Škoda Titan Desert Race: 600 km afzien in de Sahara
In zes dagen fietsend 600 kilometer afleggen. Met nog eens 6000 hoogtemeters. Dat klinkt voor menigeen al als een flinke inspanning. Voeg daar nog eens een brandende zon, een zandstorm en een parcours door de Sahara aan toe, dan zullen velen je voor gek verklaren. Toch zijn er bikkels die deze titanenstrijd aangaan. Lijden en geluk ligt soms dicht bij elkaar dit is de Škoda Titan Dessert Race.
Met een brok in mijn keel en knoop in mijn maag open ik de deur van mijn ouderlijk huis. Gisteren is mijn relatiebreuk officieel geworden. Ik voel me intens moe, leeg en verdrietig en heb behoefte aan de omhelzing van mijn moeder. Terwijl ik met mijn hart onder de arm binnenloop is het eerste wat ik hoor de stem van mijn tweede vader Alexander: ‘Gijs is ziek en zoekt een vervanger. Je gaat mee naar Marokko!’ Ik heb even een paar tellen nodig voor ik begrijp dat Gijs blijkbaar niet meer meekan naar de Škoda Titan Desert Race in Marokko en dat ik zijn plek kan overnemen. Even schakelen hoor. Dus, geen warme omhelzing, maar 600 kilometer afzien onder een gloeiendhete zon? Een bepaalde mate van zelfdestructief gedrag is mij absoluut niet vreemd wanneer ik minder lekker in mijn vel zit. En waar mijn munitie dan in de regel bestaat uit drank en feesten, lijkt mij een zesdaagse mountainbikerace van in totaal 600 kilometer door de verzengende hitte van de woestijn in Marokko een welkome aanvulling op dit reeds bestaande en toch enigszins beperkte arsenaal aan coping-strategieën. Plus, de Škoda Titan Desert Race is al over drie weken, dus de minimale mogelijkheid om nog enige vorm van training te kunnen oppakken zal bijdragen aan een ongekend zelfmedelijden. Let’s go!
Racedag 1: Boulmane – Dades, 89km, 2131hm, moeilijkheidsgraad 4 uit 5
Om half zes gaat de wekker. Niet dat ik nog echt aan het slapen was, want de eerste-racedag-spanning heeft zich de laatste uren in mijn onderbewuste genesteld. We hebben een strakke planning voordat de race straks om acht uur ‘s ochtend officieel van start gaat: ontbijt, drie liter water halen voor in de waterzak, opfrissen en omkleden, barretjes en gelletjes stickeren met m’n startnummer, inchecken voor de Škoda Titan Desert Race, fiets halen, bandenspanning checken en dan richting startpunt. Daar sta ik keurig op tijd klaar voor de start met links van mij Bram van der Wal, de geluksvogel die via een winactie van Up/Down een deelnameticket heeft gewonnen en rechts van mij mijn tweede vader Alexander, ook een enthousiast mountainbiker. Om acht uur precies luidt het startschot en zijn we zijn weg. 500 vrouwen en mannen, ieder op weg naar hun eigen avontuur.
Meteen in het begin van de route staat ons een beklimming van veertien kilometer te wachten en vorm ik met Bram en nog twee anderen een groepje. Het is nog niet zo warm, maar wel merk ik dat m’n benen het er niet helemaal mee eens zijn dat ze zo stevig worden aangespoord. Bijzonder, terwijl ik om me heen kijk valt het me op dat het hier veel groener is dan ik had verwacht. We rijden door een rivierbedding met aan weerszijden rotsen.
