The Ride Gravel, van de Vogezen naar Valkenburg
The Ride Gravel – Koud. De eerste gedachte bij het ontwaken. Ondanks slaapzak, trui en joggingsbroek lijkt het buiten wel te vriezen. De tent en fiets zijn compleet nat van de dauw. Een blik op de wekker laat zien dat het al half zeven is, tijd om een goede bodem te leggen voor de komende vijf dagen.
The Ride zal bij een aantal mensen ongetwijfeld een belletje doen rinkelen: het concept waarbij je op de racefiets in een aantal etappes vanuit een ver bergoord terugfietst naar Nederland bestaat al even en is populair. Dit jaar is daar ook een graveleditie bij gekomen. In vijf etappes loopt de route van het bergdorpje Xonrupt-Longemer, midden in de groene Vogezen, naar Valkenburg. Vijf zware etappes van boven de honderd kilometer per stuk, met veelal meer dan genoeg hoogtemeters, de routebeschrijving toont percentages en getallen die zich kunnen meten met een zware bergrit in de Tour de France. Dat belooft wat.
Dag 0
De officieuze start vindt plaats inValkenburg, al zit nu nog niemand op de fiets. Om half acht ’s ochtends vertrekken drie bussen gevuld met fietsers en fietsen richting het zuiden om vervolgens lekker vroeg in de middag te arriveren in de Vogezen. De zon schijnt, de lucht is helderblauw en de bergen zijn hier diep donkergroen van de duizenden naaldbomen. De frisse berglucht doet iedereen zichtbaar goed.
De tenten staan bij aankomst allemaal al klaar. Het zijn er zo’n honderdvijftig: het grootste gedeelte van de deelnemers kiest voor het meest luxe pakket met een ruimte tent, stretcher met matras en ontbijt. Het voelt alsof je op een glamping zit, maar met zoveel kilometers voor de boeg is dat absoluut welkom. Om dat aantal kilometers nog meer op te krikken en de benen op spanning te zetten wordt een rondje losgefietst. Een uurtje fietsen door de prachtige bossen rondom Lac de Longemer doet de mens goed na een lange busreis, ondanks de verstopte pittige klimmetjes die flink pijn doen.
Dag 1
Een goede bodem is belangrijk als je een hele dag op de fiets zit, maar toch lukt het niet om veel te eten. Het zijn geen zenuwen, misschien is het nog te vroeg om veel te eten. Koud is het wel. Een dunne sluier van nevel hangt boven Lac de Longemer, wat voor een spookachtige gloed zorgt in het diffuse ochtendlicht. Terwijl de weg langzaam stijgt en de eerste onverharde stroken zich aandienen, komen de eerste zonnestralen door het dikke naaldbos heen, de goudgele kleur is een streling voor het oog.
De eerste klim van de dag gaat direct naar het hoogste punt van de week, 1260 meter boven zeeniveau. Via een prachtig stuk gravel wordt de bekende Route des Crêtes bereikt, waar zich een prachtig uitzicht ontvouwt met diepe dalen en de hoge kale toppen van onder andere de Hohneck. Via snelle asfaltafdalingen, steile stukken gravel en af en toe zelfs technische mountainbiketrails vol met rotsen worden de Vogezen doorkruist. De gravel is hier allerminst hetzelfde als in Nederland: het is grof, ligt vol grote en kleine stenen en de rotsachtige ondergrond doet je voortdurend geconcentreerd blijven.
In de ochtend lijkt er geen vuiltje aan de lucht, maar tegen het middaguur beginnen donkere wolken zich samen te pakken boven de bergtoppen. Lange tijd druppelt het slechts sporadisch, maar precies bij het bereiken van de rustpost barst er een onweersbui in alle hevigheid los, gelukkig is hier plek om te schuilen. Als gevolg van de regen liggen de stukken gravel er in het tweede deel een stuk gladder bij. Bergop is het zoeken naar grip en bergaf blijkt het vooral veel in de remmen knijpen om de controle te behouden. Ondanks dat het zwaarste al voorbij is volgt er nog een verborgen asfaltklim met stukken ver boven de twintig procent. Dit vraagt het uiterste van zowel lichaam als geest. Dat de laatste twintig kilometer vrijwel vlak zijn is een welkom geschenk na dik 2200 hoogtemeters in nog geen honderd kilometer.
