09-01-2017 - Nieuws, Wielrenblad

Tour de Femme: Een rondje Haarlemse veelzijdigheid

Vijf vrouwen met een verschillende wielerstijl- en achtergrond maakten een mooi en afwisselende rit van 60 kilometer. Elk op een ander type fiets om de rit vanuit verschillende perspectieven te ervaren. Dít is het verhaal.

Even voorstellen

Marlies Huisman (auteur) een echte zondagsrijder (ook wel mooi-weerrijder) te noemen. Ze is regelmatig, maar niet wekelijks op de fiets te vinden. Marit (mede-auteur) is de jongste telg van de familie Huisman. Als oud-professional werkzaam bij team Argos Shimano. Regelmatig rijdt ze op hoge snelheid in de omstreken van Amsterdam. Zelfs de beruchte Windjammers, die niet bekend staan om hun ‘gezellige’ ritjes, maar om de serieuze trainingen, doet zij voor haar plezier. Gelukkig kan deze snelheidsduivel prima genieten van een rit met beginnende rijders, al neemt ze dan wel een coachende rol aan.

Charlotte de Krijger sluit zich aan als derde rijder. Met een Reus-fiets, een prachtige oude klassieker met de versnellingen nog aan het frame. In onze woonstreek – in, om en nabij Amsterdam – neemt wielrennen een hoge vlucht. Met name het grote aantal klassieke fietsen valt op. De passie voor oud staal en nostalgie. Charlotte is daar een exponent van. Een andere groep die snel groeit, is die van de fixie-rijders. De meest mooie fietsen met uiteenlopende wielen (hoge velgen, dichte wielen, driespaakwielen) zie je hier regelmatig slippend voorbij komen. Nu bleek echter het weekend dat wij wilden rijden alle goede Amsterdamse fixie-renners in Barcelona voor een criterium te zitten. Maar gelukkig: Kim van Dijk, een professioneel tandemrenster en in haar vrije tijd verfijnd fixie-rijder, meldt zich.

Tot slot wilden we een beginnende wielrenner in ons midden. Voor Tour de Femme zijn de beginners een belangrijke groep om te inspireren op de fiets te stappen én te blijven. Hét slachtoffer is niemand minder da n ons eigen nichtje, Leonie Mulder. Ze doet al wel veel aan mountainbiken en is benieuwd naar de overstap op de lichtere en veel snellere wielrenfiets.

femme01

Het stikt hier van de muggen

Wij – de Huismannetjes – afkomstig uit Lutjebroek, nu woonachtig in Amsterdam, hebben allebei ooit in het karakteristieke, oude stadje Haarlem gewoond. De stad die al meerdere jaren op rij dé winkelstad van Nederland is, waar het oudste museum van ons land het Teylersmuseum zich bevindt en de inwoners muggen genoemd worden. De stad zelf en alles rondom Haarlem geeft je het gevoel dat je op vakantie bent. Je vindt er zoveel verschillende landschappen in een straal van 30 kilometer – stad, platteland, duinen, bos en strand – dat je je er als fietser gelukkig mag wanen. Er paar highlights zijn het kopje van Bloemendaal (tevens dé berg in omgeving Haarlem) en het Rondje Langevelderslag. Het wordt een diverse route, met voor iedere specialiteit wat wils: klimmen, dalen, waaiers rijden en sprinten.

Morgenstond heeft goud in de mond

De wekker gaat veel te vroeg: 7 uur en de hoogste tijd om op te staan. Na een snelle voorbereiding en ontbijt pakken we de trein van Amsterdam CS naar Haarlem. We hebben in ieder geval een hoop bekijks. Sportieve dames op fancy fietsen. Het is een beetje mistig in Haarlem, maar voorzichtig probeert er een zonnetje door te breken. Ons start- en eindpunt is de Jopenkerk. Deze plek staat vooral bekend om het Jopenbier en de enorme gezelligheid. En dát in een heuse kerk. Als het team compleet is bekijken we gezamenlijk de route van vandaag: mappen, Garmin en telefoons zijn nodig om deze groep vrouwen de weg te wijzen. (We zullen het cliché alvast maar even hardop bevestigen).

We starten langs de mooie Spaarne-rivier, die met een S-vormige krul al vele eeuwen door de stad kronkelt. Er ligt een smal fietspad naast met goed wegdek. Een genot om overheen te fietsen en wel zo veilig in de grote stad. Onderweg passeren we de Adriaan, een molen die aan de rand van het Spaarne staat. De wieken van de molen staan nagenoeg stil. Een goed teken. Heerlijk weer voor een ontspannen rit . Vanuit Haarlem glijden we door het platteland naar Santpoort.

