Van binnenuit: O’Neill Cold Water Classic Scotland
Na drie maanden Indo was het ook voor Yannick de Jager tijd voor ouderwets koud water. Na een lousy Hollandse sessie en een korte trip naar Zweden, reisde hij gewapend met nieuwe boards en veel rubber af naar Schotland om te strijden voor het felbegeerde zwaard tijdens de O’Neill Cold Water Classic. Een verslag van binnenuit.
Tekst: Yannick de Jager
Beeld: denni.nl
Na een uur vliegen en nog eens zes uur rijden door een adembenemend Schots landschap, werden we in Thurso East getrakteerd op triple overhead surf, side shore wind en 50 pro’s die streden om een setgolf. Na nog snel een paar golven voor zonsondergang gepakt te hebben en een klassieke pubmaaltijd, checkten we in bij ons hotel. De volgende ochtend ging de contest van start in epic 6 ft. condities, het leek wel een koud water versie van Nias. Terwijl de eerste heats geplaagd werden door inconsistent sets, ging ik op zoek naar mijn spot in de voor mij nieuwe line-up.
Contest time. Zodra het startsignaal van mijn heat klonk, begon iedereen druk om elkaar heen te peddelen. De eerste set lag ik niet in positie. De volgende liet lang op zich wachten en hoewel ik goed in positie lag, koos ik uiteindelijk de verkeerde golf, een close out. Nadat ik ook de derde set gemist had en alleen in de line-up lag, doemde er een mooie golf op. Zeker niet de grootste van de dag, maar wel een met lijn. Direct na mijn take-off begon de golf aan te trekken, ik stalde, de lip kwam over me heen en ik begon te pompen om de lange sectie te halen. Naar het einde toe begon de barrel te knijpen, maar ik wist de uitgang te bereiken. Yes, na een kwartier had ik eindelijk een goede score te pakken, 7,83. Ik voelde een stoot van energie en zelfvertrouwen.
Met nog zes minuten te gaan, was er nog steeds geen nieuwe set te bekennen. We pushten elkaar steeds dieper en hoewel ik de line-up niet goed kende, wist ik dat we te diep lagen. De surfer in geel wist ondertussen een paar golven op de inside te scoren. Mijn gevoel zei dat ik daarheen moest om een kleine back-up score neer te zetten, maar ik luisterde niet hopend op nog zo’n goede golf. Uiteindelijk nam ik een close out om weg te komen. Ik dook de barrel in, maar eindigde met een fikse spoeling. Eenmaal boven hoorde ik dat ik slechts een 1,4 nodig had om de heat door te komen. Een 1,4, dat is niet meer dan opstaan en een laf bochtje. Met nog slechts 30 seconden te gaan, peddelde ik als een bezetene voor mijn laatste golf. De Zuid Afrikaan, die op dat moment tweede stond, probeerde me te snaken, maar ik wist de inside te behouden. Terwijl ik de golf inpeddelde, werd ik ineens vast gehouden aan mijn leash. WTF? Ik wist nog wel op te staan, maar een score neerzetten bleek onmogelijk.
Na de verloren heat rende ik over het rif om verhaal te halen. Hij wist me echter te verzekeren dat mijn leash per ongeluk om de nose van zijn board was gekomen, haalde zijn schouders op en liep weg. Ik besloot het incident te melden bij de headjudge. Terwijl ik langs de webcast commentators liep, werd ik naar binnen geroepen. Ook zij hadden gezien dat er in het water iets niet pluis was. Ik deed mijn verhaal, maar zij stelden dat de judges hier weinig mee kunnen. Het is nu eenmaal ver weg en moeilijk waar te nemen. De head judge bevestigde dat, ondanks het feit dat hij wel ‘iets’ gezien had. Er zou melding van gemaakt worden en bij een volgende melding volgde diskwalificatie. Daar werd ik alleen niets wijzer van, mijn contest was voorbij.
Uiteindelijk is het natuurlijk mijn eigen fout. Ik had eerder naar de inside moeten peddelen. Desondanks hield ik er een enorm zure, onsportieve nasmaak aan over. Zonder dat incident had ik zeker die heat door gekomen. Een 1,4 verdomme! Hoewel ik het zwaard niet heb weten te bemachtigen, is er weer een slag gestreden. Die ervaring neem ik mee naar de volgende uitdaging, met elke battle ontwikkel ik mijn eigen strategie om te slagen in de WQS.