Dag 2
De ochtend begint grauw. De kou is hier wel uit de lucht, maar donkere wolken in de verte doen menig renner twijfelen over hun kledingkeuze deze ochtend. Vanaf de voet van de Vogezen loopt de route in noordwestelijke richting naar Corny-sur-Moselle, een dorpje onder de rook van Metz en aan de Moezel. De weg voert dwars door het Franse achterland van de regio Lorraine, een streek die op de fiets wat doet denken aan de Achterhoek, zij het met prachtige, rollende heuvels. In combinatie met de gelige gewassen heeft het zelfs wat weg van Toscane, vooral vanaf de mooie gravelstroken die het landschap doorkruisen. De paar heuvels op de route zijn kort en steil, maar de vergezichten die het open landschap biedt zijn zo mooi dat de pijn in de benen snel wordt vergeten. Gelukkig valt het aantal hoogtemeters vandaag mee en is het makkelijk om de snelheid erin te houden. Met een gemiddelde van een kleine vierentwintig kilometer per uur wordt de volgende camping in sneltreinvaart bereikt.
Daar wacht later op de avond een onaangename verrassing. De drukkende warmte en hoge luchtvochtigheid die gedurende de dag steeds erger werden voorspelden het al enigszins, tijdens de dagelijkse briefing wordt er gewaarschuwd voor zwaar onweer. Tussen tien en twaalf uur ’s avonds kan er een hevig front overtrekken. In dat geval moet iedereen de camping verlaten en zich begeven naar de dichtstbijzijnde sporthal, voor de veiligheid. Geen fijn idee tijdens het vatten van de slaap. Gelukkig valt het mee: hoewel er rond middernacht alsnog een flinke onweersbui overtrekt kan iedereen heerlijk in z’n tentje blijven liggen.
Dag 3
Vandaag is niet de dag om te beginnen met een zwaar ontbijt. Vrijwel direct na de start volgt er al een zware onverharde klim met stukken richting de twintig procent. Zo steil dat er hier en daar al een voetje aan de grond wordt gezet. Misschien niet fijn om mee te beginnen, maar wakker word je wel. En het uitzicht over de vallei is prachtig in de ochtendzon.
Vandaag is de laatste dag in Frankrijk. In noordoostelijke richting leidt de route onderlangs Metz, waar het asfalt al snel wordt ingeruild voor glibberige boerenpaadjes. De kleiachtige ondergrond heeft door de regen van afgelopen nacht een verrassend gladde toplaag gekregen, waardoor het bij vlagen aanvoelt als een ijsbaan, helemaal met weinig profiel op de banden. Dat het hier een agrarisch gebied betreft, is wel duidelijk. De weilanden en gewassen strekken zich tot aan de horizon uit over de glooiende heuvels, met hier en daar een dorpje of uit de kluiten gewassen boerderij als onderbreking. De onverharde wegen gaan veelal langs en door deze velden. Er liggen zelfs een paar mooie singletracks die goed te rijden zijn op de gravelbike.
Oosterburen
De overgang naar Duitsland gebeurt eigenlijk geruisloos. Via een onverharde klim ga je de grens over naar onze oosterburen, maar het valt pas op als je een paar kilometer verderop terechtkomt op een pad dat bestaat uit de typisch Duitse grijze klinkertjes. Onmiskenbaar. Al snel begint het landschap te veranderen. Via oude half-vergane boerenwegen die uit betonplaten bestaan kruist de rivier de Saar al snel de route, die wordt gevolgd tot aan de eindbestemming, Saarburg.
De landbouw verdwijnt en het bos verschijnt. Via donkere gravelpaden langs de Saar komt het Duitse wijngebied steeds dichterbij en in de verte doemen de eerste Duitse wijngaarden al op. Naast dat dit een prachtig fietsgebied is, staat het ook bekend om de Duitse witte wijnen. Denk aan Riesling en je denkt aan de prachtige glooiende heuvels vol met wijngaarden die om een kronkelend Duits riviertje heen liggen.
De dag eindigt met een slotklim: de Warsberg in Saarburg is kort maar beeldschoon. Via meer dan tien haarspeldbochten klim je naar 346 meter hoogte, waar je een prachtig uitzicht hebt over de vallei, Saarburg en de genoemde wijngaarden.
Dag 4
Vandaag is de zwaarste dag. De afstand van 143 kilometer is nog te overzien, maar met zo’n 2500 hoogtemeters en een continu glooiend profiel wordt het ongetwijfeld zwaar. Daar bovenop is het regenachtig, een stuk kouder dan de vorige dagen en staat er een gemene wind, al is die wel grotendeels in de rug. Ook worden er drie landen doorkruist: Duitsland, Luxemburg en een stukje België.
