SKIËN MET HART EN ZIEL IN BEAUTIFUL BRITISH COLUMBIA

Een groepje kinderen skiet gillend met grote snelheid op hun moeders af, terwijl verderop een oudere man jodelend het bos uit knalt. Vol overgave en als een kind zo blij spelen ze in de backcountry van beautiful British Columbia (B.C.). Leeftijd is onbelangrijk, in de bergen zijn we allemaal een kind. Wat begon als een zoektocht naar poeder, werd een ontdekkingsreis door de prachtige Canadese wildernis, vol inspirerende ontmoetingen met kleurrijke figuren.

Woord: Julie Nieuwenhuys (juulski) & Caroline van ‘t Hof. Beeld: Caroline van ‘t Hof

Om onze honger naar bodemloze poeder te stillen vlogen Caroline en ik vorige winter naar Calgary. We bezochten vijf skigebieden en reden honderden kilometers, overigens zonder kaart en nog belangrijker, tegen alle verwachtingen van twee vrouwen op stap in, zonder te verdwalen. Dwars door het Kootenaygebergte loopt de Powder Highway, een kronkelende weg door prachtige valleien. Langs deze route liggen meer dan vijftig ski-operaties, waaronder acht resorts en tientallen heli- en catskimaatschappijen. Met jaarlijks meer dan twaalf meter sneeuwval ligt er in dit poedermekka zelfs een paar dagen na een dump nog genoeg verse pof.

Powder Highway
Ons avontuur begint in Fernie waar wij ‘s morgens om half negen stipt op de ‘fi rst chair’ wachten terwijl in de verte het geknal van de explosieven klinkt. In de rij heerst een gevoel van opwinding, het heeft vannacht zeker dertig centimeter gesneeuwd en nog steeds vallen er gigantische vlokken uit de hemel. We worden omgeven door vrolijke mensen die net als wij onrustig wachten tot we naar boven kunnen. Iedereen lijkt elkaar te kennen. In de lift raken we in gesprek met Tyler, een stralende jonge vent die ons trots vertelt over zijn typische lifestyle. “Ik werkte jarenlang als teammanager van Salomon in Whistler, maar ik kwam te weinig aan skiën toe. Nu werk ik in de mijnen, net als veel andere skibums en til ik reusachtige kabels waar 500 volt doorheen stroomt. Ik vind het best zwaar en bovendien is het niet ongevaarlijk. Hierdoor kan ik wel vier dagen per week doen wat ik het allerliefste wil.” Mensen zoals Tyler laten ons zien dat poeder hier voor velen op nummer één staat.

Het witte goud
Zo geldt onder andere in Red Mountain de ‘20cm rule’, wat inhoudt dat bij meer dan twintig centimeter verse sneeuw de winkels tot twaalf uur dicht blijven. Wat een verschil met Nederland, waar de meeste mensen denken dat skiën een weekje wintersport inhoudt. We ontdekken dat skiën in B.C. voor velen niet alleen een sport is, maar een levenswijze. Raymond, een vitale 65-plusser: “Ik kwam als twintiger naar Red Mountain voor één seizoen als skibum. Nu veertig jaar later ben ik met pensioen, ben ik hier nog steeds en ben ik nog immer een skibum. Ik zou dit leven voor geen goud ruilen. Ik geef meer om dat witte spul.”

Goud heeft een belangrijke rol gespeeld in deze regio, aangezien er eind negentiende eeuw een goudkoorts woedde. De avonturiersgeest die hiermee gepaard ging heerst er nu nog, al is men vandaag de dag net als wij vooral op zoek naar het witte goud. De jackpot vind je bij één van de vele catski- organisaties die langs de Powder Highway liggen. In een pistebullie word je in de backcountry omhoog gereden zodat je de hele dag door de poeder naar beneden kunt vlammen. Ten opzichte van heliskiën is catskiën goedkoper en ga je ongeacht de weerscondities op pad. Wat is er nu mooier dan tijdens een fl inke dump eindeloze poederruns rijden door een onverspoord bos?

