Urge Cabo Verde
Mountainbiken voor het goede doel. Moeder Aarde heeft ongelooflijk veel te bieden. Een mountainbike is het ideale vervoersmiddel om er op uit te gaan en alle mogelijkheden te ontdekken. Dergelijke reizen brengen je soms naar onontgonnen gebieden die je ogen zullen doen openen. Jammer genoeg zijn er op diezelfde Moeder Aarde nog altijd honderden miljoenen mensen die leven in armoede. De URGE Cabo Verde is een combinatie van passie voor mountainbiken, reizen, natuur en de medemens. Dit evenement is een initiatief van een stel Franse mountainbikers waaronder Fred Glo en ik, Fabien Barel. Samen organiseerde we al eerdere URGE-evenementen, in 2009 was dat de URGE Kenya en in 2010 de URGE Nepal. In 2011 stond de URGE Cabo Verde op het programma. De locatie? Een redelijk onbekend archipel ten westen van het Afrikaanse Senegal. Een bizar landschap met een enorme diversiteit aan terrein, uitermate geschikt om te biken, vormde het decor voor de derde editie van het evenement.
Tekst: Fabien Barel
Vertaling: Irmo Keizer
Foto’s: Sven Martin
Het begon allemaal in Parijs, waar een groep van Amerikaanse, Zwitserse, Italiaanse en Engelse mountainbikers zich verzamelde om vervolgens verder te vliegen naar het hart van hun bestemming, het eiland Santiago. Hans Rey kwam met een opmerkelijk verhaal. Hij had zijn fiets laten staan voor zijn huis in Los Angeles en hierom miste hij zijn vlucht. Nu stond hij toch in Parijs, weliswaar zonder fiets. Hij had via zijn teammanager bij GT geregeld dat er een fiets werd nabezorgd op Cabo Verde. De eerste dagen zou hij niet kunnen rijden.
Op de eerste ochtend werd er een bezoek gebracht aan de school die we met dit initiatief ondersteunden, de Pedro Gomez High School in Praia. Veertig procent van de inkomsten van het evenement ging naar deze school. Het doel was eenvoudig, kinderen woonachtig in veraf gelegen gebieden de kans geven om naar school te gaan. Educatie is erg belangrijk voor de kinderen hier en het biedt een kans op een betere toekomst. Aangekomen op de school werden we begroet door de kinderen, die een hele ceremonie voor ons hadden voorbereid. In de ogen van de mountainbikers zag je de emotie. De verhalen van de kinderen deden hier en daar zelfs tranen ontspringen in de anders zo stoer ogende gezichten. Het onderstreepte nogmaals het humanitaire aspect van de URGE. Niet alleen prestatie telde hier. Iedere deelnemer nam iets veel belangrijkers mee naar huis – het gevoel een verschil te hebben gemaakt in het leven van een kind.
Ook de overige zestig procent van de opbrengsten kreeg een goede bestemming: ondersteuning van projecten in Santo Antao en van de Acarinhar Stichting, die gehandicapte kinderen helpt. Tachtig procent van het geld werd opgehaald uit veilingen via eBay. Zo’n 30.000 euro was er uiteindelijk opgehaald, mede dankzij onze partners en supporters LOL Racing en Punch Power. Deze twee stonden garant voor dertig procent van de opbrengsten.
De tijd was gekomen om te fietsen. Hiervoor zetten we koers naar onze volgende locatie. Per boot, een catamaran van de regering van Cabo Verde, vervolgden we onze weg. Alle spullen werden ingeladen en vol bepakt vertrokken we. Het bleek al snel dat de Atlantische Oceaan rond deze tijd nog een en ander in petto had voor ons onervaren zeelieden. De golven gooiden de boot hard heen en weer. Iedereen aan boord raakte bekend met het begrip zeeziekte. Ongelofelijk dat de boot niet om was gegaan. ‘s Avonds kwam er land in zicht – Fogo. Daarna volgde nog een uur rijden met de auto, een verademing na die heftige boottocht. Fogo bleek een bijzonder steil eiland. De auto’s beklommen de hellingen in de eerste versnelling. Switchback na switchback werd de vulkaan beklommen. Het landschap zag er bizar uit. Een prachtige sterrenlucht toornde boven de indrukwekkende vulkaan uit, terwijl de maan het landschap bescheen in een betoverend wit licht. De mountainbikers keken met grote ogen om zich heen. De volgende dag zouden we hier rijden. Onbekend terrein in een onbekend land. Spanning, angst en bewondering.
‘s Ochtends vroeg deed de zonsopgang wederom monden openvallen van verbazing. De natuur liet al haar verleidelijkheid zien. We maakten ons klaar. Om acht uur ‘s ochtends sprongen we op de fiets en startten we de beklimming naar de eerste run van de dag. Het bleek al snel dat we een stuk moesten lopen. De vulkanische as maakte het extra zwaar. Voeten zakten weg. Het voelde alsof we weinig progressie boekten en het gewicht van de bikes drukte op onze schouders. Even later doemde een serie rotsen voor ons op en de harde ondergrond was een welkome verrassing. Het tempo ging weer omhoog. Het uitzicht op het landschap was bizar. De grijze helling naast ons leek haast een maagdelijke piste. Links van ons was de krater, met een adembenemend uitzicht op zee. Het liet gelijk zien waar we zouden eindigen, aardig wat meters lager.
Mark Weir besloot direct de lat goed hoog te leggen. Met een krachtige sprint vertrok hij bovenop de vulkaan. Hij raasde als geen ander naar beneden en we keken vol verbazing naar onze snelheidsmeter. Negentig kilometer per uur! Off-road! Bizar! Ik besloot zelf om een minder directe lijn te pakken. Met een paar bochten (de fotografen willen ook wat zien) reed ik naar beneden. De ondergrond was los maar constant. Driften was prima te beheersen en bleek hier voorspelbaar. Op het moment dat de snelheid hoger werd herinnerde ik mezelf er nog even aan om vooral van de rem af te blijven. Iedereen reed zijn eigen lijn, richting de markeringen die waren uitgezet. Vaak was het wel oppassen geblazen, want in de opwinding kon je ze gemakkelijk missen. Na een stuk waar flink moest worden bijgetrapt reden we de krater uit en verdwenen we de jungle in. Een technische trail. Een heel erg technische trail! Vooral de laatste tien minuten van deze enduro-etappe waren uitdagend. Steile switchbacks met trappen erin. De consequenties als je ze mist? Laten we het zo zeggen, je had er niets meer van gemerkt. Bij de finish wachtten de bikers op elkaar. Armen werden los geschud, vermoeid van de afdaling. Er werd ontspannen, gedronken en wat gegeten. Jey Clementz pakte de snelste tijd hier, voor Nico Vouilloz en René Wildhaber. Voor mij was dit dé beste enduro die ik ooit had gereden. Zo divers, zo intens. ‘s Avonds aten we met zijn allen bij de zee. We pakten alles in en vertrokken naar Santo Antão.
De reis was niet eenvoudig. We hadden een vliegtuig gecharterd, maar die was te laat. Het krappe logistieke programma dreigde in de knel te komen. Alle rijders vertrokken alvast per boot. Zenuwachtige blikken alom. Zouden de fietsen er wel op tijd zijn of betekende dit een vroegtijdig einde van ons avontuur? Gelukkig bleken onze gidsen, Andre en Manu een stuk minder paniekerig te zijn. Ze huurden een vissersboot waarmee ze de achttien fietsen verplaatsten naar het volgende eiland. Ook nu besloot de zee ons weer te trakteren op een flinke achtbaan. Golven van vijf meter teisterden zowel de boot als onze magen. Even later kwamen we aan in de haven van Santo Antão. Iedereen was goed gehumeurd. Wat een avontuur en wat een groep mensen.
Ondanks de vertraging in onze reis besloten we om toch de tweede run te gaan doen, welke startte op de top van het eiland. Wolken, wind en regen begroetten ons. Een geplaveid pad, glad door regen en modder, doemde voor ons op. Switchbacks zover het oog kon zien. Kliffen met dalen die je je nauwelijks voor zou kunnen stellen. Ruimte om fouten te maken was er hier niet. In de briefing besloot ik dan ook duidelijk te maken dat racen in deze etappe ondergeschikt was aan veiligheid. Oppassen was het motto van vandaag. Ik besloot om vandaag het spits af te bijten. De grip was twijfelachtig op het nauwe pad, dat eindeloos door leek te gaan. De concentratie zorgde voor vermoeidheid. Gelukkig was het laatste gedeelte een stuk makkelijker en iedereen kon hier ontspannen rijden. De paden waren goed te overzien en de rijders maakten hier gebruik van. Het pad veranderde in één grote speeltuin. Slidend de bocht door. Achterwielen gleden over de ondergrond en het leek haast een spin-out competitie te worden. De gezichten spraken boekdelen, iedereen vermaakte zich hier opperbest. Even later kwamen we in de bewoonde wereld, waar we begroet werden door enthousiaste bewoners die hun ogen uitkeken. Nico Vouilloz, een downhill-legende, liet vandaag zien dat hij het kunstje nog niet was verleerd en nog steeds mee deed voor de hoofdprijs. Jey liep een blessure op en moest zijn eerste plek opgeven. Beneden wachtten we weer op elkaar en samen laadden we de mountainbikes op de pick-ups. Grote verhalen werden uitgewisseld en we vertrokken naar Punta do Sol, een klein vissersdorpje waar we de dagen erna zouden doorbrengen.
Zondagochtend vertrokken we via de befaamde ‘Corda’. Een geplaveide weg, met dalen van ruim 200 meter aan beide kanten. Licht bewolkt weer maakte de klim voor ons een stuk draaglijker. Boven aangekomen was het uitzicht spectaculair. Het geweld van Moeder Natuur deed stemmen wederom verstommen. Wat een geluk om dit mee te mogen maken. De anders zo rumoerige groep nam zonder een kik te geven het landschap in zich op. De run van deze dag was lang en uitdagend. Van switchback naar switchback, van blinde bochten naar rockgardens. De run zat vol verrassingen. En één onaangekondigde verrassing die ons allemaal zou ophouden: een ezel op het pad vast aan een touw. Rowan Sorell probeerde er langs te komen, maar zijn pedaal bleef in het touw van de ezel haken. Enkele scheldwoorden richting het beest later racete hij weer verder. René Wildhaber pakte op deze afdaling de snelste tijd. Sam Normand verbaasde iedereen door met de grote mannen mee te kunnen komen vandaag. Sam had zijn plekje verdiend via het URGE-trainingskamp en zo een wildcard gekregen.
De vierde etappe bestond uit twee lange klimmen die de toon van de dag zouden zetten. Ik begon zelf met een rustig tempo van 190 slagen per minuut om de energie te sparen. Even later doemden de switchbacks weer voor me op. Blinde bochten dwongen ons om weer voorzichtig te zijn want ook hier was geen ruimte voor fouten. Eén bocht verraste iedereen. Bij een rivierbedding bleek de grip opeens ver te zoeken en het begrip ‘survival’ leek van toepassing. Toch zorgden deze momenten voor die adrenalinestoten die we allemaal zo lekker vonden. Mountainbiken op zijn best.
Het was Nico Vouilloz die de eerste plek van de URGE Cabo Verde wist te pakken. René Wildhaber werd tweede en ik (Fabien Barel) derde. Hetzelfde podium als toentertijd in Nepal, maar wel een andere volgorde. Ook de vrouwen hadden hier fantastisch gereden. Tracy Moseley bewees haar veelzijdigheid en pakte de eerste plek bij de vrouwen.
We brachten de laatste avond door met locals. Muziek en zang vulden de ruimte. Drums zweepten ons op. Gelach weerklonk en drank vloeide. Iedereen was ontspannen en voldaan. Een fantastisch avontuur zat erop. We hadden genoten van de natuur, het mountainbiken en vooral van de mooie momenten die de kinderen van Cabo Verde ons hadden bezorgd. We hadden het gevoel op deze manier een verschil te kunnen maken, en daar ging het nu net om.
