Trail: Brusago
Wanneer we thuis vertellen dat we onderweg zijn naar Italië, om daar in Pine Plateau te gaan biken en het gebied te verkennen, ontvangen we jaloerse blikken van collega’s en vrienden. ‘Pff, lekker in de zon zitten, korte broek en cruisen over de Italiaanse trails, even stoppen voor een espresso…’, horen we ze zeggen. Echter schijnt ook in Brusago niet altijd de zon. Dus terwijl iedereen in Nederland ons al zag rijden over stoffige trails, waren wij eigenlijk aan het ploeteren in de Italiaanse regen. Maar toch hebben we liever Italiaanse regen dan Hollandse en zo konden we onze regengear ook nog eens testen. Dit artikel is afkomstig uit UP / DOWN #5 van 2017. Wilt u meer van dit soort artikelen lezen? Bestel dan hier alle uitgaven van UP / DOWN of word abonnee!
Hoewel het Pine Plateau onderdeel is van de Unesco-Dolomieten, ziet het er iets anders uit dan je wellicht van de plaatjes gewend bent. Het is wel goed steil, echter een stuk groener hier, de bergen zijn in deze uitloop ook minder hoog. We ontmoeten onze gids in het dorpje waar hij woont. Hij laadt zijn bike in onze bus en we rijden verder naar de start van de trail, verder op de berg. De top is relatief rustig, een verlaten bergrestaurant en wat wandelaars die vanuit dezelfde plek starten met hun wandeling. Vandaag valt het nog mee met het weer. Bewolkt, maar droog, gezien de voorspellingen voor de komende dagen zijn we daar al heel blij mee.
Over rozen?
We kruipen de brede paden op, langs kuddes schapen terwijl het wolkendek een dramatisch uitzicht geeft op de vallei. Onze fitte Italiaanse gids heeft wel eerst wat hoogtemeters voor ons in petto, dus we moeten klimmen om aan de daadwerkelijke top te komen. Langs Jezus, die ons een duimpje omhoog geeft, voelen we ons wederom bekrachtigd om het laatste stukje op te knallen. Nu horen we je denken: en dat noemt zich een fietsredacteur, die wordt al moe van een stukje klimmen. Echter plaatsen we hierbij dan wel de voetnoot dat we eerder op deze dag om vier uur ‘s nachts ontwaakten om een zonsopkomst te fotograferen. Op een berg. In een compleet ander gebied, waar je enkel kon komen door een dik uur met de fiets aan de hand naar boven te klauteren. Dus. Wie zei dat het leven van een Up/Down-redacteur over rozen ging? Waarom gaan we alsnog naar boven vandaag, vraag je je dan misschien af? Ten eerste omdat het kan. En ten tweede omdat we hier twee dagen zijn en vandaag zou de enige dag zijn zonder regen. Hoewel de gids goede hoop heeft. Tomorrow ok, no rain, yes?
Technisch
Eenmaal op de top beginnen de trails, waarbij onze gids direct de toch-best-steile-trap afdendert met zijn xc-bak. Zo beginnen we
in elk geval goed. De trails bestaan eigenlijk continu uit traverses langs bergwanden, dennennaalden en wortels. De paden kronkelen van links naar rechts, waarbij de exposed stukjes best spannend zijn, je moet in elk geval niet overmoedig worden. De trail vloeit mooi door de bossen en wordt op een gegeven moment wel erg technisch. Onze gids laat ons voorbij. Met technisch bedoelen we: diep uitgegraven tracks met steile felle drop-offs, grote keien en korte bochten. Te doen, maar voor de minder zelfverzekerde rijder is dit een stukje om wellicht te voet af te leggen. Gelukkig is dit een relatief kort stuk. Of jammer genoeg, afhankelijk van je insteek.
Schemer
De trail loopt verder. Je ziet soms echte Dolomieten-trekjes van de berg, mini-lawines van kinderhoofd grote keien en af en toe kijk je de berg op naar de steile rotsen. Zo blijft de traverse zich vervolgen, er is eigenlijk geen stuk waarbij je echt volle bak rechtuit naar beneden gaat. Uiteindelijk komen we uit in het dorpje van waaruit we vertrokken zijn en de gids haalt samen met Martijn de auto op, terwijl wij de lokale supermarkt ontdoen van chocolade. Na twintig minuten zijn ze terug met de bus en we moeten een teleurgestelde gids vertellen dat we op zijn. Het begint te schemeren en de alarmklok eerder op deze dag speelt ons en onze focus parten. We druipen af naar het hotel voor een lekker maaltje bij de strenge serveersters en sluiten de dag af in de aanwezige sauna.
Nadeel, voordeel
De volgende ochtend gaat de wekker weder- om veel te vroeg. Een blik naar buiten leert ons dat Efrim beter kan rijden dan het weer voorspellen, het regent pijpenstelen. Maar hé, hadden we niet nog waterdichte jassen, sokken, broeken, regenhoezen en een hoge- drukreiniger te testen? Elk nadeel heeft zijn voordeel. Omdat we wederom in tijdsnood zitten slaan we de vier uur durende klim over en stappen we bij de hoteleigenaar in, die ons een flink eind naar de top kan brengen voor de Pineroute, een aanrader die hij ons zeker wil laten zien. De chauffeur zit echt met zijn neus op de voorruit, wat vreemd is gezien zijn forse postuur en hij rijdt met een serieuze vaart zijn landrover de berg op.
Vertrouw nooit een xc’er
De Landrover zet ons op drie kwart van de klim af, de rest zullen we zelf moeten doen, omdat de auto daar niet kan komen. De mist die er hangt geeft een unreal gevoel, wat in elk geval de foto’s ten goede zal gaan komen. Ook hier begint vriend Efrim met een Short climb, yes? Vertrouw nooit op een xc’er die zelfs op de meest steile stukken zijn fiets naar boven trapt. Petje af voor deze baas. Wij hebben gelukkig cameratassen mee, die vormen altijd een goed excuus om te klagen. Na elke overgang van terrein zijn we er bijna, nog een klein stukje. Het vertrouwen wordt al minder. Maar na een stuk lopen en fietsen door het bos verlaten we ineens de boomgrens en rijden we daadwerkelijk op de top aan waar Efrim zijn zinnen op had gezet. Door de dichte mist valt er weinig van een uitzicht te genieten, maar het begin van het bos op de terugweg en het begin van de trail, dat is waanzinnig. Genoeg zicht om de trail te zien, terwijl de felle kleuren een mooi contrast geven. De trail is hier ook al lekker, bos in, bos uit, donker en licht, stenen, wortels, alles. Hier kan ook meer het gas erop, het is allemaal wat minder kritisch dan de dag ervoor. Ten opzichte van de dag ervoor zeker een meer toegankelijke trail, zelfs in de regen komen we weinig kritische stenen of rotsen tegen. Voor ons persoonlijk is voornamelijk de spielerei in de regen stiekem best wel leuk. Door goede kleding blijven we warm en een soort van droog. En keihard door de plassen rijden blijft leuk. Wel het liefste door een Italiaanse plas natuurlijk.
Meer lezen?
Dit artikel is afkomstig uit UP / DOWN #5 van 2017. Dit nummer en vorige nummers kunt u hier bestellen. Digitale uitgaven lees je in de Soul Kiosk App. Wilt u niks meer missen op het gebied van mountainbiken, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!
