25-01-2013 - Mountainbiken, Nieuws

The Blast deel 2 – Terug naar de Flowgezen

We maken van ons hart geen moordkuil: wij hebben dit evenement in onze harten gesloten! Er zijn zoveel redenen om van The Blast te houden: de relaxte sfeer, de kneitergoede trails die je op een presenteerblaadje worden aangereikt (oke, je moet er wel zelf voor omhoog rijden), de toffe medebikers, het simpele maar heerlijke eten en hadden we al gezegd hoe goed de trails waren?

Deel één was in de Ardennen, dit deel had organisator Jarno Hoogland van Ride with the Locals gepland in de Vogezen, in ons reisverslag van vorig jaar door ons al omgedoopt tot de Flowgezen. Lange uitdagende bospaden met weinig wandelaars en andere trailgebruikers stonden garant voor kneiterhard rijplezier. Maar de klimmen zijn wel lang. La Bresse – van de wereldbeker inderdaad – is de uitvalsbasis voor dit weekendje lekker rippen. De eerste avond leek een herhaling van de vorige keer: kampvuurtje aan, koud biertje onder handbereik en mooie verhalen met de binnendruppelende mederijders. The Blast is inderdaad officieel een wedstrijd, maar hoe fanatiek je daarin gaat is vooral afhankelijk van jezelf. Anders gezegd, een hoop deelnemers gaan er niet zo fanatiek tegenaan en doen gewoon voor hun plezier mee. Er wordt zo’n eerste avond aardig wat aan elkaars bikes gesnuffeld en nog wat last-minute gesleuteld. Dit keer zijn een aantal deelnemers afgekomen op de goede verhalen van de vorige aflevering. Maar ze zijn eerlijk over hun gebrek aan enduro-ervaring. Jarno heeft voor enkele deelnemers een rentalbike geregeld waar ze het terrein beter mee te lijf kunnen gaan. We slapen in blokhutten uit het handboek ‘Blokhutten Bouwen’. Iemand is zeer kundig bezig geweest met de kettingzaag. Niet veel later zagen wij ook, liggend. De biertjes en gezonde buitenlucht hebben hun werk gedaan.

De volgende ochtend gaat iedereen met frisse moed het zadel in. Het zonnetje brandt aan de hemel en het is al heet. Klimmen gaat vandaag een pittige zweetpartij worden! We moeten naar de top van de Hohneck en die ligt een meter of zes-, zevenhonderd hoger dan waar we nu zijn. De een heeft het wat zwaarder dan de ander om boven te komen, maar uit solidariteit wacht iedereen op elkaar. Vanaf de Hohneck steken we een lange prachtige kam over en komen we uit bij de start van de eerste Special. Vol enthousiasme duiken de rijders een voor een het pad af, maar ze komen er halverwege achter dat de tweede helft van de special bestaat uit een serie pittige haarspeldbochten. De een doet het af met een voetje aan de grond, een enkele deelnemer onderwerpt de lokale flora en fauna aan een nauwkeurige inspectie. Beneden komt uiteindelijk iedereen. Na een super mooi verbindingsstuk komen we bij de start van Special 2. Het interessante is dat je bovenaan soms wat informatie probeert te trekken uit degene van de organisatie die je assisteert bij het starten, maar dat leidt niet per se tot resultaat. In dit geval is de Special véél langer (en mooier) dan je je ooit had kunnen indenken. Ongeveer 400 hoogtemeters naar beneden en een geweldige balans tussen trappen en met het gas erop afdalen. De snelste deelnemers klokken tijden nét onder de acht minuten. Zó lang duurt die trail dus! Razend enthousiast stapt iedereen onderaan van zijn fiets. Wat een superspecial! Met de adrenaline nog uit je oren spuitend komt dan ook meteen de ontnuchtering, we moeten diezelfde meters weer terug omhoog klimmen. Gelukkig wel over asfalt, maar toch.

