The Dutch Gorge
Wingfoilen opent deuren die voorheen gesloten bleven, weet ook winger van het eerste uur Hub Dekkers. Hij zag direct de potentie, vooral in het surfen van ongebroken golven en het zogenaamde downwingen. En daarvoor hoef je echt niet altijd af te reizen naar een tropisch oord of zelfs maar de Hollandse kust. Het kan gewoon in je eigen achtertuin, in Hubs geval de rivier de Amer.
Een notificatie van Windy op mijn telefoon: ‘De voorspellingen voor morgen op jouw spot voldoen aan de door jou ingegeven parameters.’ Niet dat ik een herinnering nodig heb, want ik check de voorspellingen tien dagen vooruit nauwgezet. De whatsappgroep met daarin lokale surfers explodeert. Berichten volgen zich in rap tempo op. Iedereen staat op scherp en wil deze kans niet aan zich voorbij laten gaan. Code oranje, WZW met zelfs in het binnenland 30+ knopen. Aan zee loopt de wind op tot voorbij de 20 meter per seconde. Het is aan. Voorheen lag mijn focus altijd op zee. Spelen in de golven, dat is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dat is niet veranderd, maar wat dan wel? Tegenwoordig wingfoil ik. En de mogelijkheden die dit geeft, op locaties waar ik anders nooit zou komen, zijn eindeloos. Mijn thuisprovincie Brabant bijvoorbeeld staat nou niet bepaald bekend vanwege zijn overvloed aan surflocaties. Toch bevindt een van mijn favoriete wingfoilspots zich in deze contreien. Ik heb het over de rivier de Amer, een druk bevaren waterweg die bij de juiste omstandigheden eindeloze golven levert, en dat in het Brabantse land! Het doel van deze sessie: zo veel mogelijk ongebroken, eindeloze, rollende riviergolven surfen. Downwingen totdat mijn armen en benen niet meer kunnen. Ik doe nog snel een laatste voorspellingencheck om uit te zoeken hoe het met de stroming staat. Ja, een rivier heeft stroming en vaak behoorlijk veel. Ideaal is het wanneer de stroming tegen de windrichting in staat. Dat levert de beste rollers op. De waterdata-website van Rijkswaterstaat is onontbeerlijk voor ieder watersportavontuur; ik kan niet zonder. De stroming bij Moerdijk staat uitgaand vanaf de tweede helft van de ochtend.
Dat is dus het moment om er te zijn. Ik pak snel mijn spullen: foils, boards, wings, maar vooral ook een warm wetsuit, cap, schoentjes en handschoenen. De temperaturen schommelen vandaag zo rond de 8 graden. Normaal gesproken niet bepaald iets om naar uit te kijken, maar in dit geval zou het wel eens epic kunnen worden. Vroeger betekende een surfsessie al snel een autorit van ruim een uur, maar nu sta ik met een klein half uurtje op de spot; een van de voordelen van nieuwe plekken ontdekken. De ‘spot’ is een kleine parkeerplaats naast een grasveldje in Lage Zwaluwe. Zonder lokale kennis nauwelijks te vinden. Het belangrijkste is wel dat er een 30 centimeter brede loopplank het water in gaat. Essentieel om niet over de spekgladde stenen het water in te hoeven lopen. Links de Moerdijkbrug met daarachter de raffinaderij van Shell. Rechts lange tijd helemaal niks. Drimmelen, daarna de Amercentrale. Aan de overkant Nationaal Park De Biesbosch. De Amer centrale zorgt voor iets unieks en aangenaams. In de winter is het water in de Amer merkbaar warmer dan op andere plekken vanwege het koelwater dat in de rivier geloosd wordt. We hebben net een flinke koude periode achter de rug, dus is iets warmer water behoorlijk welkom. Eenmaal aangekomen is snel duidelijk: het waait. Man, het waait! Het lijkt vele malen harder dan aan de kust. De stoten zijn zo hard dat het water rondvliegt. Bij precies de goede richting lijkt de wind hier te accelereren; hij wordt onder de Moerdijkbrug geperst en lijkt daardoor sterker te worden. Een tunneleffect, en verrassend genoeg is de wind ook uitermate stabiel, iets dat zeldzaam is bij binnenwaterspots. Hoewel de wind belangrijk is, zijn de golven dat nog veel meer. Dat is immers waarvoor ik hier ben: snel rollende rivierswell. Vandaag stellen de omstandigheden niet teleur. Ik zie diepe kuilen voorbij trekken, soms een beetje brekend met wit schuim bovenop. Dit is waar ik alweer te lang op gewacht heb! Zonder verder twijfel schroef ik mijn foil in elkaar en pomp ik mijn wing op. Het waait zo hard dat de keuze voor mijn allerkleinste wing zo gemaakt is: een 3 meter die ik eigenlijk alleen gebruik wanneer het echt stormt. Een korte blik op het water leert me dat het zelfs met deze miniwing een kwestie van overleven gaat worden. De keuze welke foil ik ga gebruiken stond eigenlijk al vast. Mijn 1250 werkt geweldig in dit soort omstandigheden. Vandaag wel met lange mast, zodat ik iets meer marge hebt als ik in en over de golven vaar. Iets makkelijker om de foil onder water te houden, want zodra deze uit het water komt lig je er in.
