Route: Tannheim
Het is eind augustus, tijd voor de jaarlijkse Eurobike beurs in Zuid- Duitsland. Wij komen hier voor de eerste dag, om de nieuwste fietsen te testen in het licht glooiende landschap rond Friedrichshafen. Stiekem dwalen onze gedachten tijdens de tests af naar wat de komende dagen zal brengen. Vanmiddag rijden we verder naar Oostenrijk. Onze plaats van bestemming: het Tannheimertal in de Allgäuer Alpen.
Tekst: Rozanne Slik / Beeld: Ydwer van der Heide
Het begint al aardig donker te worden als we Tannheim binnen rijden. Het dorp is niet heel groot en ons hotel Bognerhof is al snel gevonden. Hans, de eigenaar van het hotel, vertelt ons met trots dat het een echt familiehotel is en wijst ons direct de weg naar de ruimte waar de fietsen veilig opgehangen kunnen worden. Naast de fiets ophanghaken zijn er speciale rekken waaraan schoenen kunnen drogen, geen overbodige luxe gezien de ligging van de Allgäuer Alpen. Het gebied bevindt zich namelijk aan de noordzijde van de Alpen, waardoor het relatief neerslagrijk is. Dit wordt de volgende ochtend bevestigd. Als we de gordijnen open schuiven zien we eerst regen. Bij het ontbijt stelt Hans ons gerust, in de middag zal het opklaren. We gaan eerst naar de Sport2000 in het dorp om een E-bike voor onze fotograaf Ydwer op te halen, zodat hij de rugzak met zware fotoapparatuur straks iets makkelijker mee kan dragen. De E-bike is een sportief KTM mountainbike model, wat er toch beter uit ziet dan de doorsnee E-bikes die je in Nederland tegen komt.
Die Höhenwege
Terug bij het hotel kunnen we niet wachten om de omgeving te verkennen en stappen we met regenjas aan op de fiets – we zijn tenslotte niet van suiker. Via een smal gravelweggetje steken we de grote weg over en komen we op een fietspad dat parallel aan de grote weg loopt. We fietsen door een breed dal omringd door grasland richting de Haldensee. Vanaf het fietspad lopen verschillende weggetjes steil omhoog de berg op. Op een splitsing kunnen we het niet laten om zo’n mooi, stijl weggetje naar boven te rijden. Na twee scherpe haarspeldbochten stopt het asfalt en loopt de weg als gravelpad verder.Gezien de regen is de kans op een lekke band door de steentjes ons te groot en keren we terug naar het geasfalteerde fietspad. We rijden langs het meer naar het naastgelegen dorpje en voor we het weten is het tijd voor de lunch.
We fietsen over de Höhenweg terug naar Tannheim. De ‘Höhenwege’ zijn beroemd in deze omgeving. Ze voeren wandelaars van hut naar hut, waardoor je zeven tot tien dagen onderweg kan zijn zonder in bewoonde dalen te komen. Onderweg komen we meerdere wandelaars tegen, die allemaal even stil blijven staan om te groeten en om te kijken wat die twee wielrenners en de fotograaf op een E-bike aan het doen zijn. Een oudere man spreekt ons aan en we maken even een praaa tje over de Höhenweg, met als conclusie dat je hier een goede interval training kan uitvoeren. Er zijn namelijk meerdere kleine rondes te maken met flink wat hoogteverschil. Als we verder rijden gaat de weg opeens over in een gravelpad. Omdat de regen is opgehouden, besluiten we deze keer toch door te rijden. Tot we bij een haarspeldbocht komen en er wat grotere stenen op het pad liggen. De E-mountainbike van Ydwer komt goed van pas en hij rijdt even vooruit om het pad te verkennen. Terwijl hij dit doet komen we de oudere man weer tegen en hij vertelt ons dat we door kunnen rijden, omdat na deze bochten het asfalt weer zal beginnen. En inderdaad, na de bochten kwam er nog een klein stukje gravel afdaling voordat we weer op asfalt kwamen. Het was de moeite waard.
Selfie met Milka-koe
Vlakbij het hotel kunnen we het niet laten om eerst nog even naar de Vilalpsee te fietsen. Het meer is niet te missen als je precies tussen twee bergen door rijdt. Ook langs deze weg lopen veel wandelaars en er is een busverbinding tot het meer, de weg is afgesloten voor normaal verkeer. Naast het meer staat een restaurant met een gezellig terras, grenzend aan en een weiland met tamme koeien. Tamme koeien inderdaad, ze vinden het totaal niet erg dat wij er naast gaan liggen om een foto te maken (een selfie voor het thuisfront).
Wat een beetje Alpenlucht al niet kan doen. Tijdens de afdaling naar het hotel hebben we de enige lekke band van deze dagen, een snake- bite door een gat in de weg. Met zes centimeter hoge Fast Forward velgen en een nét te kort ventiel van de reserve binnenband lukt het niet om de band te vervangen, waardoor we de auto moeten halen om bij het hotel terug komen. Met een doemscenario in gedachten rijden we terug: wat als er nergens een geschikte band te vinden is…
Benieuwd wat deze route nog meer te bieden heeft? Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad Magazine 2014 #2. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!
