The Travis Rice Company
Net voor de zomer waren de sociale media in de ban van ‘the Art of Flight’-trailer. Mensen die in de verste verte niets met de snowboardsport te maken hadden deelden of retweeten het filmpje naar hartenlust. Na zijn alom geprezen film ‘That’s It That’s All’ was het drie jaar lang stil rondom hoofdrolspeler Travis Rice, maar deze kettingreactie zette hem weer volop in de schijnwerpers. Als onderdeel van de ‘Art of Flight World Tour’ kwam Travis hoogstpersoonlijk naar Amsterdam om het officiële startschot voor de langverwachte film te geven. Taste kreeg de kans om een aantal vragen te stellen en we werden overvallen door de vriendelijkheid en professionaliteit van deze snowboarder. Ondanks dat hij dit praatje de afgelopen maanden al honderden keren moest hebben gehouden wist hij een bijzonder interview af te geven. Ineens werd het ons duidelijk… Travis Rice is geen atleet, Travis Rice is een bedrijf!
De start-up
Travis Rice is opgegroeid in het idyllische Amerikaanse freerideresort Jackson Hole. Als je vader dan ook nog eens bij de skipatrol zit, tja, dan is het loopbaantraject dat Travis Rice heeft afgelegd niet onbegrijpelijk. ‘In 2001 rondde ik mijn school af, verdiende ik wat geld in de bouw en reisde ik, samen met een vriend af naar het Snowboarder Magazine Superpark in Mammoth om een maand lang vakantie te vieren. Hoewel Jackson Hole in de winter genoeg te bieden heeft, wilde ik het funpark in om mijn sprongen te verbeteren. De combinatie van backcountry pillowlines in Jackson Hole en strakke kickers in Mammoth was een leerzame training om een allround backcountry freestyler te worden.
Eenmaal in het Superpark heeft Travis letterlijk de aandacht getrokken van Justin Hostynek (red. medeeigenaar en filmproducer bij Absinthe) door een backside rodeo te springen over een schans van 35 meter. Na een shredsessie vroeg Justin of ik met hem op pad wilde gaan en eens wilde kijken of we het één en ander op film konden krijgen. Ik dacht meteen: “Hell yeah!” Het was toen al meer zomer dan winter, dus ik was erg benieuwd waar we naartoe gingen. Justin en ik belandden op de Haines Pass in Alaska. Voor het eerst huurde ik een sneeuwscooter en met De start-up behulp van deze apparaten zochten we naar wat spots en filmden we daar uiteindelijk het openingsshot van Transcendence, de tweede film van Absinthe. Ik wist niet eens dat mijn shot hiervoor gebruikt zou worden! Slechts een jaar later was ik al niet meer weg te slaan uit Alaska, maakte ik mijn eerste helitrip en werd ik tweede tijdens de Breckenridge Vans Triple Crow Slopestyle contest. Hiervoor ontving ik de enige weggegeven wildcard voor de X-games, ik was zo stoked! Tijdens de X-games stond ik tussen al die goede rijders waar ik echt tegen op keek. Het enige wat ik op mijn cv had staan was het openingspart in Transcendence. Na mijn run voelde ik me goed, ik was tevreden en stond te wachten op het moment waarop Kevin Jones me zou verslaan… maar dat moment kwam niet. Goud op de X-games was het begin van alles wat daar op volgde.’
Travis de producer
Elk jaar werd Travis weer beter en beter in het maken van zijn videoparts. Voor zijn derde segment filmde hij met de Absinthe-crew de spot Chad’s Gap. ‘Samen met Romain de Marchi bedwong ik een schans waarmee je een ravijn van 45 meter overbrugde. Ik checkte de schans als eerste en vloog iets van twintig meter over de landing heen met een backside360. Gek genoeg stond ik op en ging ik gelijk weer verder. Daarna lukte het me om een frontside720, switchbackside540, backside-rodeo720 en een frontside1080-doublecork te landen. In die tijd waren doubles ongekend, laat staan over zo’n schans. Zelfs getuige Justin Hostynek was van mening dat dit het meest indrukwekkende was wat hij ooit gezien had. Ik kreeg het laatste segment in de film Pop en hiermee vestigde ik mijzelf als één van de beste allround free- Travis de producer stylers. Ondanks dat de samenwerking met Absinthe naadloos verliep wilde ik mijn eigen projecten beginnen samen met een bevriende filmmaker, Curt Morgan.
