06-04-2011 - Surfen, Nieuws

The Princess Diaries

Het leven van een gesponsorde surfer kent een aantal uitgesproken voordelen. Naast gratis kleding, boards, stickers en een bescheiden onkostenvergoeding liggen er voor de echte geluksvogels ook mooie trips in het verschiet. Dit is het verhaal van zes meiden, die met een beetje geluk en de juiste keuzes, de uitverkorenen waren om in naam van Protest een reis te maken. Niet zomaar een reisje, maar een all-inclusive arrangement leven-als-een-prinsesje op Bali. Koffers, make-uptassen, en boardbags werden volgeladen voor een paar weken surf, persmomenten en fotoshoots. Fotograaf Jan Bijl en teammanager Roderik Patijn vergezelden de dames naar het schitterende eiland waar je alle zorgen van thuis vergeet, waar de natuur oogverblindend mooi is en waar de mondhoeken het merendeel van de dag omhoog gekruld staan. Maar er moest ook gewerkt worden.

Tekst: Anne Paar
Foto’s: Jan Bijl/ Protest

Voor een geslaagde surftrip zijn een aantal zaken essentieel: een goed reisgezelschap, de juiste boardquiver en een flinke portie goede golven. Iedereen die ooit wel eens in Indonesië is geweest, kan beamen dat het met de golven meestal wel goed zit. In Indo wordt je gepusht tot het uiterste, een flesje ontsmettingsmiddel bij de hand is geen overbodige luxe. Met dat reisgezelschap zat het ook wel goed. Op stap met zes vrouwen is een flinke uitdaging, met altijd de kans op catfights. Van dat alles was deze keer echter geen sprake, het leidde juist tot mooie nieuwe vriendschappen. Ik ben allergisch voor de kou en was al maanden aan het overwinteren in Nieuw-Zeeland. Laila Bosma had al in geen weken de zon of haar vriendje Yannick de Jager gezien en was aan het aftellen voor het weerzien met zon en vriend. Masha Spaans, de grommet, liet zich door niets of niemand tegenhouden om naar Bali af te reizen, zelfs niet door school. Delphine Vanhooren, onze Belgische schone, kon zich gelukkig losmaken van haar dertig jengelende kinderen en was de eerste dagen vooral bezig slaap in te halen. Sarah Beardmore, de Engels-Australische breakdancer had nog wel een gaatje in haar overvolle WQS-reisschema en Ilona Hoogland, die in haar dagelijkse leven toeristen rondrijdt langs de Amsterdamse trekpleisters, wilde zelf niets liever dan de toerist uithangen. Kortom, iedereen had er zin in.

Heet
Het is een echte schok om voor het eerst in Bali aan te komen. De enige manier om je er op voor te bereiden is in de sauna op de sportschool. Ik heb het over de warmte. Met je schoenen, lange broek en trui nog aan dringt de hitte na enkele seconden al binnen om de rest van de trip niet meer weg te gaan. Jasjes, lange broeken en schoenen zijn in dit land zwaar overbodig, maar zelfs na het ontdoen van al deze kledingstukken loert de hitte immer om de hoek. Je zult zweten, zweten en nog eens zweten. Geen ventilator die er tegenop kan. Mijn kamergenoot Ilona en ik hadden iedere avond ‘fan fights’. Dan werd ik ‘s ochtends badend in het zweet wakker omdat Ilona de fan had uitgezet. “Omdat hij zo aan het tikken was”, zei ze dan. Of ik verplaatste hem voor het slapen gaan stiekem net ietsje meer in mijn richting, voor dat kleine beetje extra verkoeling. Het ging er hard aan toe. Survival of the hottest. Uit vrees voor de heersende Dengue-koorts op Bali, hielden Roderik en Jan hun deur potdicht. Liever zweten dan muggenbeten was het devies. Dan heb ik persoonlijk toch liever ‘fan fights’. Surfen midden op de dag is voor die hards only op Bali. De zon is dan op zijn gemeenst, het water reikt een badtemperatuur van rond de 28 graden en de wind die inmiddels is gaan waaien, voelt aan als een warme föhn. Gelukkig hadden we op het Surf & Beachcamp in Canggu en Semiyak een verkoelend zwembad tot onze beschikking, waar we met een vers sapje of een koud biertje uren konden rondhangen. Maar de warmte in Bali was zelfs voor mij, een echte zonaanbidder, iets teveel van het goede.