Boven start Special 3 vanaf bijna hetzelfde punt, maar dan in de andere richting vanaf de pas. De eerste deelnemer die de Special induikt, komt halverwege een vos tegen die van pure schrik een paar haarspeldbochten voor ‘m uitrent. De track op deze special is weer heel anders dan de vorige, veel grote ronde haarspeldbochten waar het de kunst is om zoveel mogelijk snelheid in de bocht vast te houden en mee te nemen naar het volgende rechte stuk. Het is een wat makkelijkere special en iedereen staat beneden dan ook te glunderen van plezier. Toch voelen we onze beentjes wel! Het dagje was al met al een ruime duizend meter klimmen, aanzienlijk meer dan bij de eerste aflevering van The Blast in Houffalize. Bij het kampvuur komen de grote verhalen los, maar de dag heeft zijn tol geëist: de oogjes gaan al vroeg dicht. De Belgische deelnemer Wouter Rogiers staat op de eerste plek. Het grappigste als je hem ziet rijden is dat hij zo vloeiend en soepel rijdt, dat het er moeiteloos en ook niet snel uit ziet. Maar in de flow die hij overduidelijk te pakken heeft gaat hij dus kennelijk wel heel erg hard.

De volgende dag begint uiteraard weer met een klim, iets minder lang dan gisteren. De eerste Special is een beuker, in het begin zit een lange trap op een sketchy stuk. De keuze is of je risico durft te nemen, of liever op safe gaat en naar beneden loopt. Als je al rijdt kom je niet veel later worteltapijten ‘from hell’ tegen en moet je alsnóg van je fiets. Daarna volgt een valsplat-achtig stuk. Jarno vindt dat ook dit soort pijn-Specials erbij horen. Hier is namelijk te zien wie zijn trainingsuurtjes heeft gemaakt. Via een hoog plateau komen we bij Special 2 en als nummer twee van gisteren al bijzonder was, dan is deze wel helemaal uitmuntend! Lange trapstukken, technische passages, een aantal goed te rijden haarspeldbochten, alles zit erin. Om het helemaal interessant te maken zijn er kortgeleden nog bosbouwers bezig geweest, dus sommige delen zijn helemaal omgeploegd. Ik ben er nog steeds niet uit welke beter was. Deze Special of die tweede van gisteren. Ze behoren in ieder geval tot de beste trails die ik op deze afstand van Nederland heb gereden. De laatste Special is aanzienlijk ruiger dan alles wat we tot nu toe heb gereden. De trail loopt deels door een oude rivierbedding, dus er zijn veel losse ronde stenen die het uiterste van je armen en vering vragen. Hij is technisch, moeilijk, maar toch goed te rijden en erg uitdagend. Het is moeilijk om in zulk hobbelig terrein je snelheid vast te houden en het verbaast niet dat Wouter zelfs in deze puin nog de meest vloeiende lijn weet te vinden.

‘s Avonds is het barbecuetijd! En dat gaat allemaal goed, totdat een enorme stortbui over de camping trekt. Het is een waar spektakel. We zien letterlijk twee wolkbreuken links en rechts om de bergen komen en boven ons hoofd op elkaar botsen. De barbecue verplaatsen we naar binnen, maar buiten begint het te hozen en het stopt gewoon niet meer. De volgende ochtend neemt Jarno de moeilijke, maar in onze ogen enige juiste beslissing: om in deze omstandigheden te gaan rijden op glibberige paadjes en proberen secondes van je tijd te schaven is vragen om problemen. De tijden van de eerste twee dagen staan, Wouter mag zich de winnaar noemen van Blast 2 en alle deelnemers worden nog een keer omhoog geshuttled zodat ze – rustig en in hun eigen tempo – Special 3 van de eerste dag nog eens kunnen overdoen. Als afsluiter van een fantastisch weekend.

The Blast #2 2013 is van 23 tot 26 mei in Aosta Valley, Italië. Inschrijven kan op www.ridewiththelocals.com

 van