The Last Airbender

Op het water van de Enoshima Yacht Harbour in Tokio deed Kiran Badloe afgelopen zomer precies wat iedereen van hem verwachtte: hij pakte de allerlaatste gouden plak op de RS:X, en deed dat in stijl. Olympische observaties van The Last Airbender.

Woord Mart Kuperij Beeld Sailing Energy / World Sailing

Rockstar
‘Ik had me een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn als ik goud zou winnen, maar zoveel gekte als dit had ik niet verwacht. Het leefde heel erg in Nederland, misschien juist omdat mensen dit keer niet naar de Spelen toe konden. Het windsurfen werd meer in beeld gebracht, en met dat blauw witte haar was ik overal in het nieuws te zien.’

‘Toen ik terugkwam met het goud voelde ik me twee weken lang echt een soort rockstar. Overal moest ik komen opdraven, er waren rijen kinderen die met me op de foto wilden en handtekeningen wilden. Echt chaos, maar wel leuk. Het is goed geweest voor het windsurfen, en voor mij dat ik bekend aan het worden ben.’

The Last Airbender
‘Voor vertrek naar Japan had ik een kleine Q&A op mijn Instagram gezet om te vragen of mensen nog goede ideeën hadden voor een olympische haircut. Ik zag de Avatar met blauwe pijl voorbijkomen en vond het wel kicken. Ik heb nog snel even blauwe en blonde haarverf gekocht om tijdens de voorbereiding al een laagje blond te maken, de dag voor de wedstrijd hebben we de pijl erin gezet.’

‘Daarna is het bizar viral gegaan. De beste marketingstunt die ik ooit heb gehad. De media-aandacht was niet normaal. Veel grote sportpagina’s op Instagram zoals The Olympics en ESPN Global hadden het gezien en ‘gerepost’. Er kwamen allerlei memes, en ook de creator van de cartoon had het gezien en gerepost naar zijn fan community. In een dag had ik er vijfduizend volgers bij, drie dagen later zat ik met tienduizend meer… Niet meer normaal. Het was niet bedoeld als marketingstunt, maar het pakte wel zo uit.’

In een buisje spugen
‘De coronamaatregelen in Tokio waren vrij streng, maar doordat we in een bubbel zaten hadden we er niet veel last van. Met het Nederlandse zeilteam hadden we ons eigen hotel afgehuurd, dat was onze quarantainebubbel – we gingen alleen naar de venue en weer terug. Omdat er verder niemand was, konden wij redelijk los leven. Als we buiten met z’n allen aan het eten waren hadden we niet van die schotten tussen ons, we hadden allemaal onze eigen luxe kamer met een bank, tv, een groot tweepersoons bed, een badkamer… je hoefde het met niemand te delen, dus dat was wel een upgrade vergeleken met het dorp.’

‘Op de haven moest je even door de security heen, maar op het mondkapje dragen na was het best wel prima eigenlijk. We moesten elke ochtend een speekselmonster geven, verder had je daar geen omkijken meer naar. Het idee van een eventuele besmetting leefde niet echt bij mij; je spuugt in een buisje en je gaat weer door met je dag. Gelukkig maar.’

Dag 1: lichtweer
‘Na de eerste dag stond ik derde. Echt zorgen heb ik me niet gemaakt. Dat komt misschien ook omdat ik de laatste race die dag wist te winnen, dan sluit je af met een goed gevoel. Maar ik moet ook heel eerlijk zijn: als we de hele week die lichte wind hadden gehad dan was het lastiger geworden. Dan heb je ineens wat specialisten die daar heel goed mee uit de voeten kunnen en makkelijker varen dan ik doe. Tegelijk wist ik dat als we een beetje een mix zouden krijgen met verschillende omstandigheden – nog minder, of juist wat meer wind – ik in de top 5 zou blijven varen, en zij snel naar achteren zouden zakken. Daar hield ik me aan vast.’

