Zomer in Wales
Wales zit een beetje in het verdomhoekje bij Up/Down. Na het zien van het zoveelste aldaar geschoten ubervette bikefilmpje weten we het zeker: de eerstvolgende bestemming wordt Wales. Maar dan meldt zich de concurrentie met langere trails, hogere toppen en beter weer, en hop, Wales zakt weer in de rangorde. Maar we hebben ons uitstelgedrag aangepakt en de knoop doorgehakt, Wales here we come!
Elke goede trip begint bij een goed onderzoek naar het gebied. Wat valt er allemaal te doen, waar kun je goed rijden, wat moet je zeker niet missen, hoe komen we er enzovoorts. We zouden er voor vier-en-een-halve-dag heen gaan en wilden uiteraard zoveel mogelijk oogsten qua ervaringen. In dit geval bestaat het team uit: Michiel Rotgans, voormalig hoofdredacteur van Up/Down, Ydwer van der Heide, kitesurffotograaf en vormgever en ondergetekende.
Onze insteek was een verkenningsmissie om te onderzoeken of Wales een eendagsvlieg zou blijken of een gebied waar we nog eens terug zouden moeten komen. Het gebied kent een flink aantal verschillende vormen van trails, ons doel was dan ook om elke dag een ander soort trail te rijden: een natuurlijke trail, een aangelegde trail en een bikepark-trail. Oh ja, omdat we alle drie golfsurfen reserveerden we ook nog een middag in de wavepool aldaar. Wales ontloopt Nederland niet veel qua grootte, dus ook geografisch moesten we slim plannen om niet het overgrootste deel van de trip in de auto te zitten, onderweg van de ene naar de andere trail. Nu zou ik hier graag schrijven dat ik allerlei forums af had gestruind, GPS en Strava bestanden had doorgeploegd en diverse reisgidsen had verslonden op zoek naar de beste plekken in Wales, maar in plaats daarvan belde ik Rinse. Rinse gaat al sinds jaar en dag elk jaar opnieuw naar Wales om te biken, dus dat leek me de snellere weg naar de juiste info.
Na een flink telefoongesprek wist is wat ik weten moest: het noordelijk gelegen Snowdonia National Park werd de uitvalsbasis voor onze trip. Vliegend op Liverpool was het slechts twee uurtjes rijden naar het Trawsfynydd Holidays Village waar we een cabin, een eenvoudige blokhut, konden huren. De blokhut lag op 15 minuten rijden van twee verschillende trailcentres, 50 minuten van Mount Snowden en een uur rijden van de surfgolf. Tickets werden geboekt en een busje werd gehuurd, wij waren er klaar voor. Was het alvast maar zover…
Ik ontmoet Ydwer en Michiel al vroeg op Schiphol, ruim voor de boardingtijd. Dit tot groot vermaak van beide fotografen die door hun vele vlieguren niet zo nauw nemen met zaken zoals boarding-time of gate closing. Ik daarentegen jaag beide heren als een bordercollie naar de gate, doodsbang dat we de vlucht missen. Eenmaal in de stalen vogel nemen we de planning nog even door. Vandaag de huurauto oppikken en in twee uur naar de cottage rijden en daar de bikes in orde maken. Morgen trappen we af met het trailcentre Coed Y Brenin. Overmorgen doen we een ander trailcentre aan, de dag erna gaan we naar Revolution Bike Park en in de middag een uitstapje naar de Snowdonia Surf wavepool voor een surfsessie. De laatste dag sluiten we af met de beklimming van Mount Snowden om die na de klim uiteraard af te dalen.
