09-01-2019 - Wielrenblad, Leesvoer

De Silk Road Mountain Race

De Silk Road Mountain Race is een unsupported bikepacking race van ongeveer 1.700 kilometer. Sommige gedeelten van deze monster-race lopen over de oude zijderoute van Kirgizië, vandaar de naam. Omdat dit de eerste editie van de race was, was het voor de deelnemers puzzelen wat voor fiets ze moesten gebruiken. Onze gravel-redacteur Bas Rotgans deed mee en brengt verslag uit.

Tekst: Bas Rotgans // Beeld: Cyril Chermin

Het lastige was dat niemand een helder idee had van wat we konden verwachten op de route. Omdat het de eerste race was, waren er geen online race-reports te vinden waarin deelnemers delen wat ons te wachten stond en welke gear wel en niet zou werken. Ach, pionieren heeft ook z’n charme. Ik had het teaser-filmpje van de SRMR-organisatie als leidraad genomen. Ik zag veel gravel, hele hoge en steile bergpassen en bijna geen asfalt. Daaruit kon ik opmaken wat voor mij belangrijk was: een dropbar-stuur, ruimte voor echt dikke banden (minstens 2.0 inch) voor langdurig comfort en een zéér comfortabele geometrie. Er waren drie stukken in de route van circa 200 tot 250 kilometer waar geen voorzieningen waren. Alles wat je onderweg nodig had, moest je halen bij commerciële diensten (denk: tankstations, supermarkten, plaatselijke winkeltjes, etc).

Uiteindelijk viel mijn keuze op het frame van de Salsa Cutthroat. Salsa is niet een naam die bij de meeste wielrenners hoog op het lijstje staat, maar dit merk specialiseert zich al sinds jaar en dag in fietsen waar je echt mee op avontuur kan. De Cutthroat is de ultieme mix tussen een mountainbike en een racefiets: hij heeft een dropbar, maar er passen 29’er mountainbike-banden in. Comfort gegarandeerd.

Zinloos

Alleen in de framedriehoek pasten al drie flessen, ware het niet dat daar een frametas zat die Salsa zelf specifiek voor dit frame heeft gemaakt. Zonder tassen is deze fiets echt heel licht. Wheel-tec in Alkmaar vlecht voor mij no-nonsense-wielen om een bombproof Hope PRO4-achternaaf en een Shutter Precision dy- namo-voornaaf. Ik koos voor 32 spaken zodat het wiel nog een beetje structuur hield als er een spaak zou breken. Ondanks meerdere stenen in mijn spaken, bleven de wielen kaarsrecht tijdens de hele race. Tot mijn aangename verbazing had Schwalbe een 29 x 2.25-versie van zijn geweldige G-one Allround gemaakt. Na 1.700 kilometer was ik méér dan tevreden met die keuze. Bij het afdalen van een paar grote passen, met veel los grind, had ik af en toe wel behoefte aan meer grip. Daarvoor had ik misschien beter een mountainbike-band met kleine nopjes kunnen kiezen, maar nu kon ik op de lange rechtdoor stukken dan weer een stuk harder rijden. De banden waren uiteraard tubeless. Voor de zekerheid had ik een reserveband onder mijn zadeltas gebonden. Ik had eigenlijk ook twee flesjes tubeless sealant moeten meenemen. Ik lijd echter aan de irrationele angst dat die dingen in mijn tas opengaan en er een enorme kliederboel van maken. Het wordt tijd dat ik me over die angst heen zet, want een reserveband meenemen is zinloos zonder sealant. Vanwege alle losse stenen is de hele race sowieso nauwelijks te rijden met normale binnenbanden.

De dynamo in het voorwiel bood mij de mogelijkheid om hele goede verlichting te hebben. Bovendien is de Sinewave-koplamp voorzien van een USB-poort waarop je smartphones of GPS-apparaten kan opladen (als je de verlichting niet gebruikt). Het is een fijn idee dat je gewoon op een knop drukt en licht hebt zolang je rijdt, maar het is ook een nadeel tijdens hike-a-bike-stukken. Dan loopt de snelheid zo ver terug dat de koplamp wordt gereduceerd tot een flikkerend lampje. Dat werd bijna nergens in de race echt een probleem, maar soms was het wel vervelend. Ik had gelukkig nog een hoofdlampje mee die ik elke avond bij schemer op mijn helm zette, maar een koplamp op batterijen zou beter zijn voor die momenten dat de naafdynamo niet genoeg stroom leverde. Om mijn dure apparaten niet bloot te stellen aan de variaties in spanning, wilde ik met de extra stroom een powerpack opladen. Als de Wahoo GPS bijvoorbeeld leeg zou raken, kon ik die weer opladen met de powerpack, want de kans dat we de boel konden inpluggen bij een yurt achtte ik vrij klein. Dat bleek in de praktijk een misvatting, want mijn powerpack laadde voor geen meter op vanaf de USB-charger op de koplamp. Waarschijnlijk was de pack daarvoor te groot. Gelukkig konden we op een paar plekken in de race alles gewoon weer opladen. Op lange afdalingen overdag, als de dynamo stroom opwekte, kon ik de telefoon en gps rechtstreeks vanaf de koplamp opladen en dat werkte goed. Zeker met de Wahoo.

Meer lezen?

Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad #4 van 2018. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wilt u niks meer missen op het gebied van wielrennen, word dan abonnee! Voor de laatste updates volg je ons op Facebook en Instagram! Ook zijn al onze magazines te vinden in de Soul Kiosk App, deze is te downloaden via de App Store en Google Play Store

 van