Tyfoon
‘Er kwam een tyfoon aan, en we waren een beetje bang dat hij ons vol zou raken en we wellicht niet eens zouden kunnen varen, maar hij maakte net een draai naar rechts waardoor hij niet helemaal over ons heen kwam. Dat was wel gunstig, daardoor kregen we de restjes wind, zo tussen de 10 en 20 knopen. We dachten: chill, goede wind, nu gaan we even met twee vingertjes in de neus winnen, maar het bleek een hele lastige wind. Heel veel draaiingen en momenten dat hij er helemaal uitzakte, waardoor we wel merkten dat er nog helemaal niks zeker was.’

The Camboni Incident
‘In race 5 kreeg ik een diskwalificatie aan mijn broek van de Italiaan Mattia Camboni. Ik had mijn overstag net afgerond, hij was aan het pompen en accelereren om dichterbij te komen. Hij schreeuwde wat, maar naar mijn idee was ik al klaar met overstag gaan toen hij aankwam en moest uitwijken, dan zit ik in mijn recht.’

‘Het was een situatie die alle kanten op kon, maar achteraf gezien heb ik daar een risico genomen dat helemaal niet nodig was. We lagen op dat moment 2 en 3, en daarachter zat verder niemand. Ik had heel makkelijk even kunnen wachten en achter hem overstag kunnen gaan; ik nam een risico en dat pakte verkeerd uit.’

Naaistreek
‘Ik vond het wel een beetje een naaistreek dat hij ging protesteren. Ik denk altijd: je gaat protesteren als je ergens nadeel van hebt. Ik gok dat het zijn coach en het team daarachter waren die op het protest hebben aangestuurd. Normaal ben ik supergoede vrienden met Mattia, nog steeds trouwens, maar na dat incident durfde hij me niet meer aan te kijken. Waar we normaal gewoon lekker kunnen kletsen, en lachen en lol hebben, was hij hier heel verlegen en teruggetrokken. Hij heeft niks meer gezegd tot na de laatste race toen hij me feliciteerde. Dus ik gok dat het niet helemaal zijn beslissing was om dit zo te doen.’

Videomateriaal
‘Op de eerste dag, toen ik een zevende plek voer, had ik ook een incidentje. Daar wist ik dat ik fout was en heb ik mijn rondje gemaakt en één of twee plekken voor lief genomen. Hier zou ik dat ook hebben gedaan als ik had geweten dat ik fout was.’

‘De jury was niet eens in de buurt, ze hebben geluk gehad dat ze videomateriaal hadden. Volgens hen moest Camboni zijn koers uitwijken. Wat ik zag, is dat mijn cambers omgeklapt waren voordat hij zijn koers ging uitwijken. Dat zien heel veel mensen op die video, behalve de jury…’

Terughoudend
‘Vanaf dat moment was ik gebrand om geen fouten meer te maken, ik wilde elke race zo clean mogelijk varen. Ik was terughoudend bij de start, omdat ik wist dat als ik net even te vroeg zou gaan ik de sjaak zou zijn. Ik startte dus liever iets later, dan maar wat harder werken om terug te komen.’

Death stare
‘De dag na die DSQ was een rustdag, en toen we daarna weer gingen varen begon het net een beetje te waaien. Ik heb het de Italiaan vanaf dat moment bewust lastig gemaakt. Ik wist: nu kan ik hem hebben, dit zijn mijn omstandigheden, hier ga ik gewoon harder dan iedereen. Voor de start voer ik naar hem toe en heb ik heel cynisch ‘good luck mate’ tegen hem gezegd, met zo’n boze death stare naar hem toe. Volgens mij werd hij daar wel ongemakkelijk van. Vervolgens startte ik naast hem en heb ik hem binnen een paar seconden gerold zodat hij de kant op moest die niet voordelig zou zijn.’

