The Islands – Het wilde westen van Australië
Pro kiteboarder Gabi Steindl en haar crew onderzoeken een bijzondere eilandengroep voor de kust van West-Australïe. Het wordt een avontuur dat ze niet snel zullen vergeten.
Voor de kust bij Geraldton in West-Australië liggen de Abrolhos Eilanden: 122 eilanden geclusterd in drie groepen, Wallabi, Easter en Pelseart ook bekend als de Begraafplaats van Schepen. De eilandengroep heeft een lengte van honderd kilometer en ligt in de meest zuidelijke hoek van de Indische Oceaan. De eilanden zijn omringd door koraalrif. The Islands, zoals veel Australiërs deze eilanden noemen, zijn 6.000 jaar geleden gevormd en ontdekt door de Nederlanders in 1619. De kapitein van het VOC-schip de Dordrecht, Frederic de Houtman liet toen al noteren dat deze plek zeer gevaarlijk was voor schepen en vermeden moest worden. Ondanks zijn waarschuwing zijn er tot nu toe toch nog zo’n zestig schepen vergaan. Een heftige plek dus met harde wind en hoge golven. Maar… het klinkt wel als een interessante plek om te kiteboarden.
Onbewoond
Ik had deze eilandengroep al een tijdje op mijn radar staan maar door Covid was het reizen lastig. Uiteindelijk is het me gelukt. Toegang tot Abrolhos is moeilijk. Alle 122 eilanden zijn vrijwel onbewoond. Er zijn alleen wat vissers die er een paar maanden per jaar verblijven in het visseizoen. Er is geen accommodatie voor toeristen en kamperen is verboden. Eigenlijk is de enige manier om Abrolhos te zien per vliegtuig of boot. Wij kozen voor de laatste optie.
Onze crew bestaat uit: Mick, de kapitein, surft al z’n leven lang en is van origine timmerman en botenbouwer; Scotty, de fotograaf en bekwaam speervisser en mijn Australische man Corey, windsurfer en voor deze trip matroos. Omdat Abrolhos zo geïsoleerd ligt, betekent dat je helemaal op jezelf bent aangewezen. Je moet ruim voldoende eten, drinken en brandstof meenemen. Daarnaast nemen we een trailer vol speelgoed mee waaronder mijn kitesurfgear. Al deze spullen namen we mee in een acht uur durende autorit van onze woonplaats Margaret River naar de haven van Geraldton. In de haven hadden we voor de laatste keer internet en kunnen we de voorlopige weersvoorspelling nog één keer downloaden. En dat ziet er goed uit.
Op zoek naar golven
Nadat we de 10.3 meter lange sportvisboot van Mick hebben volgeladen geven we gas met de 500PK-motor en varen we met zeventien knopen naar de Geelvinck Channel. Binnen twee uur zien we de Pelseart-eilanden in de verte. Dit is de meest zuidelijke groep eilanden van de Abrolhos Eilanden. We zijn meteen enthousiast door het zien van witte strepen om de eilandjes heen. Golven! Sommige eilandjes zijn zo klein dat je er bijna niet op kunt gaan staan en sommige steken net boven het water uit. Op een aantal van deze eilandjes zien we een paar vissers die hier komen met het krab-seizoen. Deze mensen zijn niet bepaald enthousiast over bezoekers. Het duurt niet lang voordat een vijftien meter lange krab-vissersboot langszij komt. De kapitein van die boot staat als een gladiator aan het roer. Met een super kort broekje en een verweerd reddingsvest aan en helemaal onder de tatoeages vraagt hij: ‘Wat moeten jullie hier?’ Als het hem duidelijk wordt dat we niet voor de krabben komen, wenst hij ons succes en spuit hij weg met een hoge spray water uit de dubbele jetmotoren.
Voedsel
Aangezien het inmiddels al einde van de dag is besluit Mick dat we op zoek moeten gaan naar ons avondmaal: vis. Nadat we het anker hebben uitgegooid springt Scotty overboord met z’n harpoen. Wij gooien de hengels uit. Het duurt niet lang of we hebben flink wat vissen gevangen. Scotty heeft een smaakvolle Baldchin-tandbaars geschoten. Na een heerlijk diner kunnen we genieten van het ruizen van de zee en het uitzicht op de volle maan. De boot is niet zo groot waardoor Mick bovendeks slaapt. Scotty slaapt in de gang en wij slapen in de boeg.
De volgende dag is er totaal geen wind. Het water is spiegelglad. Hierdoor komen de kleuren van het koraal prachtig uit. Het komt niet vaak voor dat het zo windstil is. Normaal waait het hier altijd tussen de 25 en 30 knopen. Corey besluit de overige vis die we in ijs hebben bewaard schoon te maken. Hij gooit het afval overboord en daar komen allerlei vissen op af, waaronder een drie meter lange Tijgerhaai. Oef. Deze haaien zijn normaal gesproken super schuw maar deze komt gewoon rond de boot zwemmen en doet zich tegoed aan de visresten. Machtig mooi om deze grijs gestreepte gestroomlijnde haai door het glasheldere water heen te zien glijden. Ik besluit hem wat visresten te voeren. Ik laat deze voorzichtig het water in glijden om hem niet weg te jagen. Hij pikt het vlak onder mij op. Wat een magnifieke ervaring.
