt zijn schoenen uit, we krijgen de kop koffie waar ik zo naar verlangde en we zitten heerlijk te kletsen met de vriendelijke meneer. Hij vindt ons avontuur prachtig en vertelt over lange wandeltochten die hij met zijn vrienden door Limburg maakt. Bijna zouden we liever onder de heerlijke terrasheater blijven zitten, maar ‘we have a train to catch‘.

Dus klimmen we op onze fietsen en we gaan in de koffiemolenstand: gewoon draaien om die kilometers weg te krijgen en het station van Maastricht dichterbij te brengen. We doorkruisen nog meer Nationaal Parken en steken soms een paar kilometer de grens over. Hoe langer de dag duurt, des te minder hebben we nog met elkaar te bespreken. Beiden hebben we onze energie nodig om deze slooptocht te overleven. En zoals altijd met dit soort lange ritten: je zit nooit tegelijk in een dipje. Soms trekt Erwin de kar, soms ga ik weer harder. En eigenlijk heel voorspoedig kruipen we in de richting van ons einddoel. 

Ergens tussen Sittard en Landgraaf door heeft Erwin in zijn route een paar van de meest glibberige, modderige Limburgse heuveltjes weten te vinden. Ik was gisteren te lui om nog banden met een grotere nop op mijn fiets te leggen en was hier al een beetje bang voor. Het gaat een tijdje goed, als je het heuveltje dat ik omhoog moet lopen niet meetelt. Maar dan, in een glibberige bocht, schiet mijn fiets onder me vandaan en lig ik languit in de Limburgse bagger. Lekker, zo twintig kilometer voor het eind.  

Duivelachtig

Maar eigenlijk boeit het allemaal niet meer, volle bak naar Maastricht! Tijdens een ritje door het zuiden van Limburg een paar maanden geleden, heb ik het fenomeen Musti leren kennen. Een legendarische döner kebab-tent op het Stationsplein aldaar en ik besluit dat ik de trein niet in ga zonder een cholesterolboost van Musti. In Spaubeek maken we snel de balans op: het is koud én onze marge is aanzienlijk geslonken. Beter skippen we de laatste lus uit de off-road route. We maken snel de kortste route naar het station en strepen over asfalt naar de eindstreep. 

Met een tas vol döner en een paar koude biertjes ploffen we in de trein. Nu zijn we overgeleverd aan de NS en die doet zijn werk goed. Ik neem afscheid van Erwin, rol om kwart over acht station Amsterdam Amstel binnen en ren naar mijn auto. Als ik instap en op Google Maps zie dat ik om 20:57 uur thuis zal zijn, kan ik een duivelachtig lachje niet onderdrukken.  Wir haben es geschafft!

Komoot route

Nog geen lid van Komoot? Opgeven is heel eenvoudig:

Deze route staat in het laatst gepubliceerde magazine: Wielrenblad #1 2021. Deze kun je bestellen in de Soul Webshop. Ook is het blad beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad!