Tour de France

Het paradijs in je achtertuin

Team F-One/ Manera blijft thuis

Tekst Paul Serin foto’s Matt Georges

Normaliter gaat het Manera-team op kiteboard-trip naar exotische koude streken als IJsland, Vancouver-eiland, Hebriden, Tasmanië en vorig jaar nog Kamtsjaka. Maar dat zat er door de pandemie afgelopen tijd niet in. De riders moesten verplicht in eigen land blijven. Toen werd er maar besloten om een rondje spots te doen in Frankrijk met de Franse teamriders. En dat viel niet tegen.

Montpellier

Ik ontmoette fotograaf Matt Georges en filmer Olivier Sautet voor bij het F-One / Manera hoofdkantoor in Montpellier, Frankrijk. We stonden voor een Fiat-camper uit 1994 wat ons verblijf was de komende twee weken. Dat had de marketingafdeling goed geregeld. De buitenkant zag er niet uit maar binnenin gaf het houten fineer een warm huisgevoel. Het waaide kneppeltje hard dus we konden meteen van start met de eerste spot op korte afstand van het hoofdkantoor. Dat is een lekkere binnenkomer. Na een goede sessie gingen we meteen door naar de dichtbij zijnde spot waar het waaide, en dat was ergens aan de westkust. We volgden de wind. Iets waar ik als kind altijd van droomde. Het klinkt ook leuk, maar in werkelijkheid is het toch lastiger dan we dachten. De windkaarten veranderen elke twee uur en vaak komen voorspellingen niet uit. Voeg daarbij dat de camper niet harder kan dan tachtig kilometer per uur en dat wordt meer op de weg zitten dan op het water. 

Oléron

We besloten te stoppen bij het eiland van Oléron, aan de westkust in de buurt van La Rochelle. Een local, Oscar Perrineau, had ons verteld over een lagoon met vlak water, ideaal voor freestyle. We wilden er voor het donker zijn, maar door onze ‘tractor’ leek het wel alsof we altijd een race tegen de tijd hadden. Gelukkig haalden we het voordat het avond werd en we konden in het donker zien dat deze spot potentie had. Inmiddels was F-One /Manera teamrider Maxime Chabloz bij ons aangehaakt. Helaas liet de wind het wat afweten maar desondanks hebben we twee dagen goed kunnen varen. 

Noirmountier

De volgende stop was eiland Noirmoutier. Voordeel van het met tachtig kilometer per uur kunnen rijden is dat je alle tijd hebt om het landschap te bekijken. Wat is Frankrijk toch mooi! Eenmaal aangekomen in Noirmountier bleek dat het tijdelijk verboden was om te kiteboarden! Merdre! Maar gelukkig het was wel toegestaan om bij de 4.5 kilometer lange Oversteek van Gois te kiteboarden. Deze toegangsweg naar Noirmoutier ligt met hoog water onder water. Met laag water is dit een top freestylespot door het spiegelgladde water. Helaas stond de wind parallel op de weg en de wind was zwak, maar we wilden toch een poging wagen. Bij het uitrollen van de lijnen zag ik een bordje met ‘Let op! Slib!’ staan. Maar eigenwijs als ik was stapte in er gewoon in om vervolgens tot m’n knieën in de slib weg te zakken. Uiteindelijk lukt het ons toch om de kites te starten en een paar rakken te varen. We kwamen helaas wel downwind uit en moesten teruglopen via de weg en kregen vreemde blikken van medeweggebruikers. 

Crozon

Hierna besloten we om verder naar het noorden te rijden. Onderweg bestudeerde ik Google Maps en de windvoorspellingskaarten om de volgende spot uit te zoeken. Maar dat klinkt makkelijker dan het is. We besloten toch maar een local te bellen. Etienne Lhote is een Bretonse weerman en eigenaar van een kiteboardschool in Quiberon. Hij wist ons te vertellen dat het er goed uit zag voor de komende drie dagen. Hij zou ons wel even de locale spots laten zien. ‘Zet de camper maar in de vierde versnelling, we komen eraan!’ Bij aankomst was er nog geen wind, maar wel mooie golven en we besloten om te gaan surfen op Cote Sauvage in Quiberon. Na uren opgesloten te hebben gezeten in de camper was het wel even lekker om te bewegen. De volgende dag was de wind aan en die maakte van de baai van Quiberion een freestyle paradijs. Eindelijk konden we een hele dag varen met voldoende wind. 

Ik was een beetje roestig maar Max landde een paar dubbele handlepasses en Olivier en Matt waren super tevreden over de resultaten op camera. Op het einde van de dag waren we stuk en konden we tevreden een biertje pakken en van de prachtige zonsondergang genieten. En in Bretagne zijn deze zeldzaam dus hadden we extra geluk. De volgende dag bood Etienne ons een douche aan. En dat was welkom na zes dagen uit een teiltje wassen. We vervolgde onze weg naar Crozon en Etienne ging met ons mee. Er werden flinke golven zonder wind voorspeld. Ik zag mezelf en Max al barrels rijden maar bij aankomst op de spot La Palue zag het er echt hoog uit. Nu kunnen we best wel surfen maar dit is toch wel uit onze comfortzone. Om de druk op te voeren dat we toch wel het water in moesten zei Olivier dat ie alleen de camera tevoorschijn haalt als wij voor de barrel gingen. Met lood in de schoenen peddelden wij naar buiten. Om kort te gaan; na veel duckdiven en drie golven rijden kwamen we er weer uit. Maar de adreneline-kick was wel weer een goed gevoel. 

Het was nog amper licht de volgende morgen en ik werd gewekt door het gezicht van Etienne op een halve meter afstand die zei: ‘Zijn jullie klaar om te worden platgewalst door bergen water?’ Uiteindelijk viel het gelukkig nog wel mee en raak je zelfs gewend aan dit soort hoge beukers. Gelukkig kwam de wind om 10:00 en konden we onze kite’s oppompen. Het was niet veel, zo’n dertien knopen, maar dit was misschien de enige kans op wat wave-foto’s dus pompte ik een 12m2 Bandit en Max een 13m2 Breeze. De golven waren nog steeds erg hoog en er was veel stroming. Met een leash om liepen we upwind zodat we goed vaart konden maken om door de branding te komen. Uiteindelijk lukte het, maar ik had moeite om er echt lekker in te komen. De golven op La Palue zijn steil en snel, zeker met laag water. Daarentegen ging Max weer als een malle. Ondanks dat z’n kite amper in de lucht bleef ripte hij de ene golf na de ander. Indrukwekkend en goed voor de foto’s. Uiteindelijk moest ik teruglopen tegen de wind in over het strand. Hierdoor kreeg in wel de mogelijkheid om van dit supermooie landschap te genieten. We vergeten soms hoe mooi je thuisland kan zijn en door het verplicht in eigen land blijven door de pandemie ontdekte ik dat weer. Voordat we vertrokken naar de volgende spot gingen we met zonsopkomst nog surffoilen in de baai van Goulien. De golven kwamen rustig binnenrollen en waren daarvoor perfect. Nadat je de drop in had gedaan kon je de lange golven helemaal uitrijden. Onderweg kwam je langs starende surfers en suppers die dit blijkbaar nog niet eerder hebben gezien. 

Plouguerneau

Zonder douche maar wel met een croissantje in de mond zaten we alweer op de weg naar Brest. Lokale shop-eigenaar Amaury Plantec wachtte ons op. Hij gaf ons een kaart met de beste spots in de buurt en een beschrijving waar we het beste het water in konden gaan. Als eerste gingen we naar Plouguerneau, een spot met prachtig turquoise water. Je hebt alleen wel zon nodig om dat goed te zien. En daar moet je geluk mee hebben in Bretagne. Toen de thermische wind aanging kwam ook de zon. Wat is dit mooi zeg! Op de spot lagen rotsen verspreid waardoor er vlak water wordt gecreëerd. Ideaal voor freestyle. De wind was nog niet zo hard dus pompten we onze 13 meters op. We werden vergezeld door local en F-One / Manera teamrider Lazare Gournay. De stroming was sterk en het was lastig om achter de rotsen te komen, maar uiteindelijk lukte het. Eenmaal daar en de stroming was een stuk minder. Helaas de wind ook maar Max perste weer het maximale uit zichzelf en ‘stompte’ een paar dikke tricks. Ook Amaury ging ervoor. Wat een talent! Ikzelf deed m’n vertrouwde repertoire zodat ik geen batterijtijd verkwiste van de drone. Op het einde van de dag konden we genieten van een verdiende maaltijd in het restaurant die uitkeek op de spot. We hebben overal waar we zijn geweest in Bretagne de Bretonse crêpes geprobeerd en ik moet zeggen dat ze hier de lekkerste hebben!  

Mont Sint Michel 

We hebben alle foto’s wat we moesten hebben; freestyle, wave, foil en surf. Hiervan kunnen we een mooie verhaal en video maken. Maar we misten net nog wat echt aparte platen. We besloten om naar Mont Sint Michel af te reizen. Dit kleine dorp met 43 inwoners ligt op een ‘getijden-‘eilandje niet groter dan honderd hectare is bekend van de spitstoren van de abdij die honderdzeventig meter boven het eiland uitsteekt. Vroeger was dit eiland alleen met laag water te voet bereikbaar. Met hoog water was het omringd door water. Tegenwoordig loopt er een smalle brug naar het eiland. Dit dorp is de derde toeristische trekpleister van Frankrijk met 3,5 miljoen bezoekers per jaar. Nou als dit geen spectaculaire plaatjes oplevert dan weet ik het ook niet meer. Nu nog de wind en het juiste tij. Het was hoog water om 9 ‘s avonds en kitesurfable tot 10. De thermische wind komt in de middag en blijft tot het donker wordt. En dat is ook om een uurtje of tien. Dus we hadden een strak schema. De wind zou niet al te sterk worden dus hadden we onze 15m2 Halo-foil-kites alvast opgetuigd en onze foilsets klaargelegd. We wachtten onder een boom tot het water hoog genoeg zou zijn. Om half zeven trokken we onze wetsuits aan omdat we dachten dat het water wel diep genoeg zou zijn. Maar door al de modder konden we de bodem niet zien en was de diepte lastig in te schatten. Dit ging niet werken. We lieten onze kites maar weer neer. Om 8 uur was het diep genoeg en konden we eindelijk het water op. Maar er was nog een probleem, de stroming was ontzettend sterk. En met een lullig windje van maar 6 knopen zat er weinig druk in onze kites. Maar het lukt ons om uit het water te komen en eenmaal uit het water heeft een foil weinig weerstand. We gingen. Nu was het een kwestie van snelheid behouden en niet stilvallen want dan heb je kans dat je er niet meer uit komt. Dit was wel erg gaaf. Samen met Max voeren we voor Mont Saint Michel. Met de drones boven onze hoofden werden dit prachtige plaatjes. Het voelde wel gek want er was geen wind in je gezicht wat je met normaal kiteboarden wel hebt. Langzaam ging het tij ook de goede kant op en het ging steeds beter. De angst om erin te vallen en niet meer kunnen starten verdween. De zon ging onder en de lucht werd rozerood. Op het eiland zwaaide een paar mensen naar ons. Het zal niet vaak gebeuren dat er kiteboarders met zonsondergang voorbij komen varen. Max en ik joelden van plezier. Dit moment zal ons voor altijd bijblijven. Wat een dag.

Biscarosse

De reis kwam tot een einde en we gingen terug naar Montpellier. Omdat we zo langzaam reden duurde het wel even voordat we weer thuis zouden zijn. Vandaar dat we besloten nog een tussenstop te maken in Biscarosse om even uit te rekken en het water in te gaan. Maar de hele terugreis was minder stressvol omdat we erg tevreden waren met het foto- en filmmateriaal. We zijn altijd op zoek naar het (kite)paradijs in verre oorden, maar het is toch gek dat je een pandemie nodig hebt om uit te vinden dat dat paradijs zich ook in je achtertuin bevindt

Deze dit artikel ‘’Tour de France” komt uit Access #1 van 2021. Voor meer kitesurf nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de andere magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Access en volg ons op Facebook en Instagram!