12-09-2018 - Snowboarden, Leesvoer

Sidekick to the rescue

ALS JE ÉCHT WIL FREERIDEN, DAN KUN HET BESTE MET EEN GIDS OP PAD GAAN. DIE WEET DE WEG, SCHAAFT JE TECHNIEK EEN BEETJE BIJ EN LET GOED OP ALLE VEILIGHEIDSMAATREGELEN. EEN VAN DIE MAATREGELEN KAN HET MEE NEMEN VAN EEN ‘TAILGUIDE’ ZIJN. MAAR WAT DOET DIE EIGENLIJK PRECIES?

WOORD // SOPHIE VAN MONTFOORT BEELD // RIPSTAR

Sophie van Montfoort is tailguide, een snowboardlerares die bevoegd is om als hekkensluiter mee te gaan met de snowboardgids en zijn groep. Afgelopen winter ging ze voor het eerst mee, in die hoedanigheid, tijdens de Powderhunt van Ripstar.

‘Een winterseizoen lang is Piesendorf mijn thuis. Het is een klein dorpje aan de rand van het populaire wintersportgebied Kaprun, waar na een langzame start de winter eindelijk echt begonnen is: na een enorme dump is het aan in Salzburgerland. En dus de perfecte locatie voor een echte Powderhunt. En ik mag mee als tailguide. De taken rondom deze functie zijn zeer divers. Naast steun en toeverlaat van de gids ben je ook sfeermaker, degene die de groep in de accommodatie ontvangt en uitlegt wat het programma van de week is. Je helpt bij het uitdelen van snow safetymaterialen, het demonstreren van de lawine-airbags en het monteren en adviseren van testboards.’

TE HULP SCHIETEN

‘Voor de betreffende trip gaan we op pad met een groepje van vier snowboarders. Snowboardgids Stephan leidt de bende, hij woont hier en kent de omgeving als zijn broekzak. In mijn functie als tailguide ga ik als laatste de berg af, achterblijvers geef ik tips of mentale steun en mochten er problemen zijn dan bied ik de eerste hulp. Salzburgerland kent veel topspots voor freeriden en op deze trip bepalen we per dag de locatie met de beste sneeuwomstandigheden. Het streven is om iedere dag naar een ander skigebied in deze regio te gaan. We starten in Maria Alm. Een klein, romantisch, familiegebied, maar voor ons veel belangrijker: heel veel verse sneeuw! In de ochtend worden we getrakteerd op bluebird. Na een snelle piepercheck warmen we op in de glooiende poederveldjes en easy treeruns. Op een bepaald moment, als ik in een lekkere flow mijn sprays trek, zie ik Stephan druk naar mij seinen. Er blijkt iemand in een geul met een riviertje te zijn gecrasht. Oké, mijn eerste beproeving. Ik schiet de snowboarder te hulp, vraag of alles in orde is en in een mum van tijd staan we beiden weer op ons board. Gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden en is de enige catastrofale uitkomst van de valpartij die van natte billen. Om iedereen voor te bereiden op gevaarlijkere situaties, oefenen we een multi burial. Hierbij wordt een lawineongeluk nagebootst, waarbij meer dan een persoon onder de sneeuw begraven ligt. Naast mijn taak om een van de tassen in te graven, een goed warm blijvertje in de diepe sneeuw, ga ik ook met een deel van de groep mee om hun acties te observeren. Zo kan ik tips geven en kritische vragen stellen. Een goede bewust wording van het gevaar met het oog op de volgende dag, want inmiddels is het weer volop aan het sneeuwen en de Lawinestufe stijgt.’