‘Ik heb hem daarna telkens opgezocht bij de start. Niet dat ik echt een ander plan maakte om hem in de weg te zitten, maar ik dacht wel: als hij op de goede plek gaat starten wil ik naast hem liggen, en niet drie boards ertussen hebben. Dan weet hij dat ik hem kan pakken, en stuur ik hem vervolgens de verkeerde kant op. Ik heb nog even getwijfeld of ik dat wel moest doen, maar aan de andere kant: als je gaat protesteren om iemand punten te geven om zo het gat groter te maken, kan ik het voor mezelf wel verantwoorden om dit soort spelletjes te spelen. Dat hoort ook gewoon bij zo’n groot evenement. Hard tegen hard, op elke manier.’

Marginal planing
‘De races daarna begon het lekker te waaien. Het was van die hele draaierige wind, vlagerig, heel erg up en down. Best wel wat lichte wind ook, echt marginal planing. Dat zijn omstandigheden die mij heel goed liggen, dat pielen gaat bij mij heel goed. Ik ging echt als een speer.’

Doriantje
‘We hadden voor de laatste race door dat we de winst al zouden kunnen pakken, maar dan moesten er bij de concurrenten nog wel veel punten vallen. Ik moest hem winnen, Thomas Goyard moest derde worden en Camboni moest nog een groter gat laten vallen. Toen heb ik ook weer heel bewust bij de start naast hem gelegen, hem er gelijk uitgeprikt; hij ging een kant op waar helemaal geen wind meer stond, dus hij werd goed naar achter gezet.’

‘Ik wist dat ik nu maximaal moest profiteren. Dat ging heel goed, ik voer mijn eigen race en won. Thomas werd derde. Omdat je tijdens de Spelen geen apparatuur mee mag nemen die kan streamen of uitzenden hield Aaron (McIntosh, Kirans coach, red.) alle scores bij met pen en papier. We dachten dat het goud binnen was, maar wilden nog even wachten met vieren; misschien was er wel iemand vals. Toen bleek Thomas de voorlaatste race negende te zijn geworden in plaats van de tiende plek die Aaron hem had gescoord. Hierdoor was het verschil 19 punten, in plaats van 20. Theoretisch gezien had hij dus nog kans om te winnen.’

Medal race
‘Om het goud echt veilig te stellen moest ik de medal race goed starten, goed finishen, niet gediskwalificeerd worden én mocht ik geen officials beledigen. Als ik dit nog uit handen zou geven was ik dus echt stom. Ik had eerst nog het idee om het in stijl af te sluiten, alles op alles te zetten om die race te winnen. Maar al heel snel kwam ik met Aaron tot de conclusie: waarom zouden we dat doen? Je gaat onnodig risico nemen om iets uit handen te geven wat je al bijna hebt. De conclusie was: rustig starten – desnoods tien of twintig seconden later – achter de groep aan dobberen en de finish over met goud.’

Chillen op de boot
‘Normaal heb je altijd wel een klein beetje spanning voor zo’n finale. Je wilt het goed doen, scherp zijn. Nu lag ik bijna tot het startsignaal op de boot te chillen. Toen het signaal kwam dat we nog een paar minuten hadden ging ik naar de startboot. Ik had niet eens een warming-up gedaan, ik ging lekker bij de boot liggen, met vrijwel niemand in de buurt. Het was heel chill varen: het feit dat je alleen de start over hoeft en als laatste kan eindigen was perfect. Zelfs áls ik gediskwalificeerd zou worden moest Thomas de race per se winnen. Die kansen waren gewoon heel klein.’

Karma
‘Ik hoorde de jury aftellen, en hoorde dus ook dat de Italiaan en de Pool vals waren gestart. Op de boot moeten ze communiceren wat ze zien. ‘We hebben nog 4 seconden, Italië is over de lijn, Italië gaat niet terug, nog 2 seconden, Italië is vals gestart. Polen ook te vroeg.’ Dat Frankrijk ook te vroeg over de lijn ging had ik niet gehoord, maar die werd er later voor mijn neus uitgepikt.’