Ik wil tijdens de beklimming graag bij de groep blijven, maar weet ook dat ik niet te hard van stapel moet lopen. Er volgen immers nog vijf loodzware etappes. Ik besluit een tandje minder te trappen, m’n hartslag wat te laten kalmeren en eens om me heen te kijken. We rijden dwars door het prachtige Atlasgebergte en het uitzicht is adembenemend. Eenmaal boven vinden we de eerste drinkpost en verdwijnt er anderhalve liter in m’n waterzak en is het tijd voor een leuker deel van de route: de afdaling. Met een noodgang knallen we naar beneden, ik met een grote grijns. Ik kijk op m’n fietscomputer en zie dat we al 25 kilometer hebben afgelegd. Vervolgens kijk ik op en zie de persoon voor me hard remmen, waarop ik dat zelf ook doe. Shit, denk ik, terwijl ik mijn achterwiel voel wegglijden en we beiden hard onderuitgaan. Direct voel ik een heftige pijnscheut door zowel mijn hiel als pols, waarna ik vrees voor het ergste…
Het medische supportteam blijkt vlak achter ons te rijden en ik krijg direct een infuus met pijnstillers. Met mijn fiets op de auto geladen vertrekken we richting het ziekenhuis, waar we door de beperkte infrastructuur pas aan het einde van de middag aankomen. Hoewel de foto’s aantonen dat ik niks gebroken heb, verga ik van de pijn wanneer ik mijn pols probeer te bewegen of op mijn voet probeer te staan. Met een dieet van pijnstiller probeer ik zoveel mogelijk slaap te pakken en ik hoop dat deze beperkte rust mijn lichaam kan overtuigen morgenochtend weer te starten.
Racedag 2: Boumalne Dades – Nkob, 106km, 1830hm, moeilijkheidsgraad 4 uit 5
De gehoopte beterschap blijft helaas uit deze ochtend, de pijn is te hevig om te lopen of iets beet te pakken, laat staan om vandaag dik honderd kilometer op rotsige ondergrond weg te trappen. Ik moet me voor vandaag afmelden, wat tevens inhoudt dat ik officieel uit de Škoda Titan Desert Race lig en dit dus het einde is van mijn Titan Dessert-avontuur: slechts 25 van de 600 kilometers heb ik mogen afleggen. Het is zinderend warm, maar voor mij voelt het aan als een koude, koude kermis. Hoewel het verhaal hier voor mij stopt, is dat niet het geval voor Bram, welke alweer onderweg is op dag 2. Vanaf hier lees je het raceverslag dan ook vanuit de ogen van Bram.
De eerste vijf kilometer zijn zowel geneutraliseerd als geasfalteerd. Zodra we de hoofdweg afslaan begint het geweld en wil iedereen zo veel mogelijk voorop rijden, wat zorgt voor een hectische situatie waarin iedereen zijn of haar positie wil bepalen. Dat, in combinatie met het gegeven dat ik normaal gesproken altijd in mijn eentje rij, zorgt ervoor dat ik me comfortabeler voel aan de zijkant van de weg, waar ik indien nodig nog kan uitwijken. De eerste veertig kilometers gaan er hard op en we rijden bijna dertig gemiddeld tot we een glooiender landschap te verduren krijgen. Ik voel me sterk en merk dat ik van groep naar groep vooruit kan springen. Een lekker gevoel om een deel van die eerdergenoemde hectische druktemakers te kunnen aftroeven op conditie. Het eerste drinkpunt vliegen we voorbij en ik gok erop dat ik nog genoeg water heb tot het tweede punt. Heuvel op, heuvel af en veel singletracks. Hoewel de omgeving niet zo mooi is als gisteren, blijft het een bijzondere gewaarwording om door de woestijn te rijden. Als ik zie dat de groep waarin ik me bevind ook op geen enkele manier aanstalten maakt om bij het tweede drinkpunt een kleine pauze in te lassen, besluit ik dat zelf wel te doen. Even een broodje serranoham (alle racende Spanjaarden zweren erbij en tijdens het ontbijt zie je dan ook een rijke verscheidenheid aan vacuüm verpakte hammen voor onderweg in alle vormen, kleuren en maten), een goeie slok drinken en de blaas legen. En door. Vandaag zie ik minder water om me heen en het landschap is dan ook minder groen dan gisteren, toch blijft de temperatuur ook nog best te doen. De roodkleurige ondergrond is duidelijk minder ruig dan gisteren en het fijne gruis rijdt vlotter dan de grovere stenige ondergrond van de dag ervoor.
De klim van de dag is ongeveer zeven kilometer lang en volgens de racelegenda zou het daarna alleen nog maar afdalen zijn. Stiekem zitten er nog behoorlijk wat pittige stukken omhoog tussen en raakt mijn water op. Het was toch niet meer zo ver? Of wel? Ik fiets langs een riviertje en flirt met de gedachte om mijn bidon daar te vullen. Gelukkig staat er op vijf kilometer van de finish nog een punt waar ze water uitdelen en met een paar goeie slokken trek ik door naar de finish. Lang niet slecht: nummer 57 van de 422 gefinishte renners en vijf uur op de fiets.