De benen beginnen inmiddels te protesteren. Niet alleen de benen, het hele lichaam heeft er op dit moment moeite mee. Spierpijn, buikpijn, weinig energie. Is het de schade van de afgelopen drie dagen, of is er toch meer aan de hand? Een paar ibuprofennetjes halen het scherpe randje er gelukkig vanaf en de benen draaien iets soepeler, maar van harte gaat het niet vandaag. Na een stuk Luxemburg is de grond ondertussen weer Duits en het rustpunt op iets meer dan de helft komt als geroepen.
Het tweede stuk van de route is gelukkig minder zwaar, maar minstens zo mooi. Verlaten, slecht onderhouden landweggetjes met prachtige vergezichten, snelle hardpack gravelwegen door donkere naaldbossen en een enkele passage door een schattig Duits dorpje zorgen voor genoeg afleiding. De grens met België is niet ver en loopt parallel met de Auw, een riviertje met momenteel een wel heel toepasselijke naam. Om bij onze zuiderburen binnen te komen kan je kiezen voor het bruggetje, maar je kan ook vol door de ondiepe rivier rijden. Een echte river crossing, die kan je niet laten liggen.
België blijkt voorspelbaar. De slecht onderhouden wegen in de Ardennen zijn op de dikke gravelbanden niet het probleem, maar de stijgingspercentages, die vaker wel dan niet in de dubbele cijfers lopen, des te meer. Alsof ze het erom doen. Gelukkig doemen de Haute Fagnes al snel op, vanaf hier gaat de weg vrijwel alleen nog maar omlaag. De laatste tien kilometers naar de camping in Hellenthal lijken wel eeuwig te duren: het lichaam is volledig leeg gewrongen. Eenmaal op de camping gaat het linea recta door naar de tent om het lichaam rust te geven.
Dag 5
DNS. Drie letters die je liever niet terugziet. Did not start. Het is zuur om op de laatste dag forfait te moeten geven, maar wel het slimste om te doen. Het lichaam heeft duidelijk aangegeven niet meer te willen en het is verstandig om dat te respecteren. De afgelopen dagen waren zwaar, de combinatie met elke dag fotograferen en de hele dag een camera mee op de fiets maakte het té zwaar.
Desondanks was het een mooie ervaring. Het is prachtig om de omgeving te zien veranderen vanaf de fiets. Om door verschillende landen te rijden. Om tussen zoveel gelijkgestemden te fietsen. De biertjes bij het kampvuur. De flauwe grappen bij het veel te vroege ontbijt. Een heerlijk avontuur, ongeacht het einde.
Voorbereiding
The Ride Gravel vergt de nodige voorbereiding. Niet alleen is het belangrijk dat het lichaam goed is getraind, ook een relatieve rustperiode de week ervoor – een zogenaamde taper – kan geen kwaad om te zorgen dat de benen maximaal in orde zijn. Maar er is meer: met zoveel kilometers en tijd op de fiets is voeding essentieel. Zorg dat je weet wat voor jou werkt, wat lekker is en waar je maag niet overstuur van raakt. En neem daar veel van mee. Het belangrijkste is misschien wel het materiaal. Vanzelfsprekend een goede gravelbike met toch zeker veertig millimeter brede tubeless banden en een verzet dat licht genoeg is. Zorg voor een comfortabel bibshort en ademend shirt, maar neem tevens arm- en beenstukken mee en niet te vergeten een goede regenjas. Daarnaast wil je hoe dan ook op de juiste route blijven, een fietscomputer met duidelijke kaart en navigatie is daarom wenselijk. Last but not least: zorg dat je voorbereid bent op pech: een multitool, setje plugs, binnenbandjes en een (CO2-)pompje zijn geen overbodige luxe.
Dit stond er op ons lijstje
– Trek Checkpoint SL6 eTap met Bontrager GR1 tubeless banden
– Clif Bars, Clif Bloks, 6D-repen en 6D-gelletjes
– Endura GV500 Reiver-bibshort & -jersey
– Assos arm- & beenstukken
– Cube ATX Storm Jacket
– Bryton S800-fietscomputer
– SKS-multitool, CO2-pompje en bandenlichters
– Silca Mattone Grande-zadeltas
– Agu Venture Roll Bag-stuurtas
Wil je nog meer weten? Op the-ride-gravel.cc kan je alle informatie vinden over dit dit event.
Tekst & foto’s: Merlijn Spenkelink
Dit artikel komt uit het magazine Wielrenblad #5 2022. Dit magazine is nog steeds los te bestellen in onze webshop, klik hier voor de webshop. Wil je meer wielrennieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram!