KNIEDIEP

‘We vertrekken richting Höchkonig, een gunstig gelegen gebied, waardoor er altijd meer sneeuw ligt bij Nordstau. Er ligt minimaal een meter diepe, verse, onverspoorde poeder. De onder gesneeuwde bomen hebben een sprookjes achtig uiterlijk. Euforisch zweven we tussen de bomen door, wat een fantastische dag! Toch kan er altijd van alles gebeuren, hoe goed het ook lijkt te gaan. Zo houdt het achterste deel van de groep tijdens een treerun links aan, omdat Stephan dat had gezegd. Hij bedoelde echter een andere plek, waardoor we uiteindelijk de voorste helft van de groep kwijtraken. Na overleg via de telefoon moet ik, dit keer in plaats van achteraan, voorop de groep naar het pad leiden waar wij elkaar weer zullen ontmoeten. Vooral omdat ik onbekend ben in dit gebied, is dit een behoorlijke uitdaging. Gelukkig krijg ik goede aanwijzingen en belanden we binnen no-time op het verzamelpunt. Mission accomplished! Iets verderop steken we weer de bossen in voor de rest van de afdaling. Aan het eind van deze run die vrij lang is, belanden we in een dal waar de sneeuw nog dieper is. Dit dal moeten we uit hiken, maar zelfs Stephan heeft de sneeuw hier nog niet eerder zo diep gezien. Hoewel het zijn van een tailguide veel nadelen heeft, verwend maar waar, is er een groot voordeel: ik hoef geen sporen te maken en banjer dus nagenoeg moeiteloos door deze diepe sneeuw. Stephan daarentegen is buiten adem, wat als je hem kent dan is dat niet iets waar je vaak getuige van bent.’

VERRADERLIJK HOUT

‘Onze dag in Rauris is een bijzondere. Er ligt een afdaling die Stephan al tijden op zijn to-dolijst heeft, maar waarvoor er nooit genoeg sneeuw ligt. Nu dat er wel is, neemt hij ons mee op dit avontuur. We nemen een steile sleeplift omhoog richting niemandsland. Het is er rustig en de bergen liggen er indrukwekkend bij. Stephan geeft zijn uitleg hoog in de bergen: waar liggen de gevaren van de helling en waarom? Waar ligt de beste sneeuw en hoe groot moet onze afstand zijn? Ik sluit als tail guide natuurlijk af. Ik heb hier een te gekke afdaling. Het fantastische poederveld gaat over in bebost gebied. Er volgt een smalle, steile afdaling, die ons wat vertraging oplevert, maar dat is het he-le-maal waard, want wat is dit een vette run! We hebben deze dan ook meteen nog maar een keer gedaan. Vervolgens gaan we vroeg lunchen, omdat we alle tijd nodig hebben om de middaghike te maken en de bus te halen, terug naar het dorp. De hike is supergaaf, over de kam. We lijken deel uit te maken van een film, af en toe dalen we een stuk af op onze boards. Hierna komen we in prachtig onverspoord terrein met hier en daar wat bomen en voldoende ruimte voor dikke sprays. De allerlaatste afdaling is uitdagend. Er liggen een aantal verraderlijke stukken hout, verborgen onder een dunne laag sneeuw. Jasper valt met zijn rug op zo’n stuk hout, waaraan hij direct veel pijn overhoudt. Na van de schrik, en de meeste pijn, te zijn bekomen, geeft hij aan niet meer goed naar beneden te kunnen rijden. Ik daal langzaam met Jan af richting de bus, in de hoop deze net te halen en we kunnen terug richting het dorp, waar onze auto’s staan. We gaan voor de zekerheid nog even langs de dokterin Kaprun, maar het blijkt gelukkig mee te vallen.’

KERS

‘We hebben de voorlaatste dag Saalbach- Hinterglemm met Fieberbrunn gecombineerd; ook weer zo’n paradijsvoor pistecarvers, waardoor de off-piste veelal onberoerd blijft. In Fieberbrunn zetten we een flinke hike op een flank die groten -deels kaal geblazen lijkt. Gelukkig brengt Stephan ons bij een in gewaaide helling, waar de sneeuw heerlijk fluffy is. Omdat het lawine-gevaar hier groter is (door de wind), moet iedereen een voor een afdalen. Als kers op de taart kan ik zelf nog een paar heerlijke turns zetten. Ik zie alleen maar blije gezichten en smile zelf hard mee.’ ‘De powderhunt duurt in totaal vijf dagen, waarvan we de laatste dag in de Kitzbüheler Alpen gepoederd hebben, alvorens huiswaarts te keren. De verantwoordelijkheid die je als tailguide hebt vond ik spannend, maar wel uitdagend. Samen met de avontuurlijke afdalingen en de indrukwekkende uitzichten is dit een fantastische ervaring die ik niet snel zal vergeten.’

WWW.RIPSTAR.NL 

Meer lezen?

Dit artikel is afkomstig uit Taste #1 van 2017. Dit nummer kunt u hier bestellen. Digitale uitgaven lees je in de Soul Kiosk App. Wilt u niks meer missen op het gebied van Snowboarden, word dan abonnee!  Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram!

 van