Voor morgen staat de eerste van de twee marathonetappes op het programma, wat inhoudt dat we twee dagen rijden zonder enige vorm van assistentie en dus alle slaapspullen, kleding, eten (voor onderweg) en spullen voor de fiets zelf moeten meenemen. Au.
Racedag 3: Nkop – Fezzou, 129km, 1110hm, moeilijkheidsgraad 5 uit 5
Ondanks een slechte nacht voel ik me goed vanochtend. Hoewel ik al vrij snel klaar ben voor de start, waren veel anderen dit nog eerder, waardoor ik net te ver achterin begin. Dit resulteert in een continue inhaalrace, al mis ik aansluiting bij een sterkere groep. Na vijf kilometer krijgen we een pittige klim om de oren, waarop ik weer wat rijders kan inhalen en tijdens de afdaling zie ik een kilometer verderop een groep van een man of twintig. Ik besluit ervoor te gaan en na vijf kilometer voluit op de pedalen sluit ik puffend en steunend bij ze aan. Het bleek de moeite waard, want wat volgt is veertig kilometer rechtuit met volle tegenwind. Even bijkomen achter in het peloton.
Vanaf vandaag is het trouwens echt duidelijk dat we in de woestijn rijden, de temperaturen lopen flink op ten opzichte van de eerste twee dagen. De ondergrond wordt wel steeds vlakker en gladder, op de gruizige gravel is het snel rijden wanneer het zandvrij is. De grovere met zand bedekte secties zijn daarentegen oppassen geblazen, de puntige stenen die door het zand naar boven priemen wil je zo veel mogelijk ontwijken.
Nadat de groep ook het tweede bevoorradingspunt links laat liggen besluit ik af te haken voor een stop. Gelukkig rijdt de groep niet zo hard, zodat ik met hulp van een paar anderen snel weer bij ben.
Er volgt nog een laatste klim en daarna rijden we met drie man naar de finish, waar ik als 41e eindig op dag 3 van de Škoda Titan Desert Race.
Racedag 4 Fezzou – Merzouga, 134km 1146hm, moeilijkheidsgraad 5 uit 5
Voor de verandering heb ik zowaar eens een nacht lekker geslapen op het matje in de open tent. Vanwege de verwachte extreme hitte starten we vanochtend een half uur eerder, wat betekent dat de wekker om vijf uur gaat…
Ik heb mezelf een beetje naar voren gewerkt en ben in een grote, sterke groep terechtgekomen. Een ander voordeel hiervan is dat ik niet zelf hoef te navigeren, iets wat niet mijn sterkste kant is.
Hoewel er hard wordt gereden kan ik mijn gedachten uitzetten en mij enkel focussen op het meedraaien. Dit komt na veertig kilometer over een eindeloze vlakte ten einde aan de voet van een mul zandduin, waar we met de fiets in de hand omhoog moeten lopen. Dit trekt het peloton deels uit elkaar en na het eerste checkpoint rijd ik met een fractie van de groep door. Echter brengt een tweede zandduin ook daar een einde aan en rijdt ieder voor zich. De ondergrond bestaat een deel van deze dag uit zandstroken, wat weer een heel ander rijgevoel met zich meebrengt. De wind is vandaag ook flink toegenomen, waardoor het echt belangrijk is zoveel mogelijk bij een groep te blijven en elkaar zo om beurten uit de wind te houden. Echter is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Met al tachtig kilometer op de teller en helemaal alleen door het desolate landschap trappend slaat de twijfel toe: het is bijna vijftig graden en ik moet goed mijn eigen tempo rijden om te voorkomen dat ik oververhit raak. Wat zijn we hier eigenlijk aan het doen…?
Bij de laatste waterpost op dag 4 van de Škoda Titan Desert Race vul ik mijn voorraad water bij, drink ik water en blus ik mijn hoofd met water.
De laatste afdaling blijkt vriendelijk en we finishen op een prachtige plek om exact zes uur. En wat het nog beter maakt is dat we hier de komende twee dagen blijven in goed gezelschap, met een zwembad en gekoelde eetruimte als kersen op de taart.