‘Ik heb bij veel mensen het woord ‘karma’ voorbij horen komen. Ik vind het karma dat de Italiaan niet heeft gewonnen, en dat ik het goud heb gepakt. Maar dat hij het podium niet haalde was wel extreem. Hij is ook iemand die gaat voor de winst, hij is heel dit jaar tweede geworden. Dit was voor hem wel een hele erge berg karma die zijn kant op kwam.’

Planerend naar de finish
‘Ik had besloten me niet te veel in de strijd te mengen in de medal race, de rest van het veld mocht het onderling uitvechten. Ik had wel door hoe spannend het was. Helemaal toen Thomas ook gediskwalificeerd werd en ik me realiseerde dat het helemaal open lag. Op een gegeven moment zat de Israëliër zelfs nog op het podium, samen met de Chinees.’

‘De laatste downwind dacht ik: dit is mijn laatste downwind op de RS:X, ik ga niet naar beneden pompen en dobberen. Al moet ik er hard voor werken, ik ga planerend naar de finish. Zo ben ik dat hele clubje nog voorbij gevaren en van de zevende naar de tweede plaats gegaan. En dus nog voor de Chinees geëindigd, waardoor Thomas het zilver heeft kunnen vasthouden. Hij heeft me na afloop hartelijk bedankt. Hij zei: ‘Doordat jij ging planeren heb ik nu zilver in plaats van brons.’

Rutte in de wacht
‘Ik stond een interview te doen met de NOS toen de minister-president belde, onze persvoorlichter had hem aan de telefoon en zei: ‘Ik heb Rutte voor je.’ Toen zei ik heel nonchalant, terwijl ik voor de camera stond: wacht even twee minuutjes, dan bel ik hem. Zo kwam dat de wereld in: hij zet Rutte in de wacht. Maar hij heeft niet zo heel lang gewacht hoor.’

Gewoon lekker varen
‘Nu, anderhalve maand na de Spelen is er eigenlijk weinig veranderd. Ik word hier en daar herkend, maar ik sta thuis nog gewoon de afwas te doen. Alle hype neemt af en het gaat gewoon weer door zoals het altijd al ging. Maar het hele leuke is dat we die RS:X nu niet meer hoeven aan te raken. Waar ik voorheen na zo’n groot event echt een break nodig had en even niks wilde doen, heb ik dat nu niet, omdat ik iets ga doen wat ik normaal voor de lol doe. Ik ga de eerste periode op de foil ook niet trainen – dan klinkt het meteen weer heel officieel – maar gewoon lekker varen.’

Eten tot het je neus uitkomt
‘Om op de iQFoil mee te kunnen komen moet je een stuk zwaarder zijn dan voor de RS:X. In Tokio was ik 73 kilo, ik ben nu alweer 77. Ik sta drie keer per week in de sportschool en ik eet tot het mijn neus weer uitkomt. Dat zijn leuke dingen, omdat het iets is wat ik nog nooit heb gedaan. Het is een andere kant van topsport. Ik heb altijd veel cardio gedaan, nu wordt het echt de gym in en benchpressen, squatten, en dus heel veel eten. Het is leuk om deze andere kant van het trainen naast het windsurfen te zien. Dat zorgt ook weer voor een leuke prikkel en een nieuwe uitdaging.’

Fris uit de startblokken
‘Het EK in Marseille eind oktober doe ik nog niet mee, ik ga nu gewoon veel eten en veel varen. Hopelijk kan ik na het EK die jongens een beetje bijhouden, daarna gaan we de wintertraining doen zodat we hopelijk volgend jaar fris uit de startblokken schieten en ook op de foil ergens in de voorhoede mee kunnen varen.’

Volg Kiran op Instagram voor updates over de nieuwste haircuts, trainingsstages, actievids en andere belangwekkende zaken uit het leven van een olympisch kampioen.

Mart Kuperij is hoofdredacteur van Motion windsurf magazine. Hij houdt van fluorescerende windsurfgear en willy skippers.