Na een uurtje kletsen wees de stewardess ons al op het feit dat we onze gordels moesten vastmaken omdat de daling werd ingezet. Daarna ging het vrij snel, onze bikes stonden al te wachten op de luchthaven, de huurauto bleek een puike bus waar onze bikes eenvoudig in pasten en voor we het wisten waren we onderweg naar ons huisje. Links rijden maakte dit direct tot een team-uitje, waarbij iedereen mocht meebeslissen of we de rotonde nu linksom of rechtsom moesten nemen. Na twee uurtjes tuffen reden we het parkje op waar we intrek namen in onze mannen-blokhut. De fietsen werden bevrijd uit hun tassen en met veel liefde weer in elkaar gezet. Gezien de tijd konden we nog wel even trappen, dus de gemonteerde fietsen vonden hun weg weer de bus en we reden op naar Coed Y Brenin, een trailcentre op enige kilometers, of eigenlijk miles down the road.
Dit trailcentre is niet te vergelijken met iets wat we in Nederland kennen, maar zeker iets wat goed zou passen in ons landje gezien de huidige mountainbike-ontwikkelingen. Allereerst bevat een trailcentre uiteraard trails die bewust zijn aangelegd voor mountainbikers. Elke trail heeft een andere gradatie, van eenvoudig tot moeilijk. Door een kleurencodering kies je de trail die past bij jouw vaardigheden, van eenvoudig groen tot technisch zwart. Je parkeert je auto op de parking, waar je een klein bedrag voor betaalt wat weer gebruikt wordt de trails te onderhouden. Daarnaast is er een ruim opgezet oefenparcours wat bestaat uit een aantal korte segmenten van elke kleur trail, zodat je kunt kijken of je wel klaar bent voor een bepaalde kleur trail. Voor de echte beginners is er een oefenparcours waar je middels uitleg op info borden en obstakels de grondbeginselen van het mountainbiken onder de knie kunt krijgen. Dit alleen al zou een mooi initiatief zijn in Nederland.
Naast bovenstaande is er ook nog een bikeshop waar je ook voor de verhuur van mountainbikes terecht kan en is er een goede lunchroom, waar ze snappen waar bikers behoefte aan hebben voor of na een ritje. Dit alles zorgt voor een hele relaxte en toegankelijke sfeer rondom het mountainbiken. De lunchroom zit vol mensen die ofwel net terug zijn van een rondje rijden of bijna op pad gaan, maar ook gewoon mensen die er een bakkie komen doen. De mountainbikers zijn niet over een kam te scheren, er zitten hardcore enduroboys in de nieuwste kleding, een vader en zoon in strak lycra en een gezin met twee kids. Mountainbiken is hier veel meer mainstream en duidelijk ook iets wat je prima met heel de familie doet. Maar, genoeg toeristische informatie, tijd om te gaan rijden. Zonder onze skills te testen beginnen we vandaag met de MBR route, een rode route van een kilometer of 18, net lang genoeg om voor het donker weer terug te zijn. De route begint gelijk goed, dikke stukken rots en steen zijn de fundatie van de trail welke direct vol flow op en neer gaat. Het lijkt wel alsof ze in de eerste kilometer zeker willen zijn dat iedereen die hier niets te zoeken heeft direct afhaakt. Wat direct opvalt is hoe slim en kundig de trail is aangelegd, de vorm van het landschap is gebruikt als uitgangspunt voor het verloop van de trail en is waar mogelijk geüpgraded met Technical Trail Features zoals drops, jumps, rockgardens of slabs. Het natuurlijke gevoel van de trail wordt hierdoor wel wat tenietgedaan, maar maakt het rijden er zeker mooier op. De natuur waar je in rijdt is overweldigend, doordat zelfs de zomerse maanden nog steeds minimaal dertien regendagen kennen is alles felgroen gekleurd. Mossen, grote varens en het dichte bladerdek van de bomen zorgen voor een mysterieuze ervaring. Horen we daar Within Temptation in de verte schallen…?