Racedag 5 Merzouga – Merzouga, 98km, 933hm, moeilijkheidsgraad 4 uit 5
Ook vandaag starten we eerder, ditmaal door de mogelijkheid op zandstormen later op de dag. Ik sta helemaal vooraan in het achterste startvak, zodat ik hopelijk weer in een snelle groep terecht kan komen. Ik voel me wel wat gespannen over vandaag omdat Leo, een van de andere Nederlanders die hier rondfietste, gisteren wegens oververhitting moest afstappen.
Met een man of tien racen we achter de kopgroep aan die, ondanks onze inspanning, al snel verandert in een steeds kleiner wordende stofwolk. Na een glooiende eerste tien kilometer beginnen de wandelkilometers over de duinen. Hier valt de groep wederom uiteen en zie ik meer mensen door het zand ploeteren dan fietsen. Terwijl mijn schoenen steeds strakker gaan zitten door het zich erin ophopende zand, lijk ik het checkpoint te kunnen zien liggen. Echter toont deze zich als een heuse fata morgana, want het duurt vervolgens nog ruime dertig minuten voor ik er ben. Wat trouwens geldt voor alle omliggende bergen en heuvels, doordat je zo oneindig ver kan kijken lijken ze maar niet dichterbij te komen, hoe lang of hoe hard je ook fietst.
Na een wat vlakker en beter te fietsen stuk, rijd ik met twee Marokkanen en twee Spanjaarden. Wanneer ze uitgerekend mij vragen waar we heen moeten, slaat de twijfel toe of ik wel de goede groep heb getroffen. We gaan eerst een keer een paar kilometer haaks naar links om vervolgens 180 graden de andere kant op te rijden. Toch lijkt een van de Spaanse jongens het redelijk te weten, of anders weet hij goed genoeg te bluffen om ons gedwee te laten volgen.
Het lijkt erop dat we de goede kant op gaan en doordat dat gedeelte vrij vlak en overzichtelijk is zien we al snel andere groepen rijden. De laatste twintig kilometer van dag 5 van de Škoda Titan Desert Race bestaat uit wind tegen met flinke zandvlagen waarin ik mijn Spaanse navigator terugbetaal door hem uit de wind te houden…
Racedag 6 Merzouga – Maadid, 71km, 575hm, moeilijkheidsgraad 3 uit 5
Ik heb niet al te best geslapen in onze zanderige haima (een tent). Hier en daar begint er wel wat spierpijn in de benen op te spelen, maar die laatste zeventig kilometer moet wel te halen zijn, lijkt me. Vandaag voor het eerst starten in het startvak bij de eerste honderd. Na de start merk ik al snel dat vandaag absoluut geen sprake is van een uitrij-etappe en zodra de neutralisatie-auto afslaat, wordt er meteen flink tempo gemaakt. Na wat inhaalmanoeuvres weet ik aan te sluiten bij de kopgroep van ongeveer dertig man.
De pro’s gaan mij te hard, maar er ontstaat daarachter een groep waarin ik meekan. Hier moet ik wel behoorlijk mijn best doen om erbij te blijven, maar achter me ontstaat er een flink gat. Er wordt een mooi tempo gedraaid en ik kijk eens om me heen om te zien met wie ik zit. Ik zie onder andere Kortekaas (de leider in het vrouwenklassement) en ene mijnheer Miguel Indurain, waanzinnig. Als toegift leegt hij zijn neus over mijn bovenbeen en mijn dag kan niet meer stuk. Een zandstrook op de weg gooit roet in het eten en ik kan de groep niet langer bijhouden, wat inhoudt dat ik het laatste deel alleen moet rijden. Ik zie zowel voor als achter me niemand meer rijden, zodat ik al een aantal kilometers voor de finish kan beginnen met genieten van een ongekend avontuur en evenzoveel inspanning onder een deken van duizend-en-een-nacht. Wat een race was de Škoda Titan Desert Race…
Tekst: Bram Meurkens & Bram van der Wal
Foto’s Škoda Titan Desert
Wil je meer van dit soort artikelen lezen en altijd up-to-date blijven? Abonneer je dan op UP/DOWN Mountainbike Magazine! Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom mountainbiken? Volg ons op Instagram en Facebook. Ontdek hier meer interessante blogs vol inspiratie en tips! Daarnaast hebben we een productguide met meer dan 200 mountainbikes, waarbij je mountainbikes kunt vergelijken op basis van jouw criteria. Klik hier om een kijkje te nemen! Klik hier voor gehele Up/Down #3 2023!