Op een rivier varen binnenvaartschepen. Sommige groter dan anderen. Het voelt enorm intimiderend wanneer er zo’n groot binnenvaartschip langs stoomt. Met de tijd ben ik er aan gewend geraakt, een kwestie van goed in de gaten houden wanneer er eentje aan komt en dan zorgen dat je aan de andere kant van de rivier blijft. Zo zit je elkaar niet in de weg en is de kans dat er iets gebeurt gering. De Amer is een bijna 12 kilometer lange rivier in NoordBrabant die vanaf Geertruidenberg naar het Hollandsch Diep loopt. De druk bevaren Amer vormt de zuidelijke begrenzing van Nationaal Park De Biesbosch en verbindt de haven van Rotterdam met het achterland. Langs de Amer vind je de dorpen Drimmelen een bekende aanleghaven voor pleziervaart en Lage Zwaluwe. Bij beginpunt Geertruidenberg staat een energiecentrale die vernoemd is naar de rivier: de Amercentrale. De aanwezigheid van binnenvaartschepen betekent ook dat het water in gaan soms lastig is. Naast de loopplank is een aanlegplaats en er liggen vaak één of meerdere binnenvaartschepen. Vandaag ligt de Camaro IV voor anker, een containerschip met ruimte voor 120 40-voet containers. Best een flinke jongen dus. Doordat het schip leeg is steekt het nog hoger boven het wateroppervlak dan normaal. Het zorgt voor een flinke windschaduw. Ik voel me kwetsbaar terwijl ik zwemmend met mijn board en wing naar de enorme boot naast me kijk. Eenmaal achter de boot vandaan voel ik pas goed hoe hard het waait. Het gevoel van kwetsbaarheid maakt plaats voor euforie als ik met mijn wing in de wind direct het water uit word getrokken. Geholpen door de stroming die tegen de wind in staat ben ik in no-time voldoende upwind om mijn eerste golf downwind te kunnen surfen. Wing neutraal en dan begint het ‘lezen’ van de golven. Waar bouwt het op, waar zwakt het af… het is haast een kunstvorm. Eentje waarbij je nooit stopt met leren. Ik kijk goed om me heen en neem mijn omgeving in me op terwijl ik mijn foil onder controle houd als die het water uitkomt is mijn ritje voorbij! Frontside, backside, pompen om de volgende sectie te halen. Dit verveelt nooit! Een eindeloze speeltuin… Ik schiet downwind, een handje geholpen door de stevige wind in de rug. Ik heb het gevoel dat ik dit tientallen kilometers kan volhouden. Dat is met deze omstandigheden zonder volgboot overigens niet verstandig.
Eenmaal het haventje van Lage Zwaluwe voorbij is de eerstvolgende plek waar je het water uit kunt pas weer Drimmelen, ruim acht kilometer verderop. Er zit niks anders op dan de golf uit te gaan en zo snel mogelijk weer voldoende upwind te komen om het hele ritueel te herhalen. Foilen is nog steeds een nieuwe sport en ondanks dat veel watersporters inmiddels wel weten wat het is, lijkt het voor veel mensen toch nog een soort black magic. Regelmatig staan er mensen aan de kant te kijken alsof ze water zien branden. Het leidt vrijwel altijd tot een praatje over wat foilen nu precies is en hoe het werkt. ‘Vroeger ging ik ook vaak surfen’, hoor ik dan vaak. ‘Wij hadden zo’n grote zware plank met zo’n driehoekig zeil!’ Met een zwevende plank hebben ze minder ervaring, maar ze horen geboeid toe als ik het vergelijk met een vliegtuig en vertel dat het ook echt voelt alsof je echt over het water vliegt. Ook schippers komen vaak hun hut uit om eens goed te kijken wat er nu precies gebeurt op ‘hun’ rivier wanneer ik naast of achter hun een golf aan het surfen ben. Terug naar het heden. Ik ben inmiddels al uren bezig. Langzamerhand word ik moe en lijken de omstandigheden te veranderen. Dat is het nadeel van wingen op een rivier: de golven zijn vooral afhankelijk van de stroming; als deze omdraait zijn de golven vrijwel direct verdwenen. Zo ook vandaag. In een oogwenk zijn de diepe rollers van zoeven niet meer dan een herinnering; het water is vrijwel vlak. Bizar, want het waait nog steeds van de planeten. Het is een goed moment om te stoppen. Misschien maar goed ook, anders was ik nu nog steeds bezig geweest. Om de Amer te vergelijk met de wereldberoemde rivier The Gorge in Noordwest Amerika gaat misschien wat ver. Er zijn geen bergen en kliffen in ons vlakke kikkerlandje. Wel een tunneleffect en rollende rivierswell, en met het risico dat ik mezelf herhaal: de omstandigheden kunnen echt briljant zijn. Het is compleet anders dan varen op een meer of op zee het voelt eigenlijk als een combinatie van die twee. De golven op een rivier rollen altijd parallel aan de kant. Dit betekent dat er geen shorebreak of iets dergelijks is waardoor het water ingaan bemoeilijkt wordt. Het water is direct diep, twee meter uit de kant kun je al ruim niet meer staan. Ook zijn er geen zandbanken waar je waakzaam voor moet zijn. Dit maakt het uitermate geschikt voor een foil. De rollers zijn al snel een meter hoog en gaan vaak sneller dan golven op zee. Nog een voordeel: zee heeft eb en vloed waardoor de golven naar de kant toe rollen. Op een rivier hebt je bij de juiste omstandigheden de wind in de rug en niet van opzij, zoals vaak op zee. Dit alles maakt de Amer tot een plek waar je me nog vaak gaat vinden. Ik kan niet wachten tot de eerstvolgende stevige wind uit het westzuidwesten.
Voor meer Wingfoil nieuws, wingsurfen, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wingfoil magazine #1 en volg ons op Facebook en Instagram!