Loss Geht’s
Op het surfcamp aangekomen stonden de surfinstructeurs ons al op te wachten. Met een zongebruinde huid, een lach met een rij reflecterende tanden en een Duits/Engels accent werden wij hartelijk verwelkomd. Zij zouden ons wel eventjes vertellen waar we het beste konden gaan surfen. De verhalen werden met de minuut groter en groter, twee foot veranderde in dubbel overhead en als we onze oren mochten geloven, stonden die Duitsers iedere dag rechtop in de barrel. Vanuit ons camp konden we de blauwe oceaan zien die zich uitstrekt tot aan de horizon, met altijd die lijnen die mechanisch lijken te werken. Links en rechts van ons lagen rijstvelden, met her en der hutjes en spelende kinderen. Je kunt er nog zo vaak geweest zijn, de sfeer die op Bali hangt blijft iets speciaals hebben. De koeien op straat zijn schattig, de rooklucht heeft iets exotisch en de gebeden vroeg in de morgen zijn het begin van een mooie dag.

Vroeg op
Je hebt earlybirds en uitslapers, ik ben zelf van die laatste categorie. Ik heb nog nooit de noodzaak van het vroege opstaan gezien. Waarom jezelf kwellen, als die drukte in de line-up er na een half uurtje toch alweer is? Bovendien word ik van surfen op een lege maag slap en chagrijnig. Maar no mercy van teamcaptain Roderik, zes uur moest het zijn en geen minuut later. Een mooie theorie, maar in de praktijk met zes vrouwen een onmogelijke opgave. toch moet er gezegd worden dat hij er alles aan gedaan heeft. Zijn wekker ging niet om half zes, maar om vijf uur af, om ons in het holst van de nacht één voor één wakker te maken. Iedere morgen waren we de vroegste vogels. De zee was nog kalm door de windstille nacht, en vanaf ons camp zagen we door de duisternis het witte schuim oplichten door de maan. Vanaf een smal paadje hadden we toegang tot Echo’s, the Sandbar, perangan en twee andere beachbreaks. Vooral Echo’s en de Sandbar maakten indruk. Echo’s met mid-tij, de Sandbar met laag tij. De golven waren schitterend en het rif kleurde gevaarlijk. Voor sommigen was dit de eerste keer surfen op rif, maar door naar elkaar te kijken, werd je al snel getriggerd om nog hogere en diepere golven te surfen. Natuurlijk ging dat niet altijd goed, wij vrouwen hebben van nature minder peddelkracht en met de snelle en krachtige Balinese golven betekende dat regelmatig met de lip mee naar beneden vliegen, een vrije val. Gelukkig is het rif op Echo’s niet schrikbarend ondiep. De Sandbar daarentegen is enorm ondiep, maar een vrachtlading aan zand in je bikini is altijd minder erg dan de scheermesjes van het rif.

Uluwatu
De meest bekende spot van Bali is zonder twijfel Uluwatu. De spot heeft verschillende golven die werken met verschillende getijden en swellrichtingen. Uluwatu is ook een echte swellmagneet, en doordat de golven tijdens onze eerste week best klein waren, hadden we hier de meeste kans op succes. Het was hoog tij en dus moest er door de beruchte grot uitgepeddeld worden om de golven te bereiken. De backwash en het lawaai maakten de grot indrukwekkend, maar met het kleine swelletje bleek het een eitje. De drukte was belachelijk, maar desondanks werden er lekkere lange ritten gemaakt. Ik verloor op een gegeven moment mijn board doordat m’n leash brak en vreesde het ergste. Met een snoeiharde stroming langs de grot en de uitgestrektheid van de verschillende spots kon dat wel eens een zwemmarathon betekenen. Ik raakte lichtelijk in paniek door het idee dat niemand mij zag zwemmen, maar uiteindelijk viel het mee. Mijn boardje was tot stilstand gekomen en ik peddelde zonder problemen weer terug de grot in.