The Community Project was de eerste film die ik maakte samen met Curt. Deze is lang niet zo succesvol geworden als de daaropvolgende maar zonder het leertraject van deze film waren de andere films er nooit geweest. ‘That’s It That’s All kwam uit in 2008, werd door iedereen welkom ontvangen en hiermee won hij alle prijzen die er te winnen vielen, zoals: Rider of the Year, Video Part of the Year, Standout of the Year en de Readers’ Choice award van Transworld. Het succes van That’s It That’s All was natuurlijk heel moeilijk te overtreffen omdat de lat zo verdomde hoog lag. Na een stop van drie jaar is hier nu eindelijk de langverwachte derde film van het duo Rice en Morgan en de hamvraag is natuurlijk: Is deze beter dan de vorige?’
‘Het maken van een film is net als een hamburger. Je begint met uitsluitend de hamburger, dan komt er een plakje kaas bij en vervolgens een augurk. Je voegt er steeds een nieuw element aan toe totdat je uiteindelijk een Big Mac hebt. In The Art of Flight zijn we honderd procent voor de Big Mac gegaan. Het doel was om iets groots neer te zetten, zodat iedereen een kijkje kon nemen in de wereld van het snowboarden. In tegenstelling tot de andere snowboardfilms is deze film ook echt bedoeld voor de mainstream. Daarnaast moest het wel nog steeds interessant zijn voor de hardcore snowboardscene. In tegenstelling tot eerdere producties, was het nu meer van belang te kijken vanuit welk perspectief we filmden, welke rijders bij elkaar pasten en welke locaties we gebruikten. We hebben letterlijk elke uithoek van de wereld opgezocht op zoek naar de beste spots. We zijn op plaatsen geweest waar nog nooit iemand een voet in de sneeuw heeft gezet, dat kun je niet zonder extra informatie aan de kijker voorbij laten gaan. Daarom hebben we er achteraf voor gekozen dat ik een voice-over zou inspreken, nog een nieuw aspect met toegevoegde waarde. Het is allemaal een grote leercurve. En het grootste gedeelte van de tijd is het een leuk project om aan te werken, maar wel onder extreme omstandigheden. Er zaten perioden tussen dat we dertig tot veertig dagen aaneengesloten diep in Alaska zaten en naast de crew geen andere levende wezens tegenkwamen. Het is een avontuur en een enorme uitdaging.
En natuurlijk gaan er ook dingen mis. Die zie je alleen niet altijd terug in de film. Er waren genoeg momenten waarop we bovenaan een helling nerveus stonden te overleggen in hoeverre het mogelijk was op een veilige manier beneden te komen. Dan keken we elkaar vragend aan, wie zou het eerste zeggen: “Nee, de omstandigheden zijn er niet naar, dit gaan we niet doen.” Maar dat maakt de dagen dat alles klopt alleen maar beter. Alle facetten moeten op elkaar aansluiten, zodat je er vertrouwen in hebt. Ik neem de nodige risico’s, zie het als roekeloos optimisme, maar blijf berekend op alles. Je moet bepaalde dingen in kunnen schatten en weten hoe je er mee om moet gaan. Toch blijft het hierdoor een grote opgaaf om echt nee te zeggen, want de drang om ergens in te droppen is groot. De afgelopen tien jaar heb ik geleerd om wat voorzichtiger risico’s te nemen en om dát in te zien had ik heel wat ongelukken of ongemakkelijke situaties nodig. Ik dacht dan: “O nee, waar ben ik nu in beland?” Maar momenten waarop ik het gevoel had dat het einde nabij was, die heb ik gelukkig nog niet meegemaakt.
The Travis Rice Games
Onze laatste vraag aan Travis was wat zijn volgende plannen zijn. Travis begint als een echte ambassadeur zijn volgende project te promoten. Hij noemt het Supernatural, wij vertalen het als Wonderbaarlijk. Begin februari 2012 is de deadline van Supernatural, een backcountry freestylecontest in Baldface Lodge, British Columbia. Het idee vloeit voort uit de Quiksilver Natural Selection-contest in Jackson Hole van 2008. Deze doorbraak leverde hem het idee op om het geheel eens goed uit te denken en opnieuw te lanceren.