Als de weersvoorspelling blijft staan dan maken we een unicum mee en kan al onze meegenomen regenkleding in de tas blijven zitten. We rijden in volle zon en dik 18 graden waardoor we ons al na een paar kilometer helemaal de rambam zweten. De route is echt een feest voor de 140 millimeter trailbikes, Michiel op zijn overkill Pole heeft het wat zwaarder om de aanwezig flow te houden. De trails voeren over de heuvels waardoor er nergens echt lange klimmen of afdalingen inzitten. Onderweg komen we diverse andere bikers tegen, allemaal vriendelijk en relaxt, Strava racers komen we vandaag niet tegen in elk geval.
Nadat we het rondje MBR soldaat hebben gemaakt en weer bij de auto zijn aangekomen is het tijd voor een hapje. Omdat de lunchroom op dit late tijdstip gesloten is gaan we op zoek naar een restaurant. Of beter gezegd, de pub. Rinse raadde ons dit aan, op geen andere manier krijg je zo makkelijk inzicht in de lokale cultuur. Want een pub is niet hetzelfde als een café in Nederland. Er zijn overeenkomsten, het is er donker, er staat muziek op en mensen komen er om een biertje te drinken of te socializen. Maar het sociale karakter is vele malen groter, je kunt er soms overnachten en ze serveren er dus ook eten. En dan geen karig schaaltje vlammetjes, nee, je kiest hier uit flinke maaltijden waarbij je je geen zorgen hoeft te maken om je koolhydraten of vetten. Hele families met kinderen huizen in de pub wat allemaal bijdraagt tot een mooie saamhorigheid. Bruin biertje zonder schuim erbij en we voelen ons al helemaal thuis. Leuk detail: per bestelling reken je direct af. Dus: rondje bier bestellen: afrekenen. Je avondeten bestellen? Direct afrekenen. Beetje vreemd, maar eigenlijk wel heel relaxt nadat je je eten op hebt: je kunt gewoon opstaan en weglopen.
De volgende dag maken we een combinatie van de overige trails van trailcentre Coed y Brenin en een ander trailcentre, Penmachno. Penmachno is veel minder uitgebreid dan Coed Y Brennin en kent niet veel meer dan een betaalde parking en twee uitgezette lussen. Het is flink druk op de parking, ook hier weer veel gezinnen, gaaf om te zien. Dit trailcentre kent twee lussen, waarbij er eentje iets makkelijker is, maar weidse uitzichten heeft en de ander meer het natte bos induikt, maar een stuk uitdagender is. We kiezen voor de laatste. Anders dan Coed Y Brenin is deze trail natuurlijker doordat er minder aangelegde TTF’s liggen. Ondanks de zomerse temperaturen en de volle zon liggen we in het donkere bos nog steeds dikke plassen wat stiekem ook wel weer leuk is. De trail kent ook wat meer langere klimmen maar dus ook langere afdalingen.
Na de lus lunchen onderweg en rijden dan terug naar Coed Y Brenin om daar de andere routes te rijden. Deze zijn allemaal zeer variërend van aard en hoewel de trails heel tof zijn merken we allemaal wel dat we de natuurlijkere secties meer kunnen waarderen dan de secuur aangelegde rockgarden of drops. We sluiten de avond weer af en verorberen een half varken aan spareribs.