Over de kasseien en tussen de bomen door rijden we langs de fantastische, reusachtige huizen waar Santpoort bekend om staat. Wielrenners uit omgeving Haarlem en Amsterdam, gebruiken dit rondje vaak om even los te rijden en te genieten van deze droomhuizen met veel oppervlakte eromheen en de aangename stilte die dit met zich mee brengt. Gekscherend is Kim al aan het checken waar wij haar over een paar jaar kunnen opzoeken. Kim, topsporter in hart en nieren, heeft een gouden medaille gehaald op de Paralympics in Londen en is zich nu samen met haar partner Larissa aan het voorbereiden voor de Paralympische spelen in Rio. Larissa heeft een geografische en lichamelijke beperking: ze woont op Texel en is nagenoeg blind. Dankzij de Dorian Foundation, van Dorian van Rijsselberge, kunnen deze twee dames zich optimaal op deze topprestatie focussen. 

De kop is eraf

Via de bekende rotonde, waar menig tourgroep al begint te versnellen, rijden we langs de hockeyvelden aan de ene kant en huizen aan de andere kant richting het kopje van Bloemendaal. Dat wordt dé klim van vandaag. Het wegdek heeft wat gaten en dus is het even wat meer focussen en het stuur goed vasthouden. Aangezien we met een beginner in de groep rijden, hebben we besloten om het kopje aan de kant van openluchttheater Caprera omhoog te rijden. Deze kant is iets gemakkelijker doordat het stijgingspercentage lager is.

Het kopje van Bloemendaal is een 43 meter hoge duintop. Voor de wielrenners een klim van 1.600 meter met een stijgingspercentage van 2.3% met het steilste stuk van 10%. Voor de beginnende renner is deze duintop een behoorlijke uitdaging, dus voordat we aan de klim beginnen geeft Marit nog wat laatste tips om deze ‘Berg’ zo goed mogelijk te bestijgen.

Bij het klimmen is het belangrijk om op je ademhaling te letten en hoe gek het ook klinkt, ontspannen op je fiets te zitten. Probeer rustig adem te halen en voordat je aan de klim begint op een goed verzet te schakelen (voor de beginnende wielrenner het binnenblad, voor de gevorderde, sterke wielrenner, misschien wel het buitenblad). Bij een korte klim als dit hou je je handen op de grepen, zodat je snel kan schakelen. In de bochten ga je even staan om meer snelheid te maken en daarna ga je zitten om weer in het goede ritme te komen. De ene wielrenner heeft een voorkeur bij veel staan op de pedalen, de andere voorkeur bij zitten. Het is belangrijk om een cadans van minimaal 80 omwentelingen per minuut aan te halen, zodat het geen krachttraining wordt.

Wanneer wij willen klimmen schieten allerlei enthousiaste mannen ons voorbij. Dit kopje is wel echt een prestigeding en een gewild kommetje op Strava. Wij beginnen deze klim als groep ook fanatiek, helaas vliegt de ketting van Charlotte er sneller af dan wij het kopje opvliegen. Marit en Kim weten de ketting er weer vakkundig op te leggen. Met een flinke duw, zoals bij de professionals – en een vriendelijk klopje op de kont – vervolgt Charlotte haar weg omhoog

Tijdens het rijden hoor je niet alleen je eigen ademhaling, maar ook de vogels in de bomen waar je tussen rijdt. De klim begint met een mooie brede asfaltweg, die na de eerste bocht, overgaat in klinkerbestrating. Dit is het zwaarste gedeelte van de klim aangezien niet alleen het wegdek zwaarder wordt, maar je ook op het steilste gedeelte van de klim komt. Nadat je het moeilijkste gedeelte hebt overwonnen denk je dat je er bijna bent aangezien het wegdek vlakker wordt en je vervolgens lichtelijk afdaalt. Maar de afdaalpret is voor even als je de bocht rechts omdraait en het laatste stukje van de klim begint.

Boven aangekomen is iedereen tevreden. Achteraf valt ‘t kopje toch best mee. Beginner Leonie, die eerder ‘t kopje op de mountainbike heeft gereden, ging nu als een speer en vond de heftigheid best meevallen.

Na het klimmen, komt het dalen, de mooiste beloning die er is. Heel, heel, heel hard naar beneden rijden zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Het asfalt vertoont hier wat gaten, maar desalniettemin rijdt het ondanks het opletten heerlijk.

We vervolgen onze rit door de Amsterdamse waterleidingsduinen richting Zandvoort. De weg van grote betonplaten rijdt heerlijk. Door het groen om je heen waan je je in een oase van rust. Een lichte klim omhoog, het inademen van de zeelucht en daar komen de eerste strandtenten al oppoppen. We vervolgen onze weg op de fietspaden langs de zee, met af en toe een scherp bochtje. Je moet wel een beetje opletten gezien het aantal mensen wat hier rondloopt en af en toe ogenschijnlijk uit het niets oversteken.