Relaxation
De eerste week was als een roes, een leventje dat gerust maanden door had mogen gaan. Met twee auto’s voor de deur en een aantal perfecte surfbreaks op loopafstand viel er altijd wel ergens een juweeltje te vinden. En anders was er altijd nog het ongevraagde advies van onze Duitse surfvrienden. Van agenda’s, schema’s, tijdsdruk of verplichtingen was geen sprake, in die eerste week werd er optimaal genoten van de surf en de vrijheid. Maar goed, er moest natuurlijk ook gewerkt worden deze trip. Vanuit Nederland zou een garde pers een weekje meelopen met ons, de echte ‘surfchica’s’. Roderik, als teammanager de verantwoordelijke man voor het serieuzere gedeelte van deze reis, bereidde ons op het ergste voor. “Het zou wel eens een heel druk weekje kunnen worden dames.” Ik wist genoeg. Ik had nog nooit een persweek meegemaakt, maar iets vertelde me dat die vervelende wekker ons in week twee nog wel eens een stuk vroeger zou doen opschrikken. Maar zover was het nog niet. Het enige wat mij zo nu en dan deed denken aan de week die nog komen zou, was het nauwelijks hoorbare gefluister van een van de meiden als ik de zoveelste banana-pancake aan het wegwerken was: “FHM, Anne!” De naderende fotoshoots hielden de gemoederen nadrukkelijk bezig. Vooral Masha en Laila knepen hem even toen ze na een heerlijke Indonesische gezichtsbehandeling gestript van hun opperhuid het pand verlieten.

Werk aan de winkel
Na onze ultieme eerste week, was de tweede week daar, en ging bij mij de knop om. Er was werk aan de winkel. Geen surf, maar wel genoeg ander vermaak. Uitstapjes naar tempels, bikram yoga in een mooie Indonesische spa, fotoshoots met de beste fotografen van Nederland en luxueus uit eten. De pers kreeg de complete Bali- experience. Wij waren vooral bezig met interviews, of stonden met nog zwaar dichtgeknepen ogen om half zeven al voor de camera. Mij kon dat hele ochtendlicht gestolen worden, er viel na dagen vroeg opstaan nog maar weinig te verbloemen met make-up. Maar de FHM-fotoshoot was een ervaring die ik niet snel meer zal vergeten. Voor degenen die het niet weten, voor de FHM is het surfen voornamelijk bijzaak. De bikini’s zijn waar het om draait, of beter gezegd de inhoud daarvan. Sommige poses zorgden voor hilarische momenten. terwijl ik net stond te doen alsof ik mijn bikinitopje verloor onder de waterval, rolde de rest van de dames lachend over het strand.

Spiderman
Na anderhalve week het wekkertje op zes uur, het bed in om elf uur en overdag het intensieve schema, trok ik het niet meer. Ik kon alleen nog maar slapen, of denken aan slapen. Maar juist op het moment dat ik een verrukkelijk chocoladetoetje oversloeg om vroeg mijn bed in te kruipen, was daar die grote harige vlek op mijn bed. Een vlek met acht poten, die zich daar op mijn bed wel thuis leek te voelen. paniek! Ilona vond dit een geschikt moment om de stoere Duitse surfdudes aan het werk te zetten. Na ze achter hun bier vandaan getrokken te hebben, stonden ze al snel zelfverzekerd met een veel te kleine, overvolle asbak in hun handen. Ik was te laat met protesteren, mijn kreten waren pas hoorbaar toen de as al door de lucht vloog, en de asbak natuurlijk finaal de spin mistte. Die het vervolgens ook nog op een rennen zette. De Duitsers vonden het wel best en gingen terug naar hun bier, terwijl wij met een spin ter grootte van een hand achterbleven. Na een hoop gegil en uren zoeken later, vonden we uiteindelijk zijn kleinere broertje die we, laat ik het maar netjes zeggen, ten ruste legden. Eindelijk slapen!

Leven als prinses
Nadat de pers eindelijk vertrokken was en wij weer zonder schuldgevoel konden snacken en snaaien, was er gelukkig nog genoeg tijd voor een paar lekkere surfsessies. Met het harde ‘werk’ achter de rug en de gedachte aan een koud en golfloos Nederland gingen we volle bak. Iedere golf die doorkwam werd door een van de meiden uitgemolken voor wat het waard was en er werd schaamteloos ingedropt. Compleet uitgesurft en voldaan kwam dan toch het moment om de koffers te pakken, de boardbags en beautycases kwamen weer te voorschijn. Door een vette tropische storm reden we richting Denpasar International Airport voor de lange terugreis. Deze sponsortrip zal ik niet snel vergeten. Want ondanks het weekje ‘werken’ was het echt een all-inclusive arrangement leven-als-een-prinsesje op Bali.


 van