De volgende dag laten we het natuurlijke helemaal varen, op naar het Revololution Bike Park inclusief uplift service en aansluitend surfen op een golf in het binnenland. Het Revolution Bikepark is een echt bikepark zoals bijvoorbeeld Winterberg. Het park kent tien verschillende trails met de keuze uit rood, zwart of paars, ofwel gevorderd, ver-gevorderd of dikke-pro. Met drie aftandse Landrovers en trailers worden alle downhillers naar boven gebracht. We merken een heel verschil, de meeste bikers lijken meer op motocrossers dan op trailriders. Er wordt flink wat gerookt, dikke worsten verorberd en de hele sfeer is wat rauwer. Waarom wordt ons ook snel duidelijk, in dit park geen flowtrails die je met een trailbakkie nog kan rijden maar enkel grove geulen, dikke doubles en rockgardens waarvoor je echt wel even je best moet doen. Ik voel me met mijn 140 millimeters ook zwaar underpowered en gaf me naar een paar rondes gewonnen: na elke afdaling was ik blij dat ik niet gevallen was. Dit park vraagt om minimaal 160 millimeters waarbij nog meer nog beter is. Ook de andere boys zijn er klaar mee en we pakken onze biezen naar de Snowdonia Wave Pool, een aangelegd bad waar je kunt surfen op een golf die gecreëerd wordt door een ploeg die door het water trekt. Dit heeft natuurlijk helemaal niks met mountainbiken te maken maar aangezien we alle drie fanatieke surfers zijn konden we dit uitstapje niet missen.
Die avond pakken we onze spullen alweer in voor de laatste dag: het beklimmen van Mount Snowden. De hoogste berg van Wales is een populaire trekpleister voor veel toeristen en wandelaars en aangezien je de top ook met een treintje kunt bereiken is het vaak flink druk daar. Voor mountainbikers is er een fair use policy: mountainbikers zijn welkom in de ochtend tot 10 uur. Wat erop neerkomt dat je vroeg op moet aangezien de treintjes nog niet rijden in de vroege ochtend en je dus zelf de bike naar boven moet rijden…of tillen.
Wanneer de wekker ons om 5 uur in de ochtend wakker piept gooien we het restant van onze spullen in de auto, pakken een bakje met yoghurt en koffie, en onderweg zeggen we vaarwel tegen onze blokhut. Een uurtje later rijden we de parkeerplaats op, halen de fietsen eruit en starten met de beklimming. We worden direct getrakteerd op een flink stijgingspercentage. Lopen en fietsen wisselt elkaar een beetje af, door de rauwe ondergrond is er niet overal te trappen, zelfs op plekken waar het stijgingspercentage nog wel meevalt. Gedurende dik twee uur duwen en trappen, tillen we onze bikes de berg op. Onderweg komen we wat wandelaars en trailrunners tegen die net als wij vroeg zijn opgestaan om de toeristische drukte voor te zijn. De zon verschuilt zich tijdens de klim nog achter de bergen, waardoor we lekker koel kunnen klimmen. Want ook op onze laatste dag scoren we wederom met het weer, geen wolkje te bekennen.
Eenmaal op de top, waar je op een geweldig uitzicht wordt getrakteerd zijn we blij dat we tijdig zijn vertrokken aangezien de toeristen inmiddels uit de af en aan rijdende treintjes rollen. Vanaf de top kun je kiezen voor twee trails terug: eentje is simpelweg dezelfde weg als dat we heen gekomen waren, de tweede is een stuk heftiger. Omdat we nu eenmaal houden van vernieuwing kozen we voor het tweede pad, wat een goede keuze bleek. Rauwe rotsen en natuurlijke trails, exact zoals we het graag hebben onderwijl genietend van de prachtige uitzichten. Sommige secties waren voor ons niet te rijden, die waren net even een tandje te do or die, maar 90% was met een beetje skills prima te rijden. De wandelaars onderweg juichten ons toe en vroegen ons of we zeker wisten dat we hier naar beneden wilden. Jup.
Met een dikke hamburger in de hand keken we in het dorpje onderaan Mount Snowden terug op een zeer geslaagde trip. We hebben slechts een klein deel van Wales kunnen verkennen, maar daarmee ook gelijk meer dan genoeg om te weten dat we hier heel snel weer naar terug moeten, wat ons betreft staat deze locatie direct in de top 10.
Voor meer informatie kijk je op www.visitwales.com of www.visitbritain.nl
Dit artikel komt uit UP/DOWN #5 van 2018. Op de hoogte blijven van al het mountainbikenieuws? Abonneer je dan snel op UP/DOWN en volg ons op Facebook.