‘Op dit moment heb ik het gevoel dat de hardcore snowboardscene uit twee delen bestaat. Aan de ene kant heb je de talentvolle jongeren die tijdens wedstrijden steeds betere tricks laten zien en in een jibsessies alsmaar origineler worden. Daarnaast heb je de filmsterren, degenen die begonnen zijn in het funpark en nu de focus verplaatsen naar aan backcountry gerelateerde dingen. Het doel van Supernatural is om een brug te slaan tussen deze twee groepen. In de zomer hebben we twaalf houthakkers vier maanden ingehuurd om op een helling tweehonderd features te bouwen van hout. Wanneer het winter wordt zullen deze obstakels dichtsneeuwen en zo ontstaat er een backcountry-park.
In British Columbia blijft de sneeuw zo goed plakken dat we met behulp van een houten constructie vanzelf een mooie pillow of backcountry-kicker krijgen. Iets wat rijders uit beide kampen zou moeten aantrekken. Er bestaan teveel geïsoleerde disciplines in de scene, terwijl het juist zo’n diverse en dynamische sport is. Beide groepen kunnen nog veel van elkaar leren, ze moeten eenvoudigweg bij elkaar gebracht worden. En dat hopen we te realiseren door middel van deze contest, die niet eenmalig zal plaatsvinden maar juist een stap in de richting is van velen die gaan volgen. We hopen hiermee een nieuwe trend te zetten, misschien wel een nieuwe discipline op te zetten.
De eerste uitdaging was het vinden van de juiste locatie om deze contest te kunnen laten plaatsvinden. Na lang zoeken kwamen we terecht bij Baldface, een catskiing-gebied (red. een gebied waar de liften ontbreken en je omhoog gebracht wordt door middel een pistebully). Zij hebben tevens een positief verleden met de snowboardscene, dus we kwamen snel tot de beslissing dat dit ‘the place to be’ zou worden. Het echte werk kon beginnen. De afgelopen twee winters zijn we met man en macht bezig geweest om ruimte te creëren voor alle features die we tijdens de contest willen gebruiken. Zo moesten er bijvoorbeeld bergen timmerhout naar boven gesleept worden om de ideale pillowlines te kunnen bouwen. Het gebied leent zich uitermate goed voor alles wat we ontworpen hebben, niet alleen de pillowlines, maar ook een aantal kickers en een soort Burton Stash Park onderaan de helling. Ik denk dat we een van de meest diverse snowboardruns ooit kunnen creëren. Het wordt een contest waarbij de rijders moet kunnen multitasken: hij moet weten welke lijn hij wil rijden, hij moet zich in de poeder staande weten te houden en hij moet al zijn freestyleskills benutten. Op deze manier zal alleen de sterkste rijder kunnen winnen en dat zal geen gemakkelijke taak zijn met rijders zoals John Jackson, Nicolas Müller, Jake Blauvelt, Gigi Rüf, Devun Walsh, Pat Moore en Shaun White. Ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat, want er kunnen een hoop goede, nieuwe dingen ontstaan als we deze twee verschillende groepen bij elkaar gaan brengen tijdens Supernatural.’ Ruim een uur na het gesprek staan we nog na te trillen van de hoeveelheid informatie die op ons is afgekomen. De manier waarop deze 29-jarige snowboarder over zijn passies en plannen weet te praten is uitzonderlijk. Behalve een uitzonderlijk goede atleet, is Travis ook nog eens een goede zakenman, een creatieve marketingstrateeg en iemand die zich zelf erg goed weet te verkopen op een leuke manier. Wij zijn fan van Travis en wachten geduldig op hetgeen de toekomst zal brengen!
Travis wordt bij het snowboarden en zijn plannen bijgestaan door: Quiksilver, Lib-Tech, DC, Red Bull, Bluebird Wax, Jack’s Garage & Jackson Hole Mountain Resort.
Tekst: Mirthe van Dijk & Michiel Rotgans. Foto’s: Red Bull Content Pool