Honk for birds
De bewoners van B.C. kiezen er heel bewust voor om een voor hen betekenisvol leven te leiden. In Nelson, een hippiedorpje vol mooie Pippi Langkoushuizen aan het smaragdgroene Kootenaymeer, zijn inwoners betrokken bij het milieu. Dat gaat veel verder dan recyclen alleen. Langs de opvallend lege weg naar Whitewater (WH2O) valt ons oog op een handgeschilderd bord met ‘Honk for birds’. Toeteren dus om te voorkomen dat de vogels verrast worden door de paar auto’s die hier omhoog rijden. Op menig toilet hangt zelfs een briefje met het vriendelijke verzoek niet onnodig veel wc-papier te gebruiken! Het is heerlijk om in een omgeving te zijn waar iedereen wordt geaccepteerd zoals hij of zij is. Zo attendeert regisseur Nick van Sweetgrass Productions (Solitaire en Signatures) ons op Rudy. Hij geniet van zijn lunch met zijn kwebbelende, felgroene papegaai in zijn nek. Het wordt duidelijk dat papegaai Jack zijn skibuddy is en zelfs zijn eigen seizoenspas heeft. Die dag blijkt in het teken van de kleur groen te staan, want ’s avonds is het tijd voor een traditionele ‘house crawl’ ter ere van St. Patricks Day. In groene outfi ts worden we warm onthaald bij onze nieuwe skivrienden in de Victoriaanse huizen. Na een avond Iers bier, wordt duidelijk dat skiërs vooral naar Whitewater komen vanwege de pure stoke die hier hangt. Deze stoke voelen wij zeker en maakt dat wij poederverslaafden ons direct echt thuis voelen.

Cold smoke
Overal waar we komen blijft de sneeuw met bakken uit de hemel komen, zo ook in Revelstoke, oftewel Revy. Een groot pluspunt van dit nieuwe skigebied is de relatief makkelijk bereikbare backcountry, met steile onverspoorde coulouirs en dikke treeruns. Na een korte hike van twintig minuten langs compleet bedekte bomen, ook wel ‘ghost trees’ genoemd, genieten we van het uitzicht op het brede dal waarin de Columbia River zich op zijn mooist laat zien. Giacomo, een Italiaanse skibum die de hele winter in Revy actief is, laat ons zijn favoriete runs zien. De sneeuw is zo licht dat onze spray een paar seconden achter ons zichtbaar blijft als een soort rookwolk in de lucht. Dit fenomeen blijkt cold smoke te heten, veroorzaakt door de zeer droge sneeuw die hier doorgaans valt. Nooit eerder heb ik het gevoel gehad dat poeder te diep was, maar nu snap ik waarom mensen hier met snorkels in hun mond afdalen. Het is bijna onmogelijk om te ademen met deze sneeuw zo ÿ jn als stof, voor altijd willen we in dit poederparadijs blijven! Zouden we ooit de staatsloterij winnen, dan verblijven we zeker in de Bighorn Lodge, een gloednieuwe houten chalet voor de rich and famous, waar je ’s ochtends door een privéheli wordt opgepikt. A girl can dream…Jimi Hendrix knalt luid door de boxen als we vanuit het Kootenaygebergte naar het mondaine Whistler rijden. Langs de weg staan constant waarschuwingsborden voor overstekend wild. Als bijrijder neem ik de opdracht van wildlife-spotter heel serieus, naast mijn reeds bestaande taken als navigator, dj en hoofd van de minibar. Dat is maar goed ook, want niet veel later moet Caroline hard op de rem trappen en we ontwijken net op tijd een overstekend hert. Naast herten leven er veel andere wilde dieren in de eindeloze bossen, zoals poema’s, elanden, beren en vossen. Wilde dieren vormen eigenlijk een van de sporadische dreigingen voor de inwoners. “Een van de weinige zorgen die wij hier hebben, is het gevaar van beren en poema’s voor onze kinderen.” Dat is minder het geval in het drukke Whistler, soms spottend Disneyland genoemd. De sfeer voelt anders dan in de authentieke resorts in het binnenland van B.C. Er lijkt hier veel meer een ‘scene’ aanwezig, met showmannetjes, party-animals en wannabe’s. Daar staat tegenover dat Whistler qua terrein extreem veel te bieden heeft. Er wonen niet voor niets vele professionele skiërs, zoals Mike Douglas and Kye Peterson. Zowel het skiën als de après-ski is hier van wereldklasse.

Oost west, B.C. best
Gedurende een maand gunden skibums in alle soorten en maten ons een kijkje in hun interessante levens. Dit is wat onze reis zeer speciaal heeft gemaakt. Tussen de bergen powder en toegewijde rijders voelden wij ons zeer welkom. Nederlanders hebben in het algemeen vaak al een streepje voor: veel inwoners zijn trots op hun Nederlandse achternaam en delen graag hun familiegeschiedenis met je. Wil je genieten van eindeloze poeder, fanatieke rijders, pure stoke en van het feit dat je de autosleutels gewoon in het contact kunt laten zitten? De deuren staan in B.C. letterlijk en figuurlijk wagenwijd voor je open!