Langevelderslag

Er verschijnt een metershoge flat voor ons, het landmerk van Zandvoort. Eeuwig zonde dat zo’n gebouw dit stukje natuur verpest, maar het is in ieder geval duidelijk herkenbaar. We rijden snel een stukje door het dorpje om het zeezicht te verlaten en onze weg te vervolgen op de kronkelwegen door de duinen. Je rijdt hier niet helemaal vlak. Het is af en toe echt aanpoten. Het is typisch een weg waar alweer een kommetje op Strava te behalen is en door vele wielrenners als een wedstrijd wordt gereden. Wij doen het ook: schakelen naar het grote blad en rammen maar. Explosiviteit is belangrijk in dit gedeelte aangezien er korte klimmetjes in zitten. Zitten, staan, zitten en weer andersom worden vaker afgewisseld. De wind speelt hier inmiddels ook een rol en komt recht van voren. We rijden allemaal strak achter elkaar in het wiel, kop over kop.

Tijdens het rijden genieten we van de mooie duinomgeving en hebben we ook de nodige stuurmanskunst nodig om de gedeeltes van die weg die bedekt zijn met zand zo goed mogelijk te berijden. Als we even opkijken zien we rechts van de weg een vos staan, een dier dat zich daar vaak laat zien en voor menig opstoppingen zorgt. Een prachtig beest.

We naderen bijna het einde en iedereen geeft nog een keer vol gas om zo moe maar voldaan, links af te slaan. We vervolgen de route met af en toe een speelse sprint als we de plaatsnaambordjes in het zicht hebben. Wie het eerste het bord bereikt heeft gewonnen. Een handige truc is om je medefietser aan de praat te houden en dan opeens weg te sprinten.

femme04

Na een (gedeeltelijk autoloos) sluipweggetje te nemen, komen we in het mooie dorpje Vogelenzang. Tussen de bomen door, met af en toe een glimp van de zon, rijden we achter elkaar op dit smalle weggetje. Het is nu even genieten van de rust,. Aan het einde van deze weg draaien we Aerdenhout in. Het is de ijscowagen met Italiaans ijs die ons laat smelten voor zijn zoete lekkernijen. Na de heerlijke suikerkick is het tijd om het laatste stukje van onze rit te vervolgen. We rijden via de Cruquiusdijk weer terug naar de Haarlemse muggen.

Op deze dijk staat altijd wind en aangezien er dit keer een stevige zijwind staat besluiten we, om sneller bij onze eindbestemming te komen, een dubbele waaier te rijden. De trips en trucs van Kim en Marit worden weer uit de kast gehaald. Bij een dubbele waaier is concentratie erg belangrijk, je zit namelijk zo dicht op elkaar dat één stuurfout fataal kan zijn. Met de wind van links schuiven we, rechtzittend achter elkaar door naar kop en dan meteen weer naar links van kop af.

Vervolgens zak je af, rechts in het wiel van je voorganger, naar het laatste wiel, stuur je een minuscuul beetje naar rechts, even uit het zadel om zo (dit is naast het gedeelte op kop, misschien wel het zwaartste) weer aan de rechterkant in de waaier aan te pikken en door te schuiven naar kop en voilà, we hebben een dubbele waaier.

Weer een aantal kilometers verder slaan we af naar de stad, richting eindbestemming de Jopenkerk. Om heel hard te genieten van een welverdiende lunch. Waar sommige van ons twijfelen om een lekker biertje te nemen – is eigenlijk een must – willen we uiteindelijk allemaal gewoon liever een verse muntthee.


Meer weten over Tour de Femme? Like ze op Facebook:

www.facebook.com/TourdeFemmenl

 

Tips voor onderweg:

 

Uitkijktoren Het kopje van Bloemendaal

Bovenop het kopje bevindt zich een uitzichttoren waar vandaan de omgeving in alle richtingen te zien is. Met name het adembenemende uitzicht op de Amsterdamse waterleidingduinen is de moeite waard.

 

Rapa Nui (Boulevard Barnaart 27, Zandvoort)

Tegen Bloemendaal aan Zee, ligt Rapa Nui. Een heerlijke strandtent waar het altijd vakantie is. Geen zien en gezien worden cultuur, maar heerlijk jezelf zijn. De kaart is divers: kleine hapjes, burgers, vis en salades.


Het artikel is afkomstig uit Wielrenblad #3 2013. Wil je het gehele magazine op je gemak kunnen doorlezen, dan kun je deze bestellen via onze webshop. Of download het magazine online via onze Soul Kiosk App. Daarnaast kun je natuurlijk altijd voor het gemak abonnee worden, klik dan op de onderstaande banner en ontvang voortaan elk magazine thuis op je deurmat.

Wielrenblad_Bannertje

 van