Senegal, Afrika dus.
Freek Ruigrok en de gebroeders Jesse en Olaf Smit, mannen van een zekere leeftijd, waren toe aan hun jaarlijkse portie surfexploratie. Na lang wikken en wegen viel de keuze op Afrika. De missie: goede surf scoren, lekker chillen, een beetje avontuur meepakken en nieuwe indrukken op doen. Afrika dus.
Tekst: Freek Ruigrok / Beeld: desurfschool.nl
Een beetje avontuurlijke surftrip maken naar een spannend land, valt nog niet mee tegenwoordig. De paden zijn inmiddels aardig gebaand. En waar geen pad is, ligt wel een charter jacht vol pro’s of staat een tentje met wat hardcore explorers. Zo’n beetje iedere plek die ik kan verzinnen op Google Maps heeft zelfs wel een surfschool of iets wat daarvoor door moet gaan. Endless Summer, het originele eerste deel, bood inspiratie. Het werd Senegal met als hoofdstad Dakar, voornamelijk bekend van de befaamde Parijs-Dakar rally. Maar ook de spot waar de mannen uit Endless Summer goede surf scoorden.
De tickets bleken goedkoop en er was uiteraard een surfcamp. Daarmee verloor de trip op voorhand al wat avontuurlijke spanning, maar de ontspanning die het opleverde was ook wat waard. Een paar belletjes en wat emails zorgde in mum van tijd voor een eigen huis met zwembad op de point van N’Gor Right. Niet echt o the grid, maar evengoed een prettig vooruitzicht. Bovendien werden we opgehaald van het vliegveld en konden we aan tafel aanschuiven op het camp.
Daar zaten we dan in het vliegtuig van TAP Air, een Portugese luchtvaartmaatschappij waar je 75 euro neertelt voor je boardbag, enkele reis. Hoeveel boards er in die tas zit checken ze dan weer niet dus dat scheelt. Het toestel was afgeladen met Senegalezen die allemaal minimaal drie stuks handbagage meezeulden en de instructies van de charmante stewardessen compleet negeerden. Olaf werd meerdere malen platgedrukt door een Senegalese kerel van 2 meter en 160 kilo, die elke keer weer een ander plastic tasje in de vergaarbak boven onze hoofden probeerde te proppen. Toen eindelijk het merendeel van de passagiers zat, vertrokken we naar het land van de reggae!
Midden in de nacht kwamen we aan op een vliegveld zoals je die je kent van fi lms uit de jaren ‘50. Omdat we een visum moesten aanvragen en deze o cieel nog niet hadden, maakte ik me toch een beetje zorgen. Bij binnenkomst in de ‘aankomsthal’ werd ik echter direct gerustgesteld. Een paar relaxte boys die wat stonden te chillen bleken verantwoordelijk voor ons visum. De door ons meegebrachte zwart-wit pasfoto’s werden omgezet in kleur en een fraaie rasta stempel maakte de zaak o cieel. Zo’n rood geel groene vlag in je paspoort voelde direct als een soort van blow diploma, een goed begin.
Helaas was geen enkele ko er of boardbag aangekomen. Tja, relaxed is anders maar de mensen van het land maakten veel goed. Enkele uren later voeren we met een klein bootje, voorzien van rastavlag en een dikke joint, onder het maanlicht richting ons eilandje N’Gor. Aan boord werden we vergezeld door Anne-Marte, een Scheveningse die geboekt had bij het surfcamp. Dat wij in plaats van een plekje op het camp een eigen huis hadden geboekt, bleek de juiste beslissing toen we de volgende morgen de happy campers ontmoetten. Een hardcore crew van Russen, Duitsers, Denen en Zweden van rond de twintig met maximaal twee jaar surfervaring.
Zonder boards en bagage waren we voor onze eerste sessie veroordeeld tot spullen die we konden lenen van het camp. In mijn oversized rood met blauwe bloemenshort met matching lycra vol wilde strepen en bloemen, zag ik er in elk geval behoorlijk Aloha uit. De 6’10” quad die ik wist te bemachtigen – voorzien van rood, blauwe paintjob – maakte het helemaal af. Tijd voor een eerste sessie op Ouakam. Op het internet had ik snel nog even de voorspellingen gecheckt. Ja hoor, ook hier gewoon wifi. Soms dan, afhankelijk van de elektriciteit. Net als de watervoorziening overigens. De swell leek in elk geval precies uit de goede richting te komen dus daar zou het niet aan liggen. We besloten een boot en taxi te pakken richting de moskee van Ouakam. Niet veel later reden we met onze geleende boards op het dak richting de surf. Een klein half uur later stonden we echter midden in de stad, geen zee te bekennen. Er bleken twee moskeeën te zijn met de naam Oaukam. Dat de taxichauffeur, ondanks onze surfboards, niet naar die ene aan het strand reed, was een voorbode voor de rest van de trip. In Senegal is niets logisch en moet je de dingen vooral zo duidelijk mogelijk uitspellen.
Benieuwd naar het vervolg van deze trip? Dit artikel is afkomstig uit Six surf magazine 2014 #1. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!