Heerlijke kitesessie
In de middag neemt de wind toe en er staan kleine schuimkoppen. Ik pak mijn 12 meter kite waar ik mijn bar al heb bevestigd. Dat hen ik ook al gedaan bij mijn 6, 8 en 10 meter. Lekker makkelijk. Het starten vanaf een boot met scherp koraal onder je is dat niet. Je weet niet hoe diep het is dus moet je goed opletten. Als ik eenmaal over het water scheer met het prachtig gekleurde koraal onder mij was is de stress allemaal waard. Roze, geel, turquoise, ik zie het allemaal onder mij doorschieten. De schoonheid van de spot wint het van de angst om tegen het koraal aan te botsen. Na een tijdje heen en weer gecruised te hebben zie ik upwind een eilandje met een paar hutjes erop. Omdat de wind niet hard genoeg is om goed hoogte te lopen laat ik Mick mij daar afzetten terwijl ik met m’n kite in de lucht op de boot sta. Dichterbij gekomen zie ik een paar vissers bij de hutjes zitten. Ik kan mij niet voorstellen hoe dat moet zijn om hier voor een paar maanden te zitten. Ik ben er zeker van dat ze nog nooit eerder een kitesurfer hebben gezien hier. Ik zwaai en lach naar ze en na een tijdje zwaaien ze terug. Ondertussen zakt de zon en geeft de zee een fantastische gouden gloed.
In de ochtend is het weer omgeslagen. Het is bewolkt, donker, regenachtig en de zee is ruig. We besluiten om naar Half Moon Reef te gaan ten westen van de Pelseart-eilanden. Op de voorspelling die we nog hebben kunnen downloaden vlak voor vertrek staat dat er vandaag mooie golven komen binnenrollen. Dit rif is 22 kilometer lang en beschermt de westkant van de Pelseart-eilanden. Mauritius is het eerste land op 5700 kilometer ten westen van dit rif.
Nachtmerrie
Onderweg neemt de wind steeds verder toe. De golven maken het onmogelijk om voor anker te gaan bij de break. We besluiten om via geulen door het rif de baai binnen te varen. Maar het koraal is op sommige plekken ondiep en er steken paddenstoelen van koraal omhoog. Als waarschuwing steekt er vier meter boven het rif het wrak van de in 1908 gestrande Windsor uit. Het grootste schip ooit gestand op Abrolhos. Gelukkig hebben we niet zo’n groot schip en halen het naar binnen. Vanuit daar is het een mijl naar de break. Samen met Corey op z’n windsurfplank ondernemen we deze risicovolle tocht. Het zou onze meest angstige sessie worden van deze trip. De golven beuken op het rif, maar gelukkig staat er genoeg wind. Maar ik moet er niet aan denken als het mis was gegaan en we in het water terecht waren gekomen. Er zijn dertien soorten haaien die continue op zoek zijn naar voedsel. ’s Nachts heb ik nog een nachtmerrie maar gelukkig schijnt de zon weer de volgende morgen en zijn de golven gelukkig ook een stuk lager. Maar jammer genoeg is ook de wind weg.
We varen die dag op een spot 26 kilometer ten noorden van Half Moon Reef. Daar word ik begroet een zeeleeuw die rustig met mij meezwemt. De Australische zeeleeuw is zeldzaam. Het is een bedreigde diersoort dus het is een vrij unieke ervaring. De wind zakt op een gegeven moment onder de acht knopen en ik heb moeite om terug te komen naar de boot. Tot vermaak van de zeeleeuw die om mij heen blijft zwemmen en allerlei trucjes doet. Soms komt ze boven water om mij te bekijken met die prachtige chocoladebruine ogen. Een tafereel dat mij nog lang zal bijblijven.
Perfecte afsluiting
Na een aantal sessies op verschillende spots is het alweer de laatste dag van onze reis. De oranje fluorescerende zon begroet mij als ik mijn hoofd uit de patrijspoort steek die ochtend. Mijn hart wordt gevuld met passie en dankbaarheid. We varen naar Wooded Island en Scotty en ik besluiten om het eiland te verkennen. Het eiland is zo’n 850 meter lang en 200 meter breed en heeft als een van de weinige eilandjes van Abrolhos mangrove-bossen. Hier bevinden zich grote broedplaatsen van allerlei zeevogels. Het is een kakofonie van vogelgeluiden. Als we bij het noordoosten van het eiland aankomen zien we een supermooie break. Er is totaal geen wind en de golven lijken wel van glas. Hier hebben we een topsessie en we besluiten zelfs om een dag later terug te gaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen want de volgende dag was het weer omgeslagen en houdt het anker het niet. We worden richting het rif geduwd door de harde wind. Gelukkig kunnen we op tijd de motor starten en terugvaren naar Geraldton. Het wordt een wilde rit. Golven slaan over het dek heen en de terugreis duurt twee keer zo lang als de heenreis. Toch is het de perfecte afsluiter van een prachtig avontuur in het Wilde Westen van Australië.
Dit artikel ‘’ The Islands” komt uit Access #3 van 2021. Voor meer kitesurf nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de andere magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Access en volg ons op Facebook en Instagram!
