03-09-2018 - Mountainbiken, Leesvoer

Trail: Abentau

Als reizende mountainbike journalist heb je een zwaar leven. Je wordt continu van hot naar her gestuurd om vakanties te ‘proeven’ en positieve recensies te schrijven. Op locatie is alles vaak perfect geregeld. Want hoe kan een gereserveerde reisjournalist nu positief schrijven over een bestemming als deze zelf geen goede ervaringen heeft? De recensenten van UP/DOWN zijn niet snel tevreden, ze zijn de afgelopen jaren verwend. Het hotel moet ongekend luxe zijn, het eten moet van een sublieme kwaliteit zijn. En dan moet er ook nog een vriendelijke gids je meenemen op de mooiste trails in de regio. Met dat hotel, dat eten en die vriendelijke gids ging het op onze reis naar het Oostenrijkse Abtenau maar al te goed. Alleen wist die gids niet zoveel trails, dat was een beetje het knelpunt. Lees hoe we één van de leukste trips van het jaar hadden, weliswaar zonder echt veel goede trails, op de Herrenweg na dan.

Foto’s en tekst: Michiel Rotgans

Abtenau 8

Ik kom aan in hotel Gütjahr. Een lokaal riedeltje suist door de hal van het gebouw. Het is gastheer Markus die mij met een bescheiden performance op zijn accordeon verwelkomt alsof ik een eregast ben. Markus is een energieke vent en later blijkt dat Markus Gütjahr elk van zijn tienduizend gasten op jaarbasis met even veel energie begroet. Jorik de bladmanager en Koen de vormgever van UP/DOWN betreden iets later het hotel en ook zij hebben het idee dat ze een ‘special treatment’ krijgen. De rest van de avond omvat meer gastvrijheid à la Gütjahr, met allemaal Oostenrijkse delicatessen en gezelligheid. Wat betreft de horecavoorzieningen zijn deze verwende reisjournalisten tevreden en wordt er een krulletje genoteerd in het notitieboekje.

De volgende ochtend springen we op onze fietsen en rijden we met Markus door het dorp heen op weg naar onze eerste klim. Het valt ons op dat eigenlijk iedereen in het dorp Markus kent. Bij de fietsenwinkel halen we op de valreep nog even een chainstay-beschermer en kennelijk hoeft Markus nergens te betalen. De man van de winkel wuift iets in de trant van: dat komt wel goed. We rijden door prachtige groene grasveldjes op weg naar de voet van onze klim richting de Gseng Alm. Na een uurtje klimmen zijn we goed bezweet en begint Koen al een beetje te pruttelen over hoe lang en hoe ver nog. We gaan verder en hebben inmiddels al een goed uitzicht over het dal. Abtenau is echt zo’n stadje voor op een ansichtkaart. Mooie groene velden met een mooi gebergte op de achtergrond. Bocht na bocht klimmen we over een schelpenpad totdat ik een machine in de verte hoor. Nadat ik door een bocht kom, zie ik het topstation van een gondellift. Hmm, was het niet wat efficiënter voor onze trail-time geweest om het spits af te bijten met behulp van de Abtenauer Bergbahn? Ik wacht op Jorik en Koen en nadat zij de bocht om zijn, zie ik dat ze er precies zo over denken. Ik vind het prima om een berg op te fietsen met als beloning een mooie trail, maar om nu pal naast een gondel te klimmen, dat moet efficiënter kunnen. Ik fiets samen met Markus verder. De man is al ruim in de vijftig maar blijkt nog zo fit als een hoentje. Markus begint me te vertellen dat hij graag meer mountainbikers naar Abtenau wil brengen. Hij legt uit: hij fietst zelf zo’n vijf keer in de week een berg op, geniet dan van de natuur, drinkt bovenop de berg een lekker biertje en vervolgens rijdt hij langzaam dezelfde weg weer terug. Ik vraag aan hem of hij geen singletrack naar beneden zou willen rijden, maar daar vind hij zichzelf te oud voor. Dat is te gevaarlijk. Hij wil graag meer mensen laten kennismaken met de manier waarop hij mountainbiken ervaart. Zelfs mensen die niet zo’n goede conditie hebben, kunnen mee op een e-bike. Hij heeft er net een aantal aangeschaft. Gelijk heeft hij!

Abtenau 7

Zonder dat we het doorhebben zijn we een wedstrijdje aan het doen. Elke keer als één van ons even aanzet, zet de ander weer bij en omgekeerd, totdat we echt te snel rijden en het beiden niet meer volhouden. We moeten lachen. De jonge gast en de oude baas die elkaar zitten op te naaien. Links en rechts van het schelpenpad zie ik genoeg wandeltrails dus er moet voor ons wel een mooie afdaling in zitten. Na een uur komen we aan bij de berghut. We gaan wat eten en worden bediend door dames in klederdracht. Een klein mannetje speelt op zijn accordeon, meer Oostenrijks dan dit kan niet. We vragen Markus of hij ons niet af kan zetten aan het begin van een mooie trail. Op een papiertje krabbelt hij wat wat lijntjes, met splitsingen en namen die we moeten aanhouden. Hoezo heb je een gps nodig? Markus fietst naar beneden over het brede pad, wij gaan op avontuur. De trail is in het begin iets te uitdagend (lees: veel lopen), gaat vervolgens over in een flowy stukje met wat rondslingerende keien en eindigt in een niet zo spannend paadje tussen de bomen. Dit was wel grappig, maar toch nog niet helemaal waar we voor gekomen zijn, dat moet beter kunnen. Markus is weer terug naar zijn hotel om te werken, we besluiten het nog eens te proberen, ditmaal met behulp van de gondel. Het bejaarde liftpersoneel ziet ons aankomen met onze smerige mountainbikes en heeft zoiets van: wat moet dat gespuis hier? Na wat aandringen mogen we toch mee omhoog. Ik zet mijn fiets niet goed in de gondel waardoor het achterwiel blijft steken tussen de klapdeuren. Kennelijk zit er een beveiliging op die deuren want de hele lift schiet op een noodrem. Kilometers ver zie je tientallen gondeltjes bungelen. De oude mannetjes zijn niet blij. Oeps! Direct bij het topstation begint een mooi trailtje die jammer genoeg niet heel ver doorloopt. We weigeren over het asfalt naar beneden te rijden en gaan op zoek naar een nieuwe trail, na een tijdje tevergeefs gezocht te hebben, geven we het op en rijden we naar het dorp. We gaan eens vragen bij de meneer van de fietsenwinkels of hij niet wat van die type trails weet die wij zoeken. Hij wijst naar een kaart, krabbelt iets op een papiertje en zegt: “Zoek naar de Herrenweg”. Meer komt er niet uit. Aangekomen in het hotel worden we vertroeteld, onze smerige kloffies worden gewassen, we duiken in de Oostenrijkse wellness, drinken een paar witbier en genieten van een ‘Wiener Schnitzel vom Schwein mit Preiselbeeren und Petersilienkartoffeln’. Heer-lijk!

Abtenau 9De dag erna gaan we op pad met een andere gids, André is de marketingmanager van het verkeersbureau en is een zelfde type fietser als Markus. Dit keer gaan we op weg naar een hutje op de Stuhlalm. We krijgen een shuttle naar Annaberg, vanwaar we gaan klimmen. Ook André fietst als een speer omhoog. Dat mag ook wel, want zijn hele fiets is er op ingericht. Lange voorbouw, 2.0 bandjes, waarom had ik ook alweer een downhillband voorop liggen? Net als Markus is André om en nabij de vijftig en oogt ook hij super fit voor zijn leeftijd. Sporten en berglucht is goed voor de mens, concludeer ik. Tijdens de rit omhoog kijk ik goed om mij heen naar eventuele trails voor het ritje naar beneden en die zijn er volop. Het brede pad vol haarspeldbochten waarop we rijden, wordt continu door een wandelpad gekruist. Mijn vermoeden is dat de afdaling best leuk zal worden. De klim eindigt in een dikke wolk met mist. Ik sta te wachten op Koen en Jorik en schiet de foto die we bij het voorwoord in dit nummer geplaatst hebben. We gaan naar de berghut. André bestelt een plaat met augurken, zilveruitjes, roggebrood, boerenworst en verschillende soorten kazen, echt bergbeklimmersvoer. We willen niet aan de alcohol, omdat we scherp wensen te blijven voor de afdaling, maar worden ongeveer verplicht een brouwsel van de man des huises te drinken. Ach, één glaasje kan geen kwaad. André gaat net als Markus over de weg naar beneden, wij duiken rechtsaf een singletrail op. Het trailtje is tof, er zit best wat snelheid in, maar soms moet je toch hard in de remmen voor een uitdagende wortelpassage. We stoppen hier en daar om secties voor een tweede keer te rijden als het bij de eerste poging niet lukte. Goed om je skills te verbeteren en jezelf uit te dagen. We halen wat wandelaars in en ergens laten we twee meisjes, die naast het pad zitten, schrikken wanneer we langs komen suizen. Wij moeten lachen en gelukkig zij ook. Verderop rijden we nog een paar keer een doodlopende trail in. Steeds moeten we weer omhoog klauteren met fiets en al. Jorik weet nog ergens in een bocht onderuit te schieten en door te glijden richting een koe. Het arme beest krijgt bijna een hartaanval. Moe en gematigd voldaan komen we aan in het dal. De trail was leuk maar zijn we hierom nu zo lang omhoog gefietst? Dat moet beter kunnen. Terwijl we over de weg terugfietsen naar Abtenau komen we een mountainbiker tegen. We houden hem staande en vragen of hij een goede trail weet. Zijn antwoord is kort: “Herrenweg.”

Terug in Abtenau zien we de gondel nog draaien en omdat onze honger naar trails nog niet is gestild slaan we af, we lusten dat korte trailtje van gister nog wel een keer. Bij de lift aangekomen staan de mannetjes al nee te schudden met hun hoofd, op een manier van: jullie komen er niet meer in. Ik leg uit bij de dame van het loket dat we voor een mountainbikemagazine werken en graag nog een keer omhoog willen om foto’s te schieten. Ze kijkt me bedenkelijk aan en wanneer ik de twee magische woorden ‘Markus Gütjahr’ noem, springt ze op en regelt ze drie liftpassen voor ons. Kennelijk is Markus iets meer dan alleen een hoteleigenaar in dit dorp. De mannen bij de lift moeten ons nu wel doorlaten, maar ze kijken niet echt vriendelijk naar ons wanneer we de fietsen, nu wel goed, inladen in de gondel. Het trailtje smaakte wederom goed, toch fijn om de dag zo af te sluiten. ‘s Avonds gaat de vertroeteling in het hotel vrolijk verder, we vragen Markus of hij niet stiekem de burgemeester is van Abtenau en hij moet lachen. Hij legt uit dat zijn ruim honderd hotelkamers voor driekwart van de tijd gevuld zitten en op jaarbasis zo’n aanzienlijk bedrag aan toeristenbelasting moet afdragen aan de gemeente dat ze hem maar al te serieus nemen in het dorp. Ineens wordt het duidelijk waarom iedereen in het dorp zo in dienst staat van Gütjahr.

abtenau 5

Dat het ons van UP/DOWN wel iets meer mag in de richting van afdalen over singletracks weten we op een slinkse manier duidelijk te maken aan Markus. De volgende ochtend komt hij met het busje van het hotel voorrijden en ‘s middags heeft hij een gondeltje voor ons in gedachten bij Russbach am Pas Gschütt. Het ochtendtrailtje is grappig maar gaat vooral heel hard rechtuit door een donker bos. In de middag zet Markus ons af bij de gondel en heeft hij zoiets van: vermaak je, ga maar lekker jullie ding doen. We vragen aan de mensen van de lift of zij niet een goed wandelpad weten en weer luidt het antwoord: “Herrenweg.” Dit keer vertellen ze er ook gedetailleerd bij waar deze is. We moeten bij een bepaalde berghut naar links, dan nog een stuk afdalen en dan krijg je aan je linkerhand de Herrenweg. We weten niet hoe snel we onze fietsen (inclusief achterwiel) in de gondel moeten krijgen. Boven aangekomen gaan we meteen zoeken. We rijden eerst nog een aantal keer fout maar uiteindelijk na twee uur zoeken komt daar het verlossende voetgangersbordje met daarop ‘Herrenweg’. De trail begint als een ware crosscountryparcours, een beetje à la Canada met een hoop technische trailfeatures. Elke meter lijkt voor een mountainbiker gemaakt te zijn, maar dit pad is een creatie van wandelaars en Moeder Natuur. De kleine drops en klimmetjes zijn uitdagend, maar zeker goed te doen. De trail flowt lekker en voelt aan als een achtbaan. Na een paar kilometer gaat hij over in een wortelige singeltrack over bosgrond met technische switchbacks en andere puzzeltjes die je gaandeweg moet oplossen. Het is niet zo’n highspeed-trail, maar eentje waar je je net een trialrijder voelt. Met nose-wheelies en bunnyhops manoeuvreer je je over de krappe trail. Vlak voordat we in het dal uitkomen worden we nog even op de proef gesteld. Het terrein wordt zo steil dat je ondanks een volledige blokkade van je wielen gewoon door blijft slippen over de bosgrond. Wanneer je dit gevoel omarmt ga je al slidend door de technische secties heen. Het is dat beide handen aan je stuur zijn gekluisterd, anders kreeg je de neiging om jezelf soms een schouderklopje te geven voor het rijden van een sectie. Beneden worden er volop highfives uitgedeeld, drie dagen zoeken naar een perfecte trail en uiteindelijk hadden we hem gevonden. Duizenden hoogtemeters hadden we geklommen en tijdens onze laatste uurtjes in Abtenau was het dan toch gelukt. De Herrenweg, dat is er eentje om te onthouden!

abtenau kader

Info

Reis

Abtenau ligt in de regio Tennengau in de provincie Salzburgerland. Abtenau is precies 1000 kilometer rijden vanuit Amsterdam. Je komt bij Salzburg de grens over en dan is het een paar afslagen later de snelweg af. Je kan er ook voor kiezen om naar Salzburg te vliegen, een transfer is te regelen bij het hotel.

Verblijf

Zoals gezegd in het verhaal, veel beter dan Hotel Gütjahr wordt het niet. Het eten is er super, het personeel is er behulpzaam, de kamers zijn dik in orde, en de wellness is relaxed. Het is knap dat een drukke baas als Markus al zijn gasten zoveel persoonlijke aandacht kan geven. Bovendien is er een schuur waarin je je mountainbikes kan zetten, is er gereedschap aanwezig en zelfs een compressor. Ook zijn er crosscountryfietsen te huur en e-bikes.

Voor meer info kun je terecht op: www.gutjahr.at

 

 

 van