Swettride 2021

Het was nog even spannend; er waren op 10 Juli weer nieuwe Corona maatregelen van kracht gegaan. Of is het beter te zeggen oude maatregelen, we gingen immers weer een beetje terug naar waar we net van waren verlost. We kunnen gelukkig voor ons deelnemers, die ook van heinde en ver gekomen zijn gekomen om aan de SwettRide deel te nemen. De horeca, meerdaagse evenementen en evenementen zonder vaste zitplaats zitten weer in de puree. De horeca moet weer inleveren op de openingstijden, en de genoemde evenementen zullen niet meer mogelijk zijn tot half Augustus. Voor een eendaags fietsevenement geldt dat er vaste zitplekken moeten zijn zodat de 1,5 meter regel daar stand kan houden. Met andere woorden fietsevenementen kunnen dan altijd door blijven gaan toch? Wij fietsers kennen onze vaste zit plek als geen ander, onze zadel zal ik zeggen…

Als deze ride een weekend later in de agenda zal zijn gezet. Dan hadden we kunnen thuisblijven, door de mega overstromingen in Limburg hadden wij fietsers helemaal niets gekund, ja evt. waterfietsen.

Ik weet het zeker dat de SwettRide groot (wordt) door klein te blijven.

Stukje geschiedenis:

Ik heb PP (Peter Paul) jaren geleden via, via leren kennen. Tijdens een rit in Limburg op onze MTB’s. Hij handelde toen al in high end bike parts. En dat doet hij nog steeds werken met high end bike parts. Daarnaast is hij kopman, a.k.a. HoofdSwetter van Swett Custom Cycles en de bedenker van de SwettRide. We deelden vroeger al de dezelfde passie voor het mountainbiken en het customizen van onze rides. PP en ik waren tijdens meerdere gezamenlijke tochten in Limburg met elkaar in gesprek gekomen. En zo kwamen we er kwamen erachter dat we meer gemeen hadden dan alleen het biken en customizen van onze rides. Ik heb vroeger vaker een weekje of een lang weekend verbleef in hun logeerkamer om in Zuid-Limburg te trainen op de MTB. Jaren verstreken waarin we elkaar uit het oog waren verloren, maar nooit uit het hart. En zo kruisten onze wegen elkaar weer in 2015 de tijd dat ik mijn voeten terug op Nederlandse bodem had gezet. Het voelde alsof we bevroren waren geweest in de tijd, en net ontdooid waren. Alhoewel we zijn wat rijper, grijzer en gerimpelde geworden verder bleek er tussen en aan ons niets veranderd te zijn…

Zondag 11 Juli kon het weer, zo’n 249 anderen en ik konden weer eens bij een fietsevenement meerijden. Er zijn inmiddels wel weer enige georganiseerde rides geweest, maar deze zijn op het moment nog steeds schaars. Ik heb bijvoorbeeld voor het laatst bij een event meegereden op 13 oktober 2019, en dat zal voor meerdere van ons hier gelden.

De 3e editie van de kleinschalige familiale sfeervolle SwettRide stond al weken in mijn agenda dik omcirkeld.

Ik was de afgelopen maanden niet in staat of fit genoeg geweest, en dat had enige roet in het eten gegooid. Door een vitamine D tekort zat ik voor weken op de reservebank en niet op mijn fiets. Ik had eerder al voorgenomen om bij één van de twee afgelopen edities aan de start staan. Helaas was mij dat tot nu toe nog niet gelukt, gelukkig is driemaal scheepsrecht en viel alles op zijn plek.

Ik zelf hou er erg van om bij kleine evenementen te starten, en niet bij de breed opgezette massa evenementen. Ik hou van de rust, samenhorigheid en gezelligheid. Of zoals PP het beschrijft: de unieke routes, het presteren, genieten en humor bepalen de sfeer. En ik las dat dit zeker gewaarborgd wordt bij de SwettRide… Zo staan de Swetters ook in voor een maximum van 250 starters Vol = Vol

Op zaterdag was ik al even bezig geweest voor PP. Hij had me gevraagd; of ik de allernieuwste “Clermont” allround racefiets bij zijn spuiterij voor hem kon ophalen. Dit i.v.m. met de launch op zondag tijdens de SwettRide. De HoofdSwetter heeft er zeker meer dan 300 uur in de planning van dit event zitten. En hij en zijn team hadden alle kostbare tijd nodig om de laatste eindjes op het event terrein aan elkaar te knopen. Enige dagen voor desbetreffende event had ik besloten niet in mijn auto of buiten in de bivy de nacht te doorbrengen. PP en Jules (vader en zoon) moesten wel op het evenemententerrein slapen, zij waren voor een nachtje de waakhonden op het terrein. Ik had al enige onrustige nachten gehad, en helemaal niet goed geslapen. Vandaar dat het me beter leek om thuis in mijn eigen bed te gaan slapen. Na een heerlijke nacht slapen en een stevig ontbijt incl. een goede bak koffie reed ik om 06:30 naar de poort van het Zuid Limburgse Heuvelland, Heerlen.

GEZOND VERSTAND & 1.5 meter afstand

Gelukkig had ik ruim de tijd genomen om zo relaxt mogelijk naar het zuiden te rijden. Rond de klok van 08:00 kwam ik op de unieke start-/finish locatie op Landgoed Terworm aan. Het event terrein is een weide waar alles met veel Swett volgens de C maatregelen was opgebouwd. Het terras de Swett merchandise stand, de startnummer afhaaltenten, de horeca alles was op meer dan 1.5 meter afstand van elkaar bomb & virus proof geregeld.

Bijna alle 40 vrijwilligers waren alweer druk bezig of kwamen ook net binnen. De meegenomen paarse Clermont allround racefiets zette ik op zijn loungespot. Vooraf aan mijn begroetingsronde bij enige oude bekenden PP en zijn vrouw “Jelle”, uit de tijd dat ik nog MTB-wedstrijden reed. Ging ik nog even voor zo’n overheerlijke speciality koffie van barista Marcel. Hij creëerde even een overheerlijk bakje koffie voor mij en zo kon ik nog even relaxen en genieten van alle blije gezichten en vrolijke mensen voor de start. Ik liep een ronde om het terras heen en schoof zo bij enige onbekenden aan om eens na te vragen en mijn nieuwsgierigheid te stillen waar de deelnemer o.a. Allemaal van afgereisd zijn. Ik schoof bij een lange blonde man aan het bleek een Fries te zijn. Hij en zijn vrouw waren al eens eerder naar het zuiden afgereisd om bij Swett headquarters een custom fiets in ala carte style aangemeten te krijgen. En wat is er dan nog leuker om met je nieuwe racefiets die dorpjes (de Planck, Clermont en Val-Dieu) te passeren waar de Swett framesets hun modelnamen aan te danken hebben. De deelnemer kwamen dus voor de SwettRide van heinde en ver (wat betreft Nederlandse begrippen) hier naartoe gereisd.

Het evenementterrein loopt – rolt langzaam vol met deelnemers. Deze worden door twee vrijwilligers vanaf de ingang regelrecht naar de startnummer uitgave en de fietsenstalling geloosd. Om vervolgens ook bij Marcel de barista aan te sluiten voor een kop koffie. Anders dan bij de vorige twee edities. Is er dit jaar bij de SwettRide voor het eerst een starters podium, niet dat we allen vanaf hier gaan starten. Nee nee het is bedoeld om enige vorm van informatie en animatie, inclusief domme praat tijdens je kop koffie te ontvangen. Peter Paul is niet alleen een goede organisator maar ook nog eens een prima speaker slash quizmaster. Langs de rij van smachtende koffieleuten stelde hij o.a. de vraag of ze hun Swett Talent Pillen al hebben genoten?!!! Want er zijn heel wat meters te beklimmen en een beetje extra talent kan dan uiteraard geen kwaad. Ook worden er enige vrijwilligers en vrienden vernoemd en nogmaals bedankt. PP legt ook even uit waarom er mensen zijn met een gepersonaliseerd stuur naambord. Deze kreeg je als jij je voor ingeschreven voor 1 juli had ingeschreven. Maar er waren enige die nog een extra aantekening of een verkregen bijnaam op hun stuurbord hadden gekregen doordat ze bij de 2e editie van de SWR een uitmuntende prestatie of juist het tegenovergestelde hadden gepresteerd.

Tijdens deze editie kom je niet langs de grensbewaker zonder het Heerlens wachtwoord te kennen geven vertelt PP. Ik verklap het alvast zegt hij, dus niet vergeten he. Het wachtwoord is het antwoord op de Heerlense vraag: Enne? Het antwoord/wachtwoord is: Och Enne! Iedereen is heel duidelijk gekomen om te genieten en met Limburgse humor bepaal en creëer je zo duidelijk nog meer sfeer. Onthoud dus goed, je komt niet langs onze grensbewaker zonder het Heerlens wachtwoord te kennen OK!!!?

Phoeheee het is alweer 10:00, we moeten maar eens gaan starten. Luister zegt PP, we mogen niet allemaal gezamenlijk starten. Vandaar dat we in drie groepen vertrekken. We worden met een ware showmaster flair in drie groepen op het terras ingedeeld. De sfeer zit er op zijn Limburgs GOE in en ik zie dan ook niets anders dan blije gezichten, ik stap dan ook met een smile van oor tot oor op mijn fiets met veel goesting naar de start. Via Smockelaer routes in Zuid-Limburg

Op een mooi tempo trek ik op met enige vanuit mijn startgroep. Al snel vormen er zich meerdere kleine groepjes. De SwettRide bestaat uit twee zeer uitdagende afstanden de 110 km en 1525 hm of 75 km en 1050 hm moeten overbrugd worden. Ik was er nog niet helemaal uit welke afstand ik zou gaan rijden, ehhhh beter gezegd aankunnen na maanden op de reservebank te hebben gezeten. Op de eerste klim die voor mij als een El Diablo uit een doosje tevoorschijn kwam. Werd me duidelijk dat het wel eens een hele zware dag zou kunnen worden. Ik had voor mezelf besloten, als ik me zo zwak als net blijf voelen op de klimmetjes dan ga ik voor de 75 km, in plaats van de 110 km na de pauze splitsing… Ik moest nou niet bepaald El Diablo of ook wel de Tourduivel genoemd tegenkomen op de

klimmetjes van Limburg. Gelukkig moedigden de Swettgirls me met zoveel girlpower aan op één van de “Swett dikke pret 15% klim”, dat El Diablo met de staart tussen de benen vertrokken was. Ik wist ook wel dat ik niet lang genoeg had kunnen warm rijden tot de voet van de eerste klim. En zo wist ik ook dat ik nog lang niet de oude was, en toch hoe goed of slecht ik me ook voel. Door het fietsen in zo’n geweldige omgeving met geweldig weer op voor mij onbekende wegen daar kun je je uiteindelijk alleen maar goed door voelen.

Ik voelde mijn benen beter en beter worden in de eerste 45 km voor de eerste pauze stop. Onderweg sprak ik nog enige medestrijders aan. Ten eerste een paar die beiden op een geweldige Swett Custom fiets onderweg waren. Zo kwam ik na enige vragen erachter dat ze net een week eerder nog hadden meegereden bij de Maratona les Dolomites wat een ware klim sensatie is, in één van de mooiste bergketens van Europa. En zo ook een jonge meid met een geweldige lange bos rood haar, waardoor je haar niet kon missen in de groep. Ze vertelde ik rij nog niet zo heel lang en heb dan, zoals je zag ook nog moeite met het klimmen. Ik ben hier met mijn vriend en mijn moeder en haar vriend maar die zijn er al vandoor. Vind ik helemaal niet erg hoor, zo kan ik heerlijk mijn eigen tempo blijven rijden en deze geweldige lege wegen en de omgeving genieten en nieuwe mensen zoals jou

ontmoeten. Zo hoorde ik ook twee mannen in de groep zeggen, ze hebben verse Limburgse appeltaart wat ik nu al wel lust en dorstlesser bij het eerste rustpunt. Met deze twee gasten kwam ik aan de praat over alles en niets. Het viel me op dat er zo weinig met lekke banden naast de kant van de weg stonden, wat natuurlijk goed is. Maar na alle regen die we al hebben gehad zou je toch zeggen dat er wel lek zou worden gereden. Samen reden we door naar de eerste stop, wat ook heel slim de tweede pauzeplek was doorgereden, wat bleek dat één van de twee net als ik ook uit den Bosch komt.

Eerste stop

Onderweg had ik toch besloten de 110 km te doen, en daarvoor moest ik dan nog wel even een bidonnetje vullen. Ik dacht ook, als ik dan toch weer in Limburg ben dan kan ik net zo goed ook even genieten van een heerlijke stuk Limbo appeltaart. En genieten was het, dat gold niet alleen voor mijzelf de twee mannen waar ik was mee opgetrokken stonden me aan te kijken, en maakten een gebaar van ooooh das lekker. Ik vroeg ze met de mond vol, gaan jullie de 110 km rijden? Ja wij wel, en jij? Ja ik ook. We tanken onze bidons weer vol, ik deed een plasje en we reden verder. We waren al over meerder ontzettend mooie remote Smockelaer routes in Zuid-Limburg gekomen. Maar de lus die ons nu te wachten stond beloofde vooral verrassend mooie en rustige Belgische Voerstreek en Land van Herve wegen en paden. Zonder stoplichten en fietspaden reden en klommen we door een uitdagend gebied. We werden hier ook weer zeer enthousiast aangemoedigd door de Swettgirls. En de humoristische signaalborden onderweg gaven je ook een boost.

Maar deze wegen, en paden. Je zou bijna niet te geloven dat ze in België liggen. Prachtige vergezichten wow zo mooi! Deze deden me denken aan Californië. Ik begrijp het wel, heel goed zelfs. Dat dit de favoriete routes van Swett zijn, WOW!

Mijn conclusie: De SwettRide is echt een hele mooie racefiets toertocht WOW. Na zo’n lange tijd (bijna 2 jaar) geen tocht te hebben gereden is elke tocht weer gezellig en mooi. Maar ik kan niet anders zeggen dan nogmaals WOW!

Ik rij in het algemeen Dutch gravel. Dit omdat ik dan heerlijk weg ben van alles wat je tegenkomt in het openbare verkeer. Natuurlijk bestaan er ook nog rustige openbare wegen, en Peter Paul laat zien dat er in zuid Limburg en net over de grens nog heel veel mogelijk is. Heel anders als de al uitgemolken bekende wielerroutes en hun klimmetjes en de daarbij komen de sfeer. (is natuurlijk niet onlogisch omdat het betreft vergunningen echt heel lastig geworden is) Wij reden ook om terug te komen naar Heerlen, over zo’n mooie bekende klim. En wel de Camerig klim AKA Costa Blanca – Benidorm hoe deze hoek ook wel genoemd wordt door de locals. En waarom zou dat toch zijn…?

De sfeer: ja ik ben een gevoelsmens. En ik kan beamen dat er verschillen zijn qua sfeer onder de verschillende fiets disciplines, en zo ook bij desbetreffende tochten. Je voelt je hier welkom en direct thuis, de SwettRide sfeer is laagdrempelig, humorvol, zeer relaxed, er hangt een ware bmx, mtb of graveleur familiesfeer. Niet dat er iets mis is met wielrentochten en de sfeer die er bij sommige hangt hoor! Verschil moet er zijn, maar ik kies dan voor een minder serieuze humorvolle familiesfeer.

Voor een starttarief van €45,- krijg je waar voor je geld. De gxp en gepeilde route, uitstekende uitgebreide bevoorrading, bonnetjes voor Swett speciaal biertjes, Burger, Medische support, Bewaakte fietsenstalling, Gratis parkeren en Verkeersregelaars om maar enig te noemen.

Wat wens je nog meer.!!??

Ook nieuwsgierig geworden naar de volgende SwettRide, Check hun website: www.swettcycles.com

Bedankt Swett cycles en alle vrijwilligers voor een onvergetelijke dag!

Tekst en foto’s door Marcel